Αναμοχλεύω τη φαρέτρα της διανοητικής μου περιπλάνησης,
όχι γιατί πλανεμένα πορεύομαι - άλλωστε τούτο τις οίδε; - αλλά επειδή απο-πλανάται καθ΄εκάστην που επιθυμεί και ορέγεται να αποπλανηθεί!
Αναμοχλεύω εικόνες παλαιές, νεότερες, όλα όσα εκείνα εστάθησαν επαρρωγοί εις την φιλόξενην πλάσην!
Ενθυμούμαι εκείνα τα καλντερίμια τα παραδοσιακά, τα πλακόστρωτα που οι μανάδες μας, αρχές νομίζω του μηνός,
έσπευδαν να τα ζωγραφίσουν λευκά, ενδύοντας αυτά με την καθάρια και οξύσοσμη ασβεστική ποδιά!
Εκείνα τα καλντερίμια μύριζαν βασιλικό και γιασεμί, γαζία και γαρδένια.
Και ωσάν έβαζες φωνή όλοι παρέτρεχαν να συνδράμουν,
βλέπεις από τέτοια σοκάκια άρχεται εις τα βάθη του χρόνου
κάθε "φιλόξενη" αναζήτηση του "άλλου" και "διαφορετικού",
της παρ΄άλλης , πλην όμως τόσο ημετέρας ετερότητας!
Σ΄εκείνα τα καλντερίμια ερωτεύθηκα, εκεί επράξαμεν τα πρώτα μας αμαρτήματα,μικρά , ασήμαντα, εδώ - σκεπτόμασταν τότε - δεν καταδέχεται να φθάσει το μάτι του Θεού!
Αυτά τα "στενά" επιστρατεύω καθ΄ εκάστην που επιθυμώ
να συμπλεύσω εις την εφήμερη απεραντοσύνη του νοός μου.
Η δε μυρωδιά τους! Βασιλικός και γιασεμί!