Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014
Η Χαρά της Πνευματικότητας μπροστά στον Πόνο
Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
«Φτωχό
φύλλο μαραμένο, πεσμένο απ΄το κλωνάρι σου…»[1]. Είναι οι πρώτοι στίχοι
από το ποίημα του Γάλλου ποιητή Arnault. Αυτούς τους στίχους ψέλλισε
ικετευτικά ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στον Τσάρο της Ρωσίας, γύρω στα 1817,
στην προσπάθειά του να συνδράμει και να κερδίσει την εύνοια της Ρωσικής
Αυλής, σχετικά με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και την αποτίναξη
του τουρκικού ζυγού.
Η προσευχητική ενάργεια και η προσομοίωση της Αλήθειας
Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Η προσπάθεια του ανθρώπου στο
μεταμοντέρνο κόσμο συνοψίζεται στην εναγώνια αναζήτηση της ταυτότητάς
του. Ο καθημερινός αδυσώπητος βομβαρδισμός πληροφοριών, δεδομένων και
μηνυμάτων μέσω των ΜΜΕ, αποστέρησε το δικαίωμά του να ελέγχει και να
διακρίνει την πραγματικότητα από την προσομοίωση[1] της πραγματικότητας,
το αληθινό από το ψεύτικο, το άγιο και ιερό από το ανίερο και βέβηλο.
«Η προσομοίωση υποκρίνεται ότι ακολουθεί την οντολογία της αλήθειας,
στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει ούτε πραγματική αλήθεια της
πραγματικότητας, ούτε πραγματικότητα της αλήθειας για τον προσομοιωμένο
κόσμο.
Μονοπάτια στον παράδεισο
Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών
Ξεκινήσαμε πρωί από την ιερά μονή του Φιλοθέου με προορισμό το μοναστήρι του Καρακάλου.
Ο καιρός φθινοπωρινός, βροχερός, σε προκαλεί και σε προτρέπει να
αναδυθείς μέσα από τις φθαρτές απεικονίσεις και να αγγίξεις τα αιώνια
και άφθαρτα. Κάθε στιγμή , κάθε λεπτό στον Αγιώνυμο Άθωνα είναι
συνάντηση με την αιωνιότητα, εμποτισμός και πρόγευση παραδείσου μέσα από
την ζώσα επαφή σου με την παρθενική φύση και την οργιαστική βλάστηση, κυρίως δε με την αυτοθέλητη συγκαταρίθμησή σου στη χορεία των συνοδοιπόρων στα μονοπάτια και στα περάσματα του Παραδείσου.
Άφυκτος λόγος η αγάπη σου...
Άφυκτος λόγος η αγάπη σου, επαίσχυντος , ουχί αναίσχυντος,
ωσάν απονία εις την αψίκορον ευαγρεσίαν της ψυχής μου.
Εταιρίζω το φεγγάρι και πλησίον σου κατέρχομαι!
Εταιρίζω τον άτρεστο φόβο της φυγής και σιμά σου κατακλύζω!
Το θέριστον αποποιούμαι και διάστροφε κόσμε εξοίχομαί σου και διώμοτος ορκίζομαί σε: Αγαπώ αυτήν, απονοσφίζω και κατέρχομαι, εταιρίζω το φεγγάρι και αγαπώ αυτήν...
Και όσες φορές και αν...
Και όσες φορές και αν μέτρησα τις ώρες, όλες εκείνες τις στιγμές που ανέγγιχτα ξυπνούσα μακριά σου, ξέρεις κάτι; Τούτο θέλω να σου γράψω: Οι ώρες που υπήρξα μακριά σου είναι οι ώρες που δεν έζησα! Εκείνες οι ώρες μακριά σου...
Κόσμε ανέγγιχτε και εγγιστά μου!
Κόσμε ανέγγιχτε και εγγιστά μου!
Δημητρίου Π. Λυκούδη
Αυτές τις γειτονιές τις πρόλαβα...
Αυτές τις γειτονιές τις πρόλαβα.
Ερχόμουν μικρός στα προσφυγικά, εκεί που κατοικούσε η μακαριστή γιαγιά μου, στον Πειραιά,μετά τον ερχομό τον προσφυγικό τους από την μαρτυρική Σμύρνη, δύο περίπου ετών.
Ενθυμούμαι αμυδρά τις "αγιασμένες" εκείνες συνήθειές τους,
το ασβέστωμα της αυλής εκάστην πρώτη του μήνα,την παστρική τους συνήθεια να καταβρέχουν λίαν πρωί και το απομεσήμερο τους δρόμους, τα κάρα με τις πραμάτειες που διέρχονταν τα στενά σοκάκια και αναφωνούσαν με παρατσούκλια, συνήθως με τον τόπο καταγωγή τους καθέναν γείτονα!
Κυρίως, συγκρατώ στη μνήμη μου τα βράδια εκείνα, που λάμβανε χώρα η μάζωξη στα πεζοδρόμια της εποχής, έξω από την κεντρική αυλόπορτα κάθε νοικοκύρη και μαζεύονταν όλη η γειτονιά!
Τι κεράσματα, τι γλυκά του κουταλιού, τι τραγούδια στόμα με στόμα, τι πειράγματα!
Τώρα εξέλειπαν οι γιαγιάδες εκείνες και μαζί αφανίσθησαν και οι υπαίθριες εκείνες συνάξεις.
Μα ευτυχισμένος θαρρώ, μακάριος όστις εξ ημών μπορεί και "γοητεύεται", όστις κρατά σφαλερά στους δομούς πέραν της λησμονιάς ετούτες τις εικόνες.
Μόνο τότε , αλήθεια γράφω, μόνο τότε δύνασαι να καυχιέσαι ότι δεν εξέλειπαν πανταχόθεν, δεν αφανίσθησαν εκείνες οι γειτονιές...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)