Ο λόγος της Ερήμου, της αληθείας συνήγορος! Του Δημητρίου Π. Λυκούδη

 

  Έχουν να λένε για τον δύστροπο και ρακένδυτο Πολέμωνα. Ζούσε μια έκλυτη, ακόλαστη και τρυφηλή ζωή. Πήγαινε στην πλατωνική σχολή, όταν δίδασκε ο μαθητής του Πλάτωνα, Ξενοκράτης, και δεν είχε άλλη ασχολία από το να υβρίζει τον διδάσκαλο και να τον απειλεί με κάθε τρόπο. Όταν άλλοι μαθητές προέτρεψαν τον Ξενοκράτη να τον αποπέμψει βιαίως, καθώς ο Πολέμων δεν ήταν μαθητής της σχολής, ο Ξενοκράτης αρνήθηκε και παρέμεινε απαθής και μειλίχιος απέναντι στις ύβρεις. Λίγο καιρό αργότερα, ο Πολέμων έγινε ο πλέον πιστός και τακτικός μαθητής του Ξενοκράτη. Αποκήρυξε τον μέχρι  τότε τρόπο ζωής και τις ιδέες που είχαν εμφιλοχωρήσει εντός του και όχι μόνο ακολούθησε μια φρόνιμη και τακτική ζωή, αλλά διαδέχθηκε και τον διδάσκαλό του Ξενοκράτη, στη σχολαρχία της σχολής, από τα 315 π.Χ. έως στα 270 π.Χ.

Το "παράπονο" των αγίων Αγγέλων

 

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου - Φιλολόγου - Ιστορικού

  Οι άγιοι άγγελοι, ως νόες απαθέστατοι και καθ᾿ υπερβολήν φιλάνθρωποι, εάν μπορούσαμε να τους καταλογίσουμε ένα «παράπονο» προς τον Πανάγιο Θεό, αυτό θα ήταν η ακόρεστη και αδιάλειπτη επιθυμία τους να δουν, να θεαθούν τον Υιό και Λόγο του Θεού, το δεύτερο Πρόσωπο της Παναγίας Τριάδος και Κύριο Ιησού Χριστό. Με βάση τις Γραφές, ήξεραν ότι θα σαρκωθεί ο Λόγος του Θεού, πλην, όμως, δεν εγνώριζαν πότε θα συμβεί αυτό και, ακόμη περισσότερο, αγνοούσαν την παναγία μορφή του ως προς την ανθρωπότητά Του. Γι᾿ αυτό, όταν αντίκρισαν την ταπεινή γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού, αμέσως έκθαμβοι, ένεκα της πανωραιότητος και του ανυπερβλήτου φυσικού κάλλους της θεανθρωπότητάς Του, έψαλλαν «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Έκτοτε, αυτός ο αγγελοσύνθετος ύμνος, που ακούσθηκε για πρώτη φορά την ημέρα της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, ασφαλώς συσταθείς διά Πνεύματος Αγίου, παραδόθηκε στην ιερή υμνολογία και στη θεία Λατρεία της Αγίας μας Εκκλησίας.

Ποιον και γιατί να πείσω για την ανάγκη συμμετοχής μου στη Θεία Κοινωνία;

 

Διαβάζουμε και βλέπουμε, σχεδόν, καθημερινά, απέλπιδες προσπάθειες χριστιανών, κληρικών και λαϊκών, να επιχειρούν να πείσουν για την αναγκαιότητα και το ασφαλές της συμμετοχής των πιστών στη Θεία Κοινωνία του Σώματος και Αίματος του Κυρίου Ιησού Χριστού. Πολλές φορές, είναι αλήθεια, με μεστό θεολογικό λόγο, άρτιο και επιστημονικά κατοχυρωμένο. Όταν δε, αυτές οι θέσεις εκπορεύονται και από πρόσωπα που έχουν εγνωσμένη αξία και εμβρίθεια ορθόπρακτου βίου (αυτό τυγχάνει και είναι σπανιότερο), τότε ευφραίνεσαι να τους ακούς και καυχιέσαι για τις ορθόδοξες φωνές γύρω σου. Σε άλλη περίπτωση, φοβούμαι δε πως είναι και οι περισσότερες που κατακλύζουν τις δημοσιογραφικές φυλλάδες και τις τηλεοράσεις σήμερα, αναρωτιέται καθένας, αβίαστα, για την ποιότητα και ποσότητα του ψεκασμού που γευόμαστε...! Τελικά, αλήθεια: μήπως μας ψεκάζουν, ως λέγει και υποψιάζεται ο λαός μας;

Υπακοή μέσα στην καραντίνα

 

   Παλαιότερα, η έκφραση της πίστεως, η ορθοπραξία δηλαδή κάθε πιστού και η πνευματικότητά του, δεν εκφραζόταν τόσο με ελεημοσύνες, νηστείες, αγρυπνίες και φιλανθρωπίες, αλλά πρωτίστως με την υπακοή στον γέροντα και πνευματικό  και, ακολούθως, στην Αγία μας Εκκλησία. Προηγείτο η υπακοή που υποδηλώνει εκπεφρασμένη ταπείνωση στην πράξη και απτή, καθάρια πνευματική ζωή και επάνω σε αυτή την αδιαμφισβήτητη αξία της υπακοής, προσθέτονταν  όσες άλλες πνευματικές εργασίες και φιλανθρωπικές δραστηριότητες.

Σημεία των καιρών, Υπό Δημητρίου Λυκούδη, Θεολόγου - Φιλολόγου

  Μεσημεριανές ώρες, σχεδόν, της 29ης Μαΐου 1453. Η βασιλίδα των πόλεων, η Πόλη του Μεγάλου Κωνσταντίνου, έχει ήδη κυριευθεί από τους Τούρκους επιδρομείς.

   Στον περικαλλέστατο Ναό της του Θεού Σοφίας, ο μετέπειτα Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, Γεννάδιος Σχολάριος, προσπαθεί, λίγο πριν παραβιαστούν οι χάλκινες πύλες και καταλυθεί ο Ναός, να εμψυχώσει τους πολιορκημένους βυζαντινούς, που κατέφυγαν στον Ναό και περίμεναν...

Οι μάντεις της χαμέρπειας

Οι μάντεις της χαμέρπειας

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου -Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

           Ψηφίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων, το νομοσχέδιο για την πολυσυζητημένη νομική αναγνώριση της ταυτότητας του φύλου. Επομένως, διεμφυλικοί απανταχού της γης, να κοιμάστε, πλέον, ανήσυχοι...!

            Η ψήφιση του εν λόγω νομοσχεδίου φέρνει στο νου μου έναν διδακτικό μύθο του Αισώπου: «Ένας μάντης έπιασε μια θέση στην αγορά και μάζευε λεφτά. Κι άξαφνα έρχεται ένας και τού φέρνει την είδηση πως οι πόρτες του σπιτιού του είναι ανοιχτές και πως είχαν κουβαλήσει από μέσα ό,τι είχε και δεν είχε. Ταράχτηκε ο μάντης, πήδηξε απάνω και αναστενάζοντας έφυγε τρεχάτος για να δει τί έγινε. Και κάποιος από κείνους που έτυχαν εκεί, βλέποντάς τον να τρέχει, τού φώναξε: "Φίλε, εσύ καμωνόσουν πως προφήτευες τα ξένα και τα δικά σου δεν τα μάντευες;». Ένας μύθος που, έχω την αίσθηση, ταιριάζει απολύτως, σε πολλούς από εμάς και, δη, σε όσους, με αφορμή το παρόν νομοσχέδιο, αιφνιδίως, «απωλέσαμε όλες τις αισθήσεις» και αντιδράσεις μας! Άλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά και, φοβούμαι, όχι και η τελευταία! Η συνθηκολόγηση ή, στην καλύτερη, η αποχαύνωση, είναι αλήθεια, καλώς κρατεί...! 

   "Νομικός Πολιτισμός", "δυσφορία φύλου", "Κράτος Δικαίου", "ανθρωπιστικό νομοσχέδιο", "εκσυγχρονισμός του πλαισίου" για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας του φύλου κ.ά. Για "Πνευματικό" Πολιτισμό, αλήθεια, θα μιλήσει κανείς; Ποδοπατούνται τα ιερά και τα όσια της Πίστης και της Πατρίδας μας, καταργούνται όσα έκδηλα, φωτοφανέρωτα και αυτονόητα μάς παρέδωσαν οι Πατέρες και πρόγονοί μας! Ήθος, αρετή, αξἰες, αρχές, φύση, νόμοι και κανόνες "ζωής", όλα διαγράφονται στο πρόσχημα του εκσυγχρονισμού ενός πλαισίου που - άκουσον, άκουσον! - υμνεί την αδιαντροπιά, την ανωμαλία, την αντικανονικότητα, τη χαμέρπεια, την "παρά φύσιν" κίνηση! Για ποιο «ανθρωπιστικό νομοσχέδιο» ομιλούμε, όταν, και είναι εγγύς ο καιρός, θα "ψαχνόμαστε" μεταξύ μας για ν᾿αναγνωρίσουμε ποιον/ποια/ποιον-α έχουμε δίπλα και ανάμεσά μας;    

    Δεν αρκούν, φαίνεται, στους διεμφυλικούς οι, ομολογουμένως, ευνοϊκές νομοθετικές ρυθμίσεις του παρελθόντος (1). Στις περισσότερες κοινωνίες του κόσμου, είναι αλήθεια, τα διεμφυλικά άτομα βιώνουν μια νέα πραγματικότητα με τη νέα τους ταυτότητα και αναγνωρίζονται νομικά, με εξαίρεση τις περιπτώσεις εκείνων, που δεν έχουν προβεί σε χειρουργική επέμβαση και, επομένως, τα εργασιακά τους δικαιώματα παραμένουν απροστάτευτα. Και στην παρούσα φάση, επιχειρούμε να "αντιγράψουμε" την Ευρώπη μόνο σε όσα ανίερα και παμμίαρα επιτελεί και αποδέχεται. Και, μάλιστα, παρέχουμε νομοθετικά πια, τη δυνατότητα σε ένα έφηβο παιδί/νέο ηλικίας μόλις 15 χρόνων - μόλις!!! - να προβεί στην αλλαγή του φύλου του, ουχί άπαξ δια βίου, αλλά διαρκώς και απεριορίστως, με απλές και τακτικές διαδικασίες! Θα τρίζουν τα οστά των κεκοιμημένων Αγίων και Ηρὠων της Πίστεως και της Πατρίδος μας! 

         Απώτερος στόχος του ως άνω νομοσχεδίου, υποστηρίζουν, είναι η ομαλή κοινωνική ένταξη όλων όσων νιώθουν "δυσφορία" με το φύλο τους, στην ευρύτερη καθημερινότητά μας. Αλήθεια, όσοι διεμφυλικοί αναγνώστες, δύναστε πλέον, να κοιμάστε ήσυχοι; Η νομική, πλέον, αναγνώριση της ταυτότητας του φύλου θα δημιουργήσει όχι απλά περισσότερα, αλλά αποκλειστικά και μόνο αρνητικότατες συνέπειες και αγκυλώσεις τόσο στους ίδιους τους ενδιαφερομένους να προβούν σε αυτή την "παρά φύσιν" αλλαγή όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό ιστό! Δυναμιτίζεται η κοινωνική ευρυθμία και συνοχή, αλλοιώνεται και παραχαράσσεται η αίσθηση της ομαλότητας και κανονικότητας, "αναποδογυρίζει" η ίδια η φύση! Πού λόγος για Θεός και Αγίους, πια! Στο περιθώριο η Εκκλησία και στο προσκήνιο η ζούγκλα του "ανθρωπιστικού" νομοσχεδίου!

         Γίνεται λόγος για την προστασία και κοινωνική, ηθική, και, τελικώς, νομική αποκατάσταση μιας κοινωνικής και ευπαθούς ομάδας, αυτής των διεμφυλικών! Αλήθεια, για τους συνταξιούχους που λιμοκτονούν, για τους χιλιάδες ανέργους, νέους και μεγαλύτερους που εγκαταλείπουν την Πατρίδα τους αναζητώντας μια όαση στην έρημο της καταθλιπτικής τους μιζέριας, για τις αμβλώσεις, για το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας, για τους λησμονημένους ακρίτες μας σε νησιά και χωριά της Χώρας, για όλες αυτές και απείρως περισσότερες ευπαθείς ομάδες, ποιος θα υπερασπιστεί και θα προασπίσει τα δικαιώματά τους; Εκτός, φοβούμαι, και αν είναι της εποχής "ίδιον", καθείς από εμάς ν᾿απεκδυθεί όσα η φύση η ίδια και ο Δημιουργός Θεός τού εμπιστεύθηκε, μόνο και μόνο για να προτάσσονται τα αιτήματα και οι επιθυμίες του έναντι των άλλων.

         Η λαϊκή θυμοσοφία, σοφά, μεταξύ άλλων, χρησιμοποιεί τη φράση «βάλαμε τα χέρια μας και βγάλαμε τα μάτια μας». Αλήθεια, με ποιά αξιολογικά κριτήρια θα κρίνει ένας έφηβος στα 15 του χρόνια την πιθανή αλλαγή του φύλου του - Κύριε ελέησον!!! - , όταν, ακριβώς στην ίδια ηλικία, η Πολιτεία και ο νομοθέτης, δικαίως, τού απαγορεύουν να κάνει χρήση αλκοόλ, να οδηγεί αυτοκίνητο ή - το περίσσευμα της υποκρισίας! - να έχει το δικαίωμα του «εκλέγειν και εκλέγεσθαι;».

         Ο Μέγας Βασίλειος, αυτός ο μέγιστος παιδαγωγός της Εκκλησίας μας, τονίζει ότι «έθος διά μακρού χρόνου βεβαιωθέν, φύσεως ισχύν λαμβάνειν». Άλλωστε, πάλιν και πολλάκις διαφαίνεται περίτρανα σήμερα ότι «εν χρόνω κρατυθέν το ασεβές έθος, ως νόμος εφυλάχθη» (3). Σπέρνουμε ανέμους και θα θερίσουμε θύελλες! Προσοχή στα παιδιά μας! Η ίδια η φύση και οι κανόνες της ζωής, σύντομα θα επαναφέρουν, ελπίζω με τον λιγότερο οδυνηρό τρόπο, καθέναν μας στη θέση του, καθώς, για μια ακόμη φορά, οι μάντεις και οι θιασώτες της χαμέρπειας θα οδηγηθούν σε αδιέξοδο με τον ίδιο τους τον εαυτό (4).

         Ιδού! Ο φωτισμένος λόγος του γέρου του Μοριά, του μέγιστου Θεοδώρου Κολοκοτρώνη σε μαθητές στην Πνύκα. Ο λόγος αυτός ας οδηγεί και ας ελέγχει τους μάντεις και υπερμάχους της αντικανονικότητας και παραλογίας των ημερών μας: «Εις τον τόπον, τον οποίον κατοικούμε, εκατοικούσαν οι παλαιοί Έλληνες, από τους οποίους και ημείς καταγόμεθα και ελάβαμε το όνομα αυτό. Αυτοί διέφεραν από ημάς εις την θρησκείαν, διότι επροσκυνούσαν τις πέτρες και τα ξύλα. Αφού ύστερα ήλθεν εις τον κόσμο ο Χριστός, οι λαοί όλοι επίστευσαν εις το Ευαγγέλιό του και έπαυσαν να λατρεύουν τα είδωλα. Δεν επήρε μαζί του ούτε σοφούς ούτε προκομένους, αλλ᾿απλούς ανθρώπους, χωρικούς και ψαράδες και με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος έμαθαν όλες τις γλώσσες του κόσμου, οι οποίοι, μολονότι όπου και αν εύρισκαν εναντιότητες και οι βασιλείς και οι τύραννοι τούς κατέτρεχαν, δεν ημπόρεσε κανείς να τους κάμη τίποτα. Αυτοί εστερέωσαν την πίστη» (5).

Παραπομπές:

1. Αισώπου Μύθοι, Παπαδημητρίου, Αθήναι 1950, σελ. 103.

2. Πρβλ., Νόμος 344 του 1976, "Περί μεταβολής της Αστικής κατάστασης" (Κων/νου Καραμανλή), άρθρο 14, Νόμος 3304 (2005), που κομίζει την ίση μεταχείριση των ανθρώπων, ανεξάρτητα από εθνοτικές και φυλετικές διαφορές, από θρησκευτικές πεποιθήσεις και στρέφεται και σε άτομα με αναπηρίες και με γενετήσιο προσανατολισμό.

3. Σοφ. Σολ. ιδ' 16.

4. Αυτόθι, ιδ' 14: «Κενοδοξία γαρ ανθρώπων εισἠλθεν εις τον κόσμον, και διά τούτο σύντομον αυτών το τέλος επενοήθη».

5. Απομνημονεύματα Θ. Κολοκοτρώνη, εκδ. Μέρμηγκας, σελ. 71.

           

Έμφυλες Ταυτότητες

   Έμφυλες Ταυτότητες

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου - Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

   «Ο θεσμός της θεματικής εβδομάδας αποσκοπεί στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των μελών της σχολικής κοινότητας σε ζητήματα που άπτονται της Εκπαίδευσης για την Αειφόρο Ανάπτυξη και, κατά το τρέχον έτος, εστιάζει σε τρεις βασικούς άξονες: α) τη διατροφή και την ποιότητα ζωής, β) την πρόληψη του εθισμού και των εξαρτήσεων και γ) τις έμφυλες ταυτότητες». Πρόκειται για απόσπασμα της εγκυκλίου του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων (ο Θεός να το κάνει Παιδείας και Θρησκευμάτων!), η οποία με βάση την υπ᾿αριθμόν 44/03-11-2016 του αποσπάσματος των Πρακτικών του Δ.Σ. του Ι.Ε.Π., ενημερώνει για την υλοποίηση θεματικής εβδομάδας, κατά το σχολικό έτος 2016-2017, σε όλα τα Γυμνάσια σχολεία της χώρας, δηλαδή σε παιδιά ηλικίας 13-15 ετών, με τίτλο «Σώμα και Ταυτότητα».

Ο διωγμός των Χριστιανών

Ο διωγμός των Χριστιανών

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

            Οι σύγχρονοι ερευνητές μελετώντας τα στατιστικά στοιχεία των προηγούμενων ετών, όσα βέβαια δύνανται να καταγραφούν, ομιλούν για 1.023 νεκρούς Χριστιανούς το 2012, για 2.123 το 2013 και, ακολούθως, για 4.344 το 2014 σε παγκόσμια κλίμακα. Κάθε έτος ο αριθμός αυτός υπερδιπλασιάζεται και ασφαλώς, το τονίζω, αναφερόμαστε σε όσους Χριστιανούς ολοφάνερα διώκονται για την χριστιανική τους πίστη. Κάθε χρόνο αυξάνεται γεωμετρικά ο αριθμός, εάν βέβαια, καθείς προσθέσει στη χορεία αυτή όσους μαρτυρούν και διώκονται στην αφάνεια. Ένας απηνής διωγμός που ξεκίνησε πριν ακόμη τον ερχομό και γέννηση του Θεανθρώπου Κυρίου Ιησού Χριστού. Ένας διωγμός μίσους από τον διάβολο και τους υποστηρικτές του.

Νέα δημοσίευση του Δημητρίου Π. Λυκούδη στο έντυπο περιοδικό "Αλιεύς", της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας και Κυνουρίας

   Νέα δημοσίευση του άρθρου του Δημητρίου Π. Λυκούδη "Μεγάλη Τεσσαρακοστή, περίοδος περισυλλογής, συνάντηση Θεού και ανθρώπου", στο έντυπο περιοδικό "Αλιεύς", της Ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας και Κυνουρίας (σελ. 15-20).

 

δείτε εδώ ηλεκτρονικά το περιοδικό και διαβάστε το άρθρο στη σελ. 15

Η Γνησιότητα του "Κατά Ιωάννην" Ευαγγελίου

   

Δημήτριος Π. Λυκούδης

πτ. Θεολογίας, πτ. Φιλολογίας,
Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

Προλεγόμενα
  Ο Ιωάννης, υιός του Ζεβεδαίου. ακολούθησε από τους πρώτους μαθητές τον Ιησού Χριστό. Μαζί με τον αδελφό του, τον Ιάκωβο, ονομάσθηκαν "υιοί βροντής", ακριβώς επειδή η πίστη τους ήταν ζώσα και ισχυρή ως ο ήχος και η λάμψη της βροντής. Ανήκε ως "ηγαπημένος μαθητής" στο στενότερο κύκλο των μαθητών του Χριστού και μάλιστα, αξιώθηκε να παρακολουθήσει από κοντά την Μεταμόρφωση, την προσευχή της Γεθσημανή, την Σταύρωση. Γύρω στα 100 μ.Χ. πέθανε στην Έφεσο, αφού είχε επιτελέσει ένα τεράστιο ιεραποστολικό έργο και συγγράψει το τέταρτο ευαγγέλιο και το βιβλίο της Αποκάλυψης.

Η Αντισυμβατικότητα της Πίστης

Η Αντισυμβατικότητα της Πίστης

Δημήτριος Π. Λυκούδης,

Θεολόγος - Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

     Ο αρχαίος Έλληνας ποιητής Βακχυλίδης, λίγο πριν εξοριστεί από την πόλη Ιουλίδα της νήσου Κέας, την πόλη που γεννήθηκε και ανδρώθηκε, και πριν εγκατασταθεί στην Πελοπόννησο, αφού πρώτα πέρασε και από τον Σικελό τύραννο, τον Ιέρωνα των Συρακουσών, είχε εμπνευστεί δύο ποιήματά του, από τα καλύτερα διατηρημένα, από το μύθο του Αθηναίου ήρωα Θησέα. Σ΄ ένα από αυτά, περιγράφει τη σύγκρουση-πρόκληση ανάμεσα στους Θησέα και Μίνωα, πάνω στο πλοίο που τους μετέφερε στην Κρήτη, και περιγράφει το υποβρύχιο ταξίδι του Θησέα, αφού έπεσε στη θάλασσα, και την υποδοχή της Αμφιτρίτης: «Και το καράβι αρμένιζε με του βοριά την αύρα και της Αθήνας τα παιδιά, πώς πήδησε στη θάλασσα, δάκρυα εχύναν μαύρα και κλαίαν την τύχη την βαρειά»(1).

Περίληψη της εισήγησής μου στο 21ο Συνέδριο Εξωτερικής Ιεραποστολής στην Αράχωβα Βοιωτίας (19-20-21/08/2016).

Η ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ[1]

Σεβασμιώτατε Άγιε Κυθήρων και Αντικυθήρων κ.κ. Σεραφείμ,
Σεβαστοί Πατέρες,
Αξιότιμη κα Πρόεδρε,
Ελλογιμώτατοι κ. καθηγητές,
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

        Η εισήγησή μου στο παρόν Συνέδριο έχει ως θέμα «την  διαδικτυακή δυνατότητα της Ιεραποστολικής διακονίας». Πρόκειται για την δυνατότητα ενός εκάστου των πιστών να διακονήσει τον ευαγγελικό σπόρο της Αλήθειας, χρησιμοποιώντας τις άπειρες, και τεράστιες πανθομολογουμένως, διαδικτυακές παροχές, προκειμένου να διατυμπανίσει στα πέρατα της σύμπασας κτίσης την αγιοπνευματική εμπειρία και ορθόδοξη πραγματικότητα. Και πράγματι, ένα τέτοιο εγχείρημα, παρά τις ευκολίες που κομίζει σήμερα η ραγδαία, και αλόγιστη πολλές φορές, ανάπτυξη της τεχνολογίας, είναι αλήθεια, εγκυμονεί ισόποσους κινδύνους με όσους καλείται και προστρέχει να επιλύσει.
       Η Ιεραποστολική διακονία μέσω του διαδικτύου δύναται να επιφέρει πραγματικά "θεαματικά" αποτελέσματα, εκμηδενίζοντας εις το ελάχιστο εκατοντάδες χιλιάδες χιλιομετρικές αποστάσεις και να αποτελέσει τον δίαυλο εκείνον, την πάνυ χαρισματική δίοδο, μέσω της οποίας, το μήνυμα του Ευαγγελίου θα δυνηθεί να αγγίξει ακόμη και το πλέον απομακρυσμένο σημείο του πλανήτη. Για να κατορθώσει όμως αυτή η προσπάθεια να στεφθεί με επιτυχία, δεν αρκεί μόνο η επίτευξη της άρσης της δυσκολίας της απόστασης και ο παραγκωνισμός των χιλιομετρικών διαφορών. Κρίνεται απαραίτητο το μήνυμα που θα φθάσει στην άλλη άκρη του αποδέκτη να είναι άκρως ορθόδοξο, να είναι δηλαδή ενυπόγραφο, να τελεί υπό την αιγίδα ή, έστω, την ευλογία του οικείου μητροπολίτου που λαμβάνει χώρα, τόσο ο χώρος αποστολής όσο και ο τελικός τόπος παραλαβής του μηνύματος, καθώς, ως γνωστόν, εντός της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας αποδίδει και τελεσφορεί εν Χριστώ μόνο ό,τι έχει "ευλογία", με άλλα λόγια, όσες ενέργειες είναι εμποτισμένες με υπακοή, ταπείνωση και θυσιαστικό πνεύμα, προϋποθέσεις απαραίτητες για να επιφέρουν και την "ευλογία".

"Πνευματικό σιωπητήριο"

Δημητρίου Π. Λυκούδη, 

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών 

«Είμαστε μεθυσμένοι από τη λογική», υποστήριζε ο Πλάτων, κάθε φορά που αναφερόταν με στηλιτευτικό τρόπο στα γεγονότα που διαδραματίζονταν στην εποχή του. Ο δε διδάσκαλός του Σωκράτης, επειδή ο Αναξαγὀρας περιφρονούσε τους θεούς δημόσια, συνήθιζε να διατυπώνει την εξαίσια φράση «έχω το θάρρος να είμαι δειλός».

Πνευματικό "δικαίωμα"

Δημήτριος Π. Λυκούδης,
πτ. Θεολογίας, πτ. Φιλολογίας, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

Η πνευματική ζωή είναι απλή, φιλόθεος, χριστοφόρος. Η ανωτερότητά της έγκειται ακριβώς σε αυτή την απλότητα, στο γεγονός ότι εκουσίως και αυτενεργήτως αποποιείται κάθε δικαιώματος, κάθε προσπάθειας από την πλευρά του πιστού να αναδείξει και να οριοθετήσει την έννοια "δικαίωμα", την επιθυμία της οικειοποίησης και διεκδίκησης όλων όσων προηγούνται και έπονται αυτού του μακαρίου μνήματος, πάντοτε, βέβαια, υπό το πρίσμα της μιαρούς προσωπικής και φίλαυτης ιδιοτέλειας. «Ας έχουμε υπ΄όψι μας ότι δεν ανήκουμε στον εαυτό μας, αλλά μόνο στον Θεόν. Το μοναδικό δικαίωμά μας είναι να επιθυμούμε να ανήκουμε ψυχή και σώματι με όλη μας την ύπαρξι, σε κάθε στιγμή, ολοκληρωτικά και μόνο στον Θεόν»(1).

"Μεγάλη Τεσσαρακοστή: Περίοδος περισυλλογής, συνάντηση Θεού και ανθρώπου*"

Δημήτριος Π. Λυκούδης,

πτ. Θεολογίας, πτ. Φιλολογίας, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

«Έλεγον περί του αββά Αρσενίου ότι οψέ Σαββάτων, επιφασκούσης Κυριακής, ηφίει τον ήλιον οπίσω αυτού και έτεινε τας χείρας αυτού εις τον ουρανόν ευχόμενος, έως ου πάλιν έλαμψεν ο ήλιος εις το πρόσωπον αυτού και ούτως εκαθέζετο»(1).

Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Περίοδος πνευματικής προπαρασκευής και περισυλλογής. Συνάντηση Θεού και ανθρώπου, Ακτίστου και κτιστού, Ουρανού και γης, ¨ορατών τε πάντων και αοράτων¨¨. Μεγάλη Τεσσαρακοστή και ο άνθρωπος ευαγγελίζεται τη χαρμόσυνη σάλπιγγα της μετανοίας, της επανόδου, της ανανήψεως, της επιστροφής στην αρχέγονη κατάστασή του μέσω της ¨κατά φύσιν¨ κινήσεως της ψυχής¨(2), γεγονός που χαρίζει ως δωρεά στον πιστό τη δυνατότητα της καταλλαγής με τον Θεό, γεγονός, συνάμα, που καθιστά τον άνθρωπο, ¨κατ΄οικονομίαν¨ Θεού, ικανό να επαναπροσδιορίζει και αυτοβούλως, αυτοθελήτως, αενάως και ελευθέρως, άμα δε και αβιάστως, ν΄αναγνωρίζει τη σχεσιακή του κοινωνία και οντότητα, ουχί μετά του απροσώπου απολύτου, αλλά μετά του Προσώπου, του κατεξοχήν Όντος, τουτέστιν, μετά του Προσώπου του Απολύτου, τον ίδιο τον Άγιο Θεό.

"Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος (Παπουλάκος)"

Δημήτριος Π. Λυκούδης,

πτ. Θεολογίας, πτ. Φιλολογίας, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

«Τον θρήνησαν σαν άγιο, τον κήδεψαν κατά τις εντολές του και στον τάφο του, στο κοιμητήρι του μοναστηριού, γράψανε σ΄ένα ξύλινο σταυρό: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ, ΚΗΡΥΚΑΣ. ΕΚΟΙΜΗΘΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ 18 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1861»(1).

Ο Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος (Παπουλάκος) γεννήθηκε στα χρόνια μεταξύ 1790-1795 στο χωριό Άρμπουνα των Καλαβρύτων. Από μικρός ασχολήθηκε βιοποριστικά με τη σφαγή κρεάτων. Έμαθε λίγα γράμματα, ανάγνωση και γραφή αυτοδίδακτος, καθώς δεν περίσσευε χρόνος για περισσότερες ασχολίες. Σε ώριμη ηλικία, έκτισε με πενιχρά μέσα ένα ησυχαστήριο και ασκήτευσε ως μοναχός σε αυτό, επιδιδόμενος σε προσευχητικά γυμνάσματα και καλλιεργώντας την ¨εν Χριστώ ησυχία¨, την εγκράτεια και την αποκοπή του ιδίου θελήματος. Με την πάροδο του χρόνου, άλλοτε αυτόκλητος και άλλοτε προσκεκλημένος, περιόδευε αρχικά στα χωριά της Αχαΐας και αργότερα και σε άλλους νομούς και δίδασκε το ιερό Ευαγγέλιο, την ορθόπρακτη αγάπη προς όλους και την ελεημοσύνη(2).

"Το βίωμα της οντολογικής σχέσης του κτιστού κόσμου με τις άκτιστες θείες προόδους της τριαδικής θεότητας μέσω της προσευχής."

 Δημήτριος Π. Λυκούδης,

πτ. Θεολογίας, πτ. Φιλολογίας, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

 

Η οντολογική σχέση του κτιστού κόσμου με τις άκτιστες θείες προόδους της τριαδικής θεότητας διακόπηκε με την ανυπακοή των πρωτοπλάστων[1].

      Η θέωση του κτιστού ήταν ανέφικτη εξαιτίας της προπατορικής αμαρτίας. Το οντολογικό πταίσμα του Αδάμ, η προσπάθεια δηλαδή του ανθρώπου να υποκαταστήσει τον ίδιο τον Άγιο  Θεό συνεπέφερε τη φθορά και το θάνατο, αφού «ἐξ οὐκ ὄντων κτιστός κόσμος ἔστρεψε τήν κοινωνία του πρός τόν ἐξ οὐκ ὄντων κτιστό ἄνθρωπο»[2]. Έτσι, παρέμενε ως διαχρονική αδυνατότητα η σωστική επέμβαση στην κτίση και στην ιστορία οποιουδήποτε, εκτός του Θεού.

Η θεωρία “περί τῆς ὑποστατικῆς ἀρχῆς ἐν τῷ Θείω Εἶναι καί ἐν τῷ ἀνθρωπίνω εἶναι” στον γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ.

Δημήτριος Π. Λυκούδης,
πτ. Θεολογίας, πτ. Φιλολογίας, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

 
Η εποχή της μετανεωτερικότητας ως έξαρση και κυριαρχία του τεχνοπώλιου διακρίνεται από την ατομικότητά της. Αρνείται πεισματικά τον εγκλιματισμό της στην πολιτιστική παράδοση και πνευματική κληρονομιά και αποποιείται κάθε δεσμού με το παρελθόν και την ιστορική αναδρομικότητα αναζητώντας εφήμερες και πρόχειρες λύσεις δομημένες στην ηδονική εμπορευματοποίηση και στην εφάμαρτη πληροφόρηση της επικαιρότητας. Ως φυσικό επακόλουθο, η ανθρώπινη ύπαρξη αποδομείται και συρρικνώνεται, μαζοποιείται στην φαινομενική αποτύπωση της «ανάπτυξης της τεχνολογίας».
Η περιρρέουσα κατάσταση όμως της “Θεαματικής Κοινωνίας” καλλιεργεί την αποξένωση του ανθρώπου από την πατερική και ασκητική κληρονομιά και συμβάλλει καθοριστικά στην προσωπική του αλλοτρίωση. Η “μαζική κουλτούρα” ως αντανάκλαση και αποτύπωμα της πνευματικής ένδειας και πτώσεως, εγκλωβίζει τον άνθρωπο στον εαυτό του και τον οδηγεί σε τραγικό οντολογικό και υπαρξιακό αδιέξοδο. «Ἡ ἐκ τοῦ μή ὄντως προαγωγή τοῦ κτιστοῦ στόν ὄν δέν τοῦ ἐξασφαλίζει καί τήν ὄντως ζωή, ἐάν δέν μεταλαμβάνει αὐτῆς τῆς ζωῆς, γιατί φέρει ἀφεαυτοῦ ἐγγενῆ τήν τάση πρός τό μή ὄν.»[1]

Προφητείες και πνευματική ζωή

Δημήτριος Π. Λυκούδης,
Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

Είναι και αυτό στοιχείο οξύμωρο της αχαρακτήριστης και ανίερης λεγόμενης «μεταπατερικής εποχής». Ο πιστός, ο χριστιανός λησμόνησε τα πνευματικά, δεν ενδιαφέρεται, δεν αναπαύεται, δεν αφιερώνει χρόνο στη μελέτη του ιερού Ευαγγελίου και της Αγίας Γραφής, και αν το κάμνει, απώτερο στόχο έχει όχι τον εξ Ουρανού φωτισμό, αλλά την ανούσια μάθηση, την άκαρπη επιστημονική και αγιογραφική κατάρτιση, μόνο και μόνο για να ¨γνωρίζει¨ να απαντήσει εάν ερωτηθεί, μόνο και μόνο για να δείχνει ότι μελέτησε και ¨γνωρίζει¨.

"Οι τρεις Ιεράρχες ως φωστήρες της Οικουμένης"

 

 

Δημήτριος Π. Λυκούδης,

Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

 

Οικουμενικοί διδάσκαλοι και φωστήρες της απανταχού γης αναδείχθηκαν οι προστάτες της ελληνικής Παιδείας και των γραμμάτων, Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος ο Θεολόγος και Ιωάννης ο Χρυσόστομος(1). Πνευματικά αναστήματα ανείπωτης υπεροχής, σκαπανείς και μύστες της ορθοδόξου πνευματικότητος, που κατόρθωσαν να συγκεράσουν στοιχεία του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό και προέτρεψαν ακουσίως τον πατέρα Γεώργιο Φλορόφσκυ ν΄αναφέρεται στον ελληνισμό ως αξεδιάλυτο στοιχείο της Ορθοδοξίας, στοιχείο που, αν αφαιρεθεί, χάνεται ένα ουσιαστικό, ίσως το ουσιαστικότερο κομμάτι της(2).