"Πρέπει ο ιερέας που τελεί την εξόδιο ακολουθία στην ενορία να συνοδεύει τον κεκοιμημένο στο κοιμητήριο ή να αναλαμβάνει εκεί ο ιερέας του κοιμητηρίου;"

Είναι γνωστό ότι παρά το "δι΄ευχών" στην ενορία, η εξόδιος ακολουθία δεν ολοκληρώνεται εκεί, αλλά τρόπον, τινά, συνεχίζεται και καθ΄οδόν προς το κοιμητήριο. Άλλωστε, αυτό εξυπηρετούν τόσο το τρισάγιο αλλά και τα λοιπά τροπάρια που πρέπει να σιγοψάλλονται καθ΄οδόν. Στα χωριά μας(μεγάλωσα εκεί και το καταθέτω μετά βεβαιότητος), η πομπή του κεκοιμημένου συνεχίζεται με απόλυτη ησυχία, ευπρέπεια και σεμνότητα έως το κοιμητήριο και προπέμπουν αυτήν  σταυρός και το θυμιατό. Έτσι και ο ιερέας της ενορίας πρέπει να συνοδεύει πεζός, ει δυνατόν, τον κεκοιμημένο αδελφό και να ολοκληρώνει ο ίδιος τα της ταφής με την εναπόθεση του σκηνώματος στον τάφο. Αυτό εκφράζει έμπρακτα και την ιδιαίτερη πνευματική σχέση που έχει, και πρέπει να έχει, ο ιερέας με τον εκλιπόντα ως μέλος και αναπόσπαστο μέρος της ενορίας του, αλλά ταυτόχρονα διαλύει και διασκεδάζει κάθε υπόνοια και ίχνος συνήθειας και "επαγγελματισμού" μέσα στην ιεροσύνη! Και επιπλέον, μετά την ταφή, αλλά και κατά τη διάρκεια αυτής, η σεμνότητα, το ιλαρό και ανεπιτήδευτο πρόσωπο του ιερέα είναι ικανά να ποιμάνουν και να διδάξουν όλους εμάς, κυρίως τους συγγενείς του μεταστάντος, όσα αδυνατούν να μεταδώσουν οι πλέον μελίρρυτοι ιεροκήρυκες από τους περικαλλείς άμβωνες των. Με σεμνότητα λοιπόν και φόβο Θεού!

Δημήτριος Π. Λυκούδης