Να προσέξουμε, μη χάσουμε τον δρόμο! Του Δημητρίου Π. Λυκούδη στην εφημερίδα ΚΙΒΩΤΟΣ

 

Να προσέξουμε, μη χάσουμε τον δρόμο!

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

  Λέγουν και συμβουλεύουν οι άγιοι Πατέρες να προσέχουμε, να έχουμε εγρήγορση και νήψη, διότι ο εχθρός ούτε κοιμάται, ούτε διακόπτει την εχθρική του επιβουλή ένεκα σωματικής κοπώσεως (καθώς τα δαιμόνια είναι πνεύματα και δεν υπόκεινται σε ανθρώπινες ανάγκες), ούτε παύει, έστω προς στιγμήν, να μηχανεύεται άπειρους τρόπους για να οδηγήσει τον άνθρωπο και δη, τον πιστό χριστιανό, στην απελπισία και στον όλεθρο.

Περί της αγίας ταπεινοφροσύνης, υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

 

Περί της αγίας ταπεινοφροσύνης

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

  Αποτελεί υψοποιό αρετή, εδραίωμα και στήριγμα της όλης πνευματικής ορθοπραξίας. Όποιος την ενημφεύθη, κατά τον Όσιο Ιωάννη της Κλίμακος, «είναι ήπιος, προσηνής, ευκατάνυκτος, ευσπλαγχνικός περισσότερο από κάθε άλλον. Είναι ακόμη γαλήνιος, χαρωπός, ευκολοκυβέρνητος, άλυπος, άγρυπνος, άοκνος, και απαθής» (Κλίμαξ, Περί Ταπεινοφροσύνης). Ο λόγος, ασφαλώς, περί της αγγελικής ταπεινώσεως, που κατά τον ως άνω Όσιο, μαζί με την αγάπη, αποτελούν ζεύγος ιερό, πολυσέβαστο, ουράνιο, πνευματοφόρο, χριστοκεντρικό, σωτήριο και φωτιστικό: «Η μία υψώνει και η άλλη συγκρατεί όσους υψώθηκαν και δεν τους αφήνει ποτέ να πέσουν».

Ανέστη Χριστός και ζωἠ πολιτεύεται, του Δημητρίου Π. Λυκούδη

 

Ανέστη Χριστός και ζωἠ πολιτεύεται

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

  Ονομάζεται Διακαινήσιμος ή "λευκἠ" εβδομάδα. Άρχεται από την Κυριακή του Πάσχα και τερματίζει την αμέσως επόμενη, την Κυριακή του Θωμά. Φέρει τ᾿ όνομά της από το γεγονός ότι κατά τη νυχτερινή αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, οι κατηχούμενοι βαπτίζονταν ομαδικά και έτσι εξεκινούσε η πνευματική τους ζωή και η εν γένει χριστοκεντρική πολιτεία τους. Γι᾿ αυτό, άλλωστε, καθ᾿όλη τη διάρκεια της εβδομάδος αυτής, οι νεοβαπτισμένοι έφεραν λευκά ενδύματα, ενδεικτικό της αγνής και "καινής" ζωής τους, που ήδη, είχε ξεκινήσει. Και όλοι μαζί, "εν ενί στόματι", έψαλλαν και διαλαλούσαν στα πέρατα της οικουμένης ότι «Χριστός Ανέστη και πεπτώκασι δαίμονες, Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν  Άγγελοι, Ανέστη Χριστός και ζωή πολιτεύεται».

Κάμνε το πρόβλημά σου "θέμα προσευχής", Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

Κάμνε το πρόβλημά σου "θέμα προσευχής"

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

  Εδιάβαζα, αυτές τις ημέρες, όσα σχετικά με τον φίλεργο και εκκλησιοκεντρικό τρόπο ζωής του μακαριστού πατρός Δημητρίου Στανιλοάε (1903-1993). Ένα από τα σπουδαιότερα επιτεύγματά του, αν όχι το σπουδαιότερο, είναι η μετάφραση της Φιλοκαλίας στη ρουμανική γλώσσα (4 τόμοι, 1946-1949). Η δε προσευχή του, είναι χαρακτηριστικό το κάτωθι απόσπασμα, ώστε να αποκτήσεις, φίλε αναγνώστα, εάν δεν το έχεις κάμνει ήδη, μια εικόνα και γεύση σχετική: προσευχή που θυμίζει Νηπτικούς Πατέρες και φιλοκαλικά άνθη της Ερήμου: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, δώσε μας το Άγιο Πνεύμα και κάνε να φυτέψει στις καρδιές μας τη Θεία Χάρη! Τότε θα γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο, όπως ο Πατέρας μας γνωρίζει: χωρίς προσχήματα, χωρίς κατάκριση, χωρίς περιφρόνηση. Εισάκουσε την προσευχή μας, ώστε όλοι οι άνθρωποι, πέρα από κάθε σταυρό, κάθε δοκιμασία, κάθε φυλακή, να απολαμβάνουν ο ένας τον άλλο και να ευφραίνονται από την παρουσία Σου, μέσα στο ανέσπερο φως, μιας ατελείωτης "κοινωνίας". Δόξα σε Σε, Τριάς Αγία, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες. Αμήν!» (Χρυσοστόμου Κ. Παπαθανασίου (Αρχιμ), νυν Μητροπολίτου Μάνης, Σύγχρονες Πνευματικές Μορφές, Χριστιανική Στέγη Καλαμάτας, 2009, σελ. 76).

Εξενυχτούσε προσευχόμενος υπέρ της σύμπασας κτίσης, του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

 

Εξενυχτούσε προσευχόμενος υπέρ της σύμπασας κτίσης

του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

   Σήμερα, ξεκίνησα τα γραφόμενά μου με την οσιοτάτη μορφή του Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς (1896-1966, εορτάζει 02 Ιουλίου). Εταπείνωσε τον εαυτό του όσο λίγοι. Επέρασε πολλά ξενύχτια προσευχόμενος, κακουχούμενος, λοιδορούμενος και παραγκωνισμένος, ξεχασμένος απ᾿ όλους, νηστικός και έρημος. Πλην, όμως, δεν τον ελησμόνησε ο Ουρανός και η Κυρία Θεοτόκος, που τόσο αγαπούσε και ευλαβείτο.

Η σταύρωση του δικαιώματος, του Δημητρίου Π. Λυκούδη

 

Η σταύρωση του δικαιώματος

του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

    Επλησίασε ένας νέος προσκυνητής τον ηγούμενο και γέροντα της Μονής: «Γέροντα, πες μου λόγο σωτήριο, λόγο παραμυθίας». Και ο γέροντας, φυσιογνωμία ασκητική μα και χαρίεσσα, χρόνια πολλά «κατατηκόμενος τω της ησυχίας έρωτι», απήντησε: «Παιδί μου, ο άνθρωπος που σταυρώνει τον εαυτό του και τα πάθη του, γίνεται επόπτης της αισθητής κτίσεως και μύστης της νοουμένης και αοράτου».

Θρησκεία, Ελευθερία, Πατρίς, του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

 

Θρησκεία, Ελευθερία, Πατρίς

του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

    «Ημείς, το ελληνικόν Έθνος των Χριστιανών, βλέποντας ότι μας καταφρονεί το οθωμανικόν γένος, και σκοπεύει τον όλεθρον εναντίον μας, πότε μ᾿ έναν και πότε μ᾿ άλλον τρόπον, απεφασίσαμεν σταθερώς ή να αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν. Καί τούτου ένεκα, βαστούμεν τα όπλα εις χείρας, ζητούντες τα δικαιώματά μας...».

   Αυτά τα λόγια ανήκουν σε μια μεγάλη εκκλησιαστική μορφή, στον Εθνεγέρτη του Μωριά, τον Επίσκοπο Παλαιών Πατρών Γερμανό τον Γ' (Γεώργιος Γκόζιας, 1771-1826), ο οποίος, μαζί με οπλαρχηγούς και λοιπούς προκρίτους, ευλόγησε τη Σημαία της Ελληνικής Επαναστάσεως. Πέθανε από εξανθηματικό τύφο στο Ναύπλιο, στα 1826.

Για τη Χάρη Της, ας χάσουμε και τον ύπνο μας, του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

 

Για τη Χάρη Της, ας χάσουμε και τον ύπνο μας

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

   Επέρασε  τον ασκητικό του βίο στην Έρημο της Αιγύπτου, τότε που ήκμαζε ο ορθόδοξος μοναχισμός. Σχεδόν 55 χρόνια έγκλειστος, εθελοβουλήτως και εκουσίως απομονωμένος από τον κόσμο ολόκληρο, μα ταυτόχρονα και τόσα κοντά στους ανθρώπους. Εσήκωσε άγριο πόλεμο, όμως, ο μιαρός διάβολος ενάντιά του, κυρίως με σαρκικούς και πονηρούς λογισμούς! Και να πεις πως ήταν νέος! Ήδη είχε συμπληρώσει τα 75 του χρόνια! Πάλεψε πολύ, ενήστευσε υπέρμετρα, αγρύπνησε υπεράνθρωπα, πλην όμως, ο πειρασμός τον εταλαιπωρούσε, ο διάβολος τον εκοσκίνιζε! Ενεφανίσθη, κάποια στιγμή, ο διάβολος και του είπε: «Θα σε αφήσω, θα φύγω και θα σε αποδεσμεύσω απ᾿ τους σαρκικούς λογισμούς μόνο εάν πετάξεις μακριά εκείνη και σταματήσεις να την προσκυνάς! Μόνο τότε!», και τού έδειξε μια εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου, που ο ταπεινός ερημίτης διατηρούσε στο απέριττο σπήλαιό του...!

Έφθασε καιρός, η των πνευματικών αγώνων αρχή. του Δημητρίου Π. Λυκούδη στην ΚΙΒΩΤΟ

 

Έφθασε καιρός, η των πνευματικών αγώνων αρχή.

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

   Κάθε φορά που επλησίαζε η απαρχή και αφετηρία μιας εκκλησιαστικής και πνευματικής περιόδου, η καρδιά μου εγέμιζε με προσμονή και χαρά. Άλλος ένας χρόνος επί της γης, σκεφτόμουν, έδωσε ο Θεός, με ανέχεται ακόμη και με αφήνει μήπως και δυνηθώ και εκφράσω έργα μετανοίας, έστω στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα. Σχεδόν πάντοτε, όμως, υπάρχει ο κίνδυνος, αυτή την πηγαία χαρά μου να την επισκιάσει η συνηθισμένη ρουτίνα και βαριεστημένη καθημερινότητα: νηστεία τις πρώτες ημέρες της απαρχής, οι ίδιες βαρύγδουπες ευχές την Καθαρά Δευτέρα, υποσχέσεις αλλαγής και μετανοίας που, στην καλύτερη των προθέσεων, επνίγονταν στον πρώτο πειρασμό και γκρεμίζονταν στην αμέσως επόμενη φιλονικία και σύγκρουση. Και έτσι, όλες μου οι υποσχέσεις και τα σχέδια παρέμεναν αχαρτογράφητες στον καρδιακό μου ορίζοντα και, πολύ περισσότερο, κάθε ημέρα που επερνούσε εντρεπόμουν βαθύτερα και ολότελα τους αγίους και τον Ουρανό.

Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, Του Δημητρίου Π. Λυκούδη στην εφημερίδα ΚΙΒΩΤΟΣ (04/03/2021)

 

Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

  Ξεκίνησα να γράφω για τον άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη. Επήρα την εικόνα του, έκαμνα προσευχή και τού ζήτησα, έστω ακροθιγώς και δειγματοπαροχικώς, να μού επιτρέψει, να δώσει άδεια και ευλογία, ώστε να πω και να καταθέσω στο χαρτί ολίγα λόγια, όχι για εκείνον, για εμένα, για εμάς, για δική μας ωφέλεια και βοήθεια πνευματική.

Οι εραστές της ησυχίας, του Δημητρίου Π. Λυκούδη

 

Οι εραστές της ησυχίας

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

  Στον άγιο Ελισσαίο, στο Μοναστηράκι, θιασώτες των ιερών αγρυπνιών που τελούσε ο μακάριος άγιος Νικόλαος Πλανάς (1851-1932), ήταν περίπου πενήντα ψυχές, μεταξύ αυτών και ο μετέπειτα Αρχιμανδρίτης και άγιος σήμερα, Φιλόθεος Ζερβάκος (1884-1980). Έτσι θυμάται τα εκκλησιαστικά δρώμενα, εκεί στην Πλάκα, όταν λειτουργούσε ο ταπεινός παπά Νικόλας, ο εξαίρετος λογοτέχνης Κωστής Μπαστιάς (1901-1972).

Και κοιτώντας τη γη, ξεχάσαμε τον Ουρανό, Του Δημητρίου Π. Λυκούδη στην ΚΙΒΩΤΟ

 

Και κοιτώντας τη γη, 

ξεχάσαμε τον Ουρανό

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

    Είναι κοινά αποδεκτό σήμερα, πως οι άνθρωποι δύσκολα μπορούμε ν᾿αρκεσθούμε στα λίγα, στα απαραίτητα, στα αναγκαία. Ακόρεστα, ανικανοποίητα, με περισσή βουλιμία, ακολουθούμε ως δεσμώτες το άρμα του υπερκαταναλωτισμού και της αγκίστρωσης της ψυχής μας σε όσα φθαρτά και γήινα και, τις περισσότερες φορές, αν όχι όλες, λησμονούμε τα επουράνια και άφθαρτα, τον αγιαστικό, σωτηριολογικό και θείο προορισμό μας. Η άκριτη επίδειξη κοινωνικής ευμάρειας, η πρόταξη μιας υπολανθάνουσας οικονομικής ισχύος, η συστηματική προσπάθεια απόκτησης όλο και περισσότερο υλικών και περιουσιακών στοιχείων και μέσων, είναι αλήθεια, κάθε άλλο παρά προϊδεάζει ότι αναφερόμαστε σε χρισμένους και βαπτισμένους, στ᾿ όνομα της Παναγίας Τριάδος, ορθόδοξους χριστιανούς, που προσδοκούν ανάσταση νεκρών και ζωή αιώνια.

Κάθε αγρυπνία και ένας ακόμη άγιος στον Ουρανό, Του Δημητρίου Π. Λυκούδη

 

Κάθε αγρυπνία και ένας ακόμη άγιος στον Ουρανό

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

    Στο Γεροντικό διαβάζουμε για τον Όσιο Ησύχιο, στο Όρος Χωρήβ. Υπέφερε από σοβαρή ασθένεια και πέθανε. Με θαυματουργικό τρόπο, όμως, επανήλθε στη ζωή. Έκτοτε, έζησε δώδεκα ολόκληρα χρόνια αυτοκλεισμένος στο κελλί του. Τα μόνα λόγια που ακούγονταν από τα χείλη του ήταν τα κάτωθι: «Ουδείς μνήμην θανάτου εγνωκώς, δυνήσεται αμαρτήσαι ποτέ».

 

Δεν είναι εδώ ο γάμος που είμαστε προσκεκλημένοι

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

     Είναι απόγευμα της 6ης Δεκεμβρίου στα 1692. Πλήθος κόσμου έχει συγκεντρωθεί να τιμήσει τον άγιο των ναυτικών, αρχιεπίσκοπο Μύρων της Λυκίας, Νικόλαο τον θαυματουργό. Ο ναός πανηγυρίζει και μαζί και όλη η Κεφαλονιά, ολόκληρο το Ληξούρι, στη δικαιοδοσία του οποίου στέκεται αγέρωχος ο ιερός ναός, ο καλούμενος των "Μηνιατών". Στον άμβωνα ίσταται μια εξέχουσα προσωπικότητα, εις κληρικός αγωνιστής του λόγου και υπέρμαχος της ευσεβείας, το σέμνωμα των Επτανήσων, ο λόγιος Ηλίας Μηνιάτης.

Το ιστορικό συναξάρι της υστεροφημίας, Του Δημητρίου Π. Λυκούδη

 

Το ιστορικό συναξάρι της υστεροφημίας

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου - Φιλολόγου - Ιστορικού

  Υπάρχουν πρόσωπα που η Ιστορία μας συγκράτησε στη μνήμη της και άλλα τα εδόξασε, άλλα τα ετραγούδησε, τα ετίμησε και τα εναπέθεσε στη φαρέτρα των ηρώων και ενδόξων επί της γης. Άλλους πάλι σκοπίμως ελησμόνησε, καθώς επέρασαν τα χρόνια και ξεχάστηκαν οι ασχήμιες και τα αναίσχυντα που διέπραξαν. Ωσάν τον Κωνσταντίνο Σιμωνίδη, που ισχυριζόταν ότι η καταγωγή του ήταν από τα Στάγειρα! Στη "Συμαΐδα" του (1849) παρέθεσα μάλιστα και πλαστά πιστοποιητικά ότι δήθεν ήταν "πατρόθεν Σταγειρίτης". Τέτοιας ρηχότητος ενεργήματα...

Ο λόγος της Ερήμου, της αληθείας συνήγορος! Του Δημητρίου Π. Λυκούδη

 

  Έχουν να λένε για τον δύστροπο και ρακένδυτο Πολέμωνα. Ζούσε μια έκλυτη, ακόλαστη και τρυφηλή ζωή. Πήγαινε στην πλατωνική σχολή, όταν δίδασκε ο μαθητής του Πλάτωνα, Ξενοκράτης, και δεν είχε άλλη ασχολία από το να υβρίζει τον διδάσκαλο και να τον απειλεί με κάθε τρόπο. Όταν άλλοι μαθητές προέτρεψαν τον Ξενοκράτη να τον αποπέμψει βιαίως, καθώς ο Πολέμων δεν ήταν μαθητής της σχολής, ο Ξενοκράτης αρνήθηκε και παρέμεινε απαθής και μειλίχιος απέναντι στις ύβρεις. Λίγο καιρό αργότερα, ο Πολέμων έγινε ο πλέον πιστός και τακτικός μαθητής του Ξενοκράτη. Αποκήρυξε τον μέχρι  τότε τρόπο ζωής και τις ιδέες που είχαν εμφιλοχωρήσει εντός του και όχι μόνο ακολούθησε μια φρόνιμη και τακτική ζωή, αλλά διαδέχθηκε και τον διδάσκαλό του Ξενοκράτη, στη σχολαρχία της σχολής, από τα 315 π.Χ. έως στα 270 π.Χ.

Όταν το θαλασσινό νερό έγινε γλυκό! Του Δημητρίου Π. Λυκούδη (Κιβωτός της Ορθοδοξίας)

 

Όταν το θαλασσινό νερό έγινε γλυκό!

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου - Φιλολόγου - Ιστορικού

    Τα παλιότερα Γεροντικά του Αγίου Όρους διασώζουν μια άκρως διδακτική  ιστορία, στην ευρύτερη περιοχή των Καυσοκαλυβίων.  Αρχές στα 1900, και ένας γέροντας μοναχός εγκαταβίωνε στην απόκρημνη αυτή περιοχή μαζί με τον υποτακτικό του. Ο γέροντας, ενάρετος και νηστευτής μοναχός, άπαξ του  έτους, έδινε την εντολή στον ταπεινό υποτακτικό του να πηγαίνει με ένα μικρό δοχείο έως την ακροθαλασσιά και να το γεμίζει με θαλασσινό νερό. Ο υποτακτικός, νεότερος στην ηλικία και χωρίς ιδιαίτερες γραμματικές γνώσεις, αλλά με αληθινή και ανυπόκριτη αγάπη, ευθύς αμέσως, στιγμιαία, έλεγε το "να είναι ευλογημένο γέροντα" και ξεκινούσε το διακόνημά του.

Πρωτοχρονιά...και μια οκά αδιαφορία! Του Δημητρίου Π. Λυκούδη στην Κιβωτό της Ορθοδοξίας

 

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου, Φιλολόγου, Ιστορικού

 Αρχή του νέου χρόνου! Ουχί εκκλησιαστικού, αλλά "κοσμικού" έτους, ως λέγεται. Και όμως! Ένας ακόμη χρόνος πέρασε με γλυκές και όμορφες εμπειρίες, όμορφες και συγκινητικές στιγμές, αλλά, συνάμα, και άστοχες ενέργειες, στενόχωρες και άδικες συμπεριφορές, άγχος, άγχος, τρέξιμο να τα προλάβεις όλα! «Κοίταξε, τα εύκολα να τα κάνεις εσύ, ενώ τα δύσκολα να τ᾿ αφήνεις στον Πανάγιο Θεό. Και όταν φθάσεις στον μπακάλη, μη λησμονήσεις, αγόρασε και καμιά  οκά αδιαφορία...», συνήθιζε να συμβουλεύει ο άγιος Παΐσιος, ο Εζνεπίδης.

       Κάθε αρχή του έτους

Το "παράπονο" των αγίων Αγγέλων

 

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου - Φιλολόγου - Ιστορικού

  Οι άγιοι άγγελοι, ως νόες απαθέστατοι και καθ᾿ υπερβολήν φιλάνθρωποι, εάν μπορούσαμε να τους καταλογίσουμε ένα «παράπονο» προς τον Πανάγιο Θεό, αυτό θα ήταν η ακόρεστη και αδιάλειπτη επιθυμία τους να δουν, να θεαθούν τον Υιό και Λόγο του Θεού, το δεύτερο Πρόσωπο της Παναγίας Τριάδος και Κύριο Ιησού Χριστό. Με βάση τις Γραφές, ήξεραν ότι θα σαρκωθεί ο Λόγος του Θεού, πλην, όμως, δεν εγνώριζαν πότε θα συμβεί αυτό και, ακόμη περισσότερο, αγνοούσαν την παναγία μορφή του ως προς την ανθρωπότητά Του. Γι᾿ αυτό, όταν αντίκρισαν την ταπεινή γέννηση του Θεανθρώπου Χριστού, αμέσως έκθαμβοι, ένεκα της πανωραιότητος και του ανυπερβλήτου φυσικού κάλλους της θεανθρωπότητάς Του, έψαλλαν «Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Έκτοτε, αυτός ο αγγελοσύνθετος ύμνος, που ακούσθηκε για πρώτη φορά την ημέρα της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, ασφαλώς συσταθείς διά Πνεύματος Αγίου, παραδόθηκε στην ιερή υμνολογία και στη θεία Λατρεία της Αγίας μας Εκκλησίας.

Όσο Χριστό θέλουμε, τόσο Χριστό κρατάμε στη ζωή μας

 

Του Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου - Φιλολόγου - Ιστορικού

Χαρακτηρίστηκε ως ο "γέροντας των δακρύων". Αναλώθηκε σαράντα ολόκληρα χρόνια στη διακονία των πονεμένων αδελφών του και έγινε πατέρας, αδελφός και φίλος τους. Πρόκειται για τον σύγχρονο άγιο γέροντα Ευμένιο Σαριδάκη (1931-1999), ο οποίος δοκιμάσθηκε όσο λίγοι, από πολλές ασθένειες και αφιέρωσε την οσιακή ζωή του στο νοσοκομείο Λοιμωδών νόσων, στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών. Όσοι αξιωθήκαμε να τον γνωρίσουμε όσο ζούσε, ακόμη θυμόμαστε όσα μελίρρυτα δίδασκε με έργα και λόγια, νύχτα και ημέρα, σε κάθε άνθρωπο που τον πλησίαζε. Συνήθιζε χαρακτηριστικά να λέγει: «Όσο Χριστό θέλουμε, τόσο Χριστό κρατάμε στη ζωή μας». Το δε πρόσωπό του φωτιζόταν υπερκόσμια, ιλαρός στην όψη, αγγελικά τα φερσίματά του!