Να χάνομαι, να κουρνιάζω θέλω μέσα στην αγαπητικά ονειρεμένη αγκάλη των αιθέριων προσδοκιών σου.
Ποιών προσδοκιών; Ότι μπορώ να ζω μακριά σου μόνο με τη σκέψη σου...
Μόνο μαζί σου
Παρασκευή 4 Απριλίου 2014
Θα απογυμνώσω τον εαυτό μου...
Θα απογυμνώσω τον εαυτό μου από κάθε συναισθηματικό ψίθυρο.
Να ακούσω θέλω τον παφλασμό του νερού, κάπως έτσι, να σπάει το νερό ήσυχα και αγαστά , να κρούει ρυθμικά την άκρη της προκυμαίας και να φθάνει αδύναμο πια ως το παραθύρι μου.
Κάπου εκεί, αν αδυνατίσει η ροή του νάματος, κάπου εκεί θα στο επιστρέψω, θα σου γράψω στο νερό οτι σε αγαπώ, σου μερίζω την καρδιά μου, κάπου εκεί που το νερό θα σπάει ,
αδύναμο πια, μα τόσο δυνατό να διατηρεί στα χνάρια του τέτοια λόγια σαν τα δικά μου...
Και αν με αφήσεις...
Και αν με αφήσεις χρόνους πολλούς να περιμένω, ο ήχος ενός χαλικιού, ένα βότσαλο θα ταράξει την ησυχία του διανοητικού βυθού μου.
Ποιά ησυχία; Την ησυχία που κομίζει η θαλασσινή ανάδυση της επίπλαστης σε αλληγορικές μορφές παρουσίας σου...
Γνώση και αλμυρή όσφρηση γύρω σου...
Δημήτριος Π. Λυκούδης
Κάθε άνεμος...
Κάθε άνεμος, κάθε λόγος, να μετουσιώνει τη διαφορά της ομοιότητας μέσα απο τη λάμψη σου. Με ένα τέτοιο φεγγαρόφωτο υπάρχω, κάθε φορά, με ένα τέτοιο φεγγαρόφωτο να βλέπω πιό καθάριο τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου.
Δημητρίου Π. Λυκούδη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)