Πρόκειται για συνήθεια που δε συναντάται παρά μετά τον
ΙΗ΄αιώνα. Ποιος ο λόγος που γίνεται; Τι εξυπηρετεί; Πόσο δε μάλλον, όταν
προσοντούχοι ιερείς αρέσκονται σε αυτοσχέδιους λεκτικούς σχηματισμούς και
ακραίες εκφραστικές ωραιοποιήσεις! Αναρωτιέται καθείς, εκείνη την ώρα: δεν θα
ήταν πιό κατανυκτικό, ταπεινό και απλό να εισέλθει ο ιερέας εντός του αγίου
Βήματος χωρίς την αναφορά όλων των παραπάνω, για τους οποίους έγινε, ούτως ή
άλλως, αναφορά το πρωί στην προσκομιδή; Επιπλέον, ποιος και με τι κριτήρια θα
επιλέξει την όποια μνημόνευση των ονομάτων εκείνη την ώρα; Και, γιατί άλλοι
μνημονεύονται και άλλοι όχι; Ερωτήματα που, ενδεχομένως, εκκλησιολογικά
αναφέρομαι, εγείρουν, δικαιολογημένα, πιστεύω, περισσότερα προβλήματα από όσα
ήδη έχουμε να ασχοληθούμε και να επιλύσουμε.
Δεν αναγράφεται, λοιπόν, πουθενά αυτή η μνημόνευση και, επιπροσθέτως, δεν αποτελεί αρχαίον έθος, αλλά πολύ μεταγενέστερο! Καθείς , λοιπόν, ας πράξει ως τού υποδεικνύει η συνείδησή του και ο πνευματικός του!
Δεν αναγράφεται, λοιπόν, πουθενά αυτή η μνημόνευση και, επιπροσθέτως, δεν αποτελεί αρχαίον έθος, αλλά πολύ μεταγενέστερο! Καθείς , λοιπόν, ας πράξει ως τού υποδεικνύει η συνείδησή του και ο πνευματικός του!
