"Ο Έρως, το αείποτε ακίνητο"

Δημητρίου Π. Λυκούδη,
Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Μας ξεγέλασε ο έρωτας! Μας έταξε πως θα΄ρθει και άργησε! Τώρα που φεύγω, ξέρουμε και οι δυό μας πιά, ο έρως μας ξεγέλασε. Μην ακούς τον ουρανομήκη φιλόσοφο που πιστεύει πως «ο έρως είναι το κινούν, η ορμή του χώρου και του χρόνου, ο υποκινητής του πάθους»[1]. Ο έρως δεν έχει φιλότιμο! Είναι αφιλότιμος γιατί είναι ονειροπαρμένος! Είναι ονειροπαρμένος γιατί δεν έχει φόβο! Και δεν έχει φόβο γιατί δεν έμαθε να τραγουδά τραγούδια της αγάπης!
Είναι στιγμές, ανιστόρητες τις λέγω εγώ, που ο άνθρωπος ερωτεύεται! Τι κρίμα! Τι οδύνη! Έρωτας μαθές είναι η πλάνη, η αναποδιά, το κατάντημα, η εκούσια αποπλάνηση της ερωτίδος επί του ¨ερωτικώς¨, η απεχθής ¨ερώτησις¨ επί του ερωτύλου «αν δύναται, αν αντέχει να αποποιηθεί την άγνοια και να ενδυθεί την αδήωτη γνώση». Αν δύνασαι να αποδεχτείς τον έρωτα τότε κατέχεις δικαιωματικά και αξιοκρατικά τον αδάμαντα φόβο! Ένα μαζί του γίνεσαι! Πιότερο φοβάσαι μη φανερωθείς παρά μη φανερώσεις! Τι να φανερώσεις; Πως ο έρωτας αφιλότιμος πορεύεται, ανέντιμος μεταποιείται, επίβουλος καθίσταται! Και τότε, τότε φοβάσαι να αποδεχτείς την ερωτική σου γύμνια και ανήμπορος φαντάζεις γιατρειά να πάρεις από του έρωτος τα φάρμακα τα ερωτοπλουμισμένα! «Πρόσωπα της αγάπης, όπως τάθελεν η ποίησίς μου…μες στις νύχτες της νεότητός μου, μέσα στις νύχτες μου, κρυφά, συναντημένα…»[2].
Ο έρωτας είναι γένους θηλυκού! Δεσμεύεται και ουχί δεσμεύει! Γι αυτό αφιλότιμος εστί! Δεν οίδε από κρύφια περάσματα τη δίοδο να ψάχνει! Αρέσκεται στο σκοτάδι της άγνοιας γιατί καμώνεται πως συν-οδοιπορεί μα καθίσταται ψεύτης! Ο έρωτας είναι ψεύτης! Ακούσατε όρη και βουνοί και πάσαι θάλασσαι επί της απανταχού κτίσης: ο έρως εστί ψεύτης και ανέντιμος, ερωτομανής και ερωτοπλάνος! Τώρα που φεύγω, ξέρουμε και οι δυό μας πιά, πως ο έρως μας ξεγέλασε, κρύφια τη δίοδο σαν καμώνεται πως ψάχνει!
Ο έρως στηρίζεται στην αποπλάνηση του νοός! Εάν κερδίσει ¨καρδιακό¨ έδαφος ¨πατήρ¨ του ψεύδους ματεποιείται. Και έρχεται ώρα και ¨νυν εστί¨ που οι άνθρωποι απομακρύνονται και χωρίζουν από ¨έρωτα¨ και πιότεροι εχθροί παρά γνωστοί προκάμνουν! Ό έρωτας μαθές, ο έρωτας που έμαθε να χωρίζει τους ανθρώπους! Ο έρωτας! Τον ξεγελάσαμε, μας ξεγέλασε και αυτός και μας παράτησε ερωτοπαρμένους και αφιλότιμους!
Κάθε φορά που ο έρωτας αναντιστοιχεί, μόνο τότε δε ζεσταίνει ο ήλιος! Κάθε φορά που ο έρωτας υποστασιοποιείται, μόνο τότε γράφω πεθαίνει η φερέγγυος υπομονή, αυτή που κατεργάζεται το πλήρωμα της αγάπης, αυτή που διδάχτηκε μακράν του έρωτος να ζει! Κάθε φορά που οι άνθρωποι ερωτεύονται, μόνο τότε μαθές σκιρτάει το πνεύμα μου, σκιρτάει, δε φοβάται να γράψει, μόνο τότε η δυστυχία καλώς κρατεί στον κόσμο τον απόπλανο και ερωτοβολεμένο! Τώρα που φεύγω, ξέρουμε και οι δυό μας πιά, ο έρως μας ξεγέλασε σαν ονειρευόμασταν ¨ανθρώποι να γενούμε…¨

Παραπομπές:

1.Ροζάνη Στέφανου, Λόγος αποσπασματικός περί του θείου έρωτος, εκδ. Ψυχογιός, Αθήνα 2005, σελ. 16.

2.Καβάφη Κ., Άπαντα Ποιητικά, Ύψιλον, Αθήνα 1998, σελ. 94.