«Ένα πρωί, ένα δείλι, κάνε τον πόνο σου άρπα και γέλασε και σβήσου», Κ. Καρυωτάκης.

«Ένα πρωί, ένα δείλι, 

κάνε τον πόνο σου άρπα 

και γέλασε και σβήσου», Κ. Καρυωτάκης.

Φίλοι μου, ένα ακόμη βράδυ της ζωής μας άρχεται και απόψε! Να περνάτε όμορφα, να έχετε γαληνεμένη συνείδηση και ν᾿ αγαπάτε κάθε άνθρωπο γύρω σας. Κάθε άνθρωπο, άδολα, πηγαία, ανυπόκριτα!

Απολαύστε την ομορφιά της νύχτας αυτής με ένα εξαιρετικό τραγούδι σε ερμηνεία του Γιάννη Πάριου, με τίτλο "τα δικά μου βράδια", εδώ!

Ω της αγνωμοσύνης και εκείνων...!

  Όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ως Πρωθυπουργός της Ελλάδος, κατέφθασε στην Κρήτη, εκεί στην προκυμαία, κάποιος εξαγριωμένος εκ του όχλου που είχε συγκεντρωθεί στο λιμάνι για να επευφημήσει τον Κρητικό άνδρα, άρχισε να βωμολοχεί και να καταφέρεται με ύβρεις κατά του Πρωθυπουργού. Τότε ο σπουδαίος αυτός πολιτικός, γύρισε στον υπασπιστή του που τον συνόδευε και του είπε:

- «Πότε τον ευεργετήσαμε αυτόν που μας υβρίζει και δεν το θυμάμαι;».

"Έλα λίγο..." (Ε. Βιτάλη)

"΄Ελα λίγο..."(Ελένη Βιτάλη). Καληνύχτα σας!
Πατήστε εδώ για το τραγούδι:
https://www.youtube.com/watch?v=shHaDo-t_mU

Έστω και ένας Κύριε...και απόψε...!

Και όμως! Και απόψε Κύριε! Και απόψε λέγω, ένας, ένας λέγω αδελφός μου αν ξενυχτά σε κάποιο έρημο κρεβάτι του πόνου, σε μιά άνεργη και απόμερη θέση, ένας Κύριε, ένας αν κάμνει και απόψε κτήμα του την απελπισία και την απομόνωση, έστω και ένας Κύριε, ένας, αν μόνος και παντέρημος στέκει και αναμένει σε ένα υγρό φυλακισμένο κελί...! Και όμως! Και απόψε Κύριε! Έστω και ένα Κύριε, έστω και ένα παιδί αν κοιμάται ορφανό ή έρημο απο γονείς ή μόνο μέσα στη δίνη του πολέμου...! Έστω και ένας Κύριε και απόψε, ένας λέγω αν σύρεται δέσμιος των ναρκωτικών ουσιών ή του αλκοολισμού...! Έστω και ένας Κύριε, ένας λέγω αν βρει, αν έχει απόψε χώρο για να κοιμηθεί, έστω και ένας Κύριε εάν περάσει άλλο ένα βράδυ έρημος και πεινασμένος από αγάπη γύρω του, έστω και ένας Κύριε, ναι, Συ οίδας Κύριε και Θεέ μου, τότε δεν μου πρέπει ευτυχία...!

Και όμως! Και απόψε Κύριε! Δεν μου πρέπει ευτυχία ανάμεσα σε τόσο ανθρώπινο πόνο γύρω μου...!

Κολπίσκος απάνεμος...!

"Ωσάν κολπίσκος απάνεμος,

καρδιοφρούρητο καταφύγιο έστησα, θαρρώ, για να σε αποπροσανατολίσω!

Σιμά ποθώ, σιμά μου νοιάζομαι να σύρω το σκαρί σου.

Μα δεν υπολογίζω μιας, σε ζύγισα ορθά τις θάλασσες του κόσμου.

Απανταχού της γης φυσούν, και άμποτε, μη δώσουν και σε πάρουν!

Και απόμερα έστεκα ολημερίς και θέριευα, πως,

τάχα, έμαθα λιμάνια να στολίζω...!"

Κύριε, επίβλεψον εξ Ουρανού...!

     Κύριε, Σού ανήκω. Κάνε με ό,τι θέλεις Κύριε. Αύριο, σήμερα, απόψε, τώρα! Τα χέρια μου, τα μάτια μου, η γλώσσα μου, ολόκληρος Σού ανήκω, δικός Σου είμαι Κύριε, η ζωή μου ολόκληρη. Κάνε με ό,τι θέλεις Κύριε! Όπως Εσύ θέλεις και κρίνεις, όπως Εσύ ευλογείς Κύριε! Δώσε μου μόνο αγάπη και ταπείνωση Κύριε! Αγάπη και ταπείνωση μην αφεθώ, μην περάσει ημέρα ή νύχτα και ρθούν φωνές εκ του κόσμου του αιώνος τούτου του απατεώνος, και λησμονήσω πως Σού ανήκω Κύριε. Η ζωή μου Εσύ. Και αύριο καί απόψε καί τώρα! Αξίωσέ με Κύριε!

Χέρια που έμαθαν να ικετεύουν...!

Ποιά χέρια Κύριε; Ποιά χέρια ικετευτικά θα προσευχηθούν και απόψε για όλους εκείνους που πονούν και αυτό το βράδυ; Ποιά χέρια θα ατενίσουν προσευχητικά το Ουράνιο υποπόδιό Σου για όσους αρρώστους, φυλακισμένους, πονεμένους, εξαθλιωμένους, άστεγους, πλανημένους, πορωμένους, απομονωμένους, απογοητευμένος και παραγκωνισμένους; Ποιά χέρια Κύριε θα σε ικετεύσουν και αυτό το βράδυ υπέρ της σύμπασας κτίσης; Δέξου Κύριε τους λογισμούς μας, πρόσδεξαι την δέηση και αγωνία μας για όλα τα αδέλφια και παιδιά μας που, δεν έπαψαν, ακόμη ένα βράδυ και πονούν, ακόμη ένα βράδυ και διανυκτερεύον μοναχοί...!

Και όταν χάσεις τα βήματά σου, και όμως, και τότε είναι εκεί και σε περιμένει...!

     Και αν έχασες τον προσανατολισμό και βηματισμό σου, και αν χάσαμε από κοινού το μονοπάτι μας, σε παρακαλώ, θυμήσου αδελφέ μου: Όσα και αν επράξαμε, όσο και αν απομακρυνθήκαμε, θυμήσου ότι δεν υπάρχει αμαρτία που να μην πνίγεται στην απύθμενη αγάπη του Πατέρα μας! Θυμήσου πως ό,τι και αν πράξαμε, όσο και αν κυλιστήκαμε μακριά Του! Είναι εκεί και μας περιμένει! Είναι εκεί και αναμένει την επιστροφή σου. Μην απογοητεύεσαι λοιπόν. Είναι Πατέρας, Φιλάνθρωπος Πατέρας ο Θεός μας!

"Πάντοτε έγραφα καλύτερα όταν σε έφερνα στη σκέψη μου..."

     «Πάντοτε έγραφα καλύτερα όταν σε έφερνα στη σκέψη μου. Ενθυμούμενος τις έναστρες ουρανοστόλιστες βραδιές, εκείνα τα βράδια που η οσμή της αγαπητικής σύμπνοιας δε χωρούσε, θαρρώ δεν ήθελε να χωρέσει σε μόνο δύο καρδιές και διέραττε τα όρια του χρόνου και μας ταξίδευε [...] Πάντοτε έγραφα, μα τώρα διαβάζω τα γραφόμενά μου και συμπληρώνω το τέλος τους. Τι και αν δεν τα διάβασες ποτέ! Πάντοτε έγραφα, ξέρω, πάντοτε μάθαινες, πάντοτε διάβαζες το τέλος των γραπτών μου...» .

(Από το βιβλίο του Δημητρίου Π. Λυκούδη "Βίος Αβίωτος" που κυκλοφορεί σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία).

Δείτε εδώ το βίντεο με την οπτικοποίηση του άρθρου

Ξημερώνει Κυριακή! Καλό εκκλησιασμό να έχουμε! Όλοι στις εκκλησίες αδελφοί μου!

     Ξημερώνει Κυριακή! Όλοι στις εκκλησίες αδέλφια μου! Να γεμίσουμε τους Ιερούς Ναούς! Κανείς Χριστιανός αλειτούργητος, κανείς Χριστιανός μακριά από το πραγματικό και αληθινό του σπίτι! Καλό ξημέρωμα σε όλους!

Δείτε εδώ το σχετικό βίντεο αφιερωμένο στον Εκκλησιασμό

Ας ερημώσουν τα σοκάκια , Κύριε...!

    

Δεν έχω σχόλιο απόψε! Μία άκρως κουραστική, εξαντλητική ημέρα τελειώνει! Μία άλλη έρχεται, ξεκινάει! Κύριε, κάμνε να ερημώσουν σοκάκια σαν αυτό της φωτογραφίας! Να ερημώσουν! Όλα τα παιδάκια, όλα τα παιδιά μου, όλος ο κόσμος να έχει ένα σπίτι απόψε κάτω από τον έναστρο Ουρανό Σου! Καληνύχτα σας!

Γεροντικόν!

     

 Kάποτε ο Αββάς Αντώνιος έλαβε γράμματα του βασιλέως Κωνσταντίνου, δια να έλθη εις την Κωνσταντινούπολιν. Και εσκέπτετο τι να κάμη. Λέγει λοιπόν εις τον Αββάν Παύλον τον μαθητήν του: "Οφείλω να υπάγω;" Και του λέγει: "Εάν υπάγης, Αντώνιος θα λέγεσαι. Εάν δεν υπάγεις, Αββάς Αντώνιος" [Το Γεροντικόν, Απ. Βαρνάβας, Αθήνα 1966, σελ. 14].

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Το ιστολόγιο του Αν. καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Σπύρου Τσιτσίγκου.

Ένας εμβριθής χώρος επιστημοσύνης και επιστημονικής εργογραφίας!  Το ιστολόγιο του Αναπληρωτή καθηγητή της Θεολογικής Σχολής (τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας) του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Σπύρου Τσιτσίγκου!

http://www.tsitsigkos.edu.gr/

Στην ανεπιτήδευτη Ανάφη

   

     150 μίλια από τον Πειραιά και ανατολικά της Σαντορίνης δεσπόζει η φιλήσυχη Ανάφη. Ένα πανέμορφο νησί με κέντρο την παραδοσιακή κοινότητα-οικισμό (Χώρα) και το λιμάνι της νήσου, τον Άγιο Νικόλαο. Η φιλοξενία των κατοίκων του, οι τοπικές νοστιμιές, τα καταγάλανα κυκλαδίτικα νερά δεν αποτελούν τον κύριο λόγο για να επισκεφθείτε το νησί. Ο "Κάλαμος" είναι το πλέον σημαντικό αξιοθέατο του νησιού. Πρόκειται για έναν πελώριο βράχο στην νοτιοανατολική πλευρά της νήσου, ο δεύτερος ψηλότερος μονόλιθος της Ευρώπης, μετά από αυτόν του Γιβραλτάρ! Το Κλεισίδι (αμμώδης παραλία), ο Ρούκουνας (μικρός και μεγάλος), οι΄Άγιοι Ανάργυροι, είναι μερικές από τις μαγικές παραλίες του νησιού που θα σας γοητεύσουν! Υπάρχει μόνο ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα και αρκετά ενοικιαζόμενα δωμάτια. Οι Αναφιώτες και η αγάπη τους όμως, κυρίως αυτοί οι άνθρωποι, θα σας μείνουν αξέχαστοι! Τι μένει λοιπόν; Το πλοίο της γραμμής και...φύγαμε...!

"Στη Δέσποινα"

Και όμως αρκεί! Μία εικόνα, ένα σου χαμόγελο, το πέρασμα της ανονείρευτης χροιάς της φωνής σου! Ένας σου λόγος αρκετός, ικανός εστάθη να θυμίσει εκείνες τις μπάντες τις μελωδικές, τις μπάντες που πένθιμα παιανίζουν και χτυπούν τον αγέρα αναίτια!
 
Ένας σου λόγος αρκετός τον κόσμο μου με μπάντες να γιομίσει. Γέμισε ο τόπος ακούσματα και μουσικές, φιγούρες που αξόδευτα, ανεύθυνα τρυπούν τα "έσω" του ανθρώπου! Ένας σου λόγος αρκετός, "στη Δέσποινα" να λες και όμως αρκεί, τον κόσμο να στολίσει...!
 
Και όμως αρκεί! Ένας σου λόγος, μία εικόνα, ένα σου χαμόγελο αρκεί, ικανά εστάθησαν την έννοια άβυσσος ν΄αποτινάξω! Τον έρωτα αυτόν που καιροφυλακτεί, μην τύχει και ξεφύγω...!

Οκτώβριος 2015

Από την ποιητική Συλλογή του Δημητρίου Π. Λυκούδη με τίτλο "Αγέλαστοι Άνθρωποι" που κυκλοφορεί

Η αξία της ευχής του Ιησού "Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό".

     Αισθανόμουν μία δίψα να προσευχηθώ, μίαν επιτακτική ανάγκη να αφήσω την ψυχή μου να αναλυθή σε προσευχή, επειδή δεν είχα μείνει μόνος για 48 ολόκληρες ώρες. Αισθάνθηκα σαν να υπήρχε μέσ' στην καρδιά μου ένα κύμα αίματος που προσπαθούσε να ξεσπάση και να ξεχυθή σε όλα μου τα μέλη [...] Τότε, λοιπόν, κατάλαβα γιατί αυτοί που εφαρμόζουν την εσωτερική αυτοενεργούσα προσευχή αποφεύγουν την επικοινωνία με τους ανθρώπους και πηγαίνουν σε μοναχικά μέρη. Κατενόησα ακόμη γιατί εις την κατάστασι της ιεράς ησυχίας και η πιο επωφελής πνευματική συζήτησις ονομάζεται ανώφελη, εάν είναι μεγάλη, ακριβώς όπως ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος λέγει: «Η καλή συνομιλία είναι ασήμι, αλλ' η σιωπή είναι χρυσάφι».

(Οι Περιπέτειες ενός Προσκυνητού, μτφρ. Παντελεήμονος Καρανικόλα, πρ. Μητροπολίτου Κορίνθου, εκδ. Παπαδημητρίου , Αθήνα 1999, σελ. 114-115).

Κυριακή 04 Σεπτεμβρίου, εορτάζει ο Όσιος Άνθιμος ο εκ Κεφαλληνίας(1782), προστάτης της πανέμορφης Αστυπάλαιας!

     Πανηγυρίζει η Αστροπαλιά, η πανέμορφη Αστυπάλαια, καθώς εορτάζει ο πολιούχος άγιός της, Όσιος Άνθιμος ο εκ Κεφαλληνίας (1782). Στην Αστυπάλαια διέμεινα 4 ολόκληρα χρόνια, 1983-1987. Οι πρώτες αναμνήσεις από το νηπιαγωγείο, πρώτη και δευτέρα δημοτικού! Οι πρώτες μου αμαρτίες εκεί! Οι πρώτες μου αταξίες, τα πρώτα μου όνειρα! Στις ονειρεμένες αμμουδιές της πρωτοερωτεύτηκα τη θάλασσα, εκεί για πρώτη φορά της υποσχέθηκα πιστότητα στο χρόνο. Εκεί πρωτοσυνέλεξα τα πρώτα βότσαλα! Έτρεχα και τα άφηνα σιμά της, στην ακροθαλασσιά, και έκαμνα υπόσχεση, όρκο έβαζα εμπρός της να γυρίσω να τη συναντήσω πάλι. Εκεί άφησα λησμονημένες όλες τις παιδιάστικες μυρωδιές! Αμμουδιά και θάλασσα, ιώδιο και αλάτι...! Πέρασε καιρός, λησμόνησα το χρώμα της, με λησμόνησε και αυτή, μια και, υποσχέσεις ανεκπλήρωτες δεν κρατούν αλώβητες στο πέρασμα του χρόνου. Εορτάζει η Αστροπαλιά, η αγάπη των παιδικών μου χρόνων! Μα όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν τολμώ, ανίκανη φαντάζει από μέρους μου, αδύναμος θαρρώ πως είμαι, αδύναμος να ψελλίζω "Αστροπαλιά" και αδακρύβρεχτος να μένω...!

"Το παιχνίδι"

Πόλεμος είναι η αγάπη! Αποδοχή όρων και ορίων, κανόνες και βουβές υποδείξεις ενός παιχνιδιού που συνεχώς αρέσκεσαι να πολεμάς «παίζοντας»…
Πόλεμος είναι η αγάπη! Ακόμη και αν δεν κυνηγάς το τέλος, το έπαθλο αν μπορέσεις ν΄αγνοήσεις! Και δεν κάμνεις τίποτε άλλο παρά να μάχεσαι και ν΄αγαπάς!
Πόλεμος είναι η αγάπη! «Πολεμώ σημαίνει αποδέχομαι τους όρους του παιχνιδιού» έγραφε ο ποιητής! Και έτυχε, σε όσα «παιχνίδια» επολέμησα έως σήμερα, το έπαθλο δεν έχει αξία, να πολεμάς αξίζει, να πολεμάς και ν΄αγροικάς με θράσσος το πέρας του θανάτου.
Πὀλεμος είναι η αγάπη! Και το έπαθλο, αυτό ακριβώς: το έπαθλο είναι ότι μάχεσαι και ξέρεις πως έπαθλο δεν υπάρχει…!

 

Απο την ποιητική συλλογή του Δημητρίου Π. Λυκούδη "Αγέλαστοι ΄Ανθρωποι" που κυκλοφορεί.

"Ο βόμβος ο μεθυστικός"

 
Είναι νύχτες που τολμάς και σκέφτεσαι χαμηλόφωνα και με παιδιάστικη και άγουρη ντροπή: "Ναι! Και όμως, αξίζει!

Αξίζουν για τέτοιες νύχτες όλα τα βάσανα που συναντήσαμε και ζούμε". Είναι ο βόμβος ο μεθυστικός, του έρωτα το χάδι και η γνωρισιμιά! 

Σαν κόκκινο κελαριστό κρασί, που ρέει βαριεστημένα και απρόθυμα στις ονειροπόλες φλέβες του νοός μου, και σε θυμίζει... 

Αυτή που με απαλλάσσει, μονομιάς, από μια αγωνιώδη αναμονή, που αντέχει να μιλάει στο παρόν μέσα απο το παρελθόν μου...!

Απο την ποιητική συλλογή του Δημητρίου Π. Λυκούδη "Αγέλαστοι ΄Ανθρωποι" που κυκλοφορεί, ΕΔΩ!

"Νύχτες Αξημέρωτες"

Τα βράδια έβλεπα καλύτερα! Όταν πέφτει το σκοτάδι οι άνθρωποι φαίνονται καθαρότεροι, λιγότερο ανέντιμοι, λιγότερο απάνθρωποι ομοιάζουν. Μα έρχονταν νύχτες αξημέρωτες, βασανιστικές, ανελέητες! Και όσο στοχάζεσαι ανθρώπινα και άνθρωπο δε βρίσκεις, οι νύχτες αξημέρωτες ποιούνται…!

Μα είναι και νύχτες ερωτικές, ρομαντικές, καί δαύτες αξημέρωτες! Και ανελέητες μαθές γροικάνε σαν τύχει και σε δουν, σαν τύχει και σού λάχει, το αξημέρωτο το φως να βγεις για να προϋπαντήσεις!

Και είναι και οι νύχτες οι ασήμαντες για τον απανταχού τον κόσμο! Είναι αξημέρωτες, μουντές, ισόβιες, ανάσκητες καί σαν πληγές πονάνε! Καί έτσι έμαθα να ζω, στις νύχτες μου τις αξημέρωτες υπόσχεση και απειλή να κάμνω, μην τύχει και με λυπηθούν και κάνουν για να ξημερώσουν…!

Απο την ποιητική συλλογή του Δημητρίου Π. Λυκούδη "Αγέλαστοι ΄Ανθρωποι" που κυκλοφορεί.