Πόσες φορές...

Πόσες φορές αντιλήφθηκα κενωτικά την αγαπητική παρουσία σου και εισέτι, πόσες φορές συντροφιά και ξενύχτι μου κράτησε η απουσία σου! Ίσως αυτές οι στιγμές συνηγορούν και ισοκρατούν την ισομέρεια της συμπαντικής αγαθότητος. Αυτές οι στιγμές με παρακινούν να στο γράψω:

"Όλος ο κόσμος τόσος δα.... Δεν έμαθα ποιήματα να γράφω!
Μα έχω πόθο ιερό, ξενύχτι για να αρχίσω, για δες , μακριά σου απορώ, ο κόσμος τόσος δα , η απουσία σου κενωτικό θυμίαμα αγάπης μέσ΄ στο νου μου. Ο κόσμος τόσος δα, σαν κοιτώ τα μάτια σου, είναι καιρός πια, και ποιητής καμώνομαι πως είμαι!!!"

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ξέρεις γιατί...

Ξέρεις γιατί αναπαύομαι στη μόνωσή μου και στην περισυλλογή; Πολλές φορές στάθηκαν αφορμές ικανές , με έμαθαν πως μέσα από την αυτοθέλητη και συνειδητή παραμονή, έστω και εφήμερη , στο σκοτάδι, μόνο τότε θεάται καθάριο το φως το αληθινό και ακηλίδωτο...  Και απλά αναρωτιέσαι, όχι για την εκούσια παραμονή, αναρωτιέσαι για την ποιότητα του φωτός μέσα σου, γύρω σου...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Βραδυνή υδάτινη σιωπή...

 

Βραδυνή υδάτινη σιωπή!

Δεν είναι υπερβολή, ο ήχος του θαλασσινού βυθού αφουγκράζεται πολλάκις αρτιότερα τα ανθρώπινα συναισθήματα, τις ανθρώπινες αληθοφάνειες σκέψεων, φρονημάτων, λόγων! Λόγια και πάλι λόγια και ο βυθός να αρέσκεται σε  ετεροσημίες και εφάμιλλης νοσταλγίας περάσματα.΄Οχι γιατί γνωρίζει από περάσματα, αιώνια στέκει καθηλωμένος, άστατος, σκοτεινός! Υδάτινη σιωπή, βραδυνή αλμυρή θαλασσοκρατία που καμώνεσαι πως τάχα αφουγκράζεσαι ανθρώπινα συναισθήματα...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Η μοναξιά με την κοινοτικότητα...

 

Η μοναξιά με την κοινοτικότητα συνυπάρχουν ωσάν η θάλασσα με τον Ουρανό. Χωρίς τη θάλασσα δεν έμαθα να ζω! Χωρίς τη θάλασσα, χωρίς να ατενίζω το μπλε του Ουρανού, το μπλε της Θεοσδώτου Χάρης Σου! Και ξέρεις πότε αντιλαμβάνεσαι τα όρια της κοινονικότητάς σου; Κάθε φορά που απομακρύνεσαι, κάθε φορά που σπουδάζεις τον άνθρωπο, χώρο ζητάς να ξαποστάσεις στο μπλε του Ουρανού!!!

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

O μελαγχολικός διαλογισμός...

O μελαγχολικός διαλογισμός του επερχόμενου θανάτου είναι διαλογισμός υπερκείμενης βιωτής, είναι διαλογισμός Αναστάσιμος και δη ελεύθερος, όχι επειδή διαλογίζεται κανείς με τον θάνατο, αλλά επειδή αναπαύεται ο διαλογισμός στην υπερκείμενη Ανάσταση.

Ποιός διαλογίζεται;;; Ο ελεύθερος μπροστά στο θάνατο!

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ο Σμύρνης Χρυσόστομος

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

         Aπόγευμα της 27^ης  Αυγούστου του 1922. Ο Ακλόνητος ιεράρχης Χρυσόστομος δια της τουρκικής φρουράς οδηγείται στο φρουραρχείο της Σμύρνης. Γύρω από αυτό, ο τουρκικός όχλος κραυγάζει, απειλεί, μαίνεται και ζητεί εκδίκηση. Τον έσυραν από το Διοικητήριο έως την τουρκική αγορά και από εκεί τον έφεραν αιμόφυρτο στην πλατεία του Τιρκιλίκ. Τα ράσα του σχισμένα, το πρόσωπό του αιματοβαμμένο και εξαθλιωμένο. Η δεσποτική του ράβδος λάφυρο του ασύντακτου όχλου. «Κι΄  οι μουσικές συνεχίζουν να παίζουν τα τούρκικα εμβατήρια…Κι΄ οι αλαλαγμοί του όχλου πιο βροντεροί καλύπτουν τον αέρα…Τίποτε δεν έμεινε και τίποτε δεν βρέθηκε από το μαρτυρικό σκήνωμά του. Οι Τούρκοι φρόντισαν να εξαφανίσουν και τα τελευταία απομεινάρια του αγίου του σώματος. Νομίζοντας φαίνεται ότι έτσι εξαφανίζουν και την Ελλάδα. Ξεχνώντας ότι έτσι την αναζωογονούν και την δοξάζουν την Ελλάδα…»[1] . 

Το θαλασσί της θάλασσας....

Το θαλασσί της θάλασσας αθόρυβα,μειλίχια, ιλαρά να αφήνει και να αφήνεται μπροστά σου. Η αλμύρα της , ιώδιο αειθαλές, μακρόσυρτο, η γεύση σου, το άγγιγμα των βλοσυρών βλεφάρων σου παράχωμα νιορτής, άκουσμα ισχνό, ωσάν παλαιό ακορντεόν αναζητά τις νότες του!

Να γράψει θέλει, ν΄ ακουστεί πως χάνονται οι αγάπες, λησμονούν και λησμονιούνται σαν δεν αγαπάς το θαλασσί της θάλασσας, σα λησμονείς άκουσμα από ακορντεόν που αναζητά στις νότες να σε βρει...!

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Γνώση άνευ αγάπης....

Γνώση άνευ αγάπης καθίσταται πανουργία και μιαρότητα.

Μιαρός και παμμίαρος όστις γνωρίζει μη αγαπητικά αλλά εκκεντρικά και μονόπλευρα. Σπουδαστήριο ψυχών, τέτοια γνώση μοιράσου με τους σπουδαστές σου, "γνώση άγνωστον γνώναι" για να μπορούμε να φωνάζουμε με χαρά και παρρησία "Χριστός Ανέστη".

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ώρα περασμένη...

Ώρα περασμένη...

Απόλυτη εξωτερική τάξη και συνάμα, αφορμή για εσωτερική αταξία, "τρικυμία εν κρανίω" ως έλεγε ο Ουγκό.

Όταν ήμουν μικρός φοβόμουν τους πεθαμένους!!

Εκεί στην επαρχία που μεγάλωσα, στην Εύβοια, πήγαινα στο κοιμητήριο του χωριού, ώρες πολλές, αμέτρητες ώρες!!

Προσπαθούσα να σπουδάσω το μυστήριο του θανάτου. Διάβαζα τα βιβλία, αλλά άλλη η χάρη του νωπού χώματος Σπουδαστήριο.

"Εις χουν απελεύσεται". Μικρός φοβόμουν τους πεθαμένους και τώρα που μεγάλωσα φοβάμαι τους ζωντανούς.

Και αναρωτιέμαι!! Μήπως το αντίδοτο ευρίσκεται στη βιβλιοφόρα μόνωση και περισυλλογή;

Άφησα τα βιβλία μικρός και έσπευσα εις το κοιμητήριον του κόσμου για να σπουδάσω τους πεθαμένους.

Αφήνω το κοιμητήριο του κόσμου "εν τω κόσμω" σήμερα και επιστρέφω στα βιβλία, μήπως και επιτύχω να σπουδάσω τους ζωντανούς.

Αρχή σπουδής, αρχή μετανοίας...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ένα βραδινό κομποσχοίνι...

 

Ένα βραδινό κομποσχοίνι αξίζει όσα πέντε της ημέρας, λέγουν χαριτωμένα οι Αγιορείτες Πατέρες για να τονίσουν την αξία της προσευχής και δη της νυχτερινής. Ωσαύτως και η μελέτη. Το βράδυ φαίνεται καλύτερα ο κόσμος. Εκεί ανάμεσα στα βιβλία μου, πάντα μου άρεσε ν΄ ανοίγω πολλά ταυτόχρονα βιβλία, να χάνομαι μέσα τους, τι, να περιμένει η γνώση; Το βράδυ η ανασεμιά του κόσμου παύει να γροικάται, σωπαίνει, ανασκουμπώνεται, αναζητά άλλους θαλαμούς να ξαποστάσει, άλλα χέρια, άλλα πρόσ...ωπα να ντύσει, να ντυθεί. Η γνώση περιμένει, και όσο περιμένεις τη γνώση τόσο σε αναζητά, να ντύσει ορέγεται πρόσωπα βραδινά, με ανασεμιά κοσμική και απόκοσμη, και όσο πιό κοσμική τόσο πιό απόκοσμη, και όσο ανοίγω βιβλία εμπρός μου τόσο η ανασεμιά μου χάνεται, να ντύσει ψάχνει, να ντυθεί τη γύμνια του απατεώνος κόσμου και καύχημα να έχει πως ξέρει, πως έμαθε να διαβάζει τους ανθρώπους...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Τόσα βιβλία, τόση γνώση...

 

Τόσα βιβλία, τόση γνώση, μα πως να λειτουργήσει αποφατικά η γνώση στην αμάθεια!

Σκέπτομαι πως σημασία έχει να μπορείς να αντιληφθείς την ανάγκη του συνανθρώπου σου γύρω σου.

Μα εάν δεν το έχει ανάγκη να σου δείξει την ανάγκη του;

Ανάγκη να μάθω, ανάγκη να ακούσω, ανάγκη να διδαχθώ πρωτίστως μπροστά στον καθρέφτη μου.Ανάγκη να πιστέψω πως μπορώ και χωρίς τους άλλους να ταλαιπωρώ την αδιατρεψία του νου μου και να καταλήγω σε λογικοφάνιες και ευαίσθητες ωραιοποιήσεις των πάντων.

Ε λοιπόν, έτσι αντιλαμβάνομαι τη θεολογία. Ως ανάγκη του νου μου να ακούσει, ως ανάγκη να διδαχθεί.

Έκαστος αντιλαμβάνεται, βιώνει, έτερος σχετικοποιεί, υμπεριλαμβάνει.

Και εδώ, μπροστά στην ανάγκη να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου και να ακούσεις - τι κρίμα!! - αντιλαμβάνεσαι και συνειδητοποιείς πως είτε εΤΕΛΟΙώθησαν οι καθρέφτες είτε εμωράνθησαν οι συζητητές...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Πήρα να γράψω για τότε....

Πήρα να γράψω για τότε, για την περίοδο της νεότητος,τότε που τρέχαμε με τα ποδήλατα στην εξοχή και αγωνιζόμασταν να ξεπεράσουμε την ήβη,να προλάβουμε να τρέξουμε το χρόνο, να προλάβουμε να μεγαλώσουμε ,να γίνουμε άνθρωποι!Ενθυμούμαι τώρα τόσες στιγμές, το ποδήλατό μου,το παράτησα, με παράτησε και αυτό, το ξέχασα, με λησμόνησε ακαίρως.Μα το παρελθόν , ο χρόνος που παρήλθε επανέρχεται.Μόνο για να δομήσει το μέλλοντα χρόνο,μόνο επικουρικά και υποβαστάζοντας το παρόν,διαφορετικά είναι χρόνος πεπαλαιωμένος,ουχί μόνο παρελθοντικός μα απαρχαιωμένος και άνυδρος!

Ο χρόνος της προσμονής μου είναι χρόνος ωσάν το πεπαλαιωμένο μου ποδήλατο.

Προσμένω και αναμένω, προσδοκώ την πάλαι ποτέ περίοδο της εφηβικής ανεμελιάς

μέσα από αυτό, μέσα από ένα απαρχαιωμένο ποδήλατο,το παράτησα , με παράτησε και αυτό,μα τόσο με διδαξε, τόσα μου θυμίζει ωσάν το συναντάω...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ανάμεσα στην αγάπη...

 

 

"Ανάμεσα στην αγάπη και στον έρωτα, χάσμα μέγα ορθώνεται, ρήξις ενεργούσα και φύσις.  Γιατί δε συναντιέται ποτέ Ουρανός και Θάλασσα, καμώνονται μοναχά πως αμφότεροι ομοιάζουν! Καν αναρωτιέσαι, αγάπησα; ερωτεύτηκα; Τούτο ξέρω να σου πω: Δε συναντιούνται Ουρανός και Θάλασσα, παρά μοναχά εις το βάθος του  ορίζοντα, θέλεις, αρέσκεσαι να μαθαίνεις πως αμφότεροι εις ταυτό ομοιάζουν"

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Επαινετή Έρωτα...!

"Επαινετή Έρωτα! Εμπρεσσιονισμός και εξ-πρεσσιονισμός είναι συνοδοιπόροι, σχεδόν ταυτίζονται στην απλωτική σου απόκεντρη αύρα. Θυμίζουν τα απόνερα του πλοίου, αναρωτιέσαι, αναζητάς, εως εκεί που ξεκινά η θάλασσα, έως εκεί που φθάνει ο νους σου..."

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ο Όσιος Λεόντιος ο εν Αχαΐα (11 Δεκεμβρίου)

 (ακούστε εδώ)

(κατεβάστε εδώ)

Ο Άγιος Μάρκος ο Αθηναίος (5 Μαρτίου - εκπομπή)

 (ακούστε εδώ)

Η Αγία Φωτεινή (26 Φεβρουαρίου)

(ακούστε εδώ)

(κατεβάστε εδώ)

Έρωτας, Αγάπη και Σχέσεις προ του γάμου (εκπομπή)

  (ακούστε εδώ)

Ο Άγιος Παγχάριος (19 Μαρτίου - εκπομπή)

(ακουστε εδώ)

Η Χαρά της Πνευματικότητας μπροστά στον Πόνο

 

 

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

          «Φτωχό φύλλο μαραμένο, πεσμένο απ΄το κλωνάρι σου…»[1]. Είναι οι πρώτοι στίχοι από το ποίημα του Γάλλου ποιητή Arnault. Αυτούς τους στίχους ψέλλισε ικετευτικά ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στον Τσάρο της Ρωσίας, γύρω στα 1817, στην προσπάθειά του να συνδράμει και να κερδίσει την εύνοια της Ρωσικής Αυλής, σχετικά με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού.