"Ο Όσιος Γρηγόριος Νικομηδείας" (2 Απριλίου - εκπομπή)

  (ακούστε εδώ)

Το πέρασμα της αγάπης...

Το πέρασμα της αγάπης από τη διανοητική αντίκρουση στην καρδιακή επιφανέρωση του νοός μου, γίνεται με δύο τρόπους. Ο πρώτος, με τη χρονική ενατένιση, ο δεύτερος, μαζί σου, αποθεώνοντας ένα τοπίο ωσάν και αυτό. Τι να επιλέξω; Επιλέγω εσένα στο χρόνο...

 Δημητρίου Π. Λυκουδη

Δεν αγαπάνε...

Δεν αγαπάνε τα ερωτολογήματα οι ερωτοπλάνοι!!! Για δες ομορφιά!!! Ερωτόκαστρο, λες και μοιάζει γυάλινο μέσα στου έρωτα την πλάση! Ερωτοφίλητοι απανταχού της γης, απόψε, απόψε λέγω, ναι θα το φωνάξω!!! Ερωτοπλουμισμένη μου, ερωτιδεύς ων, σε σένα έρχομαι, λόγια ερωτόληπτα στην αγκαλιά σου φέρνω...

 
 Δημητρίου Π. Λυκουδη

Κάπου εκεί...

Κάπου εκεί, στην υγρή, υδάτινη συνοριογραμμή των συνειδησιακών μου επιδαψαλεύσεων,κάπου εκεί θέλω να σου αφιερώσω όσο χρόνο της ζωής μου απέμεινε... Κάπου εκεί επιθυμώ μαζί σου και για σένα να ζήσω...

 Δημητρίου Π. Λυκουδη

Για δες φως...!

Για δες φως! Τόσο σκοτάδι και όμως τόσο φως!!! Η ιδέα της παρορμητικής σου επιφάνειας αποτελεί το σκοτάδι, που αν και σκοτάδι, δύναται να ομορφαίνει την πορεία μου μέσα από τόσα φωτοφανέρωτα φεύδη γύρω μου. Η ιδέα της θέας σου, αν και ιδέα, δύναται να παρακινεί το νου μου να διαπλέει σε φωτεινά σκοτόβαθα της σκέψης μου. Η παρουσία σου, αν και παρουσία εκ του μακρόθεν , έρωτας εσύ, δύναται να διαλάμπει τα μοναχικά μου βράδια. Για δες φως!! Τόσο φως και ας είσαι τόσο μακριά!!!

 
 Δημητρίου Π. Λυκουδη

Εδώ...

Εδώ, στην απέραντη "θεαματική" ενατένιση του υδάτινου ορίζοντα, εδώ συναντιούνται πίστη και απιστία, φως και σκοτάδι, άνθρωπος και κτήνος, λογική και αλογία.

Όσα θέλει ο άνθρωπος γονατίζει και απο-δέχεται, όσα δεν επιθυμεί ή κάνει πως αρνείται και δεν θέλει, τα "αγκαλιάζει" και πορεύεται χωρίς προορισμό.

Άν ανήκουμε στη δεύτερη κατηγορία, "ιδού νυν καιρός" να επαναπροσδιορίσουμε την κατεύθυνσή μας.

Άν ανήκουμε εις την πρώτην, τότε δεν έχουμε παρά να απολαύσουμε νοσταλγικά και ακόρεστα το υπέροχο αυτό τοπίο.

 Δημητρίου Π. Λυκουδη

Η αντίκρουση...

Η αντίκρουση των αντιφατικών συναισθημάτων μου γίνεται ευκολότερη στη θέα ενός τέτοιου φεγγαρόφωτου. Και λέγω αντιφατικών γιατί αδυνατώ να αφουγκραστώ τη φωνή και υπόδειξη της καρδιάς μου. Άραγε, σε θέλω για ολόκληρη αυτή τη ζωή μου ή αρέσκομαι στην αυτή μετά σου αιωνιότητα!!! 

 Δημητρίου Π. Λυκουδη

"Η Χαρά της Πνευματικότητας μπροστά στον Πόνο" (βίντεο)

(δείτε εδώ)

Ο ήχος....

Ο ήχος από το πάτημα των πλήκτρων στον υπολογιστή αντηχεί ως βηματισμός άναρχος που με παρασέρνει, με ωθεί εμπρός να δω, να τρέξω και να ρθω κοντά σου!! Κάμνε τη θάλασσα οργή, ανασεμιά και δράμε ως δορκάς, ως αλμυρή δροσιά, και πέρασε και άγγιξε σιμά σου.

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Τόσα χρώματα...

Τόσα χρώματα, τόσα ακούσματα, τόσες διαθέσεις , τόσοι άνθρωποι. Μα η καρδιά που μπορεί και κατανύσσεται μπροστά σε τέτοια τοπία, σίγουρα πια, έμαθε να διακρίνει τα χρώματα από τις ανθρώπινες αποχρώσεις.

 

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ωσάν τέτοιες...

Ωσάν τέτοιες φαντάζουν οι αποχρώσεις των ματιών σου!

Τόσος καιρός πια, λήθη με παρέσυρε στα άδυτα της λησμοσύνης μου. Και εκεί σε αναζήτησα. Που χαμένος χρόνος πια! Που καιρός για θύμησες περασμένες! Περνάει ο καιρός, δύσκολοι πια οι χρόνοι, δύσκολος ανασεμός το ρήμα ''φαντάζομαι'' να πάψω. Και δύσκολος καιρός γιατί το φως περνά και λησμονείται και νυχτώνει εδώ που σε φαντάζομαι...

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Η αμφισημία...

Η αμφισημία των συναισθημάτων ξεκινάει από την αμφισημία των σκέψεων. Και η αμφισημία των σκέψεων ξεκινάει από την καρδιά που δεν αισθάνεται. Και η καρδιά που δεν αισθάνεται δεν συσκέφτεται, απλά σκέψεις κάνει.

 

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Αυτή η πρόχειρη...

Αυτή η πρόχειρη ξύλινη προβλήτα μου φαντάζει απόψε σαν πέρασμα στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Και αυτή η θαλασσινή απεραντοσύνη!! Πόσες αγάπες κρυφάκουσε, πόσους έρωτες "κρύφα" οίδε!!!

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Αν αναζητάς...

Αν αναζητάς τον προορισμό,τότε δεν έχεις παρά να αφεθείς σε ένα από τα "ιστιοφορούμενα" ταξίδια! Αν ρωτάς χωροχρονικά όρια, δεν έχεις παρά να ακούσεις το γδούπο των θαλασσινών εναγκαλισμών του ιστιοφορικού σκαριού με την αλμυρή αύρα της. Αν αναρωτιέσαι, ζω, υπάρχω, ονειρεύομαι,δεν έχεις παρά να ακολουθήσεις τη θέληση του ιστιονώπου νου σου! Για δες, με ένα τόσο δα σκαρί, υπάρχω στον κόσμο γύρω μου, καί σαλπάρω μαζί σου για σένα...
Καλό ξημέρωμα Σπουδαστήριο ψυχών, άμα δε και εννίοτε θαλασσινών και ταξιδιάρικων!!!

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Απίθανες αποχρώσεις...!

Απίθανες αποχρώσεις! Θέλω να γράψω στην άμμο λόγια ανεξίτηλα στη μνήμη σου, άμποτε και στην καρδιά σου. Ως σάλεμα ανέμου, βοριαδάκι θαλασσινό, άμα δε και καλοκαιρινό, μη σε παρακαλώ, διατήρησε τις εικόνες που αποτύπωσα στην άμμο, μην επιφέρεις άνεμο στο νου της, νερό αλμυρό και ρθει και πάρει τα λόγια μου...

 

 Δημητρίου Π. Λυκούδη

"Μονοπάτια στον Παράδεισο" (βίντεο)

 

(δείτε εδώ)

Η Διάδραση της Αντιφιλητικής Αγάπης

Υπο Δημητρίου Π. Λυκούδη 

Φιλόλογος - Θεολόγος,  Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

         
Κάθε φορά, ενθυμούμαι αμυδρά, όταν ο αδυσώπητος μόρος και ο κωκυτός έπλητταν τον εγωκεντρισμό μου και την συνειδησιακή μου πληρότητα, κατέφευγα νωχελικά και ως νεμεσητός παραδινόμουν στην αυτοθέλητη μόνωση και περισυλλογή.
Τί ησυχία τότε! Όταν ήμουν μικρός, η βιβλιοθήκη μου άγγιζε το προσκέφαλό μου, ως θα έλεγε ο Ρίτσος, και μόλις αναζητούσα να χαράξω και νοερά να περιπλανηθώ στον «χωροχρόνο» των ονείρων μου.

Ποιός είπε ότι...

Ποιός είπε ότι δεν αρέσκεται σε χρωματιστές ανταύγειες η θάλασσα;  Λες και χρωματίζει την πλάση ο Κτίστης ωσάν άκτιστη!  Και αναρωτιέμαι θαρρετά: Ποιά καρδιά Κύριε, που να σταθεί νους ανθρώπου μπροστά στο θέαμα και να μην ατενίσει δοξολογικά την αγαθή και θεία σου μακαριότητα!!

 

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ωσάν κολπίσκος απάνεμος...

Ωσάν κολπίσκος απάνεμος, καρδιοφρούρητο καταφύγιο έστησα θαρρώ για να σε αποπροσανατολίσω. Σιμά ποθώ, σιμά μου νοιάζομαι να σύρω το σκαρί σου. Μα δεν υπολογίζω μιας, δε ζύγισα ορθά τις θάλασσες του κόσμου. Απανταχού της γης φυσούν , και άμποτε, μη δώσουν και σε πάρουν! Και απόμερα έστεκα ολημερίς και θέριευα, πως τάχα έμαθα λιμάνια να στολίζω...

  
Δημητρίου Π. Λυκούδη

Πόσο με ξεκουράζει...

Πόσο με ξεκουράζει αυτός ο ιερός παφλασμός των κυμάτων

σαν έρχονται άτακτα και σύρονται βαριεστημένα στην ακρογιαλιά! Αλήθεια, πόσο με αναπαύει αυτή η ιερή θαλπωρή του αλμυρού ιωδίου! Να αγγίζεις το θαλασσινό αλάτι αποξηραμένο ακατέργαστα πάνω στα γέρικα σκαριά, στην κουπαστή της βάρκας τούτης και να μονολογείς πως δεν εγέρασε ο κόσμος, καί αν ακόμη μεταστράφηκε η μορφή του, ναι, είναι ικανή ,η αλμύρα μαθές και το ιώδιο, τον κόσμο μας καινούργιο πάλι να μας δώσουν...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη