Δημητρίου Π. Λυκούδη,
Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Από τον 5ο αιώνα επικράτησε στην Αγία μας Εκκλησία να τελείται αγιασμός όχι μόνο κατά την κυριώνυμη ημέρα της πανηγύρεως, αλλά και την παραμονή, πρωί ή εσπέρας για να εξυπηρετούνται οι πρακτικές ανάγκες του χριστεπωνύμου πληρώματος. Ο Μεγάλος Αγιασμός που τελείται μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ανήμερα της εορτής των Θεοφανείων, αρχικά ελάμβανε χώρα μετά το πέρας της ακολουθίας του Όρθρου και πριν την έναρξη της Θείας Λειτουργίας, γεγονός που επικυρώνεται άμεσα από το ¨Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε" αντί του τρισαγίου Ύμνου, μια και οι κατηχούμενοι βαπτίζονταν την ημέρα εκείνη από αυτό το αγιασμένο νερό. Συνηθίζεται οι πιστοί, να διατηρούν τον Μεγάλο Αγιασμό καθ΄όλη τη διάρκεια του έτους στις οικίες τους για αγιασμό και ίαση ψυχών και σωμάτων.
Λαθεμένα έχει επικρατήσει από πολλούς η βλάσφημη συνήθεια να φθάνουν στο σημείο, ανήμερα της εορτής των Θεοφανείων, να μην κοινωνούν Το Σώμα και Το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού επειδή πρόκειται να λάβουν τον Μεγάλο Αγιασμό! Προσοχή!!! Δεν είναι Θεία Κοινωνία ο Μεγάλος Αγιασμός. Ειδικά την κυριώνυμη ημέρα των Θεοφανείων και μόνο αυτή, για να τιμήσουμε την εορτή και να καταδείξουμε την ευλογία του Μεγάλου Αγιασμού [βλέπε κώδικα Ι. Μ. Αγίας Αικατερίνης Σινά 978], αφού κοινωνήσουμε, όσοι βέβαια έχουμε προετοιμασθεί, δεν λαμβάνουμε αντίδωρο! Μετά τη Θεία Κοινωνία, πίνουμε Μεγάλο Αγιασμό και μετά λαμβάνουμε αντίδωρο. Προσοχή! Μόνο γι΄ αυτήν την ημέρα! Ουδέποτε άλλοτε! Τις υπόλοιπες ημέρες του έτους, αφού κοινωνήσουμε και λάβουμε αντίδωρο [έχουμε γράψει σε παρόμοια ανάρτηση και άλλοτε αν πρέπει οι κοινωνούντες να λαμβάνουν αντί-δωρο], τότε και μετά το αντίδωρο πίνουμε αγιασμό και ποτέ πριν! Μόνο την κυριώνυμη ημέρα των Θεοφανείων και να αναδείξουμε την κυρία και δεσπόζουσα σημασία και ευλογία του Μεγάλου Αγιασμού, το «Σωτήριον ύδωρ» ως τον ονομάζει ο Κύριλλος Ιεροσολύμων, αυτός λοιπόν ο Αγιασμός προηγείται του αντιδώρου και ασφαλώς έπεται της Θείας Κοινωνίας!
Τώρα, αυτός ο άκριτος συνωστισμός που επικρατεί και λυπηρά ενθυμούμαι τα τελευταία 36 χρόνια της παρούσας βιοτής μου, να βλέπω το χριστεπώνυμο πλήρωμα και τους εν δυνάμει αυριανούς ουρανοπολίτες, να στριμώχνονται ομοθυμαδόν και ατάκτως και να παραμερίζουν με κάθε τρόπο καθέναν και καθεμία που τους εμποδίζει να φθάσουν πρώτοι και να γεμίσουν τα μικρά δοχεία τους με Μεγάλο Αγιασμό, αδιαφορώντας για όσα χείριστα και αχαρακτήριστα επιτελούν έως ότου πετύχουν τον σκοπό τους, αυτός ο συνωστισμός λέγω, όχι έλλειψη λειτουργικής αγωγής επιβεβαιώνει αλλά έλλειψη κοινωνικής και κοινοτικής σύμπνοιας, έλλειψη αυτοσυνειδησίας, πίστης και ωρίμανσης. «Στώμεν καλώς» λοιπόν, «στώμεν μετά φόβου», καθώς ως συνηθίζω να λέγω "Υπάρχει και Θεός".
Απόσπασμα από το βιβλίο ερωταπαντήσεων του Δημητρίου Π. Λυκούδη, υπό τον τίτλο "Λειτουργικά Ζητήματα", τόμος Α'. Αποκτήστε το από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΠΙΡΡΩΣΗ ΕΔΩ!
