Η σιωπηλή προσευχητική υπέρβαση της “Κοινωνίας του Θεάματος”

Δημητρίου Π. Λυκούδη, Θεολόγου – Φιλολόγου,

      Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Η φράση του Perniola στο τελευταίο τέταρτο του 20ου αιώνα ότι «η φαινομενικότητα κινδυνεύει να επεκταθεί τόσο ώστε να καλύψει το ¨Είνα騻[1], συνετάραξε τα δεδομένα της φαινομενικής πραγματικότητας της ¨Κοινωνίας του Θεάματος¨. O Perniola εστιάζει τις παρατηρήσεις του γύρω από την έννοια του «ομοιοματικού φαινομένου»[2], υποστηρίζοντας ότι το τελευταίο, επειδή δεν εντάσσεται στο ίδιο το ¨Είναι¨, βρίσκεται σε μια αέναη πορεία και αναζήτηση ανάμεσα στο ¨Είναι¨ και στο ¨τίποτα¨[3].

Πρωτολογία και Εσχατολογία στο έργο του Μεγάλου Αθανασίου

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

«Αθανάσιον ἐπαινῶν, ἀρετήν ἐπαινέσομαι». Με αυτή τη φράση αρχίζει τον επιμνημόσυνο λόγο του ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος προς τον άγιο Αθανάσιο, επίσκοπο Αλεξανδρείας. «Ὅτι πάσαν ἐν ἐαυτω εἶχε τήν ἀρετήν…. Ἀρετήν δέ ἐπαινῶν, Θεόν ἐπαινέσομαι, παρ’οὐ τοῖς ἀνθρώποις ἡ ἀρετή».

Η ζωή του Αθανασίου υπήρξε σταθερή μαρτυρία ορθοπραξίας, αγάπης και σεβασμού στην ευαγγελική παράδοση και στην ακεραιότητα της Εκκλησίας. Διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στην καταστολή και αναίρεση της αιρετικής διδασκαλίας του Αρείου και πήρε μέρος στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια το 325 μ.Χ., ως διάκονος και γραμματέας του Επισκόπου Αλεξανδρείας Αλέξανδρου.[1]