Τη αυτή ημέρα....

           

    

 

 Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη  

Θεολόγου-Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Άλλη μια μέρα έφθασε στο τέλος της. Κάθομαι στο γραφείο μου και αναλογίζομαι τα περασμένα. Είναι αργά , νύχτα πια , μα τόσες και τόσες σκέψεις , τόσοι λογισμοί , δύσκολα να βάλεις αρχή περισυλλογής , αρχή μετανοίας. «Μήνας περνᾶ καὶ φέρνει ἄλλον μήνα. Αὐτὰ ποὺ ἔρχονται κανείς εὔκολα τὰ εἰκάζει, εἶναι τὰ χθεσινὰ τὰ βαρετὰ ἐκεῖνα. Καὶ καταντᾶ τὸ αὔριο πιά, σὰν αὔριο νὰ μὴ μοιάζει» θα γράψει γλαφυρά ο Καβάφης.

 «Πνευματική ζωή σημαίνει κόπος » μας έλεγε ο μακαριστός γέροντας Ιωσήφ ο Βατοπαιδινός , σε μια από τις πρώτες προσκυνηματικές περιπλανήσεις μας στον Άθωνα. Και ο κόπος έπεται ως αγιοπνευματικό αποτέλεσμα της ησυχίας , της πραότητας και της αοργησίας , καθώς σε κάθε άλλη περίπτωση αποτελεί προσπάθεια και ανύστακτη μέριμνα αυτοπροβολής και φιλοδοξίας. Δύσκολη η ησυχία σήμερα και όλες αυτές οι σκέψεις , εφάμαρτες ή όχι - ποιος ξέρει αλήθεια-ταλανίζουν και κουράζουν τον νου μου. 

 Είναι αργά , νύχτα πια , μα πώς μπορείς να ησυχάσεις με όλα όσα συμβαίνουν καθημερινά γύρω σου! Σέρνω τα βήματά μου νωχελικά προς τη βιβλιοθήκη. Αναζητώ κάτι να ξεκουράσει το πνεύμα μου , να αναπαύσει τη φιλέρημη καρδιά μου. Εδώ καταφεύγω κάθε φορά που δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους! Αφορμή για επαναπροσδιορισμό και αυτοπροσδιορισμό της υπάρξεώς μου-αναρωτιέμαι- αποτυχία να αγαπήσω καταλήγω και παραδίνομαι στις σκέψεις μου , στέλνοντας «χαιρετίσματα» με την κομποσχοίνα μου σε όσους με λύπησαν , μα τόσο , αλήθεια τόσο έμαθα πια να σέβομαι και να αγαπώ…
Ανοίγω το βιβλίο και φυλλομετρώ βαριεστημένα! Την προσοχή μου κεντρίζει η αναφορά «τῇ 13ῃ μηνὸς Φεβρουαρίου, μνήμη τοῦ ὁσίου πατρὸς ἡμῶν Μαρτινιανοῦ». Ο Μαρτινιανός έζησε στους χρόνους του Θεοδοσίου του μικρού , στις αρχές περίπου του Ε’ μ. Χ. αιώνα. Καταγόμενος από την Καισάρεια της Παλαιστίνης , έτρεφε από μικρός στην ψυχή του ακοίμητο τον πόθο της ευσεβείας , την επιθυμία να μονάσει και ολοκληρωτικά να αφιερωθεί στην έρημο της ασκήσεως και της προσευχής , μοναχική κλίση την οποία και καλλιέργησε , αποσυρόμενος στα όρια του όρους Κιβωτού της περιοχής του. Στο ασκητήριό του αναλώθηκε στη νηστεία , την προσευχή και την αγρυπνία και απέκτησε ουράνια χαρίσματα και θεόσδοτες εμπειρίες που έκαναν το όνομά του γνωστό στην ευρύτερη περιοχή της γενέτειράς του. Τότε ήταν που με παρακίνηση του αρχέκακου διαβόλου , γυναίκα απαστράπτουσας ομορφιάς και αλλοτριωμένης κριτικής σκέψης , ένεκα της ολοκληρωτικής παραδόσεώς της στο θόρυβο της αμαρτίας, αποφάσισε να πλησιάσει τον άγιο άνθρωπο του Θεού και να τον επηρρεάσει πειρασμικά. Έτσι , αφου μεταμφιέστηκε κατάλληλα για να μην αναγνωριστεί , επισκέφθηκε το ερημικό ασκηταριό του γέροντα και προφασιζόμενη το ψύχος της νύχτας και την κοπιαστική οδοιπορία της , εκζήτησε παρακλητικά την άδεια του Μαρτινιανού για να καταλύσει στο ερημητήριό του. Ο άγιος με πολλούς δισταγμούς δέχθηκε και φιλοξένησε διακριτικά τον κουρασμένο διαβάτη…
Η νύχτα προχωρούσε. Δύο άνθρωποι κάτω από τον ίδιο χώρο και όμως τόσο διαφορετικοί! Ο Μαρτινιανός προσευχόταν με δάκρυα για όλο τον κόσμο και η γυναίκα αυτή αναζητούσε την κατάλληλη στιγμή για να φανερώσει τον πραγματικό λόγο της επισκέψεώς της! Και η στιγμή έφθασε! Ο Μαρτινιανός έπεσε και στην φωτιά για να αποφύγει τον πειρασμό! «Φεῦγε Μαρτινιανὲ καὶ σώζου» φώναζε ο ίδιος δυνατά , όπως μας διασώζουν οι βιογράφοι του.
Ο άγιος παρέμεινε στο ασκητήριό του για να συνεχίσει την ουράνια ανάβασή του εσαεί! Η γυναίκα εκείνη , ταπεινωμένη και αλλοιωμένη μπροστά στην αγιότητα του ανδρός! Κανείς από τους εφήμερους γνωστούς της δεν την ξανααντάμωσε , όσο και αν την αναζήτησαν. Κάποιοι διασώζουν ότι αποσύρθηκε σε κοντινή γυναικεία μονή να αναμετρηθεί με τους αγίους , ακριβώς γιατί αγάπησε πολύ!
Αλήθεια , πώς μπορεί κανείς να ησυχάσει με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του! «Φεῦγε ταλαίπωρε Δημήτριε» μονολογώ, «φεῦγε καὶ σώζου». Και χωρίς καλά καλά να το καταλάβω, παραδώθηκα στην φιλόξενη – για πόσο άραγε – αγκαλιά του Μορφέα , ταξιδεύοντας σε ασκηταριά και μοναστήρια , συμπλέοντας με την αμαρτία και την αγιότητα…