Κάθε χαρά, κάθε δικαιολογημένη εκ του αποτελέσματος επιτυχία, ασκούσα βία στον εαυτό μου, δεν την άφηνα να ριζώσει μέσα μου! "Δεν έχεις δικαίωμα να χαίρεσαι" έλεγα, δεν έχω χρόνο την έννοια "δικαίωμα" να αποκτήσω. Και έτσι, με αυτά και αυτά, κάπου εκεί, όταν έπεφταν τα φώτα και οι φιλοφρονήσεις ξαναγύριζα στους Αγίους μου! Ο τάφος εκεί να με περιμένει! Και ο θάνατος!!! Χρόνια πολλά, διάλογο με την έννοια του θανάτου έχω στήσει! Μα τώρα πιά δεν καταδέχομαι! Κλείνω τη συζήτηση μαζί του! Και αναμένω το πέρας στο "δικαίωμα" να βρω, αναμένω χώρο και χρόνο, "δικαίωμα" έναν τάφο να στολίσω!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου