Μόνο να ήξερες όλες εκείνες τις νύχτες που σε αναζήτησα! Και μόνο αυτό αρκεί, αγάπη να προσδώσει μέσα στην ισχνή και απόφωτη απουσία σου.
Μόνο να ήξερες όλες εκείνες τις στιγμές που ανέπνεα στο άκουσμα της προσμονής σου, άρωμα από γαζία μυρωμένη, νύχτας θερινής, προάγγελος και πρόδρομος αείφωτης φεγγαράδας!
Μόνο να ήξερες όλες εκείνες τις στιγμές που εσιώπησα, όνειρα απατηλά, ανήμπορα την αβάσταχτη έννοια του ¨χρόνου¨ ν΄ αντέξουν!
Μόνο να ήξερες όλα τα βράδια τα κατοπινά, όσες στιγμές δεν έφυγες, ως ξενύχτι περιφερόσουν! Μόνο να ήξερες αγάπης λόγια απόμερα να λες, μην τύχει και ακούσω…!
Μόνο να ήξερες αγάπης κατάστιχα να στήνεις, έργα πιότερο μαθές, εφήμερες υποσχέσεις να γκρεμίζεις!
Μόνο ας ήξερες, τώρα πια, πως αγάπες που γεννήθηκαν, τον κόσμο αν δε φοβήθηκαν, δεν κιοτεύουν, στο χαμό αείποτε δε γίνεται να καταλήξουν...!
(Από την ποιητική Συλλογή του Δημητρίου Π. Λυκούδη, με τίτλο "Αγέλαστοι Άνθρωποι" που κυκλοφορεί).
