Αναφέρεται στο συναξάρι του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου. Κάποτε, όταν επέστρεψε ο υψιπετής αυτός πνευματικός άνδρας στον πατριαρχικό θώκο της Κωνσταντινουπόλεως, σε μια σεμνή τελετή, κάποιοι που έκαμναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να τον εξορίσουν, τώρα, εμπρός του, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, έπλεκαν σε αυτόν εγκώμια τιμής και δόξας. Αυλοκόλακες, βλέπεις και τότε και πάντοτε...!
Κάποια στιγμή, ένας από το στενό περιβάλλον του Γρηγορίου, τον ρώτησε γιατί δεν απαντά στις φιλοφρονήσεις αλλά και σε όσα τον συκοφαντούν οι αντίπαλοί του στην Πόλη.
Ο Γρηγόριος, ιλαρός στην όψη, τον κοίταξε κατάματα! Γύρισε στο πλήθος, με σταθερή, ισχνή αλλά αδέκαστη φωνή και είπε: «Όταν πάψουν να κράζουν τα κοράκια, τότε θα μιλήσουν και θ᾿ακουστούν τα αηδόνια».
Καληνύχτα Θεολογικό Υπόμνημα!
