"O Συμβολισμός του ασπασμού της αγάπης"

 

   Κατά τη διάρκεια της θείας Λειτουργίας και λίγο πριν την ανάγνωση του ¨Συμβόλου της Πίστεως¨, ο διάκονος ή ο λειτουργός ιερέας προτρέπει τους πιστούς: «Αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσωμεν». Ως απάντηση, οι πιστοί ασπάζονται μεταξύ τους με τον ασπασμό της αγάπης, έμπρακτη απόδειξη μιας λειτουργικής εμπειρίας, όχι τόσο ως λειτουργικός-ιερός συμβολισμός και, δη, ως ¨ιερουργία¨(1), αλλά, κυρίως, ως βεβαιωμένη και ορθόπρακτη εκφρασμένη κοινοτική εμπειρία, ως δηλαδή, λειτουργική επιβεβαίωση και κατακλείδα που επισφραγίζει την ήδη προ και αεί δια-πραχθείσα ένωση των πιστών στο Σώμα της Αγίας Εκκλησίας του Χριστού μας. Σήμερα, αυτή η ευλογημένη συνήθεια περιορίστηκε μόνο στους ιερείς και τον κλήρο και έπαυσε να υφίσταται μεταξύ των πιστών. 
  Με τον ασπασμό της αγάπης «ο θειότατος ασπασμός ιερουργείται»(2), ένας ασπασμός καθολικής αποδοχής και ειλικρινούς έκφρασης συγνώμης προς τους άλλους. «Με το θείο ασπασμό δηλώνεται η ταυτότητα όλων με όλους, και πρώτα του καθενός με τον εαυτό του και το Θεό, ταυτότητα βασισμένη πάνω στην ομόνοια, την ομοφροσύνη και την αγάπη»(3). 
   Ας προσέξουμε, όμως! Αναφερόμαστε στον ασπασμό της αγάπης! Όχι διά τον τύπον «φιλήματι αγίω» και ενδομύχως προδότες και αυλοκόλακες του απατεώνος κόσμου και των γονυπετών ομοιαζόντων αυτού! Διότι τότε, φοβούμαι επαρκώς, συμπεριλαμβανόμαστε στην άξεστη χορεία όλων εκείνων, όσων ομοιάζουν στον, ισπανικής καταγωγής, Επίσκοπο Βαρκελώνης Πακιανό, ο οποίος ευθαρσώς και "τιμητικώς" κατέθετε:«Cristianus mihi nomen est, Catholicus vero cognome» (Χριστιανός είναι τ᾿όνομά μου, Καθολικός το αληθινό μου επώνυμο).

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Παραπομπές:

1.Γρηγορίου(Ιερομον.), Η Θεία Λειτουργία, Σύναξη, Αθήνα 1982, κυρίως τις σελίδες 273-275.

2.Αγίου Διονυσίου Αεροπαγίτου, Migne, 3, 437 Α.

3.Αγίου Μαξίμου Ομολογητού, Μυσταγωγία, εκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήναι 1973, 35 C, σελ. 226-227.

 

"Γιατί ανάβουμε κεριά στην Εκκλησία;"

Το άναμμα του κεριού στον ορθόδοξο ναό έχει βαθύτατο συμβολισμό[1]. Πρωτίστως, το υλικό φως αναβαίνει επί το νοερό, το πνευματικό φως που φέρουν οι Άγιοι[κυρίως όταν ανάβουν μπροστά από ιερές εικόνες]. Όπως αναλώνεται η ικμάδα του κεριού, έτσι , καλείται και ο πιστός να αναλωθεί στη διακονία της αγάπης και στην καλλιέργεια των αρετών.

Η μεγαλύτερη ελεημοσύνη....

 

Η μεγαλύτερη ελεημοσύνη, πίστευα και πιστεύω, είναι η έκφραση υγιούς πνευματικότητας προς όλους! Όχι ισορροπίες, ξεκάθαρες και καθάριες συμπεριφορές! Όχι ενεργώ και έχω ως σκέψη και μέλημα την αντενέργεια και αντίδοση, βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα. Αυτή την ανισορροπία διακονώ, έτσι μου αρέσω, έτσι πράττω, έτσι έχω την αίσθηση, ότι καλούμαι να λειτουργώ! Όχι "αυλοκόλακες" λοιπόν στις αυλές μας και δη στην ημετέραν αυλήν! Καθάριες φωνές, καθάριες! 

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ο Άγιος Διονύσιος Επίσκοπος Αιγίνης (17 Δεκεμβρίου - εκπομπή)

(ακούστε εδώ)

(κατεβάστε εδώ)

Οι Εκπομπές της εβδομάδος 15/12/2014 - 21/12/2014

Α. ΜΥΡΙΠΝΟΑ ΑΝΘΗ: "Ο ΄Αγιος Διονύσιος Επίσκοπος Αιγίνης" (17 Δεκεμβρίου)
(Δημήτριος Π. Λυκούδης)

Β. ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ (6)
(Δημήτριος Π. Λυκούδης)

Γ. ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ: "Διάλογος με τους νέους"
(Δημήτριος Π. Λυκούδης)

Δ. ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ: "Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και φυσικές επιστήμες" (Ε)
(Προσκεκλημένος ομιλητής ο κ. Σπυρίδων Βουγιουκλάκης, πτ., ΜΑ Θεολογίας και Υπ. Δρ. Παν/μίου Αθηνών)

(δείτε εδώ που και πότε μπορείτε να ακούσετε τις ραδιοφωνικές εκπομπές)

"Διάλογος με τους νέους [10]"

 (ακούστε εδώ)

 Θέματα εκπομπής:

1.Να καταφεύγουν οι Χριστιανοί στην ανθρώπινη δικαιοσύνη;

2.Πως διατηρείτε η Θεία χάρις μετά τη Θεία Λειτουργία;

3.Σε ποιο σημείο η κοσμική επιστημοσύνη  συγκρούεται με την ορθόδοξη πίστη; Μπορεί ο πιστός να οδηγηθεί στη φιλαυτία μέσω αυτής της κοσμικής γνώσης;

4.Να σχολιάσετε τον τρόπο των ιεροψαλτών όσον αφορά την στάση τους εντός των ιερών ναών.

5.Να σχολιάσετε το γεγονός όσον αφορά την πώληση  αντικειμένων εντός των Ιερών περιβόλων.

6.Λειτουργεί η Θεία χάρις του Θεού σε έναν άθεο;

 

"Παιδαγωγία εν Χριστώ (5)"

 

(ακούστε εδώ)

"Πότε και πως να Κοινωνείς"

Φλέγον και περισπούδαστο θέμα! Δεν θα ήταν υπερβολή να καταθέσω ότι αποτελεί το αγαπημένο μου θέμα όποτε καταπιάνομαι με τα θεολογικά. Πρωτίστως, ας τονίσουμε τον εκκλησιολογικό χαρακτήρα της θείας Ευχαριστίας[1].
Μέσω της ευχαριστιακής σύναξης εκφράζεται η ενότητα των μελών της Εκκλησίας ως Σώμα Χριστού και δη, μέσω της Μεταλήψεως υπό των πιστών του Παναγίου Σώματος και Αίματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

"Είναι απαραίτητη η νηστεία προ της Θείας Κοινωνίας;"

 

Η Νηστεία προ της Θείας Κοινωνίας δεν είναι εμπροϋπόθετη, δεν επιστρατεύεται παρά μόνο επικουρικά ως στήριγμα και βακτηρία του πιστού, ώστε να προετοιμαστεί καλύτερα όσο πλησιάζει το Άγιο Ποτήριο. Ο πιστός που "κρατάει" τις καθορισμένες νηστείες του έτους που ορίζει η αγία μας Εκκλησία δεν υποχρεούται να κάμνει νηστεία και ασφαλώς δε μπορεί κανένα φαγητό να του στερήσει τη θεία μετάληψη. Απεναντίας, εμπροϋπόθετη προετοιμασία είναι αυτή μετά της ιεράς εξομολογήσεως! Δε μπορείς να πλησιάζεις το Άγιο Ποτήριο ανεξομολόγητος αλλά "προετοιμασμένος" με νηστεία και δη αυστηρή, δεν υπάρχει πουθενά, δε στέκεται μέσα στην ορθόδοξη θεολογία. Τώρα, ως προς τη συχνότητα της προσέλευσης στη Θεία Κοινωνία, για το πότε, το πως και με ποιό τρόπο, δεν είναι της παρούσης ανάρτησης μέλημα, θα επανέλθω και πάλιν αναλυτικότερα επ΄ αυτού. Ας το τονίσουμε λοιπόν! Εξομολόγηση απαραίτητη προ της Θείας Κοινωνίας. Αν μπορείς και σου δίδει ευλογία ο πνευματικός καλή και η νηστεία, όχι όμως ως αντικατάσταση της εξομολόγησης! Δεν παίζουμε με τον Χριστό μας!

Δημητρίου Π. Λυκούδη

 

Παραπομπές:
 

Για την αναγκαιότητα της ιεράς εξομολογήσεως στη θέση της νηστείας προ της Θείας Κοινωνίας, βλ. σχ., Παναγόπουλου Δημητρίου, Το Αντίδοτον του θανάτου, εκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος, Αθήνα 1957, Χατζηφώτη Ιωάννου, Ορθοδοξία και λαϊκές δοξασίες, Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1997, σελ. 66, Νεοφύτου, Ιεροδιακόνου Καυσοκαλυβίτου, Περί της συνεχούς μεταλήψεως, Τήνος, 1992, Θεοδοσίου Μοναχού, Ο Αγνοημένος Θησαυρός, 1986.

"Μεσούσης της βροχερής νυκτός..."

Μεσούσης της βροχερής νυκτός, κανόνισα όλες τις υποχρεώσεις μου, κόπος τεράστιος, να τα προλάβω όλα, να μισοπρολάβω όσα έρχονται, να διορθώσω όσα με ξεπέρασαν και με παρασέρνουν πίσω και με προσπερνούν! Τεράστιος κόπος μα ανείπωτη η χαρά και ανακούφιση της επιτυχούς έκβασης των κοπετών σου.
Και αισθάνεσαι "ευτυχισμένος", φαντάζεις περιχαρής και πρόσχαρος, έτοιμος ν΄απολαμβάνεις το θέρισμα των κοπιαστικών και πολιών ωρών, όλα τα ξενύχτια εκείνα αδύνατον να συγκρατήσω, ένα μαζί χάνονται στο βρόχινο νερό! Βρόχινο νερό και άστεγοι!

Και νά ΄μαι πάλι εδώ...!

 

Και νά ΄μαι πάλι εδώ! Πήρε το βράδυ να γέρνει και να με αποσέρνει μαζί του, πίσω αφήνω στο χθες μία κοπιαστική και κατάφορη ημέρα! Έπιασα τα μολύβια μου, ανασκουμπώθηκα και βάλθηκα να χαιρετίσω την πλάση μέσα απο τα χαρτιά μου! Μα, σαν περνούν οι ώρες, αγαπώ θα πω, δε φοβούμαι εδώ να ψιθυρίσω! Ξέρουν τα χαρτιά να κρατούν μυστικά, αιώνες τώρα! Μυστική και ευάλωτη η θέση του "αγαπάν"! Μυστική γιατί χαρτιά θες, δεν μπορούν δυνατά στον κόσμο να φωνάξουν! Ευάλωτη, γιατί πάντοτε ντρεπόμουν που ήξερα πως βλέπεις, που ήξερα πως διαβάζεις τα μυστικά μου...!
Καληνύχτα πλάση μου, ξέρεις να με αποκεντρίζεις! Και σαν θες και πάρω τα μολύβια μου να γράψω...! Ευάλωτος φαντάζω, όλοι μαθές να δουν τα μυστικά μου...

 

Δημητρίου Π. Λυκούδη

"Οι ΄Αγιοι Μηνάς ο Καλλικέλαδος, Ερμογένης και Εύγραφος" (10 Δεκεμβρίου)

 (ακούστε εδώ)

(κατεβαστε εδώ)

"Απλός και παντελής αφορισμός"

¨Απλός¨ αφορισμός[1] (interdictum communionis επιτίμιο ακοινωνησίας) καλείται η ποινή κατά την οποία ο καταδικαζόμενος εκκόπτεται για ένα χρονικό διάστημα από το Σώμα της Αγίας Εκκλησίας, στερούμενος της θείας χάριτος και δη, τη μετάληψη της Θείας Ευχαριστίας. Έχει χαρακτήρα παιδαγωγικό και πάντοτε επιβάλλεται με χρονικό όριο και συγκεκριμένως, ουχί αορίστως και ασμένως.