Πήρα να γράψω για τότε....

Πήρα να γράψω για τότε, για την περίοδο της νεότητος,τότε που τρέχαμε με τα ποδήλατα στην εξοχή και αγωνιζόμασταν να ξεπεράσουμε την ήβη,να προλάβουμε να τρέξουμε το χρόνο, να προλάβουμε να μεγαλώσουμε ,να γίνουμε άνθρωποι!Ενθυμούμαι τώρα τόσες στιγμές, το ποδήλατό μου,το παράτησα, με παράτησε και αυτό, το ξέχασα, με λησμόνησε ακαίρως.Μα το παρελθόν , ο χρόνος που παρήλθε επανέρχεται.Μόνο για να δομήσει το μέλλοντα χρόνο,μόνο επικουρικά και υποβαστάζοντας το παρόν,διαφορετικά είναι χρόνος πεπαλαιωμένος,ουχί μόνο παρελθοντικός μα απαρχαιωμένος και άνυδρος!

Ο χρόνος της προσμονής μου είναι χρόνος ωσάν το πεπαλαιωμένο μου ποδήλατο.

Προσμένω και αναμένω, προσδοκώ την πάλαι ποτέ περίοδο της εφηβικής ανεμελιάς

μέσα από αυτό, μέσα από ένα απαρχαιωμένο ποδήλατο,το παράτησα , με παράτησε και αυτό,μα τόσο με διδαξε, τόσα μου θυμίζει ωσάν το συναντάω...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ανάμεσα στην αγάπη...

 

 

"Ανάμεσα στην αγάπη και στον έρωτα, χάσμα μέγα ορθώνεται, ρήξις ενεργούσα και φύσις.  Γιατί δε συναντιέται ποτέ Ουρανός και Θάλασσα, καμώνονται μοναχά πως αμφότεροι ομοιάζουν! Καν αναρωτιέσαι, αγάπησα; ερωτεύτηκα; Τούτο ξέρω να σου πω: Δε συναντιούνται Ουρανός και Θάλασσα, παρά μοναχά εις το βάθος του  ορίζοντα, θέλεις, αρέσκεσαι να μαθαίνεις πως αμφότεροι εις ταυτό ομοιάζουν"

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Επαινετή Έρωτα...!

"Επαινετή Έρωτα! Εμπρεσσιονισμός και εξ-πρεσσιονισμός είναι συνοδοιπόροι, σχεδόν ταυτίζονται στην απλωτική σου απόκεντρη αύρα. Θυμίζουν τα απόνερα του πλοίου, αναρωτιέσαι, αναζητάς, εως εκεί που ξεκινά η θάλασσα, έως εκεί που φθάνει ο νους σου..."

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ο Όσιος Λεόντιος ο εν Αχαΐα (11 Δεκεμβρίου)

 (ακούστε εδώ)

(κατεβάστε εδώ)

Ο Άγιος Μάρκος ο Αθηναίος (5 Μαρτίου - εκπομπή)

 (ακούστε εδώ)

Η Αγία Φωτεινή (26 Φεβρουαρίου)

(ακούστε εδώ)

(κατεβάστε εδώ)

Έρωτας, Αγάπη και Σχέσεις προ του γάμου (εκπομπή)

  (ακούστε εδώ)

Ο Άγιος Παγχάριος (19 Μαρτίου - εκπομπή)

(ακουστε εδώ)

Η Χαρά της Πνευματικότητας μπροστά στον Πόνο

 

 

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

          «Φτωχό φύλλο μαραμένο, πεσμένο απ΄το κλωνάρι σου…»[1]. Είναι οι πρώτοι στίχοι από το ποίημα του Γάλλου ποιητή Arnault. Αυτούς τους στίχους ψέλλισε ικετευτικά ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στον Τσάρο της Ρωσίας, γύρω στα 1817, στην προσπάθειά του να συνδράμει και να κερδίσει την εύνοια της Ρωσικής Αυλής, σχετικά με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού.

Η προσευχητική ενάργεια και η προσομοίωση της Αλήθειας

 Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Η προσπάθεια του ανθρώπου στο μεταμοντέρνο κόσμο συνοψίζεται στην εναγώνια αναζήτηση της ταυτότητάς του. Ο καθημερινός αδυσώπητος βομβαρδισμός πληροφοριών, δεδομένων και μηνυμάτων μέσω των ΜΜΕ, αποστέρησε το δικαίωμά του να ελέγχει και να διακρίνει την πραγματικότητα από την προσομοίωση[1] της πραγματικότητας, το αληθινό από το ψεύτικο, το άγιο και ιερό από το ανίερο και βέβηλο. «Η προσομοίωση υποκρίνεται ότι ακολουθεί την οντολογία της αλήθειας, στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει ούτε πραγματική αλήθεια της πραγματικότητας, ούτε πραγματικότητα της αλήθειας για τον προσομοιωμένο κόσμο.

Μονοπάτια στον παράδεισο

 

Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Ξεκινήσαμε πρωί από την ιερά μονή του Φιλοθέου με προορισμό το μοναστήρι του Καρακάλου. Ο καιρός φθινοπωρινός, βροχερός, σε προκαλεί και σε προτρέπει να αναδυθείς μέσα από τις φθαρτές απεικονίσεις και  να αγγίξεις τα αιώνια και άφθαρτα. Κάθε στιγμή , κάθε λεπτό στον Αγιώνυμο Άθωνα είναι συνάντηση με την αιωνιότητα, εμποτισμός και πρόγευση παραδείσου μέσα από την ζώσα επαφή σου με την παρθενική φύση και την οργιαστική βλάστηση, κυρίως δε με την αυτοθέλητη συγκαταρίθμησή σου στη χορεία των συνοδοιπόρων στα μονοπάτια και στα περάσματα του Παραδείσου.

Όσιος Στέφανος ο Ομολογητής (26 Μαρτίου - εκπομπή)

(ακούστε εδώ)

Άφυκτος λόγος η αγάπη σου...

Άφυκτος λόγος η αγάπη σου, επαίσχυντος , ουχί αναίσχυντος,

ωσάν απονία εις την αψίκορον ευαγρεσίαν της ψυχής μου.

Εταιρίζω το φεγγάρι και πλησίον σου κατέρχομαι!

Εταιρίζω τον άτρεστο φόβο της φυγής και σιμά σου κατακλύζω!

Το θέριστον αποποιούμαι και διάστροφε κόσμε εξοίχομαί σου και διώμοτος ορκίζομαί σε: Αγαπώ αυτήν, απονοσφίζω και κατέρχομαι, εταιρίζω το φεγγάρι και αγαπώ αυτήν...

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Και όσες φορές και αν...

Και όσες φορές και αν μέτρησα τις ώρες, όλες εκείνες τις στιγμές που ανέγγιχτα ξυπνούσα μακριά σου, ξέρεις κάτι; Τούτο θέλω να σου γράψω: Οι ώρες που υπήρξα μακριά σου είναι οι ώρες που δεν έζησα! Εκείνες οι ώρες μακριά σου...
Κόσμε ανέγγιχτε και εγγιστά μου!

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Αυτές τις γειτονιές τις πρόλαβα...

Αυτές τις γειτονιές τις πρόλαβα.

Ερχόμουν μικρός στα προσφυγικά, εκεί που κατοικούσε η μακαριστή γιαγιά μου, στον Πειραιά,μετά τον ερχομό τον προσφυγικό τους από την μαρτυρική Σμύρνη, δύο περίπου ετών.

Ενθυμούμαι αμυδρά τις "αγιασμένες" εκείνες συνήθειές τους,

το ασβέστωμα της αυλής εκάστην πρώτη του μήνα,την παστρική τους συνήθεια να καταβρέχουν λίαν πρωί και το απομεσήμερο τους δρόμους, τα κάρα με τις πραμάτειες που διέρχονταν τα στενά σοκάκια και αναφωνούσαν με παρατσούκλια, συνήθως με τον τόπο καταγωγή τους καθέναν γείτονα!

Κυρίως, συγκρατώ στη μνήμη μου τα βράδια εκείνα, που λάμβανε χώρα η μάζωξη στα πεζοδρόμια της εποχής, έξω από την κεντρική αυλόπορτα κάθε νοικοκύρη και μαζεύονταν όλη η γειτονιά!

Τι κεράσματα, τι γλυκά του κουταλιού, τι τραγούδια στόμα με στόμα, τι πειράγματα!

Τώρα εξέλειπαν οι γιαγιάδες εκείνες και μαζί αφανίσθησαν και οι υπαίθριες εκείνες συνάξεις.

Μα ευτυχισμένος θαρρώ, μακάριος όστις εξ ημών μπορεί και "γοητεύεται", όστις κρατά σφαλερά στους δομούς πέραν της λησμονιάς ετούτες τις εικόνες.

Μόνο τότε , αλήθεια γράφω, μόνο τότε δύνασαι να καυχιέσαι ότι δεν εξέλειπαν πανταχόθεν, δεν αφανίσθησαν εκείνες οι γειτονιές...

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Οθνείος Έρωτας

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Αείπλανος ων, ουχί δε και αειμνήμων, αδυνατώ να συγκρατήσω νοερά στην αγαπητική διανοητική φαρέτρα μου τους έρωτες της ζωής μου, τους έρωτες που συμπεριλήφθησαν στην «αγλαόμορφη αγλωσσία» των καιρών εκείνων, στην αδιατρεψία της επιμονής μου να επείγομαι να αγαπήσω μπροστά στον επικείμενο και ανέραστο ερχομό του θανάτου[1]. Πάντα βέβαια, λυχνοφερόταν αμυδρά η διαχώριση της αγαπητικής ελευθερίας και της ελευθερώνουσας αγάπης, το αεικές της υπερβολής και της προσωρινότητας, η διασφάξ μεταξύ της αιθέριας υπερ-μορφής σου και της λοιπής κοσμικής πραγματικότητας.

Η δύναμη της προσευχής

 Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Ολόκληρο το Ευαγγέλιο συνοψίζεται σε μια προτροπή του Θεού προς όλους μας : «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί»[1]. Με την ανέκφραστη σε μεγαλείο συγκατάβασή Του, ο Θεός της αγάπης εξισώνει τους ανθρώπους με τον Εαυτό Του: «Και δια τον Θεόν και δια τους ανθρώπους ισχύει το ίδιον Ευαγγέλιον, η ίδια χάρις, η ίδια αλήθεια, η ίδια δικαιοσύνη, η ίδια ζωή, η ίδια αγαθότης»[2]. «Ό τε γαρ αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες»[3]. Με άλλα λόγια, σκοπός της πνευματικής ζωής κάθε πιστού χριστιανού είναι « η επιστροφή εις την αρχικήν κατάστασιν δια της κατά φύσιν κινήσεως της ψυχής, ήτις πραγματοποιείται , δια της πράξεως των εντολών και της εργασίας των αρετών»[4].

Σταυρός υψούται σήμερον και κόσμος αγιάζεται

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

 

Το πολίτευμα της Εκκλησίας είναι σταυρικό. Η θεολογία, η λειτουργική και λατρευτική ζωή, η ορθόπρακτη βιωτή είναι έκφραση του μυστηρίου του Σταυρού. Είναι σταυρική , όχι γιατί περιορίζεται τυπολογικά σε μια εξωτερική και επιδερμική προσκύνηση του Σταυρού, αλλά γιατί βιώνει μυστηριακά την καθαρτική και φωτιστική ενέργεια του Θεού και χαριτώνει τον άνθρωπο, τον αγιάζει , τον καινοποιεί.

Οι προτυπώσεις του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη[1] και οι Καινοδιαθηκικές μαρτυρίες[2], σε παραλληλία με την ορθόδοξη πατερική γραμματεία, υπογράμμισαν τη σημασία και σπουδαιὀτητα του Σταυρού και παρακίνησαν τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά να καταθέσει: «Προανεκηρύττετο και προετυπούτο μυστικώς εκ γενεών αρχαίων, και ουδείς ποτέ κατηλλάγη τω Θεώ χωρίς της του Σταυρού δυνάμεως».

Η κατά Χριστόν αγαμία στην ιερωσύνη

 

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Προλαβαίνω και προλαμβάνω εξ αρχής κάθε αντίλογο και αντίρροπη κατάθεση επί όσα θα ακολουθήσουν κατωτέρω, καθώς, ως γνωστόν τοις πάσι, το ως άνω θέμα εμπεριέχει δυσκολίες αναρίθμητες μη δυνάμενες να αρθούν επί της παρούσης, τόσο εξαιτίας της περιορισμένης και μικρής έκτασης του άρθρου όσο και ένεκα εμαυτού και της εμού ανικανότητας να θεο-λογήσω επ΄ αυτού.

Η κατά Χριστόν αγαμία αποτελεί απόφαση ζωής. Δεν αντιστρατεύεται, δεν προσκρούει στα θεμέλια της ¨μυστηριακής¨ συζυγίας και του ιερού θεσμού του γάμου, παρά μόνον αν ο τελευταίος περιορίζεται στην άχαρη και κολάσιμη, πλην όμως συνηθισμένη επί των ημερών μας συνύπαρξη, στη συγκατοίκηση και συμβίωση αμφοτέρων των μελών των ¨εν δυνάμει νεονύμφων¨!

Άνθρωποι και Απάνθρωποι

 

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Οι μέρες της ζωής μου παρέρχονται. Το έκπωμα της παραμονής μου από εκήλεον αποδυναμώνεται και νεκρούται. Αποστασιοποιούμαι επειδή υποστασιοποιούμαι και ακηρύκτως γεύομαι την ιδιαιτερότητα, το ακραιφνές ιδίωμα να χαμογελώ και να φαντάζω και να λοιδορώ την ειρεσιώνη επί της κεφαλής μου, επειδή εμποδών γίγνομαι επί παν εχθρικόν και αλλότριον που περιορίζει τα απροσπέλαστα όρια του νου και της σκέψης μου.

Και οι άνθρωποι παρέρχονται – ως άνθρωποι, ως απάνθρωποι; – [1] και αναζητούν ακράχολα την ευτυχία, βιάζονται να επιτελέσουν το έλδωρ της ακηλήτου ζωής, σχετίζονται και απομακρύνονται, σχετικοποιούνται και ομονοιούν.«Τί θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκονται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;