Η απάντηση είναι πως δεν επιτρέπεται. Όπως και στις γυναίκες, έτσι και
στους άνδρες δεν είναι επιτρεπτό να εισέρχονται εντός του ιερού
βήματος. Σε αυτό εισέρχονται μόνον οι ιερείς και οι διάκονοι, καθώς και ο
επίσκοπος. Οι ιεροψάλτες εισέρχονται μόνον εις το διακονικόν για να
ενδυθούν το εξώρασο και επιστρέφουν πάλιν στο ανάλογιον, εφόσων πρώτα
«πάρουν καιρό» δια μετανοίας εις τον προεστώτα
ιερέα και τούς ευλογήσει το ράσο. Μόνον ο νεωκόρος, ο οποίος είναι και
επιφορτισμένος δια την διακονίαν αυτήν επιτρέπεται να κινείται εντός
του ιερού βήματος, καθώς και τα μικρά παιδιά που διακονούν, πάντοτε
κατόπιν ευλογίας του ιερέα λειτουργού. Να εκλείψει ευθύς αμέσως η
βλάσφημη συνήθεια να εισέρχεται εντός του ιερού βήματος κάθε
περιπλανώμενος και να περιφέρεται πλησίον της Αγίας Τραπέζης με αλλαχού
λογισμούς και συμπεριφορές. Να εκλείψουν πάραυτα οι κουβέντες των
κληρικών και λαϊκών εντός του ιερού και τα «καφενεδάκια». Δεν είναι
τόπος μάζωξης το ιερό βήμα! Στην επαρχίαν όμως, κάθε παραπάνω μου
αναφορά εσωκλείεται στην ποιμαντική προσέγγιση και στο «κατ΄ Οικονομίαν»
της Εκκλησίας μας, κατόπιν ευλογίας του οικείου Μητροπολίτου και του
ιερέως. Και επιπροσθέτως, κάκιστη συνήθεια να τοποθετούν οι ιερείς
λειτουργοί κατά την τέλεση των ιερών ακολουθιών τα προσωπικά τους
αντικείμενα επάνω της Αγίας Τραπέζης. Εγκύκλιοι, γυαλιά οράσεως, ρολόι
και λοιπά αντικείμενα…! Δεν είναι το γραφείο μας η Αγία Τράπεζα. Είναι ο
Τάφος του Χριστού μας. Ας σεβασθούμε αυτόν!
Η νυχτερινή προσευχή παρομοιάζει με τη νυχτερινή και απαλή ψιλοβροχή.
Επιφέρει την αυτή δροσιά εις τον κήπον τον πνευματικόν.
Επιφέρει την αυτή δροσιά εις τον κήπον τον πνευματικόν.
Τούτου ένεκα, ο πιστός, ο προσευχόμενος πιστός, εκάστην φοράν, μεσούσης της νυχτός, δυν-δημιουργός "τυγχάνει" Αυτού του Πατρός των Φώτων, συντελεί σιωπηρά και συνέχει στην πνευματική συνοχή του επιγείου στερεώματος καθ΄ότι
αντιστρατεύεται της χορείας των δαιμόνων και εμποδών ποιεί δια της
ικετευτικής προσευχητικής παρουσίας του των έργων αυτών και των ομοίων των.
Εισέτι, ως διδάσκει η Αγιοπατερική ημών γραμματεία,ένα κομποσχοίνι επιφασκούσης της νυχτός πλείων αυτού καταγράφεται εις τα Ουράνια δώματα,ουχί δε ως διαφορετικής ικεσίας από την μεσημβρινήν ή της καθ΄εσπέρας,αλλ΄ ως κρούση από δυνάμεως εις δύναμιν σε αυτόν τον παμμίαρον χορόν των δαιμόνων.
Τουναντίον, οι Άγιοι Πατέρες ηγάπησαν το σκοτάδι της νυκτός καθώς ταυτό παρείχε και παρέχει με τον πλέον δυνατόν και καλλιεπέστατον τρόπον, προσδίδει προανάχωμα αυτοσυγκέντρωσης και αυτο-μόνωσης, άνευ χρείαν περισσότερης ησυχίας ή και τεχνητής παραμυθίας επί τη επιτεύξη αυτού.
Η νυχτερινή προσευχή και δη η αδιάκοπη μονολόγιστη ευχή του Ιησού προσδίδει λαμπροφόρον μέθεξην εις τον προσευχόμενον,αρχικώς επειδή επιστρατεύει το πνευματικόν φιλότιμον προς αρρωγήν θεάρεστου πνευματικού σκοπού,ως εστίν η προσευχή, και πάλιν ένεκα αυτής της ησυχίας,καθώς ως διδάσκουν οι Πατέρες, "κατά τη διάρκεια της νυκτός οι Ουρανοί προσπίπτουν,διαστέλλονται και πλησιάζουν τον άνθρωπον".
Προσεύχεσθε λοιπόν και γρηγορείτε, Ιδού νυν καιρός.