Ωμοιάζεις μ΄ εκείνον που διαλαλεί στην έρημο! Ω, πόσο αναπαύει η έννοια ¨αγάπη¨ να γροικά, να κιοτεύει μην τύχει και διαβεί παντοπόρος άπορος, μην κάμνει πως ηχεί γλυκόλογα στα ώτα που κωφεύουν!
«Χρέος του ανθρώπου είναι να φωνάζει στην έρημο» εμήνυσε ο λογοτέχνης! Χρέος του ανθρώπου ν΄ αγαπά ισχνά μ΄ ασίγαστα, μονάχος ¨εν τω κόσμω¨ και παντέρημος ¨εν τη ερήμω¨. Σάμπως, ήθελε και αυτός να δει σε τέτοια χάλια τα γραπτά του!
Ωμοιάζεις μ΄ εκείνον που διαλαλεί στην έρημο! Λόγο αγάπης φωνασκεί, φοβάται ν΄ ακουστεί καί τρέμει μην ακούσει, τρέμει μην απαντηθεί στο διάβα του άνθρωπος μονάχος, μην κάμνει διαβάτης και σταθεί και αντικρίσει της γύμνιας του τα στήθη!
Μα η αγάπη αντηχεί καθάρια στις ερήμους, εκεί που παντέρημοι οι άνθρωποι εστέκουνε και τα παλαιά θυμούνται. Και προσεύχονται, καί μυκτηρίζουνε τον κόσμο ¨εν τω κόσμω¨, όλους εκείνους που δεν άντεξαν, δεν επρόκαμναν, ν΄ αποκηρύξουν μια ψεύτικη αγάπη!
Από το βιβλίο του Δημητρίου Π. Λυκούδη "Αγέλαστοι Άνθρωποι" (Ποιητική Συλλογή), που κυκλοφορεί σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία.
