Οσία Ισιδώρα η διά Χριστόν σαλή. Εορτάζει 1η Μαΐου

Πρόκειται για μια χαρισματική Οσία, παράδειγμα απλότητος και ταπεινώσεως.

Διαβάζουμε στον οσιακό βίου του Οσίου Πιτυρούν (29/11) ότι ο άγιος έλαβε αγγελοφάνεια που τον καλούσε να επισκεφθεί ένα κοντινό σε αυτόν, γυναικείο μοναστήρι, ώστε να δει και να γνωρίσει από κοντά μια γυναίκα, που ήταν υψηλότερα από αυτόν στα πνευματικά μέτρα και σταθμά.

Ο Όσιος Πιτυρούν πήγε στο μοναστήρι και αφού είδε όλες τις μοναχές δεν αναγνώρισε σε καμία τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που τού είχε αποκαλύψει ο άγγελος. Ζήτησε τότε αν υπήρχε άλλη γυναικα στην Ι. Μονή και η Ηγουμένη απήντησε ότι υπάρχει μια δόκιμη ακόμη, η οποία δεν έχει "σώας τας φρένας" και, ένεκα τούτου, οι μοναχές την περιγελούν κάπως, και αστειεύονται μαζί της στην κουζίνα της Μονής. Ο Όσιος έδωσε εντολή να την φέρουν αμέσως μπροαστά του και όταν την αντίκρισε, αμέσως, έπεσε κατα γης και την προσκύνησε. Οι λοιπές μοναχές δεν πίστευαν όσα έβλεπαν. Το επόμενο πρωί, η γλυκυτάτη Οσία Ισιδώρα, για ν᾿ αποφύγει τους επαίνους που ήδη, είχαν ξεκινήσει να της αποδίδουν, έφυγε κρυφά, όρθρου βαθέως, από την Ι. Μονή προς άγνωστη κατεύθυνση, χωρίς να πει σε οποιονδήποτε το παραμικρό.

Κοιμήθηκε ειρηνικά, σε μονή της Αιγύπτου, στα 365μ.Χ.

Ας έχουμε τις πρεσβείες της

Τη 25η μηνός Απριλίου μνήμη του Αγίου Ευαγγελιστού και Αποστόλου Μάρκου

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, 

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες!

Καταγόμενος από τα Ιεροσόλυμα, ο Μάρκος (από το λατινικό Marcus) ήταν ανηψιός του Αποστόλου Βαρνάβα (Κολ. 4, 10) και είχε ενεργό συμμετοχή στο έργο της πρώτης Εκκλησίας. Από τη συγγένεια με τον Απόστολο Βαρνάβα, επικράτησε, εσφαλμένα, ως πιθανός τόπος καταγωγής του η Κύπρος.

Στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, ο ευαγγελιστής Λουκάς, αλλά και άλλοι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης, μάς πληροφορούν για τις αποστολικές περιοδείες του Αγίου Μάρκου  (Πρ. 11, 27-30, 12,25, 13,5, 13,13, 15, 36-41 κ.ά.) μαζί με τους Αποστόλους Βαρνάβα, Παύλο και Πέτρο (Α' Πετρ. 1,1 και Α' Πετρ. 5,13 κ.ά.).

Κήρυξε το Ευαγγέλιο, κατά την Ιερά Παράδοση, στη Λιβύη και την Αίγυπτο και χρημάτισε πρώτος επίσκοπος της Αλεξανδρείας.

Γύρω στα 65 μ.Χ. ο άγιος Μάρκος έγραψε το δεύτερο κατά σειρά ιερό ευαγγέλιο, το οποίο είναι και το συντομότερο από τα υπόλοιπα τρία. Στο Ευαγγέλιό του, ο Μάρκος αναφέρεται, περισσότερο, σε όσα θαυμαστά έκαμνε επί της γης ο Κύριος Ιησούς Χριστός και όχι στην προφορική διδασκαλία Του, αν και ο ίδιος ο ευαγγελιστής δεν ανήκε στην πρώτη ομάδα των μαθητών του Θεανθρώπου. Γι ᾿ αυτό και αγιογραφείται δίπλα σ᾿ ένα λιοντάρι, ένδειξη και σύμβολο ρώμης και δύναμης.

Το τέλος του Αγίου ήταν ειρηνικό στην περιοχή της Αλεξανδρείας ή, κατ᾿ άλλους, μαρτύρησε διά λιθοβολισμού, συρόμενος επί του εδάφους από τους δημίους του

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τοῦ Πέτρου συνέκδημος, καὶ κοινωνὸς ἱερός, τοῦ Λόγου διάκονος, καὶ ὑποφήτης σοφός, ἐδείχθης Ἀπόστολε, ὅθεν τὸ τοῦ Σωτῆρος, Εὐαγγέλιον θεῖον, Μᾶρκε διαχαράττεις, ὡς οὐράνιος μύστης, διὸ Εὐαγγελιστὰ σέ, πόθω γεραίρομεν

Ο φιλόπατρις και σωσίπατρις, Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης

 

του Δημητρίου Π. Λυκούδη

 Οι αναφορές της σωτηρίας της πόλεως της Θεσσαλονίκης από τον άγιο Δημήτριο τον Μυροβλύτη (280-306 μ.Χ.) είναι πολλές. Ο Άγιος σώζει την πόλη, που μαρτύρησε και εξαγίασε με το θυσιαστικό μαρτύριό του, από λοιμούς, σεισμούς, λιμούς και κάθε εχθρική επιβουλή επ᾿ αυτής. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι η απελευθέρωση της πόλεως από την κατοχή των Τούρκων συνέβη την ημέρα της εορτής του, την 26η Οκτωβρίου 1912, καθώς και από τους Γερμανιούς, την 27η Οκτωβρίου 1944.

 Κυρίαρχη, όμως, θέση στην αγιολογική Παράδοση και την ύστερη περίοδο της βυζαντινής Ιστορίας κατέχει η απαλλαγή της πόλεως από τη βουλγαρική πολιορκία και κατοχή, τον Οκτώβριο του 1207 μ.Χ., από τον βούλγαρο Τσάρο Καλογιάν ή Ιωαννίτζη, κατά τις βυζαντινές πηγές.

 Ο Καλογιάν (1197-1207 η περίοδος της βασιλείας του), γνωστός και ως "Ρωμαιοκτόνος", μετά την πρώτη Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Λατίνους, στα 1204, εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία των βυζαντινών, εστράφη κατά Ούγγρων, Σέρβων και του Βυζαντίου και κατέλαβε αυτοκρατορικά εδάφη, ως αυτά της Μακεδονίας και Θράκης.

 Τον Οκτώβριο του 1207 πολιόρκησε την πόλη της Θεσσαλονίκης. Όμως, ο άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης δεν εγκατέλειψε την πόλη του και τα παιδιά του. Ο βούλγαρος Τσάρος, καθώς σχεδίαζε το επόμενο πλάνο της πολιορκίας της πόλεως και της επίθεσης των στρατευμάτων του,  πέθανε αιφνίδια, μόλις 37 ετών.

 Ο Ακροπολίτης μάς διασώζει, ότι, ενδεχομένως, αιτία του ξαφνικού θανάτου του υπήρξε η πλευρίτιδα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι εφονεύθη από τον Μανάστρα, δολοφόνο που επιστράτεσυε η γυναίκα του Τσάρου και ο ανηψιός του. Ο μύθος, η Παράδοση, η λαϊκή ευσέβεια και δοξασία, όμως, αναφέρει ότι ο ίδιος ο άγιος Δημήτριος ενεφανίσθη στον Τσάρο ως λαμπρός στρατιώτης και τον χτύπησε με το δόρυ του, διότι δεν επέτρεψε άλλος να επιβουλεύεται την πόλη Του!

 Έτσι, ο άγιος Δημήτριος, ο "φιλόπατρις" και "σωσίπατρις" και πολιούχος της πόλεως, θέλησε να αποσαφηνίσει και να διατρανώσει την αγιολογική κυριαρχία και προστασία του επί της πόλεως. Βέβαια, η διαρκής και αδιάλειπτη παρουσία του αγίου και τα αναρίθμητα θαύματά του, πέραν των άλλων αγιοφανειών του, είναι η μεγαλυτέρα των αποδείξεων ότι ο άγιος είναι ολοζώντανος, κυρίως, δε, στις καρδιές και προσευχές των πιστών ορθοδόξων.

 Ο Άγιος Δημήτριος, λοιπόν, ο πολιούχος της Θεσσαλονίκης, της Χρυσούπολης, της Ναυπάκτου, της Ελασσόνας και της Κηφισιάς (Αττικής), ως η Ιστορία διδάσκει και η καθημερινή πείρα επιβεβαιώνει, δεν θα αφήσει την ευλογημένη και αγιασμένη Ελλάδα μας και τον κόσμο ολόκληρο. Φθάνει, με υπομονή, με ταπείνωση, με προσευχή και ελπίδα  να εκζητούμε στις προσευχές μας τη θεία προστασία και τις μακαρίες πρεσβείες του προς την Παναγία Τριάδα.

Άγιος Γρηγόριος Επίσκοπος Νύσσης (10 Ιανουαρίου)

Πρόκειται για μία μεγάλη, τεράστια μορφή της Ορθόδοξης Πατρολογίας. Εις εκ των κατά σάρκα αδελφών του Μεγάλου Βασιλείου, γεννήθηκε στη Νεοκαισάρεια του Πόντου, στα 332 και νυμφεύτηκε μία αγία γυναίκα, την πιστή Θεοσέβεια, η οποία κοιμήθηκε αιφνίδια και σύντομα.

Αργότερα, ο Μέγας Βασίλειος τον  εξέλεξε Επίσκοπο στη Νύσσα, μία κωμόπολη περίπου 5 χιλιάδων πολιτών. Ο ίδιος ο Μέγας Βασίλειος, θέλοντας να τονίσει την υψηλή φιλοσοφική και θεολογική κατάρτιση του αδελφού του και, αφού παραδέχεται ότι τα έκαμνε "θάλασσα" ο Γρηγόριος στη διοικητική επισκόπησή του στη Νύσσα, γράφει χαρακτηριστικά: «Πώς να διοικήσει την Επισκοπή του; Το μυαλό του, η φιλοσοφική και θεολογική του παιδεία τον κρατούσαν στα "υψηλά", αδυνατούσε να έλθει σε επαφή με όσα μιαρά και χαμερπή τού καταλογούσαν! Όσο τον λοιδορούσαν, όσο εναντιώνονταν σε αυτόν τόσο περισσότερο εκείνος απομονωνόταν και βυθιζόταν στις φιλοσοφικές σκέψεις του και στον απέραντο θελογικό ωκεανό του».

Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης και εμείς, μακριά από μικροπρέπειες και εφάμαρτους φθόνους.

Δ. Λυκούδης

Συναξάρι 18/09: Ἡ Ἁγία Ἀριάδνη

 Ἂν καὶ δούλα, ἦταν ἀνώτερη καὶ λαμπρότερη ἀπὸ πολλὲς κυρίες, δοῦλες τῶν κοσμικῶν ματαιοτήτων καὶ τῶν γήινων μολυσμῶν. Ἡ ἁγία Ἀριάδνη ἔζησε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Ἀδριανοῦ καὶ Ἀντωνίνου (117-139 μ.Χ.), καὶ ἔγινε χριστιανὴ στὴ Φρυγία πόλη τῶν Προμισέων. Ὅταν τὸ πληροφορήθηκε ὁ ἀφέντης της Τέρτυλος, ἕνας ἀπὸ τοὺς σχυρότερους πρόκριτους τῆς πόλης, τὴν πίεζε νὰ ἐπανέλθει στὴν εἰδωλολατρία. Ἐκείνη ὅμως ἐπέμενε στὴν χριστιανικὴ ὁμολογία της, καὶ στάθηκε ἀδύνατο νὰ τὴν πείσουν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, κατὰ τὴν ἡμέρα μάλιστα ποὺ γιόρταζε τὰ γενέθλιά του ὁ γιὸς τοῦ κυρίου της. Τότε τὴν ἔδειραν σκληρὰ καὶ τὴν βασάνισαν γιὰ πολύ, ἀφοῦ ἔγδαραν τὶς σάρκες της μὲ σιδερένια νύχια. Γιὰ νὰ ἀποφύγει περισσότερες πιέσεις, ἐγκατέλειψε τὸ σπίτι τοῦ κυρίου της. Καὶ ἐνῷ τὴν καταδίωκαν, ἔπεσε σὲ γκρεμὸ ὅπου καὶ βρῆκε τὸν θάνατο.

Συναξάρι 18/09: Ὁ Ὅσιος Εὐμένιος ὁ θαυματουργός, ἐπίσκοπος Γορτύνης

 Ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ὁ Εὐμένιος ὑπέβαλλε τὸν ἑαυτό του σὲ πολλὲς σκληραγωγίες καὶ ἀσκήσεις. Ἡ ἐγκράτεια ἦταν ἐκείνη ποὺ τὸν διέκρινε περισσότερο, διότι στὸ μυαλό του εἶχε πάντα τὴν συμβουλὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, «πᾷς ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται». Καθένας, δηλαδή, ποὺ ἀγωνίζεται, ἐγκρατεύεται σὲ ὅλα, ἀκόμα καὶ στὴν τροφὴ καὶ στὸ ποτό, προκειμένου νὰ πετύχει τὸν πνευματικό του σκοπό. Καὶ ὁ Εὐμένιος, ἀκολουθώντας τὰ λόγια τοῦ θεόπνευστου Ἀποστόλου, πέτυχε. 
 Ἀξιώθηκε νὰ ἱερωθεῖ καὶ νὰ γίνει ἐπίσκοπος Γορτύνης στὴν Κρήτη. Ἀπὸ τὴν νέα του θέση, ἡ ἀρετή του ἔλαμψε ἀκόμα περισσότερο καὶ ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε τὴν χάρη καὶ τὴν δύναμη νὰ θαυματουργεῖ. Καὶ ὅπως ἀναφέρει ἡ παράδοση, μία φορὰ μὲ ἀναμμένες λαμπάδες κατέκαυσε ἕναν δράκοντα, ποὺ ὅρμησε ἐναντίον του. Ἔπειτα ὁ Εὐμένιος πῆγε στὴ Ρώμη, ὅπου μὲ τὴν θεία του διδασκαλία καὶ μὲ θαύματα στερέωσε τοὺς πιστούς. Ποθώντας, ὅμως, περισσότερη σκληραγωγία καὶ ἄσκηση, πῆγε στὴ Θηβαΐδα τῆς Ἄνω Αἰγύπτου, κοντὰ στοὺς μεγάλους ἀσκητές. Ἐκεῖ παρέδωσε καὶ τὸ πνεῦμα του στὸ Θεό. 
 Τὸ δὲ λείψανό του μεταφέρθηκε καὶ θάφτηκε μὲ τιμὲς στὴν ἕδρα τῆς ἐπισκοπῆς του, στὴν Κρήτη.

Συναξάρι: Ἡ Ἁγία Θεοδώρα τῆς Βάστας Πελοποννήσου (11/09)

  Πρόκειται γιὰ τοπικὴ Ἁγία ποὺ ἔζησε τὸν 10ο αἰῶνα στὴν κεντρικὴ Πελοπόννησο (σύνορα Μεσσηνίας- Ἀρκαδίας). Ἀπὸ μικρὴ ἀγάπησε τὸν θεάνθρωπο καὶ λυτρωτὴ Χριστὸ καὶ σ᾿ αὐτὸν ἀφιέρωσε τὴ ζωή της. Ἔζησε σὰν μοναχὸς σὲ ἀνδρικὸ μοναστήρι τῆς ἄνω Μεσσηνίας καὶ ἔφτασε σὲ μεγάλο ὕψος ἁγιότητας. Συκοφαντήθηκε ὅμως βάναυσα, ὅτι ἄφησε ἔγκυο κοπέλα τῆς περιοχῆς! Τὰ ἤθη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ἦταν τέτοια, ὥστε βιαστικὰ τὴν καταδίκασαν σὲ θάνατο. Γιατί ὅμως ἐνῷ εἶχε πρόχειρη τὴν ἀπόδειξη ἀθῳότητάς της σὰν γυναῖκα καὶ ἀφοῦ ἀρνήθηκε τὴν συκοφαντία, δὲν τὴν χρησιμοποίησε; Τὸ λόγο γνωρίζει αὐτὴ καὶ ὁ Θεός. Γεγονὸς εἶναι ὅτι φορτώθηκε ξένη ντροπὴ καὶ ἀποφάσισε νὰ μαρτυρήσει ἀπὸ ἀγάπη. Τὰ τελευταῖα λόγια της ἦταν: «Τὸ σῶμα μου νὰ γίνει ναός, τὰ μαλλιά μου πελώρια δέντρα καὶ τὸ αἷμα μου ποτάμι». 

 Σήμερα στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου της, στὸ χωριὸ Βάστα Ἀρκαδίας, ὑπάρχει ἐξωκλῆσι ποὺ ἀπὸ δίπλα του περνάει ποτάμι καὶ πάνω στὴ σκεπὴ του ὑπάρχουν κατὰ παράδοξο τρόπο 17 τεράστια δέντρα. Λεπτομερῆ βιογραφία τῆς Ἁγίας, ἔγραψε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Γόρτυνος καὶ Μεγαλουπόλεως κ. Θεόφιλος. (Νὰ παρατηρήσουμε ἐδῶ ὅτι ἡ βιογραφία τῆς Ἁγίας αὐτῆς, ἔχει ἀρκετὰ κοινὰ στοιχεῖα, μ᾿ αὐτὰ τῆς ἁγίας Θεοδώρας τῆς Ἀλεξανδρινῆς, ποὺ ἡ μνήμη της γιορτάζεται ἐπίσης αὐτὴν τὴν ἡμέρα).

Συναξάρι: Ὁ Ἅγιος Μάμας (02 Σεπτεμβρίου)

 Γεννήθηκε στὴ Γάγγρα τῆς Παφλαγονίας τὸ 260 μ.Χ., ἀπὸ γονεῖς χριστιανούς, τὸ Θεόδοτο καὶ τὴν Ρουφίνα, ὅταν αὐτοὶ ἦταν μέσα στὴ φυλακή, ὅπου πέθαναν προσευχόμενοι. Ὁ Μάμας, βρέφος ἀκόμα, ἔμεινε ὀρφανός. Ὅμως, μία πλούσια

χριστιανὴ γυναῖκα, ἡ Ἀμμία, τὸν υἱοθέτησε καὶ τὸν ἀνέθρεψε μὲ στοργὴ μητρικὴ καὶ σύμφωνα μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐπειδὴ δὲ ὀνόμαζε τὴν θετή του μητέρα συνεχῶς μάμα, δηλ. μαμά, ὀνομάστηκε Μάμας.Ὅταν ἔγινε 15 χρονῶν, πιάστηκε ἀπὸ εἰδωλολάτρες, διότι χωρὶς φόβο, δημόσια, ὁμολογοῦσε τὸ Χριστό. Τότε τὸν χτύπησαν ἀλύπητα. Κρέμασαν στὸ λαιμό του μολυβένιο βαρίδιο καὶ τὸν ἔριξαν στὴ θάλασσα.Ὅμως μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ σώθηκε. Ἔπειτα τὸν ξανασυνέλαβαν καὶ τὸν ἔριξαν σὲ ἀναμμένο καμίνι καὶ μετὰ τροφὴ στὰ θηρία. Ἀλλὰ ἐπειδὴ καὶ ἀπ΄ αὐτὰ σώθηκε θαυματουργικά, διαπέρασαν τὴν κοιλιά του μὲ τρίαινα. Καὶ ἔτσι μαρτυρικὰ καὶ ἔνδοξα ἀναχώρησε ἀπ΄ αὐτὴ τὴν ζωή. Μᾶς θυμίζει δὲ τὰ λόγια του Κυρίου, ποὺ εἶπε: «ὅστις οὖν ταπεινώσει ἑαυτὸν ὡς τὸ παιδίον τοῦτο, οὗτος ἐστὶν ὁ μείζων ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν». Ὅποιος, δηλαδή, ταπεινώσει τὸν ἑαυτό του σὰν τὸ παιδάκι αὐτό, αὐτὸς εἶναι ὁ μεγαλύτερος στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ὁ Ὅσιος Μωϋσῆς ὁ Αἰθίοπας

 Ὁ Ὅσιος Μωϋσῆς ἔζησε στὴν Αἴγυπτο καὶ στὴν ἀρχὴ ἦταν λῃστής. Ἀλλὰ τὸ φῶς τῆς γνώσης καὶ τῆς μετάνοιας δὲν ἄργησε νὰ φωτίσει τὸ δρόμο του. Ἡ μεγάλη ἐπιείκεια ποὺ ἔδειξε πρὸς αὐτὸν κάποιος χριστιανός, ἐνῷ αὐτὸς τὸν εἶχε βλάψει, ἐπέφερε στὸν Μωϋσῆ ψυχικὴ ἀνακαίνιση. 

 Πίστεψε, ἔγινε χριστιανὸς καὶ κατόπιν μοναχός. Ἀγωνίστηκε σκληρὰ μέσα στὴν ἔρημο καὶ ἀπέκτησε μεγάλη πνευματικὴ σύνεση καὶ ἀρετή. Ἡ φήμη του ἔφερνε στὸ ἐρημητήριό του πολλοὺς χριστιανούς, ποὺ ἄκουγαν μὲ δέος τὴν διδασκαλία του κατὰ τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τῆς κατάκρισης. Εἶμαι, ἔλεγε, ὁ χειρότερος τῶν ἁμαρτωλῶν. Τὰ περασμένα μας ἁμαρτήματα πρέπει νὰ τὰ ἔχουμε πάντα μπροστά μας καὶ νὰ λυπούμαστε γι᾿ αὐτά. Αὐτὸ εἶναι ἡ καλύτερη μέθοδος γιὰ νὰ φυλάξουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἀσφαλῆ. Ἂν νομίσουμε ὅτι εἴμαστε πνευματικὰ ὄρθιοι, τότε ἀκριβῶς εἶναι ὁ μεγάλος κίνδυνος μήπως πέσουμε. Γιὰ νὰ μὴ φοβόμαστε τὸ Θεό, ὀφείλουμε νὰ φοβόμαστε πολὺ τὸν ἑαυτό μας, δηλαδὴ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη μας. Μὲ τέτοια ἁγία ζωή, ὁ Μωϋσῆς ἔφθασε στὸ 75ο ἔτος τῆς ἡλικίας του. Ὥσπου ξαφνικά, εἰδωλολάτρες λῃστὲς εἰσέβαλαν στὸ σπήλαιό του καὶ τὸν σκότωσαν μὲ μαχαίρια. (Σύμφωνα ὅμως μὲ τὴν Συναξαριακὴ πηγὴ τοῦ Ἁγίου Νικόδημου, ὁ Ἅγιος Μωϋσῆς ἀπεβίωσε εἰρηνικά).

Ὁ Ἅγιος Φανούριος ὁ Νεοφανής, ὁ Μεγαλομάρτυρας

 Ἄγνωστος στοὺς ἀρχαίους Συναξαριστές. Ἔγινε γνωστὸς ἀπὸ τυχαία εὕρεση τῆς εἰκονας του τὸν 14ο αἰῶνα στὴ Ρόδο, ὅταν ἔσκαβαν παλιὰ σπίτια στὸ νότιο μέρος τοῦ παλιοῦ τείχους. Ἐκεῖ βρέθηκε ἀρχαῖος ναὸς μὲ πολλὲς κατεστραμμένες εἰκόνες καὶ μεταξὺ αὐτῶν καὶ ἡ καλὰ διατηρημένη εἰκόνα ἐπὶ τῆς ὁποίας ὁ τότε μητροπολίτης Ρόδου Νεῖλος ὁ Β´ ὁ Διασπωρινός(;) (1355-1369) διάβασε τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου «ὁ ἅγιος Φανῶ». Ὁ Ἅγιος παριστανόταν σὰν νεαρὸς στρατιώτης, κρατώντας στὸ δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στὸν ὁποῖο ἦταν λαμπάδα ἀναμμένη, γύρω δὲ ἀπὸ τὴν εἰκόνα τὰ 12 μαρτύρια του. Τὸν ἀρχαῖο αὐτὸ ναὸ ἀνοικοδόμησε ὁ Νεῖλος καὶ τὸν ἀφιέρωσε στὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου Φανουρίου, ποὺ ὅπως φαίνεται συνέταξε καὶ τὴν Ἀκολουθία του. (Ἡ ἀναφορὰ στὸ Νέο Λειμωνάριο ὅτι ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου βρέθηκε τὸ 1500, εἶναι λανθασμένη. Διότι ὁ ἐπίσκοπος Ρόδου Νεῖλος ἔζησε τὸν 14ο αἰῶνα).

«Παιδαγωγία εν Χριστώ». Αφιερωμένη στον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό (ραδ. εκπομπή)

Πατήστε εδώ

Άγιος Ειρηναίος Επίσκοπος Λουγδούνου (23 Αυγούστου – βίντεο)

Δείτε το βίντεο εδώ! 

Συναξάρι 20/08: Ὁ Ἅγιος Θεοχάρης ὁ Νεαπολίτης, ἀπὸ τὴν Μικρὰ Ἀσία

 Τὸ ἔτος 1740, ἐπὶ Σουλτάνου Ἀχμὲτ καὶ Ἰμπραὴμ Πασᾶ, γενικοῦ διοικητῆ τῆς Μ. Ἀσίας, ἐκδόθηκε διάταγμα συγκέντρωσης τῶν ἀγοριῶν τῶν χριστιανῶν σὲ στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μέσα σ᾿ αὐτὰ βρέθηκε καὶ ὁ ὀρφανὸς Θεοχάρης. Κάποια μέρα ὅμως, ὁ δικαστὴς τῆς Νεαπόλεως (Νέβσεχηρ) Καππαδοκίας, εἶδε τὸν Θεοχάρη μέσα στὸ στρατόπεδο, τοῦ ἄρεσε καὶ τὸν πῆρε στὸ σπίτι του νὰ περιποιεῖται τὰ ζῷα του. 

 Ἡ εὐσέβεια καὶ ἡ ὀμορφιὰ τοῦ Θεοχάρη, ἔκαναν τὸν δικαστὴ νὰ τοῦ προτείνει νὰ γίνει γαμπρός του, ἀφοῦ ὅμως γίνει πρῶτα μωαμεθανός. Ὁ Θεοχάρης μὲ θάρρος ἀπάντησε: «Ἀφέντη μου, ἐγὼ γεννήθηκα χριστιανός, καὶ δὲν μπορῶ νὰ ἀρνηθῶ τὴν πίστη τοῦ Σωτῆρα μου καὶ τῶν πατέρων μου». Ὁ Ὀθωμανὸς δικαστής, θεώρησε τὴν ἀπάντηση προσβλητικὴ καὶ τὸν ἀπείλησε μὲ βασανιστήρια. Τότε ὁ Θεοχάρης ἔτρεξε στὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ μετάλαβε τῶν ἀχράντων Μυστηρίων. Ὅταν τοῦ ἔκανε καὶ πάλι πρόταση γάμου μὲ τὴν κόρη του ὁ δικαστής, ὁ Θεοχάρης σταθερὰ ἀρνήθηκε. Τότε μετὰ ἀπὸ σκληρὰ βασανιστήρια, τὸν ὁδήγησαν ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Νεαπόλεως, ὅπου τὸν λιθοβόλησαν καὶ κατόπιν τὸν ἀπαγχόνισαν, μεσημέρι στὶς 20 Αὐγούστου 1740. 

 Τὸ 1923 τὰ λείψανα τοῦ Ἁγίου Θεοχάρη ἦλθαν στὴν Θεσσαλονίκη καὶ τοποθετήθηκαν στὸν Ναὸ τῆς ἁγίας Αἰκατερίνης, ὅπου καὶ σήμερα βρίσκονται.

Συναξάρι 19/08: Όσιος Θεοφάνης ο Νέος, πολιούχος Νάουσας της Ημαθίας

  Γεννήθηκε στὰ Ἰωάννινα, στὶς ἀρχὲς τοῦ 16ου αἰῶνα. Πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου στὴ Μονὴ Δοχειαρίου ἐκάρη μοναχὸς καὶ ἀργότερα, λόγω τῆς ὁσιακῆς ζωῆς του, ἐξελέγη ἡγούμενος τῆς ἐν λόγῳ Μονῆς. Μετὰ ἀπὸ μία περιπέτεια μὲ τὸν ἀνεψιό του, κατέληξε σ΄ ἕνα ὄρος τῆς Νάουσας τῆς Μακεδονίας, ὅπου ἔκτισε Μονὴ καὶ ναὸ στὸ ὄνομα τῶν Ἀρχαγγέλων. Ἡ ζωή του ὑπῆρξε πραγματικὰ ἁγία καὶ γι᾿ αὐτὸ μετὰ τὸν θάνατό του, ἡ σεβάσμια κάρα του, ποὺ μεταφέρθηκε στὴ Μονὴ τῆς Νάουσας, ἔγινε ἀφορμὴ πολλῶν θαυμάτων.

ΣΥΝΑΞΑΡΙ: Άγιος Μύρων (17/08)

 Ὁ Ἅγιος Μύρων μαρτύρησε ὅταν αὐτοκράτωρ ἦταν ὁ Δέκιος, τὸ 250 μ.Χ. Καταγόμενος ἀπὸ πλούσια οἰκογένεια, θὰ μποροῦσε νὰ ζήσει ἄνετα, μὲ ὅλα τὰ ἐπίγεια ἀγαθὰ ποὺ θὰ ἐπιθυμοῦσε. Ὅμως ἡ μεγάλη του ἀγάπη πρὸς τὸ Χριστό, ἔκανε τὸ Μύρωνα νὰ χειροτονηθεῖ ἱερέας. Ἀφιερώθηκε, λοιπόν, ὁλοκληρωτικὰ στὸ ποιμαντικό του καθῆκον καὶ δίδασκε, νουθετοῦσε καὶ βοηθοῦσε τὸ κάθε ἕνα μέλος τοῦ ποιμνίου του. Μεριμνοῦσε καθημερινὰ γιὰ τοὺς φτωχούς, τὶς χῆρες καὶ τὰ ὀρφανά. 

  Κάποτε, ὁ ἔπαρχος Ἀχαΐας Ἀντίπατρος πῆγε στὸν τόπο ὅπου λειτουργοῦσε ὁ Μύρων καὶ συνέλαβε πολλοὺς χριστιανούς. Γιὰ νὰ ἐκβιάσει λοιπὸν τὸ Μύρωνα, νὰ ἀλλαξοπιστήσει, ἔφερε μπροστά του τὸ ποίμνιό του καὶ τοῦ εἶπε ὅτι, ἂν αὐτὸς ἀρνηθεῖ τὸ Χριστό, θὰ τοὺς ἀφήσει ὅλους ἐλεύθερους. Ὁ Μύρων μειδίασε καὶ ἀπάντησε: «Ἂν ἦταν γιὰ τὴν σωτηρία τῶν πνευματικῶν μου παιδιῶν, πρόθυμα θὰ ἔδινα τὴν ζωή μου. Τώρα ὅμως δὲν πρόκειται γι᾿ αὐτό. Ἂς δώσουν λοιπὸν οἱ ἴδιοι ἀπάντηση». Τότε ὅλοι μαζὶ φώναξαν: «Ὄχι. Μία ἀνθρώπινη ψυχὴ εἶναι ἀσύγκριτα πολυτιμότερη ἀπὸ μύρια σώματα καὶ ἀπὸ τὸν κόσμο ὅλο. Ποιὸς λοιπὸν ἀπὸ μᾶς θέλει νὰ δεχθεῖ, ὥστε νὰ χάσει τὴν ψυχή του ὁ πνευματικός μας πατέρας, γιὰ νὰ ζήσουν λίγο περισσότερο στὸν πρόσκαιρο αὐτὸ κόσμο οἱ δικές μας σάρκες;». Ὁ ἔπαρχος, ἐξοργισμένος ἀπὸ τὴν ἀπάντηση, ἀφοῦ βασάνισε μὲ φρικτὸ τρόπο τὸ Μύρωνα, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισε.

Ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος ὁ ἐξ Ἀγαρηνῶν

Εορτάζει 2 Ιουνίου εκάστου έτους

Καταγόταν ἀπὸ Μουσουλμάνους γονεῖς καὶ γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ψιλομέτωπο τῆς Μυτιλήνης. μαζὶ μὲ τὴν μητέρα καὶ τ᾿ ἀδέλφια του ἦλθε στὴ Μαγνησία καὶ ἀργότερα στὴ Σμύρνη, ὅπου βοηθοῦσε τ᾿ ἀδέλφια του στὸ ὀπωροπωλεῖο, πηγαίνοντας στὰ σπίτια τῶν εὐγενῶν αὐτὰ ποὺ ἀγόραζαν ἀπὸ τὸ μαγαζί τους. Πηγαίνοντας ὅμως συχνὰ στὴ Μητρόπολη τῆς Σμύρνης, ἄκουγε καὶ ἔμαθε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα καὶ τὴν χριστιανικὴ θρησκεία. Ἔφυγε λοιπόν, στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἀλλὰ κανεὶς δὲν τὸν δεχόταν. Τότε ὁ ἐκεῖ ἐξόριστος Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε´, στὴ Μ. Λαύρα, ἀφοῦ τὸν δοκίμασε τὸν βάπτισε χριστιανὸ στὰ Καυσοκαλύβια, μὲ τὸ ὄνομα Κωνσταντῖνος. Στὴ Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, προσκύνησε τὰ τίμια λείψανα τῶν νεοφανῶν μαρτύρων καὶ τὸν κατέλαβε ὁ πόθος νὰ μιμηθεῖ τὴν πράξη τους. Ἀφοῦ πέρασε μὲ νηστεία καὶ προσευχὴ κοντὰ σὲ πνευματικό, ἀποφάσισε νὰ πάει στὴ Μαγνησία, γιὰ νὰ βαπτίσει τὴν ἀδελφή του χριστιανή. Μετὰ ὅμως ἀπὸ συμβουλὴ τῶν Πατέρων, ἀπέπλευσε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ ἀποβιβάστηκε στὶς Κυδωνιές. Ἐκεῖ ἀναγνωρίστηκε ἀπὸ κάποιο Τοῦρκο καὶ ὁδηγήθηκε στὸν Ἀγά. Ἐκεῖ ὁμολόγησε τὸν Χριστὸ καὶ ἔπειτα φανέρωσε τὴν καταγωγή του. Ὁπότε φυλακίστηκε καὶ βασανίστηκε σκληρά. Ὅταν τὸν ἀνέκριναν πάλι, ὁ Κωνσταντῖνος ἔκανε μπροστὰ τοὺς τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, ἀποδεικνύοντας ἔτσι τὸ ἀμετάθετό της πίστεως του. Τότε ξανὰ τὸν φυλάκισαν καὶ τὸν βασάνισαν μὲ φρικτὸ τρόπο. Ἀλλὰ βλέποντας ὁ ἡγεμόνας, ὅτι κάθε προσπάθειά του πήγαινε χαμένη, τὸν ἔστειλε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἀφοῦ καὶ ἐκεῖ τὸν ὑπέβαλαν σὲ σκληρὰ βασανιστήρια, τελικὰ τὸν ἀπαγχόνισαν στὶς 2 Ἰουνίου 1819. Χειρόγραφη Ἀκολουθία του βρίσκεται στὴν Καλύβη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου στὰ Καυσοκαλύβια καὶ στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονα στὸ Ἅγιον Ὄρος.

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος ἀπὸ τὴν Φιλαδέλφεια, Νεομάρτυρας

Εορτάζει 2 Ιουνίου εκάστου έτους

Γεννήθηκε στὴ Φιλαδέλφεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ἀπὸ γένος ἐπίσημο, ὁ πατέρας του ἦταν Ἱερέας καὶ ὀνομαζόταν Δόγκας. Ὅταν πέθανε ὁ πατέρας του, ἡ μητέρα του ἐξακολούθησε νὰ τὸν ἀνατρέφει ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου. Σεμνὸς καὶ ὡραῖος καθὼς ἦταν, κίνησε τὸν φθόνο τῶν Τούρκων, ποὺ ἐκμεταλλευόμενοι τὸ νεαρό της ἡλικίας του - ἦταν 13 ἐτῶν- τὸν ἐξισλάμισαν. Μπῆκε στὴν ὑπηρεσία κάποιου προκρίτου Τούρκου τῆς Φιλαδέλφειας καὶ ἀπόκτησε μέσα σὲ λίγο χρόνο μεγάλη περιουσία. Γιὰ τὴν φήμη τῆς ἀνδρείας του στοὺς πολέμους μαζὶ μὲ τοὺς Τούρκους, δέχτηκε τὴν πρόταση νὰ παντρευτεῖ τὴν κόρη ἑνὸς Τούρκου ἐπισήμου. Ἀλλὰ λίγο πρὶν τὸ γάμο, αἰσθάνθηκε τύψεις συνειδήσεως γιὰ τὴν ἐξώμοσή του καὶ ἔτσι ἀποφάσισε νὰ ἐπανέλθει στὴ χριστιανικὴ πίστη. Σὲ ἡλικία λοιπὸν 25 ἐτῶν, παρουσιάστηκε ἐπίσημα μπροστὰ στὸν Τοῦρκο διοικητὴ καὶ παρουσία πολλῶν Τούρκων ἐπισήμων, δήλωσε, ὅτι θεωρεῖ ἀπάτη τὴν μωαμεθανικὴ θρησκεία καὶ γι᾿ αὐτὸ τὴν ἀρνεῖται καὶ ἀποδέχεται τὸν Χριστό. Τότε, ὅλοι ὅσοι ἦταν ἐκεῖ ὅρμησαν καὶ τὸν ἔδειραν ἀνελέητα καὶ μὲ διαταγὴ τοῦ διοικητῆ, τὸν φυλάκισαν. Κατὰ τὴν διάρκεια τῆς νύχτας, ὁ διοικητὴς ἔστειλε Ἱεροδιδασκάλους, ποὺ μὲ συμβουλὲς καὶ ἄλλους τρόπους προσπάθησαν νὰ ἐπαναφέρουν τὸν Δημήτριο στὸν μωαμεθανισμό. Ὁ Δημήτριος ποθῶντας τὸ μαρτύριο ἔμεινε ἀμετάπειστος στὴν ἀπόφασή του. Ὁ διοικητής, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε τὸν θάνατο τοῦ Δημητρίου, τὸν ἀποφυλάκισε. Ὁ Δημήτριος ὅμως, γιὰ νὰ ἐξιλεωθεῖ ἀπὸ τὸ ἁμάρτημα τῆς ἀποστασίας του, μπῆκε σ᾿ ἕνα καφενεῖο καὶ ἄρχισε νὰ ἐλέγχει μπροστὰ σὲ πλῆθος Τούρκων, μία πρὸς μία τὶς πλάνες τῆς μωαμεθανικῆς θρησκείας. Κατόπιν ἔβγαλε τὸ λευκὸ σαρίκι ἀπὸ τὸ κεφάλι καὶ τὸ πράσινο τούρκικο ῥοῦχο του, καὶ τὰ ποδοπάτησε λέγοντας: «καθὼς καταπατῶ αὐτὰ ποὺ εἶναι σημάδια τῆς δικῆς σας πίστεως, ἔτσι καταπατῶ καὶ τὴν πίστη καὶ τὸν νόμο σας καὶ ἀρνοῦμαι αὐτὴ καὶ τὴν ἀποστρέφομαι». Ἐξοργισμένοι οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Δημητρίου, ὅρμησαν ἐπάνω του καὶ ἀφοῦ τὸν ἔριξαν στὸ ἔδαφος, ἄρχισαν νὰ τὸν χτυποῦν μὲ πέτρες καὶ ξύλα. Οἱ Τοῦρκοι νόμισαν ὅτι ἦταν νεκρὸς καὶ ἀποφάσισαν νὰ τὸν ῥίξουν στὴ φωτιά. Ἀλλ᾿ ὁ Δημήτριος συνῆλθε ἀπὸ τὴν λιποθυμία καὶ εἶπε στοὺς βασανιστὲς του «ἔχω χρήματα νὰ σᾶς δώσω νὰ ἀγοράσετε ξύλα νὰ μὲ κάψετε». Ἀκόμα πιὸ ὀργισμένοι οἱ Τοῦρκοι ἀπὸ τὰ λόγια αὐτά, ἄρχισαν νὰ τὸν χτυποῦν μὲ μαχαίρια, μέχρι ποὺ ὁ μάρτυρας παρέδωσε τὸ πνεῦμα του τὴν 2α Ἰουνίου 1657. Γεμάτοι θυμὸ οἱ Τοῦρκοι, προσπάθησαν νὰ κάψουν τὸ λείψανο τοῦ μάρτυρα. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν τὸ κατάφεραν, τὸ διαμέλισαν χτυπῶντας το μὲ βαριὰ σίδερα.

Ὁ Ἅγιος Μῆτρος ἢ Δημήτριος ὁ Πελοποννήσιος

Εορτάζει 28 Μαΐου εκάστου έτους

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Πελοπόννησο καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Ἐξισλαμίστηκε ἀπὸ τοὺς Τούρκους, μαζὶ μὲ ἄλλους νέους, πιθανῶς μετὰ τὴν κατάπνιξη τῆς ἐπανάστασης τῆς Πελοποννήσου τὸ 1769. Τὸ παιδὶ αὐτὸ ὀνομαζόταν Δημήτριος καὶ ὅταν ἐξισλαμίστηκε ὀνομάστηκε Μουσταφᾶς. Ἀπὸ τὴν φύση του εὐφυὴς καὶ δραστήριος, ἀναδείχτηκε ὁ Μουσταφᾶς μεταξὺ τῶν ἐπιφανῶν Τούρκων τῆς Πελοποννήσου καὶ πῆρε τὸ ἀξίωμα τοῦ Ἔπαρχου (ἰμπροχώραγα), καὶ ἀπόκτησε πολὺ πλοῦτο καὶ δούλους. Ἐπιθυμοῦσε ὅμως ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ ἐπανέλθει στὴν πίστη τῶν πατέρων του, γι᾿ αὐτὸ δὲν θαμπώθηκε ἀπὸ τὸν πλοῦτο καὶ τὶς τιμές. Πῆρε λοιπὸν τὴν ἀπόφαση νὰ ἐπιστρέψει στὸν Χριστιανισμὸ καὶ προσῆλθε σ᾿ ἕνα πνευματικὸ στὴν Τρίπολη, ὅπου ἐξομολογήθηκε, πῆρε τὴν συμβουλή του καὶ ζοῦσε κρυφὰ χριστιανικά. Ἡ χριστιανική του ὅμως ζωὴ σκανδάλισε τοὺς μωαμεθανοὺς καὶ τὸν κατάγγειλαν στὸν πασὰ τῆς Τρίπολης. Ὁπότε ὁ μάρτυρας συνελήφθη στὸ Μυστρᾶ, ὁδηγήθηκε στὸν πασὰ τῆς Τρίπολης καὶ ὁμολόγησε ὅτι εἶναι ἕτοιμος νὰ χύσει τὸ αἷμα του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Παρὰ τὶς συμβουλὲς καὶ τὶς ὑποσχέσεις τοῦ πασᾶ, ὁ μάρτυρας παρέμεινε ἀμετάθετος στὴν πίστη του. Μετὰ ἀπὸ ὁρισμένο χρονικὸ διάστημα στὴ φυλακή, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν στὶς 28 Μαΐου 1794, Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς, στὴν Τρίπολη. Τὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου παρέλαβαν οἱ χριστιανοὶ καὶ τὸ ἔθαψαν στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρα Δημητρίου στὴν Τρίπολη. Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου συνέγραψε ὁ Κορινθίας Μακάριος.

Ἡ Ἁγία Ἐλικωνίδα

Εορτάζει 28 Μαΐου εκάστου έτους

Ἔζησε στὰ χρόνια του βασιλιᾶ Γορδιανοῦ τοῦ Γ´, στὰ μέσα τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνα (238-244). Ἦταν Θεσσαλονικιὰ ἀλλὰ μετακόμισε στὴν Κόρινθο, ὅπου καταγγέλθηκε σὰν χριστιανὴ στὸν ἄρχοντα Περίνιο. Μάταια αὐτὸς προσπάθησε νὰ τὴν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ πίστη. Ἐκείνη ἔμενε σταθερὴ καὶ φώναζε ὅτι εἶναι χριστιανή. Ἐξοργισμένος τότε ὁ Περίνιος τὴν ἔβρισε χυδαῖα καὶ τῆς ξύρισε τὸ κεφάλι. Ἡ Ἐλικωνίδα χαμογελῶντας ἀπάντησε: «Σεῖς, ἔπαρχε, θεωρεῖτε ἄνθρωπο κυρίως τὸ σῶμα, καὶ τὴν ὀμορφιά του, νομίζετε ὅτι εἶναι ἡ κυριότερη ἀνθρώπινη ἀρετή, καὶ πάνω σ᾿ αὐτὴ τὴν βάση στηρίζετε τὴν ταπεινὴ καὶ πρόσκαιρη εὐτυχία σας. Ἀλλὰ γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανούς, τὸ ἐπίγειο σῶμα εἶναι ὅπως καὶ τὸ ῥοῦχο. Αὐτὸ κάποια μέρα θὰ παλιώσει καὶ θὰ πεταχτεῖ. Ἑπομένως ὅ,τι καὶ ἂν κάνεις τὸ φθαρτὸ σῶμα μου δὲν θὰ μὲ ἐνοχλήσει, διότι δὲν θὰ καταφέρεις νὰ βλάψεις, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ, τὸ σῶμα τῆς ψυχῆς μου, ὅπου ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ στηρίζουμε τὴν αἰώνια εὐτυχία μας». Ὁ Περίνιος διέταξε τότε καὶ ἔβαλαν τὴν ἁγία μέσα σὲ λιωμένο μολύβι καὶ ἄσφαλτο. Ἡ θεία χάρη ὅμως τὴν κράτησε ἀβλαβή. Τὸ ἴδιο συνέβη, ὅταν ἀργότερα καὶ ὁ ἀνθύπατος Ἰουστίνος τὴν ἔριξε στὴ φωτιὰ καὶ τὰ ἄγρια θηρία. Τελικὰ ἡ Ἐλικωνίδα ἀποκεφαλίστηκε καὶ ἔτσι φόρεσε τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου γιὰ τὸν Χριστό.

Ἡ Ἁγία Μαρία τοῦ Κλωπᾶ ἡ Μυροφόρος

Εορτάζει 23 Μαΐου εκάστου έτους

Ἦταν σύζυγος τοῦ Κλωπᾶ καὶ μία ἀπὸ τὶς γυναῖκες, ποὺ ἀκολούθησαν τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ὑπηρετοῦσαν στὸ ἔργο Του. Ὅταν γινόταν ἡ φρικτὴ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ καὶ οἱ μαθητὲς κρύβονταν καὶ διασκορπίζονταν, αὐτὴ συμπαρακολουθοῦσε στὸν τόπο τῆς καταδίκης καὶ συμπαραστεκόταν στὴν σταυρικὴ ἀγωνία καὶ τὴν ταφὴ ἔπειτα τοῦ Ἰησοῦ. Ἀλλὰ ἦταν καὶ μία ἀπὸ τὶς μυροφόρες, ποὺ εὐτύχησε ν΄ ἀκούσει τὸ πρωὶ τῆς Κυριακῆς, τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς Ἀναστάσεως. Γιοὶ τῆς Μαρίας αὐτῆς ἦταν ὁ Ἰωσὴς καὶ ὁ Ἰάκωβος. Ὁ τελευταῖος συγκαταλέχθηκε μεταξὺ τῶν 12 ἀποστόλων, ὀνομαζόταν μάλιστα Μικρὸς γιὰ νὰ διακρίνεται ἀπὸ τὸν ἄλλο Ἰάκωβο, τὸν ἀδελφό του Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου. Ἐπίσης ἡ Μαρία ἦταν παροῦσα καὶ κατὰ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὸ ὑπερῷο. Ὅταν σχηματίστηκε ἡ πρώτη Ἐκκλησία στὴν Ἱερουσαλήμ, ἡ Μαρία ἐξακολούθησε νὰ προσφέρει σ΄ αὐτὴ τὶς ὑπηρεσίες της, γιὰ τὴν ἐπέκταση τῆς ἀληθινῆς πίστεως καὶ γιὰ κάθε καλὸ καὶ φιλάνθρωπο ἔργο.