Η απάντηση είναι ξεκάθαρη, όχι και πάλι όχι! Το Μυστήριο του Ιερού Βαπτίσματος δεν είναι μέρος και δρώμενο ψυχαγωγίας ούτε μέσο κοινωνικής και εθιμοτυπικής προβολής. Ο ανάδοχος καλείται να είναι ¨εγγυητής¨, να δύναται να προσδώσει και να εμφυσήσει στο βρέφος τον σεβασμό, την αγάπη και την ορθή έκφραση της ορθόδοξης Πίστης. Συνήθως οι ανήλικοι, ακόμη περισσότερο τα μικρά παιδιά, δεν πρέπει ούτε να συμμετέχουν ως συν-ανάδοχοι ούτε να αποτελούν τους κυρίους αναδόχους του βρέφους, συνήθεια που κατά κόρον παρουσιάζεται τελευταία και εμπαίζει την ιερότητα του ιερού Μυστηρίου και τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό. «Αυτός γαρ αυτού εγγυητής εις Χριστόν, ώστε τηρείν τα της πίστεως και χριστιανικώς ζην και το όνομα δε δηλοί. Ανάδοχος γαρ, εις εαυτόν οίον αναδεχόμενος»[1]. Όχι ανάδοχοι λοιπόν τα παιδιά παρά οι ενήλικες. Τώρα, κατά πόσον πολλοί ανάδοχοι ενήλικες φαντάζουν οι πλέον ακατάλληλοι σε σχέση με τα ανήλικα παιδιά, άλλη κουβέντα αυτό. Ας κρατάμε τους εκκλησιαστικούς τύπους που περιέχουν ουσία και περιεχόμενο διότι «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε».
Παραπομπές:
1.Αγίου Συμεών Θεσσαλονίκης, Περί Μυστηρίων, 61. PG 155, 213. Για την αναγκαιότητα κατηχήσεως του αναδόχου στην πρώτη Εκκλησία και την προετοιμασία του βλ., σχ., Αγίου Διονυσίου, Εκκλησιαστική Ιεραρχία, 2,5. PG 3, 396 και 7,10. PG 3, 584 και 2,7. PG 3,396, Don R. Connoly, Texts and Studies VIII, Cambriege, 1909, Αγίου Συμεών Θεσ/νίκης, Περί Μυστηρίων, 62. PG 155, 220-221, Homeleis Catechetiques de Theodore de Mopsueste, Studi et Testi No. 145, Vatican 1949, Tonneau.
