Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη
Θεολόγου - Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Περιοδικό Εστία. Χριστούγεννα 1941. Ένα ολόκληρο τιμητικό αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Γράφουν πολλοί σε αυτό…
Ξεχωρίζω ένα ποίημα του Σικελιανού, στην αρχή, ως αρχή επαίνου στον άνθρωπο και συγγραφέα Παπαδιαμάντη, ως αρχή επαίνου στην Ελλάδα: «Καί νά, που ως σήμερα με κείνα τα γραφτά του αγάλλεται η Σιών, και στο πλευρό της, παλιά και νέα, σκιρτά κρυφά η Ελλάδα, κάποιοι από μας οπούμαστε ενωμένοι από τη βαθειά τη λάτρα της Αμπέλου της ζωντανής, όπου πλατειά᾿ ναι και μεγάλη μα λιγοστά τ᾿ αληθινά τα κλήματά της, σ᾿ευλαβικό Μνημόσυνο κινώντας μαζί, το μονοπάτι παίρνουμε τ᾿ ακρογιαλίσιο της Σκιάθου, που απ᾿ το ξωκκλήσι τ᾿ Άη- Νικόλα του λιμανιού ως με κάτου κατεβαίνει την ταβέρνα, κι᾿ εκεί, ενώ γύρα μας μυρόβλητο ανασαίνει παντούθε το νησί, απ᾿ το κύμα κι᾿ απ᾿ το φύκι, κι᾿ από τα πεύκα κι᾿ απ᾿ τα ρείκια, με το βαθὐ ποτήρι μας γιομάτο από της νέας μας της σοδειάς το γιοματάρι, ορθοί, στον ίσκιο του μπροστά, για μια στιγμή, με το ποτήρι αυτό στο χέρι, τού ζητάμε, αν ευδοκεί, να το τσουγκρίσουμε με το δικό του»(1).
