"Πνευματικό σιωπητήριο"

Δημητρίου Π. Λυκούδη, 

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών 

«Είμαστε μεθυσμένοι από τη λογική», υποστήριζε ο Πλάτων, κάθε φορά που αναφερόταν με στηλιτευτικό τρόπο στα γεγονότα που διαδραματίζονταν στην εποχή του. Ο δε διδάσκαλός του Σωκράτης, επειδή ο Αναξαγὀρας περιφρονούσε τους θεούς δημόσια, συνήθιζε να διατυπώνει την εξαίσια φράση «έχω το θάρρος να είμαι δειλός».

 Σήμερα, αναρωτιέμαι, εάν τα παραπάνω λόγια  μάς αγγίζουν, πολύ δε περισσότερο εάν καθίστανται συμβατά ή τυγχάνουν  ανέστια λόγια στην προσωπική μας μακαριότητα, ως παρωχημένες αλλοτινές διακηρύξεις και μεγαλοστομίες σε "ώτα μη ακουόντων". Αναφέρομαι βέβαια, στους πνευματικούς ταγούς της εποχής, στην ακαδημαϊκή, εκκλησιαστική, πνευματική και καλλιτεχνική κοινότητα, που ορμητικά και συνειδητοποιημένα κωφεύει στις απαιτήσεις των καιρών και σθεναρά αγωνίζεται να μην απωλέσει ούτε σπιθαμή από την υμέτερη επί της γης "παντοκρατορία" και κηδεμονία της. Ασφαλώς, θεωρώ αυτονόητο να σημειώσω ότι δεν αναφέρομαι στο πλήρωμα της κοινότητας, αλλά στηλιτεύω ένα μεγάλο μέρος της, ένεκα της οποίας, έχω την αίσθηση, έχει σήμερα όσο ποτέ άλλοτε εφαρμογή το αγιογραφικό «διά το μή υπάρχειν άνδρας εν Ιερουσαλήμ, εβασίλευσε Δεββώρα»(Κριτ., 15,7).
Η ηθική απαξίωση των θεσμών, η διαρκής και άκρως επισταμένη  αποχαύνωση της κριτικής σκέψης του ανθρώπου, ο αποδεκατισμός της κοινωνικής ευρυθμίας και συνοχής, η καταδυνάστευση του ανθρωπίνου προσώπου και η αντικατάστασή του από ένα απρόσωπο προσωποποιημένο άτομο, όλα τα παραπάνω ζητούν, αναμένουν, προσδοκούν ανταπάντηση, ξεκάθαρη θέση, λόγο ορθόδοξο! Αναμένουν, προσδοκούν και σιγοψιθυρίζουν βάζοντας στο στόμα τους τα λόγια του ποιητή: «Στο σπίτι που χτίζει η ανθρωπότητα, χιλιάδες τώρα χρόνια, καρφώνω κι΄εγώ ένα χρυσό καρφάκι». «Ει ψεύδομαι εξέλεγχε» φίλε αναγνώστη. Η αποϊεροποίηση της κοινωνίας, η αποχριστιανοποίηση και εκκοσμίκευση κάθε πνευματικού φορέα και θεσμού δύνανται μόνον δια της χριστοκεντρικής οδού να ξαναβρούν, εκ νέου, το ουσιαστικό τους περιεχόμενο και νόημα. Διαφορετικά, το «βίος ησύχιος, χρημάτων πολλών περιφανέστερος», το οποίο, βέβαια, αναφέρεται σε διαφορετική κατάσταση, θα τους ακολουθεί και θα τους συμπαρασέρνει σε έναν πραγματικό "ησύχιο" βίο, εάν όχι και πάνυ "μακάριο" και "τρισμακάριο"!  Ας αναλογιστούμε όλοι την εύθυνα λοιπόν! Καθείς απέναντι στον εαυτό του, στο συνάνθρωπο αδελφό του. Καθείς απέναντι στον Ουρανό, σήμερα, "ιδού νυν καιρός" ν΄αναλογιστούμε το χρέος, το όφελος, την "ένδοξη αδοξία" των καιρών!  Και απέμεινα ν΄αποζητώ το προσωπικό μου χρέος μέσα σε μια κοινωνία αποχαυνωμένη από τα "σημεία των καιρών", μέσα από την ηχηρή απουσία των πνευματικών ταγών, μέσα από τους στίχους της Γαλάτειας Καζαντζάκη: "Πνιγμένου καραβιού σάπιο σανίδι, όλη η ζωή μου του χαμού! Μ΄από την κόλασή μου στο φωνάζω: "Εικόνα σου είμαι Κοινωνία και σου μοιάζω"».