Αφότου κοινωνήσουμε, λαμβάνουμε αντίδωρο;

Η απάντηση είναι σαφέστατα όχι! Όταν κοινωνούμε τον Χριστό μας που είναι το υπέρ Παν Δώρον δε χρειάζεται το αντίδωρο {αντί του δώρου}. Ασφαλώς όμως και δεν είναι κακό να συμβαίνει, καθώς ως γνωστόν, οι χριστιανοί αφού μεταλάβουν, εσθίουν το αντίδωρο προκειμένου να επιτευχθεί μαζί με αυτό και η πλήρης κατάποση κάποιου μικρού μαργαρίτου που έχει παραμένει εντός της στοματικής μας κοιλότητας. Αν κοινωνούμε σωστά, δηλαδή καταπίνουμε απευθείας τη Θεία Κοινωνία χωρίς να μασήσουμε ανάμεσα στα δόντια μας, τότε δεν είναι απαραίτητον να λάβουμε αντίδωρο. Προσοχή όμως! Να εκλείψει ευθύς αμέσως η βλάσφημη συνήθεια συναδέλφων ιεροψαλτών που ευθύς αμέσως μετά τη θεία μετάληψη, ανέρχονται στο αναλόγιο και συνεχίζουν και ψέλνουν, αδιάφοροι αν εξέλθει κάποιος θείος μαργαρίτης! Προσοχή μεγάλη! Ενθυμούμαι ότι στη Σκήτη της Αγίας Άννης του Αγίου Όρους, το τυπικό μεταξύ άλλων λέγει ότι ο ιεροψάλτης μοναχός που θα μεταλάβει, μετά δεν επιστρέφει στο αναλόγιο αλλά κλείνει το στόμα του και σφραγίζει αυτό έως το πέρας της Θείας Λειτουργίας! Τώρα, κατά πόσον έχει εφαρμογή μετά τη Θεία Λειτουργία το ρηθέν υπό των Πατέρων "φεύγε και σώζου", καθείς ας απαντήσει εις τον εαυτόν του!

Παραπομπές:

Παναγόπουλου Δημητρίου, Το Αντίδοτον του θανάτου, εκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος, Αθήναι 1985,

Σκρέττα Νικοδήμου [Αρχιμ.], Η Θεία Ευχαριστία και τα προνόμια της Κυριακής κατά τη διδασκαλία των Κολλυβάδων [διδακτορική διατριβή], Μυγδονία, Θεσσαλονίκη 2008,

Μπακογιάννη Βασιλείου [Αρχιμ.], Η θεία κοινωνία, εκδ. Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβαζα 1995,

Μπέμπη Γ., Η θεία ευχαριστία κατά την πατερικήν ερμηνείαν, στο περιοδικό "Εκκλησία", τεύχος 36, 1959[143-145],

Moreau, Les liturgies eucharistiques, Βρυξέλλες 1924, Zizioulas J., Being as communion, Λονδίνο 1986.

Ποιά πρέπει να είναι η στάση των ιεροψαλτών επί του ιερού Αναλογίου;

     Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν σε μία παρόμοια "λειτουργική-νομοκανονική απορία". Σε εκείνη καταφέρομαι ενάντια του μηχανήματος "ισοκράτης" που πολλοί συνάδελφοι ιεροψάλτες, εσφαλμένα κατά την ταπεινή μου άποψη, χρησιμοποιούν εντός των ιερών Ναών, κατά τη διάρκεια των Ιερών Ακολουθιών. Στην παρούσα σύντομη ανάρτηση θα εστιάσω στην εν γένει συμπεριφορά και στάση ημών των ιεροψαλτών επί του ιερού Αναλογίου.
     Στενοχωριέμαι πολύ! Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που απουσιάζει παντελώς η πνευματικότητα. Και δεν αναφέρομαι στα ρομαντικά και επίπλαστα στιγμιαία δάκρυα, που ενίοτε, και δη, επί της Μεγάλης Εβδομάδος εμφανίζονται. Αναφέρομαι στα δάκρυα της καρδιάς που απουσιάζουν  και, εν πολλοίς, συνήθως , όταν αυτό συμβαίνει, γίνεται αβίαστα αντιληπτό από πολλούς, για να μην τονίσω από όλους. Φιλαυτία, εγωκεντρισμός, κενοδοξία, οικονομική και ΜΟΝΟ προσέγγιση επί του Αναλογίου (αναφέρομαι εδώ στην υπερβολή και στην μονοδιάσταστη οικονομική - με κάθε μέσο- επικέντρωση του νου κάποιων συναδέλφων), σε σημείο που εγγίζει την όμοιρη προδοσία του πάλαι ποτέ Ιούδα, καθώς πολλοί συνάδελφοι εμφανίζονται να "μανατζάρουν" τους εαυτούς τους με ύφος και τρόπο "νυχτερινό" και "ποδοσφαιρικό" για να επιτύχουν, όσο το δυνατόν, μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη και αποδοχές! Ναι, να πληρώνονται οι ιεροψάλτες, αλλοίμονο! Όχι όμως ακρότητες! Όχι προδοσίες! Όχι ο Χριστός στον οικονομικό κορβανά για να τροφοδοτούμε την όποια "ευσέβεια" και "θρησκευτικότητά" μας. Οι παλαιότεροι διδάσκαλοί μας έλεγαν: « Ούτε να κοιτάξεις προς τον κόσμο όταν ψέλνεις τον Χριστό». Σε σημείο δηλαδή, που ακόμη και να έχεις άγνοια αν έχει κόσμο ή ακόμα καλύτερα, να έχεις απόλυτη άγνοια επί των προσώπων που εκκλησιάζονται. Προσευχή και υμνωδία παραλληλίζονται! Εισέτι, συνήθιζε να διδάσκει ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης: « Φαντάσου ότι είσαι ενώπιον του Θεού, της Κ. Θεοτόκου και όλων των Αγίων. Έτσι να ψάλλεις. Με φόβο Θεού και εντροπή». Και ως λέγω συχνά, την όποια μουσική βάση και νότα ας χάσουμε, μικρή η ζημία. Τον Παράδεισο να μη χάσουμε! Τον Παράδεισο! Να ντρεπόμεθα επί του Αναλογίου λοιπόν! Όχι να φουσκώνουμε από κενοδοξία σαν αλλοπαρμένα παγώνια! Και στο στόμα "κλειδί". Κλειδί! Μας βλέπει ο Θεός. Μας ακούει ο Θεός! Είναι παρών ο Θεός! Να εναγκαλιζόμαστε, ως έκανε ο Άγιος  πρ. Πενταπόλεως Νεκτάριος, πριν και μετά το Αναλόγιο τον Εσταυρωμένο και με δάκρυα ψυχής να ζητούμε έλεος και μετάνοια για τον εγωϊσμό μας!
     ΄Οσον αφορά τις σχέσεις μεταξύ κληρικών και ιεροψαλτών και αντιστρόφως, πρώτα ο Θεός, θα επανέλθω σε άλλην ανάρτηση! Όαση στην πνευματική έρημο, ασφαλώς, είναι εκείνη η μερίδα των συναδέλφων που "κοσμεί" τα ιερά Αναλόγια και ψάλλει με ταπεινό τρόπο και φόβο Θεού. Άμποτε να τους ομοιάσουμε και οι υπόλοιποι!

"Γιατί να λέμε συνεχώς και αδιαλείπτως την ευχή του Ιησού «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλό/ή;» Δεν αρκεί μία φορά;"

     Ο διάβολος είναι πρύτανης και μεταδιδάκτορας της πονηρίας! Έχει συγκεντρώσει όλα τα διδακτορικά της επί γης επιστήμης .Όλοι οι πονηροί να συγκεντρωθούν μπροστά του , ακόμη και όλος ο κόσμος, δεν τον ξεπερνούν στην πονηρία. Ως εκ τούτου, διημερεύει και διανυκτερεύει για να συκοφαντεί και να επιφέρει κάθε επιβουλή και προσβολή στον άνθρωπο, τον οποίο, ως κορωνίδα της κτίσεως ο τελευταίος και δημιούργημα "κατ΄ εικόνα και καθ΄ομοίωσιν" του Θεού, πολύ μισεί ο διάβολος. Επειδή συνεχώς, με κάθε είδους επιβουλή επιτίθεται νοερώς, και όχι μόνο, στον άνθρωπο, ωσαύτως και ο άνθρωπος, καλείται αδιαλείπτως να λέγει την ευχή του Ιησού, "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλόν/ή", η οποία, ως ο διάβολος φανερώνει πολλές φορές, τον καίει και τον αφανίζει. Η ευχή του Ιησού είναι φωτιά διά τον μισόκαλον  διάβολον και φυλακτήριον και αλεξιτήριον δια τον άνθρωπον. Συνεχώς λοιπόν και, ει δυνατόν, αδιαλείπτως να λέγουμε την ευχή. Άλλοτε χαμηλόφωνα, άλλοτε ψιθυριστά, άλλοτε νοερά, ανάλογα με την πνευματική κατάσταση ενός εκάστου και πάντοτε με την ευλογία του γέροντος πνευματικού. Αδιαλείπτως λοιπόν, απροσκόπτως και αργά, χωρίς άγχος την ευχή. Να γλυκαίνεται και να κλαίει η καρδιά του προσευχόμενου! Όταν σε πολεμάει συνεχώς ο διάβολος τότε αμύνεσαι και συνεχώς!

Δημητρίου Π. Λυκούδη

"Επιτρέπεται η τέλεση Μνημοσύνων κατά την ημέρα της Κυριακής;"

Η απάντηση, ως γνωστόν, είναι ξεκάθαρα όχι. Σύμφωνοι. Γιατί τότε δεν εφαρμόζεται; Λησμονήσαμε τους Κολλυβάδες Πατέρες, εκείνο το θεολογικό κίνημα του 18ου αιώνος που δικαίως χαρακτηρίζεται ως ησυχαστική και φιλοκαλική αναγέννηση, μία γνήσια έκφραση και φανέρωση του ορθοδόξου φρονήματος και της αγιοπατερικής παραδόσεως. Μεταξύ των πρωτεργατών του κινήματος ήσαν ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο Αθανάσιος ο Πάριος, ο άγιος Μακάριος Νοταράς κ.ά. Όλοι αυτοί αγωνίσθησαν για να καταργήσουν αυτήν την επονείδιστη συνήθεια να τελούνται μνημόσυνα την Κυριακή. Σήμερα γιατί επιτρέπονται μνημόσυνα κατά την πανηγυρική και λαμπροφόρο αναστάσιμη ημέρα της Κυριακής; Είναι συνήθεια "κοσμική", εκκοσμικευμένη συμπεριφορά (άραγε, και να ήταν η μοναδική!), που εκφράζει στην πράξη ότι πόρρω απέχουμε από την εκούσια μετοχή μας στην εκκλησιαστική και λειτουργική μας πραγματικότητα. Η ημέρα των μνημοσύνων είναι το Σάββατο, ημέρα αφιερωμένη εορτολογικά, λειτουργικά και εκκλησιολογικά στους κεκοιμημένους αδελφούς μας. Ουδείς λοιπόν, ουδείς λέγω να επιτρέψει εκ νέου την τέλεση μνημοσύνων κατά την ημέρα της λαμπροφόρου Κυριακής! Σάββατο τα μνημόσυνα! Και σε όποιον/αν αντιπαρατάξει το "κατ' οικονομίαν", ετούτο μόνο έχω να προσθέσω: Κάτι τέτοια παρόμοια κάμνουμε και φθάσαμε να έχουμε γάμους σε ημέρες ως η Παρασκευή ή η Μεγάλη Τεσσαρακοστή και δη Σάββατα και σχεδόν, ποτέ τις Κυριακές. Προσοχή! Ποτέ ξανά μνημόσυνα τις Κυριακές, διότι, ως συνηθίζω να επισυνάπτω στα γραφόμενά μου, "υπάρχει και Θεός!".

Γιατί λέμε "Όχι" στην Ευθανασία;

    Θα προσπαθήσω με σύντομο τρόπο να καταδείξω την άρνηση και αποστασιοποίηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και, ειδικότερα, όλων ημών των χριστιανών απέναντι στο φλέγον και, πραγματικά, οδυνηρό θέμα της ευθανασίας.

  Από θεολογικής επόψεως, ο Μόνος Ζωοδότης είναι ο Πανάγιος Τριαδικός Θεός. Άρα, κάθε απόπειρα δική μας να αφαιρέσουμε με οποιοδήποτε τρόπο, ελεγχόμενο ή μη, την ανθρώπινη ζωή, στην ουσία, αντιβαίνει στο Πανάγιο Θέλημά Του, μια και ο άνθρωπος, εμμέσως πλην σαφώς, Τον αντικαθιστά επί της γης και, επαγωγικά, αντικαθιστά και τη Θεία Του Βούληση με την ανθρὠπινη, καθώς η δεύτερη αφαιρεί και αποδεκατίζει, μάλλον δε, απολύτως διαγράφει την πρώτη! Με άλλα λόγια, "έξω ο Θεός" βροντοφωνάζουμε! 

   Εξ επόψεως ιατρικής και δικαστικής δικαιοδοσίας δεν θα επεκταθώ, καθώς υπάρχουν άλλοι πλέον αρμόδιοι από την ουτιδανότητά μου. Με θάρρος, όμως, διαβάζω, πολλές δε φορές και με απόλυτη ανακούφιση, ότι το σύνολο του ιατρικού κόσμου, εκτός βέβαια ολίγων εξαιρέσεων που πάντοτε θα υπάρχουν, στην ουσία, αποφαίνεται αρνητικά στην απόφαση κάποιου ασθενούς να προβεί στην επενέργεια της ευθανασίας με οποιονδήποτε τρόπο.

    Εξ επόψεως Ποιμαντικής Ψυχολογίας, Χριστιανικής Αγωγής, Ψυχολογίας της Θρησκείας και δη της Κοινωνιολογίας, η ευθανασία στην πράξη υποβιβάζει την ιδιαιτερότητα του ανθρωπίνου προσώπου σε μια νοθευμένη ατομικότητα, ούτε καν δηλαδή ατομικότητα, που αδιαφορεί για την εύρυθμη κοινωνική συνοχή και αποδεσμεύει το άτομο από την ευρύτερη έννοια του "Σώματος" του Χριστού και την Αγία μας Εκκλησία. Άραγε, τι θα μπορούσαμε να πούμε σε όλους εκείνους και εκείνες τις ψυχές που επαγρυπνούν και, με ουκ ολίγες δυσκολίες και ασθένειες, εξακολουθούν και "σηκώνουν" τον Σταυρό τους και νυχθημερόν αγωνίζονται; Η "κοινωνική σύμπνοια" κοινωνιολογικά, η "συνοδοιπορία και η συμμετοχή στον πόνο του άλλου" θεολογικά εμπνέονται και δεν επιβάλλονται, διεγείρουν τις ψυχές επι παν έργον αγαθόν και δεν επιτάσσονται.

    Βέβαια, ας το τονίσω στο τέλος: εκφράζω τον απόλυτο σεβασμό, αποδέχομαι εξ ολοκλήρου την απόφαση απο οιονδήποτε να επιλέξει το τέλος της επι γης βιωτής του, πλην όμως, δε συμφωνώ, δεν το ενστερνίζομαι, δεν το επικροτώ, δεν το εγκολπώνομαι. Ο Πανάγιος Θεός, Πρώτος Εκείνος σέβεται την ελευθερία κάθε προσώπου και τις επιλογές του και κατ΄ επέκταση, αν επιθυμούμε να είμεθα ορθόπρακτα χριστιανοί δεν έχουμε παρά και εμείς να το σεβαστούμε. Άλλωστε, παρά την όποια δύσκολη κατάσταση του ασθενούς (και εδώ δεν ισχύει η φράση της λαϊκής θυμοσοφίας ότι "έξω απο το χορό ξέρει κανείς πολλά τραγούδια"), πιστεύουμε, αν βέβαια πιστεύουμε, στην πρόσκαιρη παραμονή μας στον παρόντα βίο. "Ξενοδοχούμεθα"(Ι.Χρυσόστομος) στην παρούσα ζωή, πρόσκαιροι και εφήμεροι είμεθα εδώ και, επομένως, αγωνιζόμεθα μέχρι τέλους, ει δυνατόν, τον "αγώνα τον καλόν", τον αγώνα της Πίστεως.

  Η ευθανασία λοιπόν (η οποία σημασιολογικά κοστίζει πέραν των 10.000 ευρώ, καθώς και έπονται περίπου 2.500 για την τελική καύση του νεκρού), στην ουσία, αποτελεί άρνηση του Ζωοδότου Χριστού και σύμπραξη μετά της χορείας των δαιμόνων. Καθείς λοιπόν, "εις τα εφ΄ω ετάχθη".

ΥΓ. Στις ως άνω σημειώσεις, οι οποίες περιλαμβάνονται στη σειρά των αναρτήσεών μου υπό τον τίτλο "Λειτουργικές και Νομοκανονικές Απορίες", δεν κάμνω αναφορά στην παιδαγωγική σημασία εξ επόψεως ορθοδόξου θεολογίας της ασθένειας γενικότερα, καθώς οι ως άνω τοποθετήσεις διακρίνονται για την αμεσότητα και συντομία τους και δεν τρέφουν την ελπίδα της συμπερίληψής τους στον τομέα της αρθρογραφίας μου.

 Δημήτριος Π. Λυκούδης

"Επιτρἐπεται οι ιερείς να διατηρούν "λογαριασμό-προφίλ" στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης;"

   Οι ιερείς, πρωτίστως, είναι άνθρωποι. Έχουν τις αυτές ανάγκες, τους αυτούς προβληματισμούς, τα αυτά ενδιαφέροντα με εμάς και με όλους τους συνανθρώπους μας. Ποιος απο εμάς θα θέσει όριο ή απαγόρευση ή, ακόμη χειρότερα, ποιος απο εμάς θα καταπατήσει το δικαίωμά τους ελεύθερα να αποφασίζουν και ελευθέρως να διαχειρίζονται την ελευθερία της βουλήσεως και του γνωμικού τους θελήματος, πολύ περισσότερο, όταν αυτό το δικαίωμα, σε καθέναν άνθρωπο, το σέβεται και δεν το παραβιάζει Αυτός ο ίδιος ο Πανάγιος Θεός; Η προσωπική μου ένσταση στο ως άνω θέμα, έχει να κάνει όχι με την παραβίαση του "αυτεξουσίου" ενός εκάστου εξ ημών, αλλά με την εναρμόνισή μας εις τον περιβάλλοντα κόσμο μας, ανάλογα με την ιδιότητα που έχει ο καθένας μας. 
   Πιο συγκεκριμένα, θεωρώ και υποστηρίζω ότι ελευθέρως δύναται καθένας να διατηρεί οτιδήποτε επιθυμεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, άλλωστε, ο χρόνος μας κρίνει άπαντες, πλην όμως, πρέπει να υπάρχει και μέτρο και όριο που, καθένας, μόνον αφ΄εαυτού πρέπει, και κρίνεται συνετό, να θέτει εις τον εαυτόν του. Η διακονία, η ιεραποστολή, η ποιμαντική δραστηριότητα κάποιας ενορίας με συναρπάζει, καθίσταται "τρόπος ζωής" δι΄εμέ και με αναπαύει απόλυτα. Το "θεατρινίστικο" όμως κατάντημα των φωτογραφιών κατά την τέλεση των ιερών ακολουθιών και, όλως ιδιαιτέρως, ακόμη και κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας είναι κάτι που προσωπικά καί βδελύσσομαι καί μανιωδώς πολεμώ και απεχθάνομαι. Ο καθένας, λοιπόν, ας αναλογιστεί τί επιζητεί μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ποιο είναι το όριο το προσωπικό και, κυρίως, καθένας μας ας αναλογιστεί τελικά, σε ποιον Θεό πιστεύει...!

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

"Επιτρέπεται ως λαϊκοί να προσερχόμεθα σε πολιτικούς γάμους που συνάπτουν συγγενείς και φίλοι μας;"

 
   Έγινε και αυτό συνήθεια και έθος στο, κατα τ΄ ἀλλα, "χριστεπώνυμο πλήρωμα". Αυξάνουν τα αριθμητικά ποσοστά των νέων που καταφεύγουν στον αχαρακτήριστο και πάνυ αθεολόγητο "πολιτικό γάμο", ο οποίος τυγχάνει λοιδορία και βλασφημία του Παναγίου Θεού και Αυτής της Ομοουσίου Τριάδος. Όσοι δε καταφεύγουν σε αυτόν, έχω καταγράψει και άλλοτε, φέρουν την αποκλειστική και μόνην ευθύνη δι΄ αυτό, πάντοτε βέβαια, δεδομένης και παρεχομένης της δυνατότητας της μετανοίας και επανόδου. 
   Όσον δε αφορά τους προσκεκλημένους, η απάντηση είναι ομοία. Κάθε συμμετοχή μας σε πολιτικό γάμο ως συγγενείς, φίλοι ή απλώς προσκεκλημένοι, αποτελεί συμμετοχή σε θεατρική παράσταση που εμπαίζει τον Ουρανό και λοιδορεί την Παναγία Τριάδα. Ασφαλώς και υπάρχουν, προλαμβάνω εδώ τους αντιφρονούντες, προφανώς λέγω και υπάρχουν, ενδεχομένως, προβλήματα εννίοτε με την τέλεση θρησκευτικού γάμου. Έχω δε την αίσθηση όμως, ότι το σύνολο των προβλημάτων αυτών δεν επιφορτίζει τον ιερό Ναό, και, δη, το Μυστήριο του Ορθόδοξου Γάμου, αλλά την ημετέρα φιλαυτία και φιλαρέσκεια, γεγονός που πολλές φορές, με την ανοχή κάποιων κληρικών, φθάνει στο σημείο να μεταποιούμε τους ιερούς Ναούς σε θέατρα και σκηνές θεατρινίστικων μασκαρεμάτων και αίθουσες καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. 
  Κανείς, λοιπόν, απο σήμερα στις παραφυάδες και συντεχνίες όσων λοιδορούν την Παναγία Τριάδα! Ουδείς στα θέατρα των πολιτικών "γάμων" που ευτελίζουν το Μυστήριο του Θεού, απομακρύνουν εκκωφαντικά τον Κύριο Ιησού Χριστό και προσελκύουν αδιάντροπα και απρόσκοπτα χορείες δαιμόνων!

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

"Επιτρέπεται η παρουσία και χρήση σήμερα του μηχανήματος-"ϊσοκράτη" στα ιερά αναλόγια";

Θα καταθέσω πρωτίστως, την άποψη μου ως ιεροψάλτης που διακονώ μουσικολογικά το ιερό αναλόγιο από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου. Ασφαλώς και βοηθάει τον ιεροψάλτη πολύ ο "ισοκράτης", τόν ξεκουράζει, τόν αναπαύει μουσικολογικά, ψάλλει ξεκούραστα! Πλην όμως, η παρουσία του "ισοκράτη" εντός των ιερών Ναών και επί των αναλογίων καθίσταται απαράδεκτη και ασύμφωνη με το ορθόδοξο λειτουργικό πνεύμα και με την Ορθόδοξη Παράδοση της Αγίας μας Εκκλησίας. Δεν είναι θεατρικές σκηνές τα αναλόγια! Και αν προς στιγμήν "χάσω" μουσικολογικά την όποια βάση, σκοπό να θέσω ιερό την ψυχή μου να μή χάσω! Στα ιερά αναλόγια ψάλλουμε, κοινώς προσευχόμεθα! Οποιαδήποτε άλλη επιμέλεια που μας διασκεδάζει την προσοχή και συγκέντρωση του νου, και επιπλέον, τροφοδοτεί την "καλή" παρουσία και "εικόνα" μας εντός του Ναού, με άλλα λόγια τον εγωϊσμό μας, είναι ασύμβατος, ανορθόδοξος, απεχθής, αλειτούργητος και κολάσιμος! Κομποσχοίνι να κρατάμε όχι "ισοκράτες". Κομποσχοίνι λειτουργικό!

Δημητρίου Π. Λυκούδη

"Είναι επιτρεπτό να άγουν τα ονομαστήριά τους οι θρησκευτικοί ποιμένες;"

Επιτρεπτό είναι, ηθικό δεν είναι, μάλλον δε και ανήθικο και ασύμβατο και ασύμφωνο με την ιερατική και δη, αρχιερατική τους διακονία! Μακράν απ΄ εμού επιδιώξεις λαϊκισμού! Πιότερο με αποξενώνουν παρά με νουθετούν. Παρά ταύτα όμως, αν και η ουτιδανότητά μου ανήκει στη χορεία όσων εκείνων υπερασπίζονται το τιμημένο ράσο με κάθε τρόπο και οιουδήποτε τιμήματος, εν προκειμένω, κατηγορηματικά δηλώνω και απερίφραστα πρωτοστατώ στο "ουαί" όλων όσων κυνηγούν και αναπαύονται στις "φιέστες" και στα δώρα, στις κακέκτυπες απομιμήσεις των πάλαι ποτέ καλών και ουσιωδών θεατρικών παραστάσεων και ερασιτεχνικών δρωμένων! Φεύ! Δεν αναφέρομαι στη Θεία Λειτουργία, αλλά στην προετοιμασία και σε όσα έπονται αυτής, στα μιαρά, επαίσχυντα, ανορθόδοξα, απατροπαράδοτα, ανήκουστα, ανίερα! Στους πανηγυρικούς που εστιάζουν στον εορτάζοντα  Άγιο στα πρώτα πέντε λεπτά της ώρας και ακολουθεί η γλειώδης φιλοφρόνηση και η αντίδοση και η υπόσχεση και η πιθανή συγκατάβαση και "παραλληλία" στο μέλλον για πιθανή αποδοχή πρότασης εμψηφισμού και άλλων ορεγομένων του Αυτού επισκοπικού αξιώματος! Είναι ανήθικο! Αν και ένας χριστιανός ξενυχτάει στο κρεβάτι του πόνου, αν και ένας ετερόδοξος δεν έχει βραδινό κατάλυμμα, αν έστω και μιά ψυχή αδημονεί την επιούσαν και αγωνιά δια την σωτηρίαν της, ακόμη και τότε, δεν έχετε δικαίωμα διοργάνωσης,συμμετοχής, αποδοχής και προσωπικής τέρψης στα εόρτια "καραγκιοζιλίκια" και μεθέορτα και παμμίαρα! Και ως κατακλείδα επιτέλους, θυμηθείτε: ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΘΕΟΣ!!!

Δημητρίου Π. Λυκούδη

"Να εισέρχεται ο φωτογραφικός φακός στον ιερό Ναό κατά τη Θεία Λειτουργία;"

Υπάρχουν και όρια! Κατανοώ τις ποιμαντικές ανάγκες της ενορίας και τις όποιες δραστηριότητες και εξορμήσεις, αλλά υπάρχουν και όρια! Τις ποιμαντικές ανάγκες τις κατανοώ, τις θεατρινίστικες όμως επιδείξεις και τους θεατρινίστικους εξευτελισμούς καί τους βδελύσσομαι καί τους απεχθάνομαι! Προσέρχεται ο Επίσκοπος στον ιερό Ναό και συνοδεύεται από φωτογραφικό φακό αντί να συνοδεύεται από το αίσθημα της ντροπής και της αυτοκατακρίσεως. Λειτουργεί ο ιερεύς και ο φωτογραφικός φακός - άκουσον άκουσον!!! - εισέρχεται εντός του Αγίου και Ιερού Βήματος και μάλιστα τις πλέον ιερές στιγμές! Μα δε ντρεπόμεθα! Θεατρικές σκηνές μεταποιήσαμε τα "Άγια των Αγίων" και ημείς, ως οι πλέον έμπειροι και δεινοί θεατρίνοι, "ποζάρουμε" φουσκωμένοι απο ματαιοδοξία και ναρκισσισμό! Αναφέρομαι όχι στην εξαίρεση, εκεί κατανοώ την ποιμαντική, έστω και ανθρωπίνως, την ανάγκη της ¨στιγμής¨. Αναφέρομαι και πάλιν εις την υπερβολήν. Μπορεί να είναι η τελευταία μας Θεία Λειτουργία εκείνη η στιγμή! Αλήθεια, αν είναι, τι θα δείξουμε στον Κύριο Σωτήρα Ιησού Χριστό; Αναρωτιέμαι με απορία! Ποτέ λοιπόν, ξανά ο φωτογραφικός φακός εντός της Θείας Λειτουργίας και εντός των λοιπών ιερών Ακολουθιών. Όσοι δε επικροτείτε αυτές τις μιαρές συνήθειες, πέρα απο εξαιρέσεις ως ετόνισα που είναι κατανοητές, έχετε την αυτή ευθύνη και αναλαμβάνετε τον ίδιο θεατρινίστικο ρόλο με όσους τις υπηρετούν και αναλώνονται σε αυτές. Και επιτέλους! Τα καρναβάλια τελείωσαν. Όσοι θέλετε θεατρικό σανίδι, υπάρχει χώρος εκτός του Ιερού Ναού (με πολύ σεβασμό στους κατ΄επάγγελμα ηθοποιούς εδώ).

Δημήτριος Π. Λυκούδης

"Ποιός ο σκοπός της δεύτερης Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας;"

Χρόνια  τώρα, αναρωτιέμαι ποιο το νόημα της δεύτερης Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας. Ο μόνος σκοπός, πέρα από τον δοξολογικό και λειτουργικό χαρακτήρα, έχω την αίσθηση, είναι η προβολή και η γνωστοποίηση στους άλλους ότι η εν λόγω ενορία, στην οποία τελούνται δύο θείες Λειτουργίες εκάστην Κυριακή, έχει την τάση να ¨ακουστεί¨ εις τα πέρατα της ιεράς Μητροπόλεως και, πολλές φορές, και πέραν των ορίων αυτής. Δεν κατανοώ τη δικαιολογία ότι η δεύτερη Θεία Λειτουργία πραγματοποιείται για όσους ¨δεν προλαβαίνουν¨ το πρωί ή, ακόμη χειρότερα, για όσους εργάζονται. Όλοι εργαζόμαστε! Και ακριβώς, διά τον λόγον αυτόν, κατανοούμε ότι η τελευταία πρόφαση είναι ανοχύρωτος λογικά. Εισέτι, όσοι λαχταρούν, όσοι ¨φλέγονται¨ πραγματικά να εκκλησιαστούν, ένα είναι σίγουρο, θα βρουν χρόνο και τόπο δια να το κάμνουν. Επιπλέον, αυτή δε η μετανεοτερικότητα να συναντάει καθείς προσωπικό ασφαλείας εκτός των ιερών Ναών, κυρίως στις δεύτερες Θείες Λειτουργίες, με εξοργίζει αφάνταστα. Επιστρατεύσαμε τον άνθρωπο να φυλάττει τον Πανάγιο Θεό!!! Εάν δε, η αιτία παρουσίας των φυλάκων έχει να κάμνει με την προστασία του Ιερού Ναού από τους απανταχού ¨επαίτες¨ γύρω από αυτόν, ένα έχω να πω: Ας φροντίσουμε να αγκαλιάσουμε τους επαίτες  με οιονδήποτε τρόπο, όχι να τους διώχνουμε ως μιάσματα για να μην μας ¨τσαλακώσουν¨ την εύμορφη , κατά τ΄άλλα, εικόνα μας. Και επειδή είναι επαίτες; Και εμείς ως επαίτες, νυχθημερόν ¨υποκρινόμεθα¨ απέναντι στον Ουρανό, αλλά ο Άγιος Θεός εξακολουθεί και ανατέλλει τον Ήλιον και βρέχει επί δικαίους και αδίκους! Ας γεμίσουμε λοιπόν τους Ιερούς Ναούς το πρωί εκάστην Κυριακήν. Δεύτερη Θεία Λειτουργία αυθημερόν δε χρειάζεται. Διαφορετικά, ο επόμενος στόχος της ¨ποιμαντικής¨ δραστηριότητας κάποιων μετανεοτερικών πατέρων θα είναι η τρίτη Θεία Λειτουργία το μεσημέρι της Κυριακής, ίσως, για όσους δεν αρέσκονται στο πρωϊνό ξύπνημα!!!

Δημήτριος Π.Λυκούδης