"Η Εσωτερική Ελεημοσύνη"

Δημήτριος Π. Λυκούδης
Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

Μας έλεγε συχνά ο γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης: «Την εσωτερική ελεημοσύνη να προσέχετε. Εκεί κυρίως να φροντίσετε να σπουδάσετε τον κόπο σας, εκεί να φροντίσετε να αποθέσετε τον κοπετό σας». Παράξενα λόγια, αμφίσημα ακούσματα τότε, στα ήδη ανήσυχα, ακόμη και τώρα, εφηβικά μας ώτα. Εσωτερική ελεημοσύνη που παραλληλίζεται με την εκούσια μόνωση του πιστού, την αυτοθέλητη απόπειρά του να ¨μορφώσει νουν Χριστού¨, να ¨παραμορφωθεί¨ διά τον κόσμον για να ¨μορφωθεί¨ τον Νυμφίο Χριστό. Και ασφαλώς ο σεβαστός μας γέροντας αναφερόταν στην προσπάθεια του πιστού να καλλιεργήσει την περισυλλογή του νου, ν΄αγαπήσει την ησυχία, να εναρμονιστεί με την προσευχητική ενατένιση των ουρανίων και αρρήτων! Όχι βέβαια πως ακύρωνε την αξία της ελεημοσύνης προς τον συνάνθρωπο, αλλά κυρίως, εναπόθετε το βάρος της πνευματικής ζωής και ορθοπραξίας στην καλλιέργεια της προσευχής και δη, της μονολόγιστης ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ , Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό».

"Aφιλοσόφητα Χριστούγεννα"

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

  Φθάσαμε στο όριο να εορτάζουμε Χριστούγεννα μακράν του Κυρίου μας Ιησού Χριστού! Αγγίξαμε την πλάνη, εγκολπωθήκαμε την απατηλή ψευδαίσθηση, ανδρωθήκαμε σφαλερά και εσφαλμένα στην αδιαντροπιά, στην κοινωνική, και στην ουσία χωρίς περιεχόμενο, συνύπαρξη, στην αμόναχη κοινοτικότητα του ¨μέρους¨, στην ολόφωτη, ένεκα των ημερών, μοναχικότητα του ¨όλου¨. Και είναι αφιλοσόφητα χριστούγεννα γιατί δεν ενέχουν την έννοια και την αρετή της ¨ευδαιμονίας¨, που έστω φιλοσοφικά, έστω γράφω, επιτυγχάνεται σύμφωνα με τις απόψεις του Σωκράτη, του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη στο πλαίσιο της πόλης-κράτους και των πολύπλευρων κοινωνικών σχέσεων[1]. Ούτε φιλοσοφία δεν έχουν, ούτε όριο και φραγμό, ούτε χώρο και χρόνο, ούτε φιλότιμο νοούν, ούτε σε Θεό πιστεύουν! Αφιλοσόφητα Χριστούγεννα δεν εορτάζουν άνθρωποι, αφιλοσόφητα χριστούγεννα δεν σ΄αρμόζει να προσμένεις…!

     Ασφαλώς και αναφέρομαι δευτερευόντως στην έννοια της φιλοσοφίας, καθώς εδώ προσεγγίζω το ήθος με βάση την κυνική διδασκαλία, ως άρνηση δηλαδή κάθε κοινωνικού δεσμού και κοινοτικής σχέσεως! Ε, ναι λοιπόν, συμφωνώ! Γιατί Χριστούγεννα; Πως Χριστούγεννα μακράν του Χριστού, μακράν του ανθρώπου του πεινασμένου και φυλακισμένου, μακράν των ορφανών και αστέγων, μακράν των απελπισμένων και αμετανοούντων; Εάν εορτάζω τέτοια χριστούγεννα πρόδρομος τυγχάνω της γέννησης ουχί του Θεανθρώπου και Λυτρωτού Σωτήρος Χριστού, αλλά ενός ψεύτικου θεού, ανήμπορου, ανθρωποκεντρικού, αβάσταχτου, αδίσταχτου, κάλπικου, μιαρού, αναίσχυντου, αδιάντροπου! «Ιησούς Χριστός γεννάται» ουχί στα κοινωνικά δρώμενα και στις ξέφρενες διασκεδάσεις, ουχί στα ατέρμονα και αδηφάγα  φαγοπότια των ημερών, ουχί στις μεγαλοστομίες και στα ευχολόγια από άμβωνος και μη! Θυμηθείτε τον Διογένη τον Κυνικό και το παράδειγμα του βίου του, που δεν έχανε στιγμή να εξωτερικεύει[πολλές φορές, αλήθεια είναι, με άκομψο τρόπο] την απέχθεια και την περιφρόνησή του προς τον πολιτισμό: «Κάποια μέρα και ενώ έτρωγε το μεσημεριανό του φαγητό στην αγορά, κάποιοι που τόν αντιλήφθηκαν, τόν πείραξαν ως συνήθιζαν: ¨Σκύλε!¨. Εκείνος δε, ατάραχος τούς απάντησε: ¨Σκυλιά είστε εσείς, που στέκεστε γύρω μου, ενώ εγώ τρώω¨»[2].

     Τα αφιλοσόφητα σήμερα χριστούγεννα δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας εκκεντρικός τρόπος άσκησης και προβολής της αδυναμίας του ανθρώπου να συμμετάσχει κοινοτικά και να συμπράξει λειτουργικά μέσα στο ευρύτερο κοινοτικό σύνολο. Πλέον, όχι χριστιανούς ούτε ανθρώπους δεν έχουμε! Λησμονήσαμε καί πνευματικότητα καί ανθρωπιά καί ορθοδοξία καί ορθοπραξία καί την ύπαρξή μας την ίδια και αναζητούμε μάταια ¨καθρέπτη¨ στο σκοτάδι να αποκρύψει εντέχνως την ασχήμια μας! «Ιδού ο άνθρωπος κατά τον Πλάτωνα» ανεφώνησε ο Διογένης εισερχόμενος στην Ακαδημία κρατώντας ένα μαδημένο κοτόπουλο και προσπαθώντας να γελοιοποιήσει τον πλατωνικό ορισμό του ανθρώπου ως «ζώου απτέρου δίποδος». Ιδού λοιπόν ο σημερινός άνθρωπος στο λυκαυγές του 21^ου  αιώνος, που καταδέχεται να ασχημονεί εις βάρος του εαυτού του και να κομπορρημονεί πως εορτάζει χριστούγεννα μεταξύ των ανθρώπων! Σημαίνουν τα σήμαντρα, κτυπούν οι καμπάνες, άνοιξαν οι εκκλησιές και οι άνθρωποι χωρίς Χριστό βαδίζουν, χριστούγεννα καμώνονται πως ζουν, απόκληροι φαντάζουν πως υπάρχουν! «Ιδού οι άνθρωποι κατά τον Πλάτωνα λοιπόν, ιδού τα ζώα του αιώνος τούτου του απατεώνος».

     Φιλοσοφημένα δε χριστούγεννα είναι προδρομικά αληθινά Χριστούγεννα, καθώς προηγείται ο άνθρωπος ως βάση και έπεται ο πνευματοφόρος άνθρωπος ως ανά-βαση. Με άλλα λόγια, έχε κατά νου τα λόγια από την μικρή πραγματεία ¨Προς Διόγνητον¨ εάν έβαλες σκοπό, εάν στόχο έκαμνες εφέτος Χριστούγεννα να ζήσεις: «Χριστιανοί…πατρίδας οικούσιν ιδίας, αλλ΄ ως πάροικοι, μετέχουσι πάντων ως πολίται και πάνθ΄ υπομένουσιν ως ξένοι. Πάσα ξένη πατρίς αυτών και πάσα πατρίς ξένη, επί γης διατρίβουσιν, αλλ΄ εν ουρανώ πολιτεύονται…αγαπώσι πάντας και υπό πάντων διώκονται».

Παραπομπές:

1.Βλ. σχ., Ahbel-RappeS. – Kamtekar R., A Companion to Socrates, Blackwell, Οξφόρδη 2006, Γεωργούλη Δ., Ιστορία της Ελληνικής Φιλοσοφίας, εκδ. Παπαδήμα, Αθήνα 2006.

2.Πρβλ., Σκουτερόπουλου Μ., Οι Αρχαίοι Κυνικοί: Αποσπάσματα και Μαρτυρίες, εκδ. Γνώση, Αθήνα 2006.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημητρίου Π. Λυκούδη , υπό τον τίτλο "Θεολογίας γόνοι αθεολόγητοι", εκδ. Ηρόδοτος.

Δείτε περισσότερα εδώ

"Απομαγνητοφωνημένη ομιλία ¨Περί Νηστείας¨ του Δημητρίου Π. Λυκούδη"

Αγαπητοί ακροατές το θέμα της σημερινής εκπομπής είναι αφιερωμένο στη νηστεία. Στο πότε αλλά και με ποιο τρόπο να νηστεύουμε, στη θέση που έχει η νηστεία μέσα στη ζωή μας και ασφαλώς στη συνεισφορά που έχει στην προσπάθεια μας να προσεγγίσουμε και να συναντήσουμε τον Θεό. Ας τονίσουμε εξ αρχής ότι η νηστεία δεν είναι ο σκοπός αλλά το μέσο. Το μέσο που χρησιμοποιεί ο πιστός για να μπορέσει να τιθασσεύσει τα πάθη του, για να μπορέσει να εγκρατευθεί. Άλλωστε η νηστεία έχει να κάνει με την εγκράτεια και η εγκράτεια με τη νηστεία.

"Υπέρ των μηδέποτε Προσευχομένων"

Δημητρίου Π. Λυκούδη,
Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Έλεγε συχνά ο άγιος Παΐσιος: «Στην εποχή μας πλήθυναν δυστυχώς τα λόγια και τα βιβλία και λιγόστεψαν τα βιώματα. Διότι επηρεάστηκαν οι άνθρωποι πάλι από το κοσμικό πνεύμα, που επιδιώκει όλο τις ευκολίες και αποφεύγει τον σωματικό κόπο»(1). Αφήσαμε τον κόπο και εγκολπωθήκαμε την ευχαρίστηση. Αμέτρητες οι ανέσεις μας, ασύμμετρες οι ευκολίες μας και πάλι ολούθε ¨πνιγόμαστε¨, πουθενά να αναπαύσει το πνεύμα του ο άνθρωπος, όλα μαρτύριο, όλα και όλοι τού φταίνε, όλα τα λοιδορεί, όλοι τον εκνευρίζουν! Και ο Θεός; Που είναι ο Θεός; Μόνος του ο άνθρωπος ν΄αναζητά δίοδο στις ατέρμονες περιπλανήσεις του, παντέρημος να επιχειρεί να στοιβάξει το ανίερο απείκασμα των προσωπικών βιωμάτων του! Παρά ταύτα, υπάρχει λύση στην αλογία αυτή και αχνοφέγγει θαρρετά η χαραυγή της πνευματικής μας επανόδου! Η προσευχή! Το οξυγόνο της ψυχής! Η καθάρια προσευχή, η ορθόδοξη, η ορθόπρακτη!

"Λόγος καταγγελτικός περί ακηδίας"

Δημητρίου Π. Λυκούδη,Θεολόγου – Φιλολόγου, 

Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

«Ο ἠλιος εξήλθεν επί την γην, και Λωτ εισήλθεν εις Σηγώρ, και Κύριος έβρεξεν επί Σόδομα και Γόμορρα θείον, και πυρ παρά Κυρίου εξ ουρανού και κατέστρεψε τας πόλεις ταύτας και πάσαν την περίχωρον και πάντας τους κατοικούντας εν ταις πόλεσι και τα ανατέλλοντα εκ της γης»[1].Θα σπεύσεις να αντιπείς ότι αναφέρεται το ως άνω χωρίο σε άλλη εποχή, ειπώθηκε για άλλην αιτίαν και αφορμήν, άλλην έχει αναφοράν!

"Θεολογίας γόνοι αθεολόγητοι"

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,

 Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

   
   Δεν είναι υπερβολή να γράψω ότι δεν καυχιέμαι για την ποιότητα της θεολογίας που διδάσκω! Προφανώς, δεν προηγείται ποιότητα βιωματική και εκ του αποτελέσματος, κάθε απόπειρα να δυνηθώ να κατανοήσω της θεολογίας το απαύγασμα στέφεται με ¨πανηγυρική¨ αποτυχία. Είναι απόκοσμο να διατρανώνουμε λόγο Θεού και συνάμα να αφουγκραζόμαστε ¨φωνές¨ και από-κλίσεις ικανές να μάς συμπεριλάβουν στην ανίερη χορεία των σταυρωτών και αρνητών του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού! Παρά ταύτα, αν ρωτήσεις θεό-λόγο [αναφέρομαι στους προσοντούχους πτυχιούχους εδώ] για θέματα θεο-λογικά, ένα είναι σίγουρο, θα σού απαντήσει για οτιδήποτε κινείται και σχετίζεται επί της γης, ορατής γης και αοράτου!

Η θεοφάνεια των λέξεων και η ανθρωποφάνεια του μύθου



Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

«Χαρά στο νέο που θαρρεί πως έχει χρέος να ξαναδημιουργήσει τον κόσμο. Να τον κάμει πιο σύμφωνο με την αρετή και τη δικαιοσύνη, πιο σύμφωνο με την καρδιά του. Αλίμονο σε όποιον αρχίζει τη ζωή του χωρίς παραφροσύνη»[1]. Τα πλέον αγαπημένα μου κείμενα τα έγραψα βράδυ. Όχι μόνο γιατί με αναπαύει η απουσία του αλαλάζοντος όχλου, αλλά κυρίως επειδή φοβάμαι τον αλαλάζοντα εαυτό μου που δυσανασχετεί με τόσο όχλο γύρω του. Και είναι αλήθεια σήμερα, ετούτος ο όχλος ποτέ δεν εκφραζόταν με τόσο ρηχά και αβαθή συναισθήματα, με τόσο πρόσκαιρα και σκιερά στην παραφροσύνη. «Δεν ήμουν ποτέ μισάνθρωπος. Αγαπούσα πάντα τους ανθρώπους , μα από μακριά»[2].

Η καταφατική αρχή της μετανοίας και η εγρήγορση του νοός

        

 Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

        Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Ο νους του ανθρώπου έχει ρόλο ηγεμονικό. Το περίπλοκο και περισπούδαστο ψυχικό όργανο της ανθρώπινης προσωπικότητας, η ψυχή,  μεταπτωτικά αποβαίνει εφάμαρτο, κινείται ευκολότερα προς την αμαρτία και πολλάκις αναπαύεται σε αυτήν. Μοναδική λύτρωση η μετάνοια, η μεταστροφή του νου, η επαναφορά δηλαδή της Παναγίας Τριάδος εκεί που θρονιάζει ο διάβολος, εκεί που επικρατεί  η δυσωδία και το σκότος. Μετάνοια ως καταφατική αρχή σημαίνει ¨αγαστή¨ εξουσία του νου , παύση της αμαρτίας, αγιασμό και χαριτωμένη ύπαρξη.

Λόγος περί Μετανοίας

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

  

Η μετάνοια είναι επανατοποθέτηση της ημετέρας υποστάσεως στη σφαίρα του ¨συμπαντικού γίγνεσθαι¨, επαναπροσδιορισμός, επάνοδος στο ¨κατά φύσιν¨ και ¨υπέρ φύσιν¨, επαναλειτουργία των θεόσδοτων ενεργειών και ενεργημάτων εντός σου, όλων εκείνων των μυστικών λειτουργιών που παρακινούν αδιάκοπα και ακόρεστα την ψυχή σου προς κάθε ουράνιο και αιώνιο, προς κάθε μακάριο και αείχρονο.

Η Εμφυτοκρατία των Χριστιανών

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Πέρασε αρκετός καιρός για να καταλάβω ότι δεν είναι εύκολο να συνεννοηθείς με τους Χριστιανούς. Απόλυτοι, αδέκαστοι, προσηνείς μα καχύποπτοι, χαμογελαστοί μα μνησίκακοι, ¨ανυπόκριτοι¨ μα κακόβουλοι στην υποκρισία τους. Τόσοι Χριστιανοί, τόσες θεολογίες, τόσες θεωρίες, τόσα δόγματα, κάθε πιστός και δόγμα, κάθε άνθρωπος και προσωπική εκκλησιαστική αποτύπωση. Ασφαλώς, δεν αναφέρομαι στους πιστούς Χριστιανούς, σε όσους αγωνίζονται με πόνο ψυχής και κοπετό δακρύων για να μη λυπήσουν τον Ουρανό.

Η Ορθόδοξη υπέρβαση της κοσμικής επικοινωνίας

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,Θεολόγου – Φιλολόγου,
Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών                

                                 

Εάν ο θεϊσμός είναι παραγκωνισμός ή και συνεργασία του ανθρώπου με τον Θεό, ο αθεϊσμός αναδύεται ως απόλυτη πίστη και εμπιστοσύνη, ως κατά τ΄ άλλα βιώσιμη κατάφαση στην αναγκαιότητα των ανθρώπινων επιτευγμάτων[1]. Είναι κοινά αποδεκτό σήμερα, ότι ο αθεϊσμός τοποθετεί στη θέση της θεολογίας και του Θεού τον άνθρωπο και μέσω μιας ανθρωπολογικής ερμηνείας της θρησκείας προτάσσει την προτεραιότητα του ανθρωπολογικού στοχασμού έναντι της θείας υπερβατικότητας.

Πιστοί και Άπιστοι

 Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

                Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος  Παν/μίου Αθηνών

                         

Χαρακτηριστικό γνώρισμα της δυσθυωρίας της εποχής μας είναι η απόσταση μεταξύ έργων και λόγων. Διάγω θεοφιλώς τάχα την πορεία μου και με διεγνωσμένη κρίση υπόσχομαι και διαγορεύω ότι ανήκω στους πιστούς της Εκκλησίας , στη μερίδα και χορεία εκείνη των ανθρώπων, που αγαπούν τον Θεό και λιπαρώς αγωνίζονται θυσιαστικά, ενάντια τόσο στη λώβη της αμαρτίας όσο και στην εύθηνα, στην άοκνη και ισόβια προσπάθεια να μη διαμαρτάνουν της αρχικής οδού!

Μ.Μ.Ε. και Ελευθερώνουσα Αγάπη

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος  Παν/μίου Αθηνών

Η διεθνής και παγκόσμια προσπάθεια που κατέβαλλαν τα Μ.Μ.Ε. , ως προς την επιβολή της ¨ηλεκτρονικής¨ κυριαρχίας τους , διήλθε από πολλές διακυμάνσεις και επέφερε ακόμη περισσότερες ανακατατάξεις στην ίδια τη σημασιολογία και τη φερεγγυότητα της αξιολόγησης των προθέσεών τους.

"Απελθών απήγξατο, Ιούδας ο δούλος και δόλιος"

Δημητρίου Π. Λυκούδη
Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

        Εις εκ των δώδεκα μαθητών του Κυρίου, ο Ιούδας ο Ισκαριώτης επρόκειτο να διατελέσει το πλέον ατιμωτικόν έγκλημα εις την μακραίωνην ιστορίαν, ουχί μόνο της ήδη καταγεγραμμένης, αλλά και όσων πραχθησομένων θα ακολουθήσουν εν τη παρούσα πραγματικότητα του κόσμου τούτου έως συντελείας των αιώνων.

"Το Συνέδριο των παρανόμων"

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου – Φιλολόγου

 ¨Ότε παρέστης τω Καϊάφα, ο Θεός, και παρεδόθης τω Πιλάτω, ο Κριτής, αι ουράνιαι δυνάμεις εκ του φόβου εσαλεύθησαν¨[1]. Πράγματι! Εσαλεύθησαν άπασαι αι ουράνιαι δυνάμεις, Άγγελοι και Αρχάγγελοι, Κυριότητες, Αρχές, Εξουσίαι, Δυνάμεις, Θρόνοι, Σεραφείμ και Χερουβείμ. Εσαλεύθησαν τα ουράνια τάγματα των Αγγέλων, εσαλεύθη αυτός ο κόσμος, εσαλεύθη ο Ουρανός, και όμως, ο άνθρωπος στέκει τολμηρά ¨άτολμος¨, παρίσταται ενώπιον του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και πόρρω απέχει από το θείο και ζωοποιό Του δράμα, πόρρω απέχει από το δράμα Του Γολγοθά.

"Ιδού Βαδίζω προς Θείαν Κοινωνίαν"

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου – Φιλολόγου,  Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

«Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα , ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς», (Ιωαν. στ΄ 53). Πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε ¨Μυστήριο Μυστηρίων¨ , θείο δώροδώρο που ενώνει επουράνια και επίγεια, γη και ουρανό.

"Στώμεν καλώς, Στώμεν μετά φόβου"

 

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη, Θεολόγου – Φιλολόγου,

Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

H επίκληση της Παραδόσεως της Εκκλησίας, μέσα στα πλαίσια της οποίας καθαγιάζεται και χαριτώνεται η διάδραση της λειτουργικής διάστασης της προσευχής είναι πράγματι επίκληση στο σταυροαναστάσιμο φρόνημα της Εκκλησίας. Πάντοτε η Αγία μας Eκκλησία, πέρα από τη μόρφωση της γνωστικής συνείδησης των μελών της ,

"Ραθύμως τον βίον μου όλον εκδαπανήσας"

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Κάθε απόπειρα να εντρυφήσω στην ευαγγελική περικοπή της παραβολής του Ασώτου Υιού[1], θύμιζε στην απερίσκεπτη διανοητική μου χλιαρότητα, ως προσπάθεια να συντάξω την αυτοβιογραφία μου σε ακανόνιστα χρονικά πλαίσια, σε παραμέτρους αυστηρά εξομολογητικούς που προσιδιάζουν και περιστρέφονται γύρω από το βιβλικό «και έσονται οι πρώτοι έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι», μια αυτοβιογραφία του πάνυ και όντως Ασώτου υιού, του μη δυναμένου να αντιληφθεί την υψοποιό χαρισματική κατάσταση της υιοθεσίας και της πατρικής θαλπωρής.

Η κατά Χριστόν αγαμία στην ιερωσύνη

 

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Προλαβαίνω και προλαμβάνω εξ αρχής κάθε αντίλογο και αντίρροπη κατάθεση επί όσα θα ακολουθήσουν κατωτέρω, καθώς, ως γνωστόν τοις πάσι, το ως άνω θέμα εμπεριέχει δυσκολίες αναρίθμητες μη δυνάμενες να αρθούν επί της παρούσης, τόσο εξαιτίας της περιορισμένης και μικρής έκτασης του άρθρου όσο και ένεκα εμαυτού και της εμού ανικανότητας να θεο-λογήσω επ΄ αυτού.

Η κατά Χριστόν αγαμία αποτελεί απόφαση ζωής. Δεν αντιστρατεύεται, δεν προσκρούει στα θεμέλια της ¨μυστηριακής¨ συζυγίας και του ιερού θεσμού του γάμου, παρά μόνον αν ο τελευταίος περιορίζεται στην άχαρη και κολάσιμη, πλην όμως συνηθισμένη επί των ημερών μας συνύπαρξη, στη συγκατοίκηση και συμβίωση αμφοτέρων των μελών των ¨εν δυνάμει νεονύμφων¨!

Άνθρωποι και Απάνθρωποι

 

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Οι μέρες της ζωής μου παρέρχονται. Το έκπωμα της παραμονής μου από εκήλεον αποδυναμώνεται και νεκρούται. Αποστασιοποιούμαι επειδή υποστασιοποιούμαι και ακηρύκτως γεύομαι την ιδιαιτερότητα, το ακραιφνές ιδίωμα να χαμογελώ και να φαντάζω και να λοιδορώ την ειρεσιώνη επί της κεφαλής μου, επειδή εμποδών γίγνομαι επί παν εχθρικόν και αλλότριον που περιορίζει τα απροσπέλαστα όρια του νου και της σκέψης μου.

Και οι άνθρωποι παρέρχονται – ως άνθρωποι, ως απάνθρωποι; – [1] και αναζητούν ακράχολα την ευτυχία, βιάζονται να επιτελέσουν το έλδωρ της ακηλήτου ζωής, σχετίζονται και απομακρύνονται, σχετικοποιούνται και ομονοιούν.«Τί θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκονται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;