Δεν αρμόζει στο Σώμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας να ενοχοποιεί και να ποινικοποιεί κάθε εκδήλωση και εορτή, κάθε δράση και αφορμή για αληθινή χαρά και ουσιαστική ευφροσύνη. Πλην όμως, για ποια ουσιαστική και αληθινή εορτή ομιλούμε;
Κάθε ορθόδοξος χριστιανός εορτάζει λειτουργικά και μυστηριακά εντός της Αγίας μας Εκκλησίας. Πότε; Σε κάθε Θεία Λειτουργία, εκεί όπου, σε κάθε Θεία Λειτουργία, τιμούμε και εορτάζουμε με ανείπωτη τιμή και σεβασμό τον αληθινό Πατέρα και την Κυρία Θεοτόκο, ως την αληθινή μας Μητέρα. Παράλληλα δε, εντός της Αγίας μας Εκκλησίας, είναι αλήθεια, τιμάται και αποδίδεται μετά της προσηκούσης τιμής και ο σεβασμός προς τους κατά σάρκα γονείς μας, προς τα παιδιά μας, ουχί μόνον ακολουθώντας και εκφράζοντας την ορθόδοξη πνευματικότητα ως βίωμα, αλλά, ταυτόχρονα, καλλιεργώντας την κοινοτική λειτουργική συνοχή "εν Χριστώ" και διά Χριστόν μέσα στη Θεία Λειτουργία. Επομένως, έχουμε εορτές να ευφρανθούμε αληθινά και ν᾿ αποδώσουμε τιμή και σεβασμό.
Ας εορτάσουμε αυτές, δεν έχουμε ανάγκη από άλλες. Διότι, σε μία τέτοια περίπτωση, αναρωτιέμαι, γιατί να μην εφεύρουμε και την εορτή της μητέρας Γης, του Συμπαντικού Θεού των όλων, του αγάμου, του εγγάμου, του πεπλανημένου, του αδικημένου, του ξενιτεμένου και του κάθε ερωτευμένου; Έχουμε εορτές και δη, αληθινές, χριστοκεντρικές, λειτουργημένες! Αν έχουμε και αληθινή διάθεση να τις εορτάσουμε εκκλησιοκεντρικά και ανθρώπινα, ναι, να προστρέξουμε στην κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Αφήσαμε τις Εορτές των εορτών και κοιτάμε να εορτάσουμε με όσα σκηνοθετημένα σκουπίδια μάς πλασάρουν καθημερινά τα ΜΜΕ από τις καλένδες της Δύσεως. Προσοχή, λοιπόν!
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημητρίου Π. Λυκούδη με τίτλο "Λειτουργικά Ζητήματα", τόμος Α', που κυκλοφορεί σε όλα τα χριστιανικά βιβλιοπωλεία, καθώς και από τις Εκδόσεις ΕΠΙΡΡΩΣΗ, ΕΔΩ!
Κάθε ορθόδοξος χριστιανός εορτάζει λειτουργικά και μυστηριακά εντός της Αγίας μας Εκκλησίας. Πότε; Σε κάθε Θεία Λειτουργία, εκεί όπου, σε κάθε Θεία Λειτουργία, τιμούμε και εορτάζουμε με ανείπωτη τιμή και σεβασμό τον αληθινό Πατέρα και την Κυρία Θεοτόκο, ως την αληθινή μας Μητέρα. Παράλληλα δε, εντός της Αγίας μας Εκκλησίας, είναι αλήθεια, τιμάται και αποδίδεται μετά της προσηκούσης τιμής και ο σεβασμός προς τους κατά σάρκα γονείς μας, προς τα παιδιά μας, ουχί μόνον ακολουθώντας και εκφράζοντας την ορθόδοξη πνευματικότητα ως βίωμα, αλλά, ταυτόχρονα, καλλιεργώντας την κοινοτική λειτουργική συνοχή "εν Χριστώ" και διά Χριστόν μέσα στη Θεία Λειτουργία. Επομένως, έχουμε εορτές να ευφρανθούμε αληθινά και ν᾿ αποδώσουμε τιμή και σεβασμό.
Ας εορτάσουμε αυτές, δεν έχουμε ανάγκη από άλλες. Διότι, σε μία τέτοια περίπτωση, αναρωτιέμαι, γιατί να μην εφεύρουμε και την εορτή της μητέρας Γης, του Συμπαντικού Θεού των όλων, του αγάμου, του εγγάμου, του πεπλανημένου, του αδικημένου, του ξενιτεμένου και του κάθε ερωτευμένου; Έχουμε εορτές και δη, αληθινές, χριστοκεντρικές, λειτουργημένες! Αν έχουμε και αληθινή διάθεση να τις εορτάσουμε εκκλησιοκεντρικά και ανθρώπινα, ναι, να προστρέξουμε στην κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Αφήσαμε τις Εορτές των εορτών και κοιτάμε να εορτάσουμε με όσα σκηνοθετημένα σκουπίδια μάς πλασάρουν καθημερινά τα ΜΜΕ από τις καλένδες της Δύσεως. Προσοχή, λοιπόν!
Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημητρίου Π. Λυκούδη με τίτλο "Λειτουργικά Ζητήματα", τόμος Α', που κυκλοφορεί σε όλα τα χριστιανικά βιβλιοπωλεία, καθώς και από τις Εκδόσεις ΕΠΙΡΡΩΣΗ, ΕΔΩ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου