Οθνείος Έρωτας

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Αείπλανος ων, ουχί δε και αειμνήμων, αδυνατώ να συγκρατήσω νοερά στην αγαπητική διανοητική φαρέτρα μου τους έρωτες της ζωής μου, τους έρωτες που συμπεριλήφθησαν στην «αγλαόμορφη αγλωσσία» των καιρών εκείνων, στην αδιατρεψία της επιμονής μου να επείγομαι να αγαπήσω μπροστά στον επικείμενο και ανέραστο ερχομό του θανάτου[1]. Πάντα βέβαια, λυχνοφερόταν αμυδρά η διαχώριση της αγαπητικής ελευθερίας και της ελευθερώνουσας αγάπης, το αεικές της υπερβολής και της προσωρινότητας, η διασφάξ μεταξύ της αιθέριας υπερ-μορφής σου και της λοιπής κοσμικής πραγματικότητας.

Η δύναμη της προσευχής

 Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Ολόκληρο το Ευαγγέλιο συνοψίζεται σε μια προτροπή του Θεού προς όλους μας : «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιος ειμί»[1]. Με την ανέκφραστη σε μεγαλείο συγκατάβασή Του, ο Θεός της αγάπης εξισώνει τους ανθρώπους με τον Εαυτό Του: «Και δια τον Θεόν και δια τους ανθρώπους ισχύει το ίδιον Ευαγγέλιον, η ίδια χάρις, η ίδια αλήθεια, η ίδια δικαιοσύνη, η ίδια ζωή, η ίδια αγαθότης»[2]. «Ό τε γαρ αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες»[3]. Με άλλα λόγια, σκοπός της πνευματικής ζωής κάθε πιστού χριστιανού είναι « η επιστροφή εις την αρχικήν κατάστασιν δια της κατά φύσιν κινήσεως της ψυχής, ήτις πραγματοποιείται , δια της πράξεως των εντολών και της εργασίας των αρετών»[4].

Σταυρός υψούται σήμερον και κόσμος αγιάζεται

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

 

Το πολίτευμα της Εκκλησίας είναι σταυρικό. Η θεολογία, η λειτουργική και λατρευτική ζωή, η ορθόπρακτη βιωτή είναι έκφραση του μυστηρίου του Σταυρού. Είναι σταυρική , όχι γιατί περιορίζεται τυπολογικά σε μια εξωτερική και επιδερμική προσκύνηση του Σταυρού, αλλά γιατί βιώνει μυστηριακά την καθαρτική και φωτιστική ενέργεια του Θεού και χαριτώνει τον άνθρωπο, τον αγιάζει , τον καινοποιεί.

Οι προτυπώσεις του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη[1] και οι Καινοδιαθηκικές μαρτυρίες[2], σε παραλληλία με την ορθόδοξη πατερική γραμματεία, υπογράμμισαν τη σημασία και σπουδαιὀτητα του Σταυρού και παρακίνησαν τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά να καταθέσει: «Προανεκηρύττετο και προετυπούτο μυστικώς εκ γενεών αρχαίων, και ουδείς ποτέ κατηλλάγη τω Θεώ χωρίς της του Σταυρού δυνάμεως».

Η κατά Χριστόν αγαμία στην ιερωσύνη

 

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Προλαβαίνω και προλαμβάνω εξ αρχής κάθε αντίλογο και αντίρροπη κατάθεση επί όσα θα ακολουθήσουν κατωτέρω, καθώς, ως γνωστόν τοις πάσι, το ως άνω θέμα εμπεριέχει δυσκολίες αναρίθμητες μη δυνάμενες να αρθούν επί της παρούσης, τόσο εξαιτίας της περιορισμένης και μικρής έκτασης του άρθρου όσο και ένεκα εμαυτού και της εμού ανικανότητας να θεο-λογήσω επ΄ αυτού.

Η κατά Χριστόν αγαμία αποτελεί απόφαση ζωής. Δεν αντιστρατεύεται, δεν προσκρούει στα θεμέλια της ¨μυστηριακής¨ συζυγίας και του ιερού θεσμού του γάμου, παρά μόνον αν ο τελευταίος περιορίζεται στην άχαρη και κολάσιμη, πλην όμως συνηθισμένη επί των ημερών μας συνύπαρξη, στη συγκατοίκηση και συμβίωση αμφοτέρων των μελών των ¨εν δυνάμει νεονύμφων¨!

Άνθρωποι και Απάνθρωποι

 

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Οι μέρες της ζωής μου παρέρχονται. Το έκπωμα της παραμονής μου από εκήλεον αποδυναμώνεται και νεκρούται. Αποστασιοποιούμαι επειδή υποστασιοποιούμαι και ακηρύκτως γεύομαι την ιδιαιτερότητα, το ακραιφνές ιδίωμα να χαμογελώ και να φαντάζω και να λοιδορώ την ειρεσιώνη επί της κεφαλής μου, επειδή εμποδών γίγνομαι επί παν εχθρικόν και αλλότριον που περιορίζει τα απροσπέλαστα όρια του νου και της σκέψης μου.

Και οι άνθρωποι παρέρχονται – ως άνθρωποι, ως απάνθρωποι; – [1] και αναζητούν ακράχολα την ευτυχία, βιάζονται να επιτελέσουν το έλδωρ της ακηλήτου ζωής, σχετίζονται και απομακρύνονται, σχετικοποιούνται και ομονοιούν.«Τί θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκονται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;

Αναμοχλεύω τη φαρέτρα...

 

Αναμοχλεύω τη φαρέτρα της διανοητικής μου περιπλάνησης,

όχι γιατί πλανεμένα πορεύομαι - άλλωστε τούτο τις οίδε; - αλλά επειδή απο-πλανάται καθ΄εκάστην που επιθυμεί και ορέγεται να αποπλανηθεί!

Αναμοχλεύω εικόνες παλαιές, νεότερες, όλα όσα εκείνα εστάθησαν επαρρωγοί εις την φιλόξενην πλάσην!

Ενθυμούμαι εκείνα τα καλντερίμια τα παραδοσιακά, τα πλακόστρωτα που οι μανάδες μας, αρχές νομίζω του μηνός,

έσπευδαν να τα ζωγραφίσουν λευκά, ενδύοντας αυτά με την καθάρια και οξύσοσμη ασβεστική ποδιά!

Εκείνα τα καλντερίμια μύριζαν βασιλικό και γιασεμί, γαζία και γαρδένια.

Και ωσάν έβαζες φωνή όλοι παρέτρεχαν να συνδράμουν,

βλέπεις από τέτοια σοκάκια άρχεται εις τα βάθη του χρόνου

κάθε "φιλόξενη" αναζήτηση του "άλλου" και "διαφορετικού",

της παρ΄άλλης , πλην όμως τόσο ημετέρας ετερότητας!

Σ΄εκείνα τα καλντερίμια ερωτεύθηκα, εκεί επράξαμεν τα πρώτα μας αμαρτήματα,μικρά , ασήμαντα, εδώ - σκεπτόμασταν τότε - δεν καταδέχεται να φθάσει το μάτι του Θεού!

Αυτά τα "στενά" επιστρατεύω καθ΄ εκάστην που επιθυμώ

να συμπλεύσω εις την εφήμερη απεραντοσύνη του νοός μου.

Η δε μυρωδιά τους! Βασιλικός και γιασεμί!

Δε ξεχνώ τις μυρωδιές εκείνες...

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Η μερίς των ανθρώπων...

Η μερίς των ανθρώπων που με αναπαύει δεν ανήκει σε μερίδα, είναι αμέριστη.

Η χορεία των χρωμάτων ωσαύτως που με εναποθέτει στην άχρωμη θέα σου δεν είναι εκ χωρών χωρατών, είναι αχώρητη!

Η δε πνοή ετούτη, πνοή που εναγκαλίζει τους νυχτερινούς μου αδιάλυτους προβληματισμούς δεν είναι πνοή βιαία, είναι ανείπωτη...

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Πάντοτε έγραφα...

"Πάντοτε έγραφα, μα τώρα διαβάζω τα γραφόμενά μου

και συμπληρώνω το τέλος τους. Τι και αν δεν τα διάβασες ποτέ! Πάντοτε έγραφα, ξέρω, πάντοτε μάθαινες, πάντοτε διάβαζες το τέλος των γραπτών μου".

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Εδώ θα μπορούσα...

Εδώ θα μπορούσα να ξεχαστώ ημέρες ολόκληρες!

Δεν είναι η θέα, "το οράν" της επίγειας και δη νυχτερινής αβύσσου που με προσπερνά ως λογισμός και θέληση.

Φαντάζει ανύμπορο αυτό γιατρειά να προσδώσει στα άλγη της ψυχής μου.

Εκείνη η σκέψη σου όμως!

Για την σκέψη σου μπορώ, αξίζει την έννοια άβυσσος να ακολουθήσω...!

Δημητρίου Π. Λυκούδη