ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΕΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ "ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΑΠΟΨΕΙΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2024

Θύμησες μιας «φυσικής» παρουσίας

Υπάρχουν στιγμές, για κάποιους είναι αξιαγάπητες, που η θύμηση κάποιου/ας είναι ασύγκριτα ευεργετική ακόμη και από αυτήν τη φυσική του παρουσία. Όχι γιατί διαγράφεις τη δεσπόζουσα σημασία του προσώπου, κάθε προσώπου, αλλά γιατί υπάρχουν θύμησες που δύνανται να σε συντροφεύουν εσαεί και, κάποιες φορές, να σε νικούν και γλυκά να σε λυγίζουν...!

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2021

Οι εραστές της ησυχίας, του Δημητρίου Π. Λυκούδη

 

Οι εραστές της ησυχίας

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

  Στον άγιο Ελισσαίο, στο Μοναστηράκι, θιασώτες των ιερών αγρυπνιών που τελούσε ο μακάριος άγιος Νικόλαος Πλανάς (1851-1932), ήταν περίπου πενήντα ψυχές, μεταξύ αυτών και ο μετέπειτα Αρχιμανδρίτης και άγιος σήμερα, Φιλόθεος Ζερβάκος (1884-1980). Έτσι θυμάται τα εκκλησιαστικά δρώμενα, εκεί στην Πλάκα, όταν λειτουργούσε ο ταπεινός παπά Νικόλας, ο εξαίρετος λογοτέχνης Κωστής Μπαστιάς (1901-1972).

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2021

Και κοιτώντας τη γη, ξεχάσαμε τον Ουρανό, Του Δημητρίου Π. Λυκούδη στην ΚΙΒΩΤΟ

 

Και κοιτώντας τη γη, 

ξεχάσαμε τον Ουρανό

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

    Είναι κοινά αποδεκτό σήμερα, πως οι άνθρωποι δύσκολα μπορούμε ν᾿αρκεσθούμε στα λίγα, στα απαραίτητα, στα αναγκαία. Ακόρεστα, ανικανοποίητα, με περισσή βουλιμία, ακολουθούμε ως δεσμώτες το άρμα του υπερκαταναλωτισμού και της αγκίστρωσης της ψυχής μας σε όσα φθαρτά και γήινα και, τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, λησμονούμε τα επουράνια και άφθαρτα, τον αγιαστικό, σωτηριολογικό και θείο προορισμό μας. Η άκριτη επίδειξη κοινωνικής ευμάρειας, η πρόταξη μιας υπολανθάνουσας οικονομικής ισχύος, η συστηματική προσπάθεια απόκτησης όλο και περισσότερο υλικών και περιουσιακών στοιχείων και μέσων, είναι αλήθεια, κάθε άλλο παρά προϊδεάζει ότι αναφερόμαστε σε χρισμένους και βαπτισμένους, στ᾿ όνομα της Παναγίας Τριάδος, ορθόδοξους χριστιανούς, που προσδοκούν ανάσταση νεκρών και ζωή αιώνια.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2020

Ποιον και γιατί να πείσω για την ανάγκη συμμετοχής μου στη Θεία Κοινωνία;

 


Διαβάζουμε και βλέπουμε, σχεδόν, καθημερινά, απέλπιδες προσπάθειες χριστιανών, κληρικών και λαϊκών, να επιχειρούν να πείσουν για την αναγκαιότητα και το ασφαλές της συμμετοχής των πιστών στη Θεία Κοινωνία του Σώματος και Αίματος του Κυρίου Ιησού Χριστού. Πολλές φορές, είναι αλήθεια, με μεστό θεολογικό λόγο, άρτιο και επιστημονικά κατοχυρωμένο. Όταν δε, αυτές οι θέσεις εκπορεύονται και από πρόσωπα που έχουν εγνωσμένη αξία και εμβρίθεια ορθόπρακτου βίου (αυτό τυγχάνει και είναι σπανιότερο), τότε ευφραίνεσαι να τους ακούς και καυχιέσαι για τις ορθόδοξες φωνές γύρω σου. Σε άλλη περίπτωση, φοβούμαι δε πως είναι και οι περισσότερες που κατακλύζουν τις δημοσιογραφικές φυλλάδες και τις τηλεοράσεις σήμερα, αναρωτιέται καθένας, αβίαστα, για την ποιότητα και ποσότητα του ψεκασμού που γευόμαστε...! Τελικά, αλήθεια: μήπως μας ψεκάζουν, ως λέγει και υποψιάζεται ο λαός μας;

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2020

Υπακοή μέσα στην καραντίνα

 


   Παλαιότερα, η έκφραση της πίστεως, η ορθοπραξία δηλαδή κάθε πιστού και η πνευματικότητά του, δεν εκφραζόταν τόσο με ελεημοσύνες, νηστείες, αγρυπνίες και φιλανθρωπίες, αλλά πρωτίστως με την υπακοή στον γέροντα και πνευματικό  και, ακολούθως, στην Αγία μας Εκκλησία. Προηγείτο η υπακοή που υποδηλώνει εκπεφρασμένη ταπείνωση στην πράξη και απτή, καθάρια πνευματική ζωή και επάνω σε αυτή την αδιαμφισβήτητη αξία της υπακοής, προσθέτονταν  όσες άλλες πνευματικές εργασίες και φιλανθρωπικές δραστηριότητες.

Δευτέρα 8 Ιουνίου 2020

Η γνώση και εμπειρία του Άλλου (του Δημητρίου Π. Λυκούδη)

Η αδυναμία του σημερινού ανθρώπου να δυνηθεί να κατανοήσει εκείνη την ιδιαιτερότητα, κάθε ανθρώπινη διαφορετικότητα, εξαιρέτως, δε, κάθε ξεχωριστή περίπτωση επί τα βελτίω, είναι κατάσταση μεταπτωτικής ένδειας, απόρροια μιας επικαθήμενης φθοράς επί της ανθρωπίνης φύσεως, με γενεσιουργό αιτία την παραδείσια παράβαση των πρωτοπλάστων.

            Κατά τον Χούσερλ, απουσιάζει η γνώση και εμπειρία του Άλλου, κάθε άλλου γύρω και ανάμεσά μας, ακριβώς επειδή ο ίδιος, αντιλαμβάνομαι αυτή μου την απειρία ως απουσία γνώσης και εμπειρίας στη σωματική εμφάνιση, δηλαδή, ως μια νωθρἠ σχέση μιας αφηρημένης διυποκειμενικότητας ανάμεσα σε ένσαρκα υποκείμενα (σύνθετη δομή ενσυναίσθησης, Apprasentation και Parrung).

Κυριακή 5 Απριλίου 2020

Σημεία των καιρών, Υπό Δημητρίου Λυκούδη, Θεολόγου - Φιλολόγου

  Μεσημεριανές ώρες, σχεδόν, της 29ης Μαΐου 1453. Η βασιλίδα των πόλεων, η Πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, έχει ήδη κυριευθεί από τους Τούρκους επιδρομείς.

   Στον περικαλλέστατο Ναό της του Θεού Σοφίας, ο μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Γεννάδιος Σχολάριος, προσπαθεί, λίγο πριν παραβιαστούν οι χάλκινες πύλες και καταλυθεί ο Ναός, να εμψυχώσει τους πολιορκημένους βυζαντινούς, που κατέφυγαν στον Ναό και περίμεναν...

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2020

Χωρίς Θεία Ευχαριστία; Έως πότε;

του Δημητρίου Π. Λυκούδη

Το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, σήμερα, Τετάρτη 18 Μαρτίου 2020, επέβαλε τους ίδιους περιοριστικούς όρους, όπως και η Ελλαδική Εκκλήσία, ως προς τη λειτουργία των ορθοδόξων ιερών Ναών και της τελέσως της θείας Ευχαριστίας, έως το τέλος Μαρτίου 2020. Να είναι ευλογημένο. Το πρώτο βήμα είναι η υπακοή μας στο πάνσεπτο Πατριαρχείο, και για τους υπόλοιπους από εμάς, και στο Συνοδικό σύστημα της Ελλαδικής Εκκλησίας μας.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019

Δόγμα και Ορθοπραξία

Αποτέλεσμα εικόνας για ΑΓΙΟς ΙΟΥΣΤΙΝΟς ΠΟΠΟΒΙΤς
Δόγμα και Ορθοπραξία
Γράφει ο Δημήτριος Π. Λυκούδης
  
    Ενεφιλοχώρησε η εκκοσμίκευση και ο Οικουμενισμός εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και κάθε υποχώρηση εκκλησιαστική και εθνική έφθασε "μέχρι τρυγός" της υπομονής και καλής διαθέσεως των πιστών χριστιανών. Βέβαια, αλλοίμονο αν τολμήσουμε να υποστηρίξουμε ότι εξέλειπαν όσοι ενεφορούντο εκ καλών προθέσεων, πλην, όμως, είναι λίγοι, οι δε φωνές τους πνίγονται και εχάνονται ως η έθειρα εντός δασών συνειρεφών.
   Η απονόστηση στην Ουράνια Πατρίδα μεταποιήθηκε σε όνειρο θερινής νυχτός. Εύκολος ο δρόμος από μακρού, ως υποστηρίζουν οι θιασώτες του. Οδοδείχτης ένας και κύριος: η αγαπολογία! Αρκεί να μένεις ενεός στις προκλήσεις και παρατυπίες, θρασυμύδης στις οικουμενιστικές "αγκαλίτσες" σε ανώτατο θεσμικό βαθμό και να μάχεσαι μετωπηδόν όσους τολμούν ακόμη και σήμερα - άκουσον-άκουσον! - στον 21ο αιώνα, να αναφέρονται σε αξίες και αρετές αλώβητες στον αγιαστικό χωροχρόνο του σύμπαντος. Έτσι, κάθε πιθανή ιερατική-αρχιερατική, επιστημονική, πολιτική, κοινωνική, ακαδημαϊκή και επαγγελματική ανέλιξη - ποιος ξέρει; - δύναται, ένεκα της κερδοφόρας αγαπολογίας, να προσδώσει τα κρείττονα, μάλιστα, δε, καί γρήγορα, κάμνοντας τους έμπονους και καταϊδρωμένους δικαιούχους να επέρρωνται «ως αετοί υψιπέται αυτοί και ημείς νήσσαι».
  Έτσι, ο ναός του Θεού που είναι μια εξουράνωση της γης, κατά τον πάνυ προσφιλή σ᾿εμένα Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς, ερήμωσε στα μάτια του ανθρώπου, εκκοσμικεύθηκε η λειτουργική ζωή εντός αυτού και απώλεσε την απώτερη στόχευση και σημασία του (πάντα στα μάτια του ανθρώπου) που είναι η σωτηρία και ο αγιασμός του πιστού.
  Η αμαρτία αποδίδεται, πλέον, στη νεοελληνική γλώσσα ως αστοχία και λάθος! Είναι κάτι το φυσικό, υποστηρίζουν ουκ ολίγοι "θεολόγοι", κληρικοί και λαϊκοί. Υποφαίνει το "έαρ", λοιπόν, που οι άνθρωποι απανταχού της γης, ένεκα της όποιας φυσικής και ψυχικής μας αδυναμίας, καταπατώντας καί δόγμα καί πίστη καί Ευαγγέλιο καί συνείδηση ἠ, στην καλύτερη περίπτωση, παραχαράσσοντας αυτά  επ᾿ ολίγον (λες και έχει αξία η ποσότητα της προδοσίας), θα ομονοιούν, δήθεν και ως υψίκορμοι φοίνικες θα αγάλλονται πρόσκαιρα για τα απεχθή και δαιμονικά κατορθώματά τους. Και ως θα έλεγε ο άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς «επλήθυναν οι ρηχοί, ουμανίζοντες, παπίζοντες, αιρετίζοντες και προτεσταντίζοντες θεολόγοι...», μα περισσότερο, θαρρώ, επλήθυνε η γενική και σχεδόν καθολική αποχαύνωση των αυτοχρισμένων χριστιανών και δη ημών των νεοελλήνων, που απόκαμαν στην αρετή και την εθελόπονη άσκηση και βάλθηκαν να γράψουν και να κηρύξουν νέο διάστροφο και ακραιφνώς αγαπολόγο και μισόλογο Ευαγγέλιο.
  Η αμαρτία είναι η λογική του διαβόλου, κατά τον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο. Ως διδάσκει η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία, η αμαρτία δεν είναι φυσική αναγκαιότητα, είναι κατάσταση "παρά φύσιν" στον άνθρωπο. Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, ουδείς έχει δικαίωμα να χαϊδεύει και να τέρπει τις ψευδαισθήσεις των πιστών, πως δήθεν η αμαρτία είναι αναπόφευκτη και, επομένως, αρκεί η συνύπαρξή μας μαζί της στον πνευματικό αγώνα που καθένας επιδίδεται. 
  Ως διδάσκει η Ορθόδοξος Εκκλησία, δόγμα στην πράξη είναι το συναξάρι της ημέρας και, ωσαύτως, ο βίος ενός αγίου συμπεριλαμβάνει σε σμίκρυνση ολόκληρο το δόγμα. Πόσο, αλήθεια, πονάει η ψυχή μου όταν διαβάζω ή ακούω ιερατικές ή θεολογικές προτροπές που, πάντοτε, πιστεύω, ένεκα αγαθών κινήτρων, προτρέπουν τους πιστούς σε πνευματική ανάνηψη άνευ ουσίας και δόγματος! Φθάσαμε, έτσι, στο έτερο λυπηρό και, ίσως, χείριστο σημείο, να έχουμε όσους χριστιανούς πνιγμένους στην ακατηχησιά, στην πλάνη και πρόληψη, στις δεισιδαιμονίες και παραχαράξεις του ευαγγελικού μηνύματος και ορθόπρακτου τρόπου ζωής. 
  Πατέρες και αδελφοί εν Χριστώ, ο λόγος του αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων που ακολουθεί, εύχομαι ολοκαρδίως, ας αποτελέσει το αρχικό και αιώνιο αλφαβητάρι  στην αναξιότητά μου και στην αγάπη σας κάθε που θα διακονούμε, εαυτούς και αλλήλους, στον αμπελώνα του Γλυκύτατου μας Ιησού Χριστού:«Ο της θεοσεβείας τρόπος εκ δύο τούτων συνέστησε: δογμάτων ευσεβών και πράξεων αγαθών, καί ούτε τα δόγματα χωρίς έργων αγαθών ευπρόσδεκτα τω Θεώ, ούτε τα μη μετ᾿ευσεβών δογμάτων έργα τελούμενα προσδέχεται».

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

Να κλείνουμε τα αυτιά μας στους επαίνους των ανθρώπων!

Σχετική εικόνα

   Ο μεγάλος Ελευθέριος Βενιζέλος και πολύ αγαπητός σ᾿ εμένα, στις 28/7- 10/08 1920, με τη Συνθήκη των Σεβρών (πόλη Σεβρ - Sevres της Γαλλίας) πετυχαίνει το έως τότε ακατόρθωτο: διαμελίζεται η ηττημένη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου Τουρκία και στην Ελλάδα, που βρισκόταν στην πλευρά των Συμμαχικών Δυνάμεων, περιέρχονταν τα νησιά Ίμβρος και Τένεδος, η Ανατολική Θράκη, τα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου, η Βόρεια Ήπειρος και η Σμύρνη, υπό την επίβλεψη Έλληνα Αρμοστή (παρέμενε υπό την ονομαστική μόνο Οθωμανική επικυριαρχία), μετά το πέρας πενταετίας, θα μπορούσε με δημοψήφισμα να αποφασίσει την προσάρτησή της ή μη στην Ελλάδα. Ακόμη, τα Δωδεκάνησα περιέρχονταν στην Ελλάδα, εκτός τη Ρόδο και το Καστελόριζο αρχικά, συνθήκη που ακύρωσε η Ιταλία δυο χρόνια αργότερα.
   Στην Ελλάδα ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους και πανηγυρίζει! Ετοιμάζεται θερμή υποδοχή στον μεγάλο Έλληνα πολιτικό. 
   Στις 15 Σεπτεμβρίου 1920 το ελληνικό κράτος προσφέρει τιμητικά ένα χρυσό στεφάνι στον Κρητικό πολιτικό με την επιγραφή «Από τους Έλληνες στον Μέγιστο όλων των Ελλήνων».
   Σχεδόν 45 ημέρες πριν την τιμητική αφιέρωση, δυο αντιβενιζελικοί αξιωματικοί του ελληνικού στρατού, στις 30 Ιουλίου 1920, επιχειρούν να δολοφονήσουν τον Βενιζέλο στη Λυών της Γαλλίας. 
   Και σχεδόν, 45 ημέρες μετά την τιμητική αφιέρωση, ο Βενιζέλος, στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920 δεν εκλέγεται ούτε καν βουλευτής!
   Αποχωρεί την ίδια ημέρα από την Ελλάδα με τη θαλαμηγό "Νάρκισσος" των αδελφών Εμπειρίκου, απογοητευμένος και αυτοχαρακτηριζόμενος ειρωνικά ως "κακούργος".
   Δηλαδή: 
- 30/07/1920:απόπειρα δολοφονίας του στη Λυών,
- 15/09/1920: τιμητική εκδήλωση και αφιέρωση χρυσού στεφάνου για το έργο του,
- αρχές Νοεμβρίου 1920: δεν εκλέγεται βουλευτής στις εκλογές και εγκαταλείπει την Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμη:

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2018

Επιτρέπεται οι ιερείς να διακόπτουν τις ιερές ακολουθίες ή τη Θεία Λειτουργία για να κάνουν παρατηρήσεις ή ερμηνευτικά σχόλια;

Αποτέλεσμα εικόνας για ιερεας λειτουργει

Δευτέρα, 20 Αυγούστου 2018,
Σας ασπάζομαι!
   Αποτελεί και αυτό, τρόπον τινά, μία νέα μόδα λειτουργικής αγωγής, σαφέστατα εσφαλμένης. Είναι, ενδεχομένως, και νέα μόδα που "αγκάλιασε" μία χορεία ιερών - λειτουργών, οι οποίοι θέλησαν ν᾿ ακολουθήσουν το παράδειγμα κάποιων Επισκόπων, που, είτε ιερουργούν είτε χοροστατούν είτε συμπροσεύχονται, έχουν την αίσθηση ότι μπορούν να παρατηρούν τους πάντες, από ιερού βήματος έως και της κουζίνας του πνευματικού κέντρου του απέναντι τετραγώνου, διακόπτοντας τη Θεία Λειτουργία ή άλλες ακολουθίες και προσβάλλοντας ιεροψάλτες, ιερατείο, βοηθούς επιτρόπους, δεσποινίδες και κυρίες, διακόνους (αυτοί και αν έχουν ακούσει οι χριστιανοί!) και ό,τι άλλο υποπέσει στην αγουροξυπνημένη και νωχελική τους συνείδηση. Επαναλαμβάνω: ομιλώ για χορεία επισκόπων και ουχί για το πλήρωμα της αρχιερωσύνης.
   Το ανησυχητικό, όμως, είναι ότι τέτοιου είδους συνήθειες "αγάπησαν", επί των ημερών μας, και πολλοί ιερείς, έγγαμοι και άγαμοι. Διακόπτουν τη Θεία Λειτουργία, και όχι πάντοτε με τον πλέον ευγενικό τρόπο, παρατηρούν, εξηγούν, ερμηνεύουν (το είδαμε και αυτό!) και ακόμη περισσότερα, τα οποία, βέβαια, δεν έχουν καμία απολύτως θέση κατά τη διάρκεια των ακολουθιών, πολύ, δε, περισσότερο, κατά την τέλεση της αναιμάκτου θυσίας.
    Ας τονίσουμε και πάλι πως το κατηχητικό έργο είναι υποχρέωση όλων μας, πόσο δε μάλλον των ιερέων μας. Πλην, όμως, ουδεπόποτε εντός της θείας λατρείας. Ο Γέρων Κορνήλιος Μαρμαρινός, ο γέροντας της Χίου, συνήθιζε να διδάσκει: «Έβαλες πετραχήλι πάτερ μου; το σφράγισες το στόμα! Θέλουν ησυχία οι άγιοι. Απόλυτη σιγή αποζητά όλος ο Ουράνιος κόσμος...». Στις δε περιπτώσεις που η φωνασκία, ως συνήθως, του εκκλησιάσματος είναι έντονη και μη διαχειρίσιμη, καλό και ευλογημένο είναι να σταματούν προς ώρας οι ιερείς - λειτουργοί τις εκφωνήσεις και τις ευχές, έστω για κάποια δευτερόλεπτα, έως ότου επανέλθει η ησυχία και αποκατασταθεί η λειτουργική τάξη. Αυτό έχει αποδείξει ότι λειτουργεί αρτιότερα στο χρόνο και αποτελεσματικότερα. Διαφορετικά, κάθε παρατήρηση απεμπολεί και δυναμιτίζει την όποια προσευχητική κατάνυξη και διασπά την κοινοτική και λειτουργική συνοχή και συνάθροιση.
   Άλλωστε, το καλύτερο παράδειγμα διδαχής, τονίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, είναι το βιωματικό, ο τρόπος, η ορθοπραξία, όχι ασφαλώς μόνο των ιερέων μας αλλά και των λοιπών όσων διακονούμε εντός του εκκλησιαστικού χώρου ή απλώς εκκλησιαζόμαστε. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι όπου λειτουργούν σεβάσμιοι ιερείς, αγαθοί και ταπεινοί διάκονοι του Χριστού μας - και είναι πολλά αυτά τα παραδείγματα - όχι απλά δεν ακούγεται το παραμικρό, αλλά ακόμη και τα μικρά παιδιά στέκουν με θαυμασμό, ήσυχο και αρχοντικό τρόπο εντός του ναού.
    Έχουμε γράψει και παλαιότερα ότι κάθε ερμηνεία και λειτουργική ή άλλη επεξήγηση, μπορεί να λαμβάνει χώρα την ώρα του σύντομου κηρύγματος, η θέση του οποίου είναι ευθύς αμέσως, μετά το ευαγγελικό ανάγνωσμα. Για κανέναν άλλο λόγο δεν διακόπτεται η ουράνια μυσταγωγία, ουδεπόποτε!
   Όσον, δε, αφορά τα παραδείγματα κάποιων ιερέων να ομιλούν και να "χαριεντίζονται" ή να χαιρετούν (αχ, αυτές οι δημόσιες σχέσεις...!) κατά τη διάρκεια της θυμιάτησης στην θ' ωδή, ή - ακόμη χειρότερα -  την ώρα της Θείας Κοινωνίας, ναι, καλύτερα  θεωρώ πως είναι ν᾿ αποφύγω να σχολιάσω! Εάν έχουμε συναίσθηση ότι παρών είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο Κτίστης των απάντων, στην παναγία θέα του Οποίου φρίττουν άγγελοι και αρχάγγελοι και όλος ο ουράνιος κόσμος, ε, τότε, έχω την αίσθηση ότι καθείς εισέρχεται στη θέση του ησύχως, αβιάστως και ανεμποδίστως!

Σας ασπάζομαι,
Δημήτριος.

Η παραπάνω ανάρτηση αποτελεί μέρος του βιβλίου "Λειτουργικές Απορίες", τόμος Β', που κυκλοφορεί σύντομα!
Δείτε το βιβλίο "΄Λειτουργικές Απορίες", τόμος Α', που ήδη κυκλοφορεί, ΕΔΩ!

   

Πέμπτη 16 Αυγούστου 2018

Θρησκευτικός τουρισμός και πνευματική αναζήτηση!

Αποτέλεσμα εικόνας για θρησκευτικός τουρισμός

Πέμπτη, 16 Αυγούστου 2018.
Σας ασπάζομαι!
   Αγαπώ από μικρός τα θρησκευτικά προσκυνήματα. Γι᾿ αυτό, επέλεξα, όσο, βέβαια, αυτό ήταν δυνατόν, να επισκέπτομαι ο ίδιος όσα περισσότερα προσκυνήματα μπορούσα και συνεχίζω, ασφαλώς, εντός και εκτός Ελλάδος, για ν᾿ αποκτήσω προσωπική επαφή και εμπειρία με κάθε τόπο, προσκύνημα και ιερό χώρο και όχι να καταστώ ενήμερος, σχετικά με αυτά, μέσα από ηλεκτρονικές και λοιπές έντυπες μορφές.  
    Γρήγορα, όμως, θα τολμούσα να πω, αντιλήφθηκα πως και εδώ πρέπει να κυριαρχεί το μέτρο, η ισορροπία προκειμένου το κάθε προσκύνημα να αποτελεί αφορμή και στήριγμα πνευματικής οικοδομής και ενδόμυχης αναζήτησης, πέρα, βέβαια, από τη δεδομένη και αναμφισβήτητη ευλογία που λαμβάνει καθένας από την όλη προσκυνηματική του διάθεση και τον ταξιδιωτικό του - και όχι μόνο - κόπο, έως ότου φθάσει στον προορισμό του.
    Σε μία από τις πρώτες μου επισκέψεις στον Άθωνα, έξω από τη Μεγίστη Μονή του Βατοπαιδίου, στο κονάκι, εκεί που εγκαταβίωνε και ησύχαζε ο μακαριστός γέροντας Ιωσήφ (σημ. ο Βατοπαιδινός), άκουσα ο ίδιος τον γέροντα να λέει σε κάποιον από την παρέα μας: «Το μεγαλύτερο προσκύνημά σου είναι η ενορία σου. Και ο πλέον Πανάγιος Τάφος είναι η Αγία Τράπεζα του Ναού της ενορίας σου...».
    Ελάτε να δούμε, τώρα, μια σύγχρονη εικόνα, χωρίς γενικεύσεις, της καθημερινής μας πραγματικότητας. Είχαμε και έχουμε γεροντολάτρες και γεροντισμό, και αναφέρομαι εδώ, όχι μόνο σε όσους αναζητούν, ως δια μαγείας, να εφεύρουν έναν γέροντα και να υποταχτούν σε αυτόν, άσχετα αν δεν τηρήσουν τίποτα απ᾿ όσα εκείνος τους παραγγέλλει, αλλά και όσους αυτοχρίζονται "γέροντες" και κομπορρημονούν και εξευτελίζονται, έχουμε τώρα και εκδρομολάτρες και εσαεί περιπατητές! Αναφέρομαι, δηλαδή, σε όσους ξεπερνούν το μέτρο, μιας και "εκδρομολάτρες" όλοι, λίγο ή πολύ, είμαστε και αλλοίμονο αν συνέβαινε κάτι διαφορετικό. Εστιάζω στην υπερβολή, σε ό,τι υπερβαίνει το μέτρο και δημιουργεί ουκ ολίγα προβλήματα σε οικογένειες, σε διαπροσωπικές σχέσεις, στον ανθρώπινο ψυχισμό κ.ά.
   Και για να γίνω σαφέστερος, αναφέρομαι σε όσες κυρίες "παίρνουν" τους δρόμους για τα μοναστήρια και ξεχνάνε να γυρίσουν! Και αναμένει ο ταλαίπωρος σύζυγος (συ-ζυγός;) έρημος και παντέρημος και αναρωτιέται και αναζητά την πάλαι ποτέ αγαπητική συνοδοιπορία  στο γάμο του! Αναφέρομαι σε όσους σύγχρονους "γεροντολάτρες" επισκέπτονται τακτικότατα και για μεγάλο χρονικό διάστημα το Άγιον Όρος, αφήνοντας πίσω γυναίκες και παιδιά, και το χειρότερο, όταν επιστρέφουν, δήθεν από ευσέβεια και πνευματικό αυτοευνουχισμό, προσπαθούν να επιβάλλουν στις γυναίκες τους μεθόδους άκρας αυστηρότητας και παντελούς νηστείας απ᾿ όλα, -  το τονίζω! - διότι έτσι αντιλαμβάνονται ότι αναπτερώνεται ο νους προς τα υπερκόσμια και άρρητα μυστήρια! Χωρίς λογική, χωρίς μέτρο, χωρίς κοινό πνευματικό με τις συζύγους τους, έτσι, απλά, επειδή κάποιος "παλαβός" αναχωρητής (διότι έχουμε και τέτοιους πολλούς γύρω μας σήμερα, αλλά και πάντοτε) τοὐς παρακίνησε και συμβούλεψε...!
     Για όσες, λοιπόν, κυρίες και κυρίους "ευσεβείς", που ξεχνούν και οικεία και οικογένεια και σύζυγο και παιδιά και καθαριότητα και φυσική ανθρώπινη παρουσία και ακόμη και το καθημερινό φαγητό (δεν αναφέρομαι σε εξαιρέσεις, που, ασφαλώς, συμβαίνουν κάποτε σε όλους) και τρέχουν στα μοναστήρια και στα προσκυνήματα ασταμάτητα, ετούτο έχω να τονίσω: αν θέλατε μοναχική ζωή, να είναι ευλογημένο, αλλά να μην νυμφευόσασταν, να μην καθελκύζατε και άλλον άνθρωπο στην προσωπική σας πόρωση, έστω και επιλογή. Διαφορετικά, καλείστε να συμπεριφερθείτε ανάλογα, ως έγγαμοι. Πώς; Έχετε κοινό πνευματικό με τους/τις συζύγους σας - αν όχι, καιρός να αποκτήσετε - . Ανατρέξατε σε αυτόν και θα λάβετε απαντήσεις σε όσα εγώ, αδυνατώ και δε γνωρίζω, αλλά δεν έχω και αρμοδιότητα να σας συστήσω.
   Συζυγία σημαίνει συμπόρευση και συνοδοιπορία. Να σωθούμε και οι δύο, από κοινού, με προσωπικό και συνάμα συζυγικό αγώνα. Όχι συνεχείς μονομερείς ενέργειες προσκυνηματικού και πνευματικού ευσεβισμού, λοιπόν, που αναπαύουν το "εγώ" μας και ταυτόχρονα διαλύουν και δυναμιτίζουν την οικογενειακή μας εστία και συνοχή! 
    Όσο για τις περιπτώσεις κάποιων ιερέων, κυρίως αγάμων, που αρέσκονται στην καλλιέργεια "ουρών" πίσω τους, ξέρετε, μαγείρεμα, σιδέρωμα, ξεσκόνισμα κ.ά. και αδιαφορούν για αυτές  καθαυτές τις ψυχές των διακονητών, θα επανέλθω με ξεχωριστό άρθρο σύντομα!

Σας ασπάζομαι,
Δημήτριος.


Δευτέρα 13 Αυγούστου 2018

Θεολογία και υστεροφημία της καλοζωίας!

Αποτέλεσμα εικόνας για θεολογιας γονοι αθεολογητοι

Δευτέρα, 13 Αυγούστου 2018,
Σας ασπάζομαι!
   Αφορμή για το σημερινό μου άρθρο αποτέλεσε μία μνήμη του παιδικού παρελθόντος και ειδικότερα, των εφηβικών μου χρόνων. Πρόκειται για μία φράση - παραίνεση του μακαριστού πρώην Μητροπολίτου Φλωρίνης κυρού Αυγουστίνου Καντιώτη - έχω κρατήσει στο αρχείο μου αρκετές από τις επιστολές που είχαμε ανταλλάξει - όταν του είχα εκμυστηρευτεί πως, διακαώς, επιθυμώ να σπουδάσω τη θεολογική επιστήμη: «Κοίτα μη γίνεις και εσύ σαν και τους άλλους! Γέμισε η Αττική από θεολόγους, άνω των 10.000 θεολόγων προσοντούχων, που λησμόνησαν την αποστολή τους και αναπαύονται στο φαγητό και στον ύπνο...!». Παράξενα τα λόγια του τότε, δυσκολοκατανόητα στον εφηβικό μου νου! Σήμερα;
   Εκοιμήθη ο μακαριστός, αλλά, είναι αλήθεια, παρά τις όποιες ακρότητες, κάποιες φορές, που παρουσίαζε, κυρίως στα μέσα και τους τρόπους έκφρασής του και ουδεπόποτε στην ουσία των γραφομένων και λεγομένων του, συγκρίνοντας εκείνη την πολύπλευρη προσωπικότητά του με αντίστοιχες "νερόβραστες" σημερινές, ω ναι, πόσο θα ήθελα να έβλεπα και ν᾿ άκουγα έναν, όχι πολλούς, έναν ακόμη και σήμερα, έναν αδέσμευτο, απονήρευτο, απροσποίητο, ρηξικέλευτο, αδέκαστο, ανεξάρτητο και πρωτοπόρο για την εποχή του Καντιώτη! Πόσο!
   Το σημερινό, όμως, άρθρο μου έχει άλλο σκοπό, τουλάχιστον αρχικά, συγγραφής. Να στραφεί προς τους συναδέλφους λαϊκούς θεολόγους, άνδρες και γυναίκες και συμπεριλαμβανομένου του γράφοντος, να μάς υπενθυμίσει την αποστολή μας: η θεολογική ορθοτομία και ορθοπραξία του βίου μας!
   Λυπούμαι ανείπωτα κάθε που διαπιστώνω θεολογικές τοποθετήσεις του "καιρού", δηλαδή, της εποχής, συμβατές και απόλυτα εναρμονισμένες με την καθημερινή, μην πω και πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας, φορά του ανέμου! Αλήθεια, ποιου ανέμου!
    Βαπτίζουμε την αδιαντροπιά πρόοδο και την ορθοπραξία "όνειρο θερινής νυκτός" μιας άλλης εποχής. Μάλιστα, δε, για να γίνουμε πιο "μοντέρνοι" στη διαδικτυακή ή επαγγελματική-φιλική παρέα μας, δε διστάζουμε να κρατήσουμε αποστάσεις από βασικές αλήθειες της Ορθοδόξου Πίστεώς μας, αν δεν τις διαγράφουμε κιόλας! Αλειτούργητοι, αλιβάνωτοι, ανεκκλησίαστοι, αμέτοχοι των ιερών μυστηρίων, παρά ταύτα, μερίδα των λαϊκών θεολόγων, το τονίζω, μερίδα από εμάς βιώνουμε μια νέα αντίληψη εφαρμογής και οικειοποιήσεως ενός νέου εκκλησιαστικού ήθους, που μάς επιτρέπει να μιλάμε πολύ στους ανθρώπους για τον Θεό, αλλά καθόλου σ᾿ Εκείνον για τον κόσμο! Αδειάζουν οι Εκκλησίες και  πληθαίνουν οι προσοντούχοι θεολόγοι - ασφαλώς δεν έχουμε εμείς την πληρότητα της εύθυνας αυτής - και αναδύεται ένα νέο κύμα θεολογικής "αφρόκρεμας" που δοκιμάζει λίγο απ᾿ όλα και αποφαίνεται περί παντός επιστητού, ορατού και αοράτου: «Έχω την αίσθηση ότι εδώ συναντά εφαρμογή εκείνο που χρόνια φωνάζω ότι λαθεμένη θεολογία διδάσκουμε, λαθεμένη θεολογία διδαχθήκαμε, αθεολόγητη θεολογία βιώνουμε», έγραφα λίγο καιρό πριν, σε ένα βιβλίο μου υπό τον τίτλο "Θεολογίας γόνοι αθεολόγητοι".
   Κλείνοντας, θα αναφέρω μια μικρή ιστορία από την αρχαία Αθήνα, μία από αυτές τις ιστορίες που πολύ αγαπώ να σκέφτομαι και να διηγούμαι: 317 π.Χ. και η Αθήνα βρίσκεται υποδουλωμένη στους Μακεδόνες. Από τον άρχοντα της Μακεδονίας Κάσσανδρο, διορίζεται διοικητής της Αθήνας ένας άνδρας πολύ διαβασμένος αλλά με χαρακτήρα άξεστο, άστατο και ματαιόδοξο, ο Δημήτριος ο Φαληρεύς! Η αλαζονεία του και η παντογνωσία του έκανε τους Αθηναίους να γεμίσουν την Αθήνα με αγάλματα, με ανδριάντες του Δημητρίου, περίπου 360 σε όλη την πόλη και, ασφαλώς, από το δημόσιο ταμείο. Δεν έμεινε, όμως σε αυτό! Εξέδωσε διαταγή, σύμφωνα με την οποία υποχρέωσε όλους τους Αθηναίους, από είκοσι ετών και επάνω, να περάσουν από εμπρός του και να τον προσκυνήσουν...!
   Εκάθισε, λοιπόν, ο ταλαίπωρος ο Δημήτριος στο θρόνο του αγέρωχος και καμάρωνε τον κόσμο που περνούσε και υποτακτικά προσκυνούσε - άραγε, να πάει το μυαλό μου κάπου συγκεκριμένα, σήμερα; - έως ότου έφθασε και ο ξακουστός Μένανδρος, ο μεγάλος ποιητής! Αυτός προσπέρασε τον Δημήτριο με αδιαφορία, γεγονός που εξόργισε τον Φαληρέα διοικητή. Στην δε ερώτησή του, πώς, γιατί δεν προσκύνησε, σύμφωνα πάντα με την εκδιδομένη διαταγή, ο Μένανδρος απάντησε: «Ναι, αλήθεια δεν σε προσκύνησα. Γιατί, έως να φθάσω εδώ, στο δρόμο μου συνάντησα πολλούς Δημήτριους (σημ. τους ανδριάντες) και δεν ήξερα ποιος απ᾿ όλους είναι ο αληθινός».
    Αφού, λοιπόν, κάποιοι αρέσκεσθε στο λιβανωτό και στο θυμίαμα, αφού το καταναλώνετε που το καταναλώνετε, ε, καιρός είναι: εναποθέσατε αυτό στις εκκλησιές μας, εκεί που αρμόζει και αφήστε την αηδιαστική θυμιάτιση, με λόγια και έργα, στα απόνερα όσων κατέχουν θέσεις εξουσίας και διοίκησης, μήπως και μόνο στην ιδέα πως κάποια μέρα, μπορεί, ίσως, κάποτε, ν᾿ αποτελέσετε και εσείς "ουρά" και αυλή κάποιοι άλλου Δημητρίου Φαληρέα…!

Σας ασπάζομαι,
Δημήτριος!
   

Παρασκευή 10 Αυγούστου 2018

Μοναστική φιλοξενία ή αμόναχη συμπεριφορά;

Αποτέλεσμα εικόνας για ΦΙΛΟΞΕΝΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ


Παρασκευή, 10 Αυγούστου 2018,
Σας ασπάζομαι,
   Αρχικά, ας τονιστεί ιδιαίτερα ότι τα μοναστικά μας καθιδρύματα δεν είναι τόποι αναψυχής και εξόρμησης για κάθε πνευματικό αναζητητή και τουριστικό προσκυνητή, πόσο δε μάλλον για κάθε αργόσχολο και δια βίου εκδρομέα και περιπατητή. Είναι κέντρα θείας λατρείας, τόποι προσευχής και περισυλλογής, τόποι ιεροί που οι Μοναχοί, άνδρες και γυναίκες, αναζητούν τον τρόπο της πραγματικής και αληθινής ησυχίας, η οποία, με τη σειρά της, θέτει τα θεμέλια για την ανάβαση της ψυχής προς τα άνω, προς συνάντηση με τον Κύριο Ιησού Χριστό.
   Αυτό αποτελεί την κυρίαρχη και δεσπόζουσα αλήθεια περί των μοναστικών καθιδρυμάτων της Ορθοδόξου Πίστεώς μας και των αγαπητών - ιδιαίτερα και στον γράφοντα - μοναχών και μοναζουσών μας. Υπάρχει, όμως, και μια δεύτερη αλήθεια, ενδεχομένως ήσσονος σημασίας, πλην, όμως, αλήθεια: η συμπεριφορά μιας μερίδος μοναχών/σων προς κάθε πονεμένο, "πνευματικό" άνθρωπο ή όχι, συνειδητοποιημένο ή μη, που εισέρχεται στα μοναστηράκια απανταχού και αναζητεί λόγο αγαθό και βλέμμα παρηγορίας από τους μοναχούς μας.
   Εάν, εάν λέγω, επιθυμείτε να είστε στην ησυχία και στο διακόνημά σας απερίσπαστοι, παρακαλώ την αγάπη και τη θεοφιλή διακονία σας: καθιερώστε το "άβατον" στην Ι. Μονή σας (με όσα προβλήματα διοικητικά-μητροπολιτικά αυτό συνεπάγεται), αλλέως ρυθμίστε αυστηρά τις ώρες προσέλευσης του κοινού και, κυρίως, αφουγκραστείτε ότι αυτός ο κόσμος που έρχεται, εάν είναι συνειδητοποιημένοι, φροντίστε να φύγουν πιότερο αναπαυμένοι και θωρακισμένοι, εάν πάλι είναι αδιάφοροι, εσείς, παρακαλώ, εσείς πατέρες, δώστε τους το έναυσμα, την αφορμή, το "καλό παράδειγμα" ώστε να ξαναέρθουν και, προς Θεού, μην τους αναγκάσατε μόλις βγουν από τον αυλόγυρο της Μονής να γυρίσουν και να σας μουντζώσουν μουρμουρίζοντας!
   Εάν ανοίγετε τα "παγκάρια" της Μονής τότε να ανοίξετε και τις καρδιές σας. Βέβαια, ετόνισα και στην αρχή πως το έργο των μοναχών είναι άλλο. Από την ώρα, όμως, που υποδέχεσθε κόσμο, φροντίστε να έχετε και ανθρώπινη συμπεριφορά. Το ράσο δεν σας "ιεροποιεί" απέναντι στον οποιοδήποτε και, ασφαλώς, το γεγονός ότι κάποιοι - για πόσο ακόμη, άραγε! - δεν απαντούν στην αδιαντροπιά και ωμότητα των παρατηρήσεων και αντιδράσεών σας, είναι ένδειξη ορθοπραξίας, ταπεινώσεως και πνευματικής αρχοντιάς, δηλαδή φιλότιμου και ανωτερότητας και όχι αδυναμίας και φόβου. "Το καλό, για να είναι καλό, πρέπει να γίνεται/λέγεται και με καλό τρόπο".
   Τώρα, πόσοι και με ποιο τρόπο πηγαίνουμε στα μοναστήρια, με ποια ενδυμασία και με ποιο στυλ, έχω την αίσθηση, ίσως και ευγένεια, προς ώρας, να μην αναφερθώ εδώ. Στηλιτεύω, όμως, μερίδα ορθοδόξων μοναχών για την απάνθρωπη και ακαταλόγιστη συμπεριφορά τους. 
   Και πάλι, εάν πατέρες, ναι αυτούς, αυτούς τους αδιάφορους και ταλαίπωρους που έρχονται, εάν δεν "κερδίσουμε" αυτούς με τη χριστιανική μας ευγένεια και το ορθόδοξο ήθος, ερωτώ, ποιους θα "κερδίσουμε"; Τους αυλοκόλακες, τους ημετέρους και τις ουρές των μητροπολιτικών αυλών και των κύκλων τους;

Σας ασπάζομαι,
Δημήτριος.