Τα βράδια έβλεπα καλύτερα! Όταν πέφτει το σκοτάδι οι άνθρωποι
φαίνονται καθαρότεροι, λιγότερο ανέντιμοι, λιγότερο απάνθρωποι ομοιάζουν. Μα έρχονταν νύχτες αξημέρωτες,
βασανιστικές, ανελέητες! Και όσο στοχάζεσαι ανθρώπινα και άνθρωπο δε βρίσκεις,
οι νύχτες αξημέρωτες ποιούνται…!
Μα είναι και νύχτες ερωτικές, ρομαντικές, καί δαύτες
αξημέρωτες! Και ανελέητες μαθές γροικάνε σαν τύχει και σε δουν, σαν τύχει και
σού λάχει, το αξημέρωτο το φως να βγεις για να προϋπαντήσεις!
Και είναι και οι νύχτες οι ασήμαντες για τον απανταχού τον
κόσμο! Είναι αξημέρωτες, μουντές, ισόβιες, ανάσκητες καί σαν πληγές πονάνε! Καί
έτσι έμαθα να ζω, στις νύχτες μου τις αξημέρωτες υπόσχεση και απειλή να κάμνω,
μην τύχει και με λυπηθούν και κάνουν για να ξημερώσουν…!
Απο την ποιητική συλλογή του Δημητρίου Π. Λυκούδη "Αγέλαστοι ΄Ανθρωποι" που κυκλοφορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου