Επιτρέπεται να ζητάμε από τον ιερέα να κοινωνήσει όσους έχουν χάσει τα "λογικά" τους;

   Είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα. Νομίζουν πολλοί ότι η Θεία Κοινωνία είναι το μαγικό φίλτρο που αυτομάτως σώζει και αγιάζει! Χρειάζεται περισσή προσοχή, διότι, ως μαρτυρεί η εμπειρία της Αγίας μας Εκκλησία, η Θεία Κοινωνία μπορεί να αποβεί «δηλητήριο», ναι, δηλητήριο σε όσους είναι απροετοίμαστοι και δη, σε όσους έχουν χάσει τα "λογικά" τους. Βέβαια, εάν γνωρίζουμε τον άνθρωπο για τον οποίο πρόκειται να ζητήσουμε να κοινωνήσει, πρέπει πρωτίστως, να γνωρίζουμε εάν έχει εξομολογηθεί πρόσφατα. Αυτό το "πρόσφατα" το συζητούμε με τον γέροντα-πνευματικό ή με τον ιερέα που θα έλθει να τον κοινωνήσει. Πλην όμως, ας γνωρίζουμε ότι δεν παράσχουμε βοήθεια στην ψυχή του πιστού, ο οποίος, ενώ δεν έχει "σώας τας φρένας" και γνωρίζουμε πως έχει χρόνια να εξομολογηθεί, παρά ταύτα, πιέζουμε τον ιερέα είτε σε νοσηλευτικό ίδρυμα είτε στην ενορία μας να τον κοινωνήσει. Προσοχή!
   Οι Πατέρες συμβουλεύουν ότι μεταξύ των δυο Μυστηρίων, Θείας Ευχαριστίας και Ιεράς Εξομολογήσεως, εάν πρέπει να επιλέξω ένα εκ των δυο, σαφέστατα πρέπει να επιλέξω την εξομολόγηση, καθώς η Θεία Κοινωνία από μόνη της δεν εξασφαλίζει σωτηρία. Βέβαια, ευχής ἐργον θα ήταν να κατανοεί ο πιστός και να προσέρχεται αυτοθελήτως και αυτοβούλως στο Άγιο Ποτήριο, ώστε να αναλάβει εκουσίως και την ευθύνη αυτής της πράξης του. Ας τονίσουμε και πάλι, δεν αναφερόμαστε παρά μόνο σε πιστό που έχει χάσει την αντιληπτική του και λογική ικανότητα και δεν εκφράζω γενίκευση του θέματος.

   Συνειδητά κοινωνώ των Αχράντων Μυστηρίων, συνειδητά και εκούσια και ασφαλώς με την κατάλληλη προετοιμασία. Διαφορετικά, προσθέτουμε "βάρος" στον άνθρωπο που πιέζουμε να κοινωνήσει και φέρουμε μεγίστη ευθύνη.

   Τέλος, θα αποτελούσε γραφική υπερβολή να τονίσω το αυτονόητο: πάντοτε και για κάθε πνευματικό ζήτημα συμβουλευόμαστε τον πνευματικό μας πατέρα και οδηγό.