Ένας σύντομος μύθος του Αισώπου διδάσκει: «Όταν γινόταν ο γάμος του Δία, όλα τα ζώα τού πήγαν δώρα, το καθένα κατά τη δύναμή του. Το φίδι πήρε ένα τριαντἀφυλλο στο στόμα του κι ανέβηκε συρτά. Βλέποντάς το ο Δίας, τού είπε: "όλων των άλλων τα δώρα τα παίρνω, από το δικό σου στόμα δεν παίρνω ό,τι και νά᾿ ναι». (Αισώπου Μύθοι, Ο Δίας και το φίδι). Ο μύθος σημαίνει πως των κακών τα χαρίσματα είναι επίφοβα.
Ο εναγκαλισμός της αμαρτίας σήμερα και, ακόμη περισσότερο, πολλών επιπρόσθετων ψυχοπαθολογικών νευρώσεων και ψυχώσεων, έγινε εφαλτήρι της πίστης, προϋπόθεση για νέο ξεκίνημα, αφορμή για ανύψωση επί τα υψηλά και άρρητα. Σήμερα, ως ακούω και διαβάζω πολλούς κληρικούς και συναδέλφους λαϊκούς θεολόγους, για να φθάσεις στον Ουρανό πρέπει ν᾿ ανακατευτείς με τα μιαρά, με τα χαμερπή, με τα "υπόγεια". Μάλιστα! Κλείστε, λοιπόν, φιμώστε τα στόματα των Πατέρων που δεν επέρασαν από τα "υπόγεια" της προσωπικής σας απελπισίας και ψυχονεύρωσης, φιμώστε τους αετούς της πνευματικότητας που, παρά τα όποια πάθη και αδυναμίες τους ανθρωπίνως, ποτέ, ουδεπόποτε εμίλησαν για υπόγεια και καραγκοζιλίκια, αλλά για αρετή, για ξέφωτα και αγωνιστικότητα.
Παραλλήλως, δε, ας επισημάνουμε ότι θεολογικός λόγος ορθόδοξος δεν είναι να δικαιολογείς το όποιο απύθμενο βάθος της προσωπικής σου σκοτοδίνης, και, μάλιστα, ναι, ούτε λίγο ούτε πολύ να υποδεικνύεις το δικό σου σκοτάδι, την απαρηγόρητη και ατελείωτη μελαγχολία σου ως τον "οδοδείχτη", το μονοπάτι, δηλαδή, απ᾿ το οποίο πρέπει - σώνει και καλά - να περάσει καθένας που προσδοκά Ανάσταση και Θεού Πρόσωπο να δει.
Ὀχι! Δεν αναφέρομαι στην αίρεση των "Καθαρών" και δεν εκπροσωπώ, ασφαλώς, αυτήν! Άλλο τόσο, όμως, από αυτή την αίρεση, άλλο τόσο και ακόμη περισσότερο, απέχει η ορθόδοξη θεολογία, η θεολογία των Αγίων Πατέρων από μελαγχολικές και ψυχανάλατες κουβεντούλες που δικαιολογούν το πάθος και την αμαρτία και προσέρχονται ανθρωποκεντρικά αναζητώντας γύρω τους στασίδι να καλύψουν το αδιέξοδό τους! Η εν Χριστώ ζωή είναι χαρά. Και οι όποιες μελαγχολίες και πτώσεις, όσες και αν είναι αυτές, ακόμη και κάθε λεπτό να συμβαίνουν, δεν είναι άξιες αναφοράς και, σαφέστατα, δεν αποτελούν προαπαιτούμενα για μια νέα εκκίνηση, πολύ, δε, περισσότερο, προϋπόθεση για αρχή μετανοίας! Άλλωστε, πόσο κόπο πρέπει να καταθέσει καθένας για να καταλάβει ότι το μεγαλύτερο "υπόγειο" που ήδη έχουμε, έστω κάποιοι, εγκλωβιστεί είναι αυτό της επάρσεως και φιλοδοξίας-υστεροφημίας μου/σου! Μη μιλάτε, λοιπόν, για άλλα υπόγεια και χαβούζες! Θεό αγάπης αλλά και Θεό Δικαιοσύνης λατρεύουμε!
Σας ασπάζομαι, Δημήτριος!
