Αισθανόμουν μία δίψα να προσευχηθώ, μίαν επιτακτική ανάγκη να αφήσω την ψυχή μου να αναλυθή σε προσευχή, επειδή δεν είχα μείνει μόνος για 48 ολόκληρες ώρες. Αισθάνθηκα σαν να υπήρχε μέσ' στην καρδιά μου ένα κύμα αίματος που προσπαθούσε να ξεσπάση και να ξεχυθή σε όλα μου τα μέλη [...] Τότε, λοιπόν, κατάλαβα γιατί αυτοί που εφαρμόζουν την εσωτερική αυτοενεργούσα προσευχή αποφεύγουν την επικοινωνία με τους ανθρώπους και πηγαίνουν σε μοναχικά μέρη. Κατενόησα ακόμη γιατί εις την κατάστασι της ιεράς ησυχίας και η πιο επωφελής πνευματική συζήτησις ονομάζεται ανώφελη, εάν είναι μεγάλη, ακριβώς όπως ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος λέγει: «Η καλή συνομιλία είναι ασήμι, αλλ' η σιωπή είναι χρυσάφι».
(Οι Περιπέτειες ενός Προσκυνητού, μτφρ. Παντελεήμονος Καρανικόλα, πρ. Μητροπολίτου Κορίνθου, εκδ. Παπαδημητρίου , Αθήνα 1999, σελ. 114-115).
