Ωσάν τέτοιες...

Ωσάν τέτοιες φαντάζουν οι αποχρώσεις των ματιών σου!

Τόσος καιρός πια, λήθη με παρέσυρε στα άδυτα της λησμοσύνης μου. Και εκεί σε αναζήτησα. Που χαμένος χρόνος πια! Που καιρός για θύμησες περασμένες! Περνάει ο καιρός, δύσκολοι πια οι χρόνοι, δύσκολος ανασεμός το ρήμα ''φαντάζομαι'' να πάψω. Και δύσκολος καιρός γιατί το φως περνά και λησμονείται και νυχτώνει εδώ που σε φαντάζομαι...

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Η αμφισημία...

Η αμφισημία των συναισθημάτων ξεκινάει από την αμφισημία των σκέψεων. Και η αμφισημία των σκέψεων ξεκινάει από την καρδιά που δεν αισθάνεται. Και η καρδιά που δεν αισθάνεται δεν συσκέφτεται, απλά σκέψεις κάνει.

 

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Αυτή η πρόχειρη...

Αυτή η πρόχειρη ξύλινη προβλήτα μου φαντάζει απόψε σαν πέρασμα στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Και αυτή η θαλασσινή απεραντοσύνη!! Πόσες αγάπες κρυφάκουσε, πόσους έρωτες "κρύφα" οίδε!!!

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Αν αναζητάς...

Αν αναζητάς τον προορισμό,τότε δεν έχεις παρά να αφεθείς σε ένα από τα "ιστιοφορούμενα" ταξίδια! Αν ρωτάς χωροχρονικά όρια, δεν έχεις παρά να ακούσεις το γδούπο των θαλασσινών εναγκαλισμών του ιστιοφορικού σκαριού με την αλμυρή αύρα της. Αν αναρωτιέσαι, ζω, υπάρχω, ονειρεύομαι,δεν έχεις παρά να ακολουθήσεις τη θέληση του ιστιονώπου νου σου! Για δες, με ένα τόσο δα σκαρί, υπάρχω στον κόσμο γύρω μου, καί σαλπάρω μαζί σου για σένα...
Καλό ξημέρωμα Σπουδαστήριο ψυχών, άμα δε και εννίοτε θαλασσινών και ταξιδιάρικων!!!

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Απίθανες αποχρώσεις...!

Απίθανες αποχρώσεις! Θέλω να γράψω στην άμμο λόγια ανεξίτηλα στη μνήμη σου, άμποτε και στην καρδιά σου. Ως σάλεμα ανέμου, βοριαδάκι θαλασσινό, άμα δε και καλοκαιρινό, μη σε παρακαλώ, διατήρησε τις εικόνες που αποτύπωσα στην άμμο, μην επιφέρεις άνεμο στο νου της, νερό αλμυρό και ρθει και πάρει τα λόγια μου...

 

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

"Μονοπάτια στον Παράδεισο" (βίντεο)

 

(δείτε εδώ)

Η Διάδραση της Αντιφιλητικής Αγάπης

Υπο Δημητρίου Π. Λυκούδη 

Φιλόλογος - Θεολόγος,  Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

         
Κάθε φορά, ενθυμούμαι αμυδρά, όταν ο αδυσώπητος μόρος και ο κωκυτός έπλητταν τον εγωκεντρισμό μου και την συνειδησιακή μου πληρότητα, κατέφευγα νωχελικά και ως νεμεσητός παραδινόμουν στην αυτοθέλητη μόνωση και περισυλλογή.
Τί ησυχία τότε! Όταν ήμουν μικρός, η βιβλιοθήκη μου άγγιζε το προσκέφαλό μου, ως θα έλεγε ο Ρίτσος, και μόλις αναζητούσα να χαράξω και νοερά να περιπλανηθώ στον «χωροχρόνο» των ονείρων μου.

Ποιός είπε ότι...

Ποιός είπε ότι δεν αρέσκεται σε χρωματιστές ανταύγειες η θάλασσα;  Λες και χρωματίζει την πλάση ο Κτίστης ωσάν άκτιστη!  Και αναρωτιέμαι θαρρετά: Ποιά καρδιά Κύριε, που να σταθεί νους ανθρώπου μπροστά στο θέαμα και να μην ατενίσει δοξολογικά την αγαθή και θεία σου μακαριότητα!!

 

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ωσάν κολπίσκος απάνεμος...

Ωσάν κολπίσκος απάνεμος, καρδιοφρούρητο καταφύγιο έστησα θαρρώ για να σε αποπροσανατολίσω. Σιμά ποθώ, σιμά μου νοιάζομαι να σύρω το σκαρί σου. Μα δεν υπολογίζω μιας, δε ζύγισα ορθά τις θάλασσες του κόσμου. Απανταχού της γης φυσούν , και άμποτε, μη δώσουν και σε πάρουν! Και απόμερα έστεκα ολημερίς και θέριευα, πως τάχα έμαθα λιμάνια να στολίζω...

  
Δημητρίου Π. Λυκούδη

Πόσο με ξεκουράζει...

Πόσο με ξεκουράζει αυτός ο ιερός παφλασμός των κυμάτων

σαν έρχονται άτακτα και σύρονται βαριεστημένα στην ακρογιαλιά! Αλήθεια, πόσο με αναπαύει αυτή η ιερή θαλπωρή του αλμυρού ιωδίου! Να αγγίζεις το θαλασσινό αλάτι αποξηραμένο ακατέργαστα πάνω στα γέρικα σκαριά, στην κουπαστή της βάρκας τούτης και να μονολογείς πως δεν εγέρασε ο κόσμος, καί αν ακόμη μεταστράφηκε η μορφή του, ναι, είναι ικανή ,η αλμύρα μαθές και το ιώδιο, τον κόσμο μας καινούργιο πάλι να μας δώσουν...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω (βίντεο)

 (δείτε εδώ)

Εδώ ξεχνιούνται οι αγάπες...

Εδώ ξεχνιούνται οι αγάπες!

Εδώ λησμονείς εύκολα και αβίαστα έρωτες και προσμονές,

εκείνες τις θύμησες που σε απομακρύνουν από τον τελικό σκοπό σου!Τι και αν έχεις λίγο για να φθάσεις, λίγο για να θεαθείς το παρελθόν σου, εδώ όλα αναδύονται στην ερωτική αποχαύνωση του πλανώμενου και διαρκώς αυτοθέλητα πλανεμένου νου σου. Εδώ ξεχνιούνται οι αγάπες, γιατί, καιρός να μάθεις πια, η θάλασσα μας φέρνει πιό κοντά...

 

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

«Ο Νέος Μωϋσής»"

                                                                      

Το φρόνημα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, από την απαρχή της συστάσεως της ως Θεανθρώπινου- πνευματικού οργανισμού υπήρξε εκκλησιοκεντρικό και μοναστικό, ακριβώς επειδή  πρωτίστως  υπήρξε τριαδοκεντρικό και χριστοκεντρικό. Εκκλησιοκεντρικό μεν, ως πηγή και αφετηρία της μυστηριακής ζωής των πιστών, ως ¨χωροχρόνος¨ δηλαδή εκδήλωσης και επενέργειας της αγιοπνευματικής χάρης, μοναστικό δε, καθώς ανέδειξε στους θεοφρούρητους κόλπους της χορεία αγίων μοναχών και μοναζουσών αλλά και γενικότερα πιστών, εμποτισμένων στην αγιαστική μοναχική χάρη και διακονία.

Μπροστά σε τέτοια τοπία...

Μπροστά σε τέτοια τοπία γράφτηκαν και κατατέθηκαν οι μεγαλύτερες φιλοσοφίες, τα πλέον περισπούδαστα έργα, ποιητής γίνομαι στο άκουσμα του ανέμου.  Μπροστά σε τέτοια τοπία , να φωνάξω θέλω σε αγαπώ!!! Για δες, κάθε τόπος και επίνοια, κάθε τόπος και ιστορία ζωής.
Μπροστά σε τέτοια τοπία, το σε αγαπώ χάνεται και λίγο μου φαντάζει...!!!  Απόψε στην ακροθαλασσιά η θύμησή σου...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Πόσες φορές...

Πόσες φορές αντιλήφθηκα κενωτικά την αγαπητική παρουσία σου και εισέτι, πόσες φορές συντροφιά και ξενύχτι μου κράτησε η απουσία σου! Ίσως αυτές οι στιγμές συνηγορούν και ισοκρατούν την ισομέρεια της συμπαντικής αγαθότητος. Αυτές οι στιγμές με παρακινούν να στο γράψω:

"Όλος ο κόσμος τόσος δα.... Δεν έμαθα ποιήματα να γράφω!
Μα έχω πόθο ιερό, ξενύχτι για να αρχίσω, για δες , μακριά σου απορώ, ο κόσμος τόσος δα , η απουσία σου κενωτικό θυμίαμα αγάπης μέσ΄ στο νου μου. Ο κόσμος τόσος δα, σαν κοιτώ τα μάτια σου, είναι καιρός πια, και ποιητής καμώνομαι πως είμαι!!!"

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ξέρεις γιατί...

Ξέρεις γιατί αναπαύομαι στη μόνωσή μου και στην περισυλλογή; Πολλές φορές στάθηκαν αφορμές ικανές , με έμαθαν πως μέσα από την αυτοθέλητη και συνειδητή παραμονή, έστω και εφήμερη , στο σκοτάδι, μόνο τότε θεάται καθάριο το φως το αληθινό και ακηλίδωτο...  Και απλά αναρωτιέσαι, όχι για την εκούσια παραμονή, αναρωτιέσαι για την ποιότητα του φωτός μέσα σου, γύρω σου...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Βραδυνή υδάτινη σιωπή...

 

Βραδυνή υδάτινη σιωπή!

Δεν είναι υπερβολή, ο ήχος του θαλασσινού βυθού αφουγκράζεται πολλάκις αρτιότερα τα ανθρώπινα συναισθήματα, τις ανθρώπινες αληθοφάνειες σκέψεων, φρονημάτων, λόγων! Λόγια και πάλι λόγια και ο βυθός να αρέσκεται σε  ετεροσημίες και εφάμιλλης νοσταλγίας περάσματα.΄Οχι γιατί γνωρίζει από περάσματα, αιώνια στέκει καθηλωμένος, άστατος, σκοτεινός! Υδάτινη σιωπή, βραδυνή αλμυρή θαλασσοκρατία που καμώνεσαι πως τάχα αφουγκράζεσαι ανθρώπινα συναισθήματα...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Η μοναξιά με την κοινοτικότητα...

 

Η μοναξιά με την κοινοτικότητα συνυπάρχουν ωσάν η θάλασσα με τον Ουρανό. Χωρίς τη θάλασσα δεν έμαθα να ζω! Χωρίς τη θάλασσα, χωρίς να ατενίζω το μπλε του Ουρανού, το μπλε της Θεοσδώτου Χάρης Σου! Και ξέρεις πότε αντιλαμβάνεσαι τα όρια της κοινονικότητάς σου; Κάθε φορά που απομακρύνεσαι, κάθε φορά που σπουδάζεις τον άνθρωπο, χώρο ζητάς να ξαποστάσεις στο μπλε του Ουρανού!!!

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

O μελαγχολικός διαλογισμός...

O μελαγχολικός διαλογισμός του επερχόμενου θανάτου είναι διαλογισμός υπερκείμενης βιωτής, είναι διαλογισμός Αναστάσιμος και δη ελεύθερος, όχι επειδή διαλογίζεται κανείς με τον θάνατο, αλλά επειδή αναπαύεται ο διαλογισμός στην υπερκείμενη Ανάσταση.

Ποιός διαλογίζεται;;; Ο ελεύθερος μπροστά στο θάνατο!

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ο Σμύρνης Χρυσόστομος

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

         Aπόγευμα της 27^ης  Αυγούστου του 1922. Ο Ακλόνητος ιεράρχης Χρυσόστομος δια της τουρκικής φρουράς οδηγείται στο φρουραρχείο της Σμύρνης. Γύρω από αυτό, ο τουρκικός όχλος κραυγάζει, απειλεί, μαίνεται και ζητεί εκδίκηση. Τον έσυραν από το Διοικητήριο έως την τουρκική αγορά και από εκεί τον έφεραν αιμόφυρτο στην πλατεία του Τιρκιλίκ. Τα ράσα του σχισμένα, το πρόσωπό του αιματοβαμμένο και εξαθλιωμένο. Η δεσποτική του ράβδος λάφυρο του ασύντακτου όχλου. «Κι΄  οι μουσικές συνεχίζουν να παίζουν τα τούρκικα εμβατήρια…Κι΄ οι αλαλαγμοί του όχλου πιο βροντεροί καλύπτουν τον αέρα…Τίποτε δεν έμεινε και τίποτε δεν βρέθηκε από το μαρτυρικό σκήνωμά του. Οι Τούρκοι φρόντισαν να εξαφανίσουν και τα τελευταία απομεινάρια του αγίου του σώματος. Νομίζοντας φαίνεται ότι έτσι εξαφανίζουν και την Ελλάδα. Ξεχνώντας ότι έτσι την αναζωογονούν και την δοξάζουν την Ελλάδα…»[1] .