"Αναμνήσεις ενός φυλακισμένου..."(β')
του Δημητρίου Π. Λυκούδη
(Συνέχεια από το
προηγούμενο...)
«Μη θαρρείς πως οι
φυλακισμένοι είναι άνθρωποι ξεχωριστοί από εμάς», με είχε συμβουλέψει ένας
παλαιός σωφρονιστικός υπάλληλος, από εκείνους που κάθε κουβέντα τους ισοδυναμεί
με τόμους σοφίας και γνώσης του κόσμου ολάκερου. «Κάθε άλλο! Καταλαβαίνουν οι
περισσότεροι, σχεδόν με ένα βλέμμα όσα ζητάς και όσα προσβλέπεις επάνω τους.
Ξέρουν, αντιλαμβάνονται με "κλειστά" μάτια τα πάντα γύρω τους. Και όσοι δεν αντιδρούν,
να θυμάσαι ότι βαριεστημένα λειτουργούν, αδιάφορα, με τόση πίκρα και
απογοήτευση θρονιασμένη μέσα τους».
Είναι αλήθεια πως
αδυνατούσα, τόσο εγώ όσο και τα περισσότερα Μέλη του Συλλόγου μας, να βρω τον
πλέον κατάλληλο τρόπο προσέγγισης, κάθε φορά που επισκεπτόμασταν μια φυλακή. Ο
φόβος μου μήπως και απογοητεύσω όσους φυλακισμένους αδελφούς, μήπως και δεν
κατορθώσω να πάρω μαζί μου φεύγοντας, κομμάτι της πικρίας τους, κομμάτι του
Σταυρού τους, "έδενε" τα χέρια μου, έπνιγε και κόμπιαζε όσες σκέψεις
είχα προετοιμάσει, όσα λόγια σκάρωνα καθ᾿ οδόν για να μοιραστώ μαζί τους.
Γρήγορα, όμως, αντιλήφθηκα ότι εκεί, στο χώρο τους, μέσα στις φυλακές τους,
εκεί τα λόγια δεν έχουν αξία, σχεδόν καμιά! Εκεί ομιλούν τα βλέμματα, οι
καρδιές αντηχούν, ο πόνος μερίζεται σιωπηλά, νωχελικά, ανθρώπινα...!
Ένα κελί να δυνηθεί, αν
μπορέσει κάποτε, να απαλύνει τους στεναγμούς και πόνους σου! Και κάθε φορά που
θα φεύγεις, που θα παίρνεις τη ρότα της επιστροφής, πικρόχολα για όσα έζησες
κατά την επίσκεψή σου εκεί, "εικόνες" Θεού, ζωντανοί άνθρωποι,
κάποιες φορές πιότερο "ελεύθεροι" από την προσωπική μας φυλακή του
νου και της καρδιάς, θα παραμένουν εκεί, μη έχοντες κάτι διαφορετικό να
επιλέξουν, κάτι αλλιώτικο για να καταπιαστούν. Και θα αναμένουν - ποιός ξέρει,
αλήθεια! - την επόμενη επίσκεψη ενός αγνώστου, θα αναμένουν άνθρωπο να τους
αναζητήσει, θα αναμένουν με προσμονή και καρδιακή λαχτάρα δυνατά να ακούσουν τ᾿
όνομά τους από τα μεγάφωνα των φυλακών, την αυστηρή και παγερή φωνή ενός φύλακα
να προστάζει αυστηρά: «Οι τάδε.......επισκεπτήριο...».
Οι επισκέψεις μου στις
Φυλακές στάθηκαν για εμένα το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο στην καριέρα μου, το
μεγαλύτερο σχολείο της ζωής μου. Τόση σοφία και γνώση, να θυμάσαι, δε χωρούν,
δεν καταδέχονται να στοιβαχθούν μέσα στην κάθε λογής ανθρώπινη και κοσμική
γνώση. Μάλλον, δε, χωρούν θαρρώ σε στίχους ωσάν του ποιητή, που, τόσο νωρίς,
δεν άντεξε τη φυλακή της ψυχής του:
«Καλέ μου, σιγανά θα σού μιλούσα,
θα σού ᾿λεγα πως όλοι μ᾿ εμισήσαν,
πως ρεύοντας το δρόμο μου ετραβούσα,
διωγμένος κάθε μέρα απ᾿ τους ανθρώπους,
μην ξέροντας ποιοί τόποι μ᾿ εκρατήσαν,
μην ξέροντας σε ποιούς πηγαίνω τόπους».
(Συνεχίζεται...)
Το παρόν δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Νέα του Συλλόγου μας", αρ. φύλ. 02, Φεβρουάριος 2018, 02, που κυκλοφορεί μηνιαίως δωρεάν και σε έντυπη μορφή. Περισσότερες πληροφορίες κ. Δημ. Λυκούδης (6948038461)
