Πίεση και πνευματική ζωή

Δε χρειάζεται πίεση στα πνευματικά. Είσαι έτοιμος; "Φωνάζει" μέσα σου η ανάγκη της παύσης της αμαρτίας και του τερματισμού του πάθους; Αν ναι, ξεκινά, ζήσε την αληθινή ζωή και ευτυχία.

Δεν είσαι έτοιμος; Δε νιώθεις την ανάγκη να αλλάξεις; Τότε προσεύχου μετά πόθου και δακρύων, ώστε, σύντομα, σύντομα, να νιώσεις την αηδία της παραμονής στα πάθη και στα αμαρτήματα και να ξεκινήσεις την επάνοδο

Μοναξιά και μοναχικότητα

Συνήθως, οι άνθρωποι αποφεύγουμε να μένουμε για αρκετή ώρα μόνοι μας. Μας φοβίζει, μας τρομάζει η μοναξιά, γιατί η συνείδηση μάς ελέγχει για όσα ατακτοποίητα ενυπάρχουν στοιβαγμένα εντός μας.

Υπάρχουν όμως και όσοι επιλέγουν αυτενεργήτως, όχι τη μοναξιά, αλλά τη μοναχικότητα γύρω τους. Αυτοί, ως έλεγε και ο Αριστοτέλης, ή είναι αγρίμια ή άγιοι!

Δημήτριος Λυκούδης

Ο εναγκαλισμός της μελαγχολίας ως "άλλοθι" της αμαρτίας

Πέμπτη, 09 Αυγούστου 2018,
Σας ασπάζομαι,

     Ένας σύντομος μύθος του Αισώπου διδάσκει: «Όταν γινόταν ο γάμος του Δία, όλα τα ζώα τού πήγαν δώρα, το καθένα κατά τη δύναμή του. Το φίδι πήρε ένα τριαντἀφυλλο στο στόμα του κι ανέβηκε συρτά. Βλέποντάς το ο Δίας, τού είπε: "όλων των άλλων τα δώρα τα παίρνω, από το δικό σου στόμα δεν παίρνω ό,τι και νά᾿ ναι». (Αισώπου Μύθοι, Ο Δίας και το φίδι). Ο μύθος σημαίνει πως των κακών τα χαρίσματα είναι επίφοβα.

   Ο εναγκαλισμός της αμαρτίας σήμερα και, ακόμη περισσότερο, πολλών επιπρόσθετων ψυχοπαθολογικών νευρώσεων και ψυχώσεων, έγινε εφαλτήρι της πίστης, προϋπόθεση για νέο  ξεκίνημα, αφορμή για ανύψωση επί τα υψηλά και άρρητα. Σήμερα, ως ακούω και διαβάζω πολλούς κληρικούς και συναδέλφους λαϊκούς θεολόγους, για να φθάσεις στον Ουρανό πρέπει ν᾿ ανακατευτείς με τα μιαρά, με τα χαμερπή, με τα "υπόγεια". Μάλιστα! Κλείστε, λοιπόν, φιμώστε τα στόματα των Πατέρων που δεν επέρασαν από τα "υπόγεια" της προσωπικής σας απελπισίας και ψυχονεύρωσης, φιμώστε τους αετούς της πνευματικότητας που, παρά τα όποια πάθη και αδυναμίες τους ανθρωπίνως, ποτέ, ουδεπόποτε εμίλησαν για υπόγεια και καραγκοζιλίκια, αλλά για αρετή, για ξέφωτα και αγωνιστικότητα.

   Παραλλήλως, δε, ας επισημάνουμε ότι θεολογικός λόγος ορθόδοξος δεν είναι να δικαιολογείς το όποιο απύθμενο βάθος της προσωπικής σου σκοτοδίνης, και, μάλιστα, ναι, ούτε λίγο ούτε πολύ να υποδεικνύεις το δικό σου σκοτάδι, την απαρηγόρητη και ατελείωτη μελαγχολία σου ως τον "οδοδείχτη", το μονοπάτι, δηλαδή, απ᾿ το οποίο πρέπει - σώνει και καλά - να περάσει καθένας που προσδοκά Ανάσταση και Θεού Πρόσωπο να δει.

    Ὀχι! Δεν αναφέρομαι στην αίρεση των "Καθαρών" και δεν εκπροσωπώ, ασφαλώς, αυτήν! Άλλο τόσο, όμως, από αυτή την αίρεση, άλλο τόσο και ακόμη περισσότερο, απέχει η ορθόδοξη θεολογία, η θεολογία των Αγίων Πατέρων από μελαγχολικές και ψυχανάλατες κουβεντούλες που δικαιολογούν το πάθος και την αμαρτία και προσέρχονται ανθρωποκεντρικά αναζητώντας γύρω τους στασίδι να καλύψουν το αδιέξοδό τους!     Η εν Χριστώ ζωή είναι χαρά. Και οι όποιες μελαγχολίες και πτώσεις, όσες και αν είναι αυτές, ακόμη και κάθε λεπτό να συμβαίνουν, δεν είναι άξιες αναφοράς και, σαφέστατα, δεν αποτελούν προαπαιτούμενα για μια νέα εκκίνηση, πολύ, δε, περισσότερο, προϋπόθεση για αρχή μετανοίας! Άλλωστε, πόσο κόπο πρέπει να καταθέσει καθένας για να καταλάβει ότι το μεγαλύτερο "υπόγειο" που ήδη έχουμε, έστω κάποιοι, εγκλωβιστεί είναι αυτό της επάρσεως και φιλοδοξίας-υστεροφημίας μου/σου! Μη μιλάτε, λοιπόν, για άλλα υπόγεια και χαβούζες! Θεό αγάπης αλλά και Θεό Δικαιοσύνης λατρεύουμε!

   Σας ασπάζομαι, Δημήτριος! 

Οι Ήρωες των Ιμίων. Αιωνία αυτών η μνήμη!

Δείτε εδώ!

"...ο δε φόβος κινδύνων με, δεινών περιέχει..."

   "Νέφος αθυμίας σκοτεινόν, και στενοχωρίας ομίχλην, νυνί καλύπτομαι, θλίψεις αλλεπάλληλοι διαταράττουσιν, ο δε φόβος κινδύνων με, δεινώς περιέχει, δέομαί σου σώσον με, Θεομακάριστε. Σε γάρ ονομάζω προστάτην, και σού την βοήθειαν Πάτερ, επικαλουμένω μοι κατάπεμψον".

(Παρακλητική, Τετάρτη Εσπέρας, ήχος β', Προσόμοιο αφιερωμένο στον Άγιο Νικόλαο).

Δείτε επίσης, την εκπομπή ΠΥΡΓΟΙ ΑΚΑΘΑΙΡΕΤΟΙ, στην τηλεόραση του ΛΥΧΝΟΥ, αφιερωμένη στον Άγιο των ναυτικών Νικόλαο, ΕΔΩ!

"...καί ούχ ευρέθη εν εμοί αδικία".

 "Εισάκουσον, Κύριε, δικαιοσύνης μου, πρόσχες τη δεήσει μου, ενώτισαι την προσευχήν μου ουκ εν χείλεσι δολίοις. 

   Εκ προσώπου σου το κρίμα μου εξέλθοι, οι οφθαλμοί μου ιδέτωσαν ευθύτητας.

  Εδοκίμασας την καρδίαν μου, επεσκέψω νυκτός, επύρωσάς με, και ούχ ευρέθη εν εμοί αδικία..."

Ψαλμ., 16.

19η Μαΐου: Δεν Ξεχνώ! Ζήτω ο Ποντιακός Ελληνισμός! (βίντεο)

   Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου είναι οι σφαγές και οι εξορίες που υπέστησαν οι Έλληνες της περιοχής από το κίνημα των Νεότουρκων, μεταξύ των ετών 1914-1923. Τραγικός απολογισμός: 326.000 - 382.000 νεκροί και 100.000 ορφανά. Από αυτά τα παιδιά, το 1/3 κατέφυγε σε ορφανοτροφεία της Ελλάδας (Κεφαλλονιά, Κέρκυρα, Ζάκυνθο, μετά σκοτώθηκαν από βομβαρδισμούς του Μουσολίνι επί των Επτανήσων), το άλλο 1/3 εξισλαμίστηκε και παρέμεινε στην Τουρκία και το άλλο 1.3 κατέφυγε στις ΗΠΑ, όπου και υιοθετήθηκε από εύπορες οικογένειες!

   Η Βουλή των Ελλήνων, στα 1994, προχώρησε στην επίσημη ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως "Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο".

  Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω ο Πόντος! Ζήτω η ΜικρΑσία! Δεν ξεχνώ!

Δείτε ένα σὐντομο βίντεο με την Ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού εδώ!

Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω η Μακεδονία!

    Ποιος να σας το έλεγε ένδοξοι Παύλε Μελά και Ίωνα Δραγούμη, Γεώργιε Περήφανε και Γεώργιε Πεντζίκη, Ζαχαρία Παπαδά και Νικόλαε Νταβέλη, Κωνσταντίνε Ντόγρα και Κωνσταντίνε Οικονόμου, Χαράλαμπε Μπουφίδη και Σταύρε Καζαντζή, Αθανάσιε Μινόπουλε και Αριστείδη Μαργαρίτη, Παναγιώτη Λαζόπουλε και Παύλε Κύρου, Στέργιε και Ηλία Κουντουρά και Γεώργιε Λεπιντάτο, Γεώργιε Κολίτση και Λουκά Κόκκινε, Γεώργιε Κακουλίδη και Πέτρε Ιωαννίδη, Βασίλειε Θωμόπουλε και Αντώνιε Ζώη, Περικλή Δράκο και Γρηγόριε Ευθυμίου, Χρυσέ Δούκη και Γεώργιε Δικώνυμε, Ιωάννη Δεμέστιχα και Παναγιώτη Δαγκλή, Παύλε Γύπαρη και Στέργιε Γκούτα, Στέφανε Γρηγορίου και Άνθιμε Γιοβανόπουλε, Αλέξανδρε Γεωργιάδη και Δημήτριε Γαλάνη, Λαμπρινέ Βρανά και Ζήση Βράκα, Λάζαρε Βαρζή και Κωνσταντίνε Γκολογκίνα, Καπετάν Άγρα και Γεώργιε Αλεξόπουλε, Λάζαρε Αποστολίδη και Θωμά Ακριβόπουλε...............!

   Ποιος να σας το έλεγε ένδοξοι ήρωες της Μάνας και Πατρίδας Γης πως, σήμερα, στα 2018 στις απαρχές, ναι, εβγήκαμε στους δρόμους για όσα εσείς μας παραδώσετε ελεύθερα με το τίμιο αίμα Σας!!!

Η καθημερινότητα των Αγωνιστών

   Σχετικά με την υπόθεση του κρατιδίου των Σκοπίων και της αρχόντισσας Μακεδονίας μας (θα επανέλθω επ᾿αυτού με ένα σύντομο άρθρο, τις επόμενες ημέρες), ήρθε στο νου μου το ακόλουθο ιστορικό γεγονός, που μαρτυρεί πλέον εύστοχα, την ανδρεία, αυταπάρνηση και ρωμαλεότητα των περισσότερων ελλήνων αγωνιστών! Απλά, για να θυμόμαστε όσοι καμαρώνουμε σήμερα και να προσπαθούμε να τους ομοιάσουμε!

  

   «Από γράμμα του Κολοκοτρώνη προς τον Κ. Αλεξαντρόπουλο, 14 Δεκεμβρίου 1821: 

- "Να προσπαθήσεις να εύρης μερικόν πανί και να μου κάνουν ένα σώβρακον, το οποίον να γίνη ολίγο μακρύ. Μάλιστα τα καλαμόποδα να γίνουν έως κάτω, και με κάθε τρόπο να μου το εξαποστείλης, ότι δεν έχω διόλου και το προσμένω άφευκτα...».

   Ἐνα εσώρουχο είχαν όλοι οι πολεμιστές, και για να τ᾿αλλάξουν έπρεπε ν᾿αφήσουν το στρατόπεδο και να πάνε στα σπίτια τους καμιά γιορτή μεγάλη. Ειδεμή ποιος είχε νου για πλύση και καθαριότητα μέσα στην έννοια του πολέμου;» (Περιοδικό "Εθνική Αγωγή, Αθήνα 1900, σελ. 156).

"Μα, έτσι μεγαλώνω τις ημέρες της...!"

   Κάποτε, λέγει η Ιστορία, η οικοκυρά του Β. Ουγκό στη Γαλλία, καθώς έβλεπε κάθε βράδυ το φως του δωματίου του συγγραφέα μονίμως αναμμένο κατά τις βραδινές ώρες, δεν άντεξε, πήρε το θάρρος και του είπε:

- Κύριε Ουγκό, βλέπω κάθε βράδυ το φως της κάμαρής σας αναμμένο όλο το βράδυ. Πολύ στενοχωριέμαι. Επιτέλους, δεν καταλαβαίνετε ότι έτσι μικραίνετε τις νύχτες της ζωής σας;

Και ο συγγραφέας των "Αθλίων" της απάντησε:

- Μα, ακριβώς με αυτό τον τρόπο μεγαλώνω τις ημέρες της (ζωής μου).

Και όμως! Αν και σιωπούσε, έλεγε πολλά!

   Αναφέρεται στο συναξάρι του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Κάποτε, όταν επέστρεψε ο υψιπετής αυτός πνευματικός άνδρας στον πατριαρχικό θώκο της Κωνσταντινουπόλεως, σε μια σεμνή τελετή, κάποιοι που έκαμναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τον εξορίσουν, τώρα, εμπρός του, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, έπλεκαν σε αυτόν εγκώμια τιμής και δόξας. Αυλοκόλακες, βλέπεις και τότε και πάντοτε...!

    Κάποια στιγμή, ένας από το στενό περιβάλλον του Γρηγορίου, τον ρώτησε γιατί δεν απαντά στις φιλοφρονήσεις αλλά και σε όσα τον συκοφαντούν οι αντίπαλοί του στην Πόλη.

   Ο Γρηγόριος, ιλαρός στην όψη, τον κοίταξε κατάματα! Γύρισε στο πλήθος, με σταθερή, ισχνή αλλά αδέκαστη φωνή και είπε: «Όταν πάψουν να κράζουν τα κοράκια, τότε θα μιλήσουν και θ᾿ακουστούν τα αηδόνια».

Καληνύχτα Θεολογικό Υπόμνημα!