Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,
Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ Δρος Παν/μίου Αθηνών
«Πέφτει απ΄το στερέωμα το αστέρι.
Ρυτιδώνει την ψυχή , τη φωνή μας. Όμως, η μοναξιά τέρπεται. Οδηγεί
κύματα την ηδονή, στ΄ανοιχτά της ύπαρξης. Στα ενδόμυχα της μελλούμενης
σιωπηλής ζωής»[1]. Και μόνο αυτοί οι στίχοι είναι αρκετοί για να
αναδείξουν τη συγγραφική υπεροχή και να κατατάξουν τον Γιώργο Σαραντάρη
στη χορεία των ¨φιλοσόφων-οραματιστών¨ , στα μέσα περίπου του περασμένου
αιώνα στην ελληνική επικράτεια.
