Δημήτριος Π.
Λυκούδης,
Θεολόγος -
Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών
Θυμίζει ωσάν όνειρο! Ένα παιχνίδι της
μηδοσύνης και απόψε η αψίκορη μορφή Σου! Και όλα με μιάς ανδρώνονται, όλα με
μιάς ξυπνούν και ερωτοτροπιάζουν. Πλεούμενα και φορτωμένα με πλαδαρό το φως
ξύλινα καράβια που απονοσφίζουν θάλασσες και γη, που απονοσφίζουν έτσι, θαρρώ,
τη σκέψη Σου από το απάνεμο αγκυροβόλι της καρδιάς μου! Ένα φύσημα προσμένω κι΄
αγροικώ, ένα φύσημα δειλό, θοό, την απονία του νοός μου να σπεύσει να δαμάσει,
που ετόλμησε απόψε αδιάντροπα, ναι - οίδε ξέθωρα και η καρδιά και ετόλμησε
θύμησες να κάνει - που ετόλμησε λέγω, κι΄ απόψε αδιάντροπα, τ΄ όνομά Σου,
Εσένα, ως βαυκάλημα ν΄αγκαλιάσει...!