«Άκουε θαυμάτων Ουρανέ, ενωτίζου δε γη». Τα λόγια αυτά αποτελούν την απαρχή του τροπαρίου του δ' κανόνος του Όρθρου, προς τιμήν της Κυρίας Θεοτόκου (βλ. Παρακλητική, Ήχος Α', Κυριακή πρωί) και, συνάμα, αποτελούν τον τίτλο της νέας ετικέτας του Ιστολογίου μας "Θεολογικό Υπόμνημα", η οποία θα περιλαμβάνει σχόλια, επί καθημερινής βάσεως, για όσα λαμβάνουν χώρα γύρω μας.
"Της Θεολογίας το ανεπαίσχυντον!" είναι ο τίτλος της αποψινής μου σκέψης. Χρόνια με ταλανίζει ο λογισμός! Τόσα κείμενα, τόσοι θεολογικοί τόμοι Σοφίας, τόση ευλογία και εμείς "οι πιστοί" παραμένουμε πιστά αγκυλωμένοι στο σκοτάδι, στη μιζέρια, στη χαμέρπεια, στην κακότητα.
Και καλά τα κείμενα. Σκέπτομαι, ίσως, κάποιοι δε φρόντισαν, δεν επιθυμούν να μελετήσουν. Οι δε Ιεροκήρυκες, όμως; Γεμάτος ο τόπος! Κληρικοί και λαϊκοί! Και; Γιατί; Πώς εκφράζεται τόση αδιαφορία;
Και, όμως, Θεολογικό Υπόμνημα. Τόσοι Ιεροκήρυκες, κληρικοί και λαϊκοί, τόσες ομιλίες, τόσα κηρύγματα, πλην, όμως, και άλλες τόσες δογματικές, ποιμαντικές και χριστιανικές προσεγγίσεις! Ορθόδοξη; Του ιερού Ευαγγελίου; Του Χριστού; Ελάχιστες! Μετρημένες στα δάκτυλα! Να γιατί τρελαίνεται ο κόσμος, το χριστεπώνυμο πλήρωμα, διότι ο κάθε ανίδεος θεολόγος, ο κάθε αμύητος, ο κάθε άγευστος της ορθοπραξίας τολμάει και στέκεται προ των Αγίων Πατέρων και εξηγεί, ερμηνεύει, μεταφράζει, καινοτομεί κατά την άμοιρη και ταλαίπωρη κρίση του, παρερμηνεύοντας τους λόγους τους και, πολύ δε, περισσότερο, αλλοιώνοντας, στ᾿ όνομα της Παγκοσμιοποίησης, του Οικουμενισμού και της άνευ ὀρων και δεσμεύσεων αγάπης, το καθάριο ευαγγελικό και ορθόδοξο μήνυμα. Στώμεν καλώς!
