Οι εκπομπές της εβδομάδος 22/02/2016 - 28/02/2016

Α. ΜΥΡΙΠΝΟΑ ΑΝΘΗ:"O Όσιος Ιωάννης ο θεριστής" (24 Φεβρουαρίου)"
(Δημήτριος Π. Λυκούδης),

Β. ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ:"Διάλογος με τους νέους"
(Δημήτριος Π. Λυκούδης),

Γ. ΝΕΑΝΙΚΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ: "Διάλογος με τους νέους"
(Δημήτριος Π. Λυκούδης),
 
Δ. ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ [20]
(Δημήτριος Π. Λυκούδης).

 

(δείτε εδώ που και πότε μπορείτε να ακούσετε τις ραδιοφωνικές εκπομπές)

Πότε σημαίνουν τα σήμαντρα στην ενορία;

 Πρωτίστως, ομιλούμε για σήμαντρα και όχι για καμπάνες! Οι καμπάνες υπήρχαν στη Δύση και για πρώτη φορά παρουσιάστηκαν στην Κωνσταντινούπολη το 865 μ.Χ. Πήραν το όνομά τους επειδή κατασκευάζονταν από εκλεκτό μέταλλο στην Καμπανία της Ιταλίας.
Από εκκλησιολογικής απόψεως, τα σήμαντρα σημαίνουν στην αρχή κάθε ακολουθίας! Προσοχή! Στην αρχή κάθε ακολουθίας. Σημαίνουν στην αρχή του εσπερινού, στην αρχή του Όρθρου, στην αρχή της Θείας Λειτουργίας (είναι όταν χτυπάει η τρίτη καμπάνα, περίπου κατά τη διάρκεια της δοξολογίας), η οποία παλαιότερα δεν ήταν συνδεδεμένη με τον Όρθρο. Η δεύτερη καμπάνα που χτυπάει κατά τη διάρκεια των Καταβασιών στον Όρθρο δεν έχει κανένα λειτουργικό ή εκκλησιολογικό συμβολισμό! Κανέναν απολύτως και, ως εκ τούτου, κακώς σημαίνει η δεύτερη καμπάνα! Επικράτησε από λαθεμένη συνήθεια, επειδή την ώρα αυτή, εάν χοροστατεί επίσκοπος, το χριστεπώνυμο πλήρωμα ενημερώνεται ακουστικά για την άφιξή του!
Επιπρόσθετα, επικράτησε η δεύτερη καμπάνα για να ενημερώνεται ο λαός του Θεού ότι πλησιάζουμε στη Θεία Λειτουργία, καθώς σε άλλες εποχές δε συνηθιζόταν η συχνή χρήση ωρολογίου από το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού. Η Παράδοση μάς πληροφορεί και για τους «θεοδρόμους». Αυτοί ήσαν όσοι «κρυφά», την περίοδο των διωγμών, ενημέρωναν τους χριστιανούς για τον τόπο και την ώρα της Θείας Λειτουργίας! Ας τα ακούμε και ας μαθαίνουμε σήμερα όλοι μας, θεολόγοι και αθεολόγητοι, για να μη φθάσουμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε «για ποιόν χτυπάει η καμπάνα!».

Δημήτριος Π. Λυκούδης

"Πρέπει ο ιερέας που τελεί την εξόδιο ακολουθία στην ενορία να συνοδεύει τον κεκοιμημένο στο κοιμητήριο ή να αναλαμβάνει εκεί ο ιερέας του κοιμητηρίου;"

Είναι γνωστό ότι παρά το "δι΄ευχών" στην ενορία, η εξόδιος ακολουθία δεν ολοκληρώνεται εκεί, αλλά τρόπον, τινά, συνεχίζεται και καθ΄οδόν προς το κοιμητήριο. Άλλωστε, αυτό εξυπηρετούν τόσο το τρισάγιο αλλά και τα λοιπά τροπάρια που πρέπει να σιγοψάλλονται καθ΄οδόν. Στα χωριά μας(μεγάλωσα εκεί και το καταθέτω μετά βεβαιότητος), η πομπή του κεκοιμημένου συνεχίζεται με απόλυτη ησυχία, ευπρέπεια και σεμνότητα έως το κοιμητήριο και προπέμπουν αυτήν  σταυρός και το θυμιατό. Έτσι και ο ιερέας της ενορίας πρέπει να συνοδεύει πεζός, ει δυνατόν, τον κεκοιμημένο αδελφό και να ολοκληρώνει ο ίδιος τα της ταφής με την εναπόθεση του σκηνώματος στον τάφο. Αυτό εκφράζει έμπρακτα και την ιδιαίτερη πνευματική σχέση που έχει, και πρέπει να έχει, ο ιερέας με τον εκλιπόντα ως μέλος και αναπόσπαστο μέρος της ενορίας του, αλλά ταυτόχρονα διαλύει και διασκεδάζει κάθε υπόνοια και ίχνος συνήθειας και "επαγγελματισμού" μέσα στην ιεροσύνη! Και επιπλέον, μετά την ταφή, αλλά και κατά τη διάρκεια αυτής, η σεμνότητα, το ιλαρό και ανεπιτήδευτο πρόσωπο του ιερέα είναι ικανά να ποιμάνουν και να διδάξουν όλους εμάς, κυρίως τους συγγενείς του μεταστάντος, όσα αδυνατούν να μεταδώσουν οι πλέον μελίρρυτοι ιεροκήρυκες από τους περικαλλείς άμβωνες των. Με σεμνότητα λοιπόν και φόβο Θεού!

Δημήτριος Π. Λυκούδης