Λόγος περί έρωτος δια χειρός ανωνύμου ανεράστου...!

 

"Πίστευα πάντοτε και πιστεύω ότι οι μεγαλύτεροι έρωτες είναι "καταδικασμένοι" να ζουν στην αφάνεια, όχι αυτοθέλητα, αλλά πολλές φορές, όσον και οξύμωρο και αν ακούγεται, "αυτοκαταδικασμένοι". Φοβούνται τον κόσμο, τους φοβάται και ο κόσμος περισσότερο! Λοιδορούν τον κόσμο, απέχουν από τον κόσμο, δεν "ζουν", "αυτοκαταδικάζονται" στην αφάνεια να ζήσουν! Και τότε υπάρχουν! Ζουν επειδή απέχουν και απο-κλείονται! Ζουν επειδή δύνανται να αναζωπυρώνονται, όσο και αν τους απεμπολήσει ο μιστάλακτος χρόνος - το ακούς;- να αναζωπυρώνονται κάθε φορά που θα χαζεύουμε απο κοινού τοπία ωσάν και αυτό που σου προσδίδω ενατενικά απόψε!!!"

  

Δημητρίου Π. Λυκούδη