ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΕΣ ΕΚΠΟΜΠΕΣ "ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ"

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

"Μονοπάτια στον Παράδεισο" (βίντεο)

Η Διάδραση της Αντιφιλητικής Αγάπης



Υπο Δημητρίου Π. Λυκούδη 
Φιλόλογος - Θεολόγος,  Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

         
Κάθε φορά, ενθυμούμαι αμυδρά, όταν ο αδυσώπητος μόρος και ο κωκυτός έπλητταν τον εγωκεντρισμό μου και την συνειδησιακή μου πληρότητα, κατέφευγα νωχελικά και ως νεμεσητός παραδινόμουν στην αυτοθέλητη μόνωση και περισυλλογή.
Τί ησυχία τότε! Όταν ήμουν μικρός, η βιβλιοθήκη μου άγγιζε το προσκέφαλό μου, ως θα έλεγε ο Ρίτσος, και μόλις αναζητούσα να χαράξω και νοερά να περιπλανηθώ στον «χωροχρόνο» των ονείρων μου.

Ποιός είπε ότι...


Ποιός είπε ότι δεν αρέσκεται σε χρωματιστές ανταύγειες η θάλασσα;  Λες και χρωματίζει την πλάση ο Κτίστης ωσάν άκτιστη!  Και αναρωτιέμαι θαρρετά: Ποιά καρδιά Κύριε, που να σταθεί νους ανθρώπου μπροστά στο θέαμα και να μην ατενίσει δοξολογικά την αγαθή και θεία σου μακαριότητα!!
 

Δημητρίου Π. Λυκούδη

Ωσάν κολπίσκος απάνεμος...



Ωσάν κολπίσκος απάνεμος, καρδιοφρούρητο καταφύγιο έστησα θαρρώ για να σε αποπροσανατολίσω. Σιμά ποθώ, σιμά μου νοιάζομαι να σύρω το σκαρί σου. Μα δεν υπολογίζω μιας, δε ζύγισα ορθά τις θάλασσες του κόσμου. Απανταχού της γης φυσούν , και άμποτε, μη δώσουν και σε πάρουν! Και απόμερα έστεκα ολημερίς και θέριευα, πως τάχα έμαθα λιμάνια να στολίζω...

  
Δημητρίου Π. Λυκούδη

Πόσο με ξεκουράζει...




Πόσο με ξεκουράζει αυτός ο ιερός παφλασμός των κυμάτων
σαν έρχονται άτακτα και σύρονται βαριεστημένα στην ακρογιαλιά! Αλήθεια, πόσο με αναπαύει αυτή η ιερή θαλπωρή του αλμυρού ιωδίου! Να αγγίζεις το θαλασσινό αλάτι αποξηραμένο ακατέργαστα πάνω στα γέρικα σκαριά, στην κουπαστή της βάρκας τούτης και να μονολογείς πως δεν εγέρασε ο κόσμος, καί αν ακόμη μεταστράφηκε η μορφή του, ναι, είναι ικανή ,η αλμύρα μαθές και το ιώδιο, τον κόσμο μας καινούργιο πάλι να μας δώσουν...




Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Καὶ σὲ μεσίτριαν ἔχω (βίντεο)

Εδώ ξεχνιούνται οι αγάπες...



Εδώ ξεχνιούνται οι αγάπες!
Εδώ λησμονείς εύκολα και αβίαστα έρωτες και προσμονές,
εκείνες τις θύμησες που σε απομακρύνουν από τον τελικό σκοπό σου!Τι και αν έχεις λίγο για να φθάσεις, λίγο για να θεαθείς το παρελθόν σου, εδώ όλα αναδύονται στην ερωτική αποχαύνωση του πλανώμενου και διαρκώς αυτοθέλητα πλανεμένου νου σου. Εδώ ξεχνιούνται οι αγάπες, γιατί, καιρός να μάθεις πια, η θάλασσα μας φέρνει πιό κοντά...

 

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος



Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών


«Ο Νέος Μωϋσής»"
                                                                      
Το φρόνημα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, από την απαρχή της συστάσεως της ως Θεανθρώπινου- πνευματικού οργανισμού υπήρξε εκκλησιοκεντρικό και μοναστικό, ακριβώς επειδή  πρωτίστως  υπήρξε τριαδοκεντρικό και χριστοκεντρικό. Εκκλησιοκεντρικό μεν, ως πηγή και αφετηρία της μυστηριακής ζωής των πιστών, ως ¨χωροχρόνος¨ δηλαδή εκδήλωσης και επενέργειας της αγιοπνευματικής χάρης, μοναστικό δε, καθώς ανέδειξε στους θεοφρούρητους κόλπους της χορεία αγίων μοναχών και μοναζουσών αλλά και γενικότερα πιστών, εμποτισμένων στην αγιαστική μοναχική χάρη και διακονία.

Μπροστά σε τέτοια τοπία...


Μπροστά σε τέτοια τοπία γράφτηκαν και κατατέθηκαν οι μεγαλύτερες φιλοσοφίες, τα πλέον περισπούδαστα έργα, ποιητής γίνομαι στο άκουσμα του ανέμου.  Μπροστά σε τέτοια τοπία , να φωνάξω θέλω σε αγαπώ!!! Για δες, κάθε τόπος και επίνοια, κάθε τόπος και ιστορία ζωής.
Μπροστά σε τέτοια τοπία, το σε αγαπώ χάνεται και λίγο μου φαντάζει...!!!  Απόψε στην ακροθαλασσιά η θύμησή σου...

 Δημητρίου Π. Λυκούδη


Πόσες φορές...




Πόσες φορές αντιλήφθηκα κενωτικά την αγαπητική παρουσία σου και εισέτι, πόσες φορές συντροφιά και ξενύχτι μου κράτησε η απουσία σου! Ίσως αυτές οι στιγμές συνηγορούν και ισοκρατούν την ισομέρεια της συμπαντικής αγαθότητος. Αυτές οι στιγμές με παρακινούν να στο γράψω:
"Όλος ο κόσμος τόσος δα.... Δεν έμαθα ποιήματα να γράφω!
Μα έχω πόθο ιερό, ξενύχτι για να αρχίσω, για δες , μακριά σου απορώ, ο κόσμος τόσος δα , η απουσία σου κενωτικό θυμίαμα αγάπης μέσ΄ στο νου μου. Ο κόσμος τόσος δα, σαν κοιτώ τα μάτια σου, είναι καιρός πια, και ποιητής καμώνομαι πως είμαι!!!"





Ξέρεις γιατί...



Ξέρεις γιατί αναπαύομαι στη μόνωσή μου και στην περισυλλογή; Πολλές φορές στάθηκαν αφορμές ικανές , με έμαθαν πως μέσα από την αυτοθέλητη και συνειδητή παραμονή, έστω και εφήμερη , στο σκοτάδι, μόνο τότε θεάται καθάριο το φως το αληθινό και ακηλίδωτο...  Και απλά αναρωτιέσαι, όχι για την εκούσια παραμονή, αναρωτιέσαι για την ποιότητα του φωτός μέσα σου, γύρω σου...




Βραδυνή υδάτινη σιωπή...

Βραδυνή υδάτινη σιωπή... 

Βραδυνή υδάτινη σιωπή!
Δεν είναι υπερβολή, ο ήχος του θαλασσινού βυθού αφουγκράζεται πολλάκις αρτιότερα τα ανθρώπινα συναισθήματα, τις ανθρώπινες αληθοφάνειες σκέψεων, φρονημάτων, λόγων! Λόγια και πάλι λόγια και ο βυθός να αρέσκεται σε  ετεροσημίες και εφάμιλλης νοσταλγίας περάσματα.΄Οχι γιατί γνωρίζει από περάσματα, αιώνια στέκει καθηλωμένος, άστατος, σκοτεινός! Υδάτινη σιωπή, βραδυνή αλμυρή θαλασσοκρατία που καμώνεσαι πως τάχα αφουγκράζεσαι ανθρώπινα συναισθήματα...


 Δημητρίου Π. Λυκούδη


Η μοναξιά με την κοινοτικότητα...

 
Η μοναξιά με την κοινοτικότητα συνυπάρχουν ωσάν η θάλασσα με τον Ουρανό. Χωρίς τη θάλασσα δεν έμαθα να ζω! Χωρίς τη θάλασσα, χωρίς να ατενίζω το μπλε του Ουρανού, το μπλε της Θεοσδώτου Χάρης Σου! Και ξέρεις πότε αντιλαμβάνεσαι τα όρια της κοινονικότητάς σου; Κάθε φορά που απομακρύνεσαι, κάθε φορά που σπουδάζεις τον άνθρωπο, χώρο ζητάς να ξαποστάσεις στο μπλε του Ουρανού!!!



O μελαγχολικός διαλογισμός...


O μελαγχολικός διαλογισμός του επερχόμενου θανάτου είναι διαλογισμός υπερκείμενης βιωτής, είναι διαλογισμός Αναστάσιμος και δη ελεύθερος, όχι επειδή διαλογίζεται κανείς με τον θάνατο, αλλά επειδή αναπαύεται ο διαλογισμός στην υπερκείμενη Ανάσταση.
Ποιός διαλογίζεται;;; Ο ελεύθερος μπροστά στο θάνατο!

Ο Σμύρνης Χρυσόστομος




Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου,
ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών




         Aπόγευμα της 27ης  Αυγούστου του 1922. Ο Ακλόνητος ιεράρχης Χρυσόστομος δια της τουρκικής φρουράς οδηγείται στο φρουραρχείο της Σμύρνης. Γύρω από αυτό, ο τουρκικός όχλος κραυγάζει, απειλεί, μαίνεται και ζητεί εκδίκηση. Τον έσυραν από το Διοικητήριο έως την τουρκική αγορά και από εκεί τον έφεραν αιμόφυρτο στην πλατεία του Τιρκιλίκ. Τα ράσα του σχισμένα, το πρόσωπό του αιματοβαμμένο και εξαθλιωμένο. Η δεσποτική του ράβδος λάφυρο του ασύντακτου όχλου. «Κι΄  οι μουσικές συνεχίζουν να παίζουν τα τούρκικα εμβατήρια…Κι΄ οι αλαλαγμοί του όχλου πιο βροντεροί καλύπτουν τον αέρα…Τίποτε δεν έμεινε και τίποτε δεν βρέθηκε από το μαρτυρικό σκήνωμά του. Οι Τούρκοι φρόντισαν να εξαφανίσουν και τα τελευταία απομεινάρια του αγίου του σώματος. Νομίζοντας φαίνεται ότι έτσι εξαφανίζουν και την Ελλάδα. Ξεχνώντας ότι έτσι την αναζωογονούν και την δοξάζουν την Ελλάδα…»[1] . 

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Το θαλασσί της θάλασσας....


Το θαλασσί της θάλασσας αθόρυβα,μειλίχια, ιλαρά να αφήνει και να αφήνεται μπροστά σου. Η αλμύρα της , ιώδιο αειθαλές, μακρόσυρτο, η γεύση σου, το άγγιγμα των βλοσυρών βλεφάρων σου παράχωμα νιορτής, άκουσμα ισχνό, ωσάν παλαιό ακορντεόν αναζητά τις νότες του!
Να γράψει θέλει, ν΄ ακουστεί πως χάνονται οι αγάπες, λησμονούν και λησμονιούνται σαν δεν αγαπάς το θαλασσί της θάλασσας, σα λησμονείς άκουσμα από ακορντεόν που αναζητά στις νότες να σε βρει...!





Γνώση άνευ αγάπης....


Γνώση άνευ αγάπης καθίσταται πανουργία και μιαρότητα.
Μιαρός και παμμίαρος όστις γνωρίζει μη αγαπητικά αλλά εκκεντρικά και μονόπλευρα. Σπουδαστήριο ψυχών, τέτοια γνώση μοιράσου με τους σπουδαστές σου, "γνώση άγνωστον γνώναι" για να μπορούμε να φωνάζουμε με χαρά και παρρησία "Χριστός Ανέστη".




Ώρα περασμένη...




Ώρα περασμένη...
Απόλυτη εξωτερική τάξη και συνάμα, αφορμή για εσωτερική αταξία, "τρικυμία εν κρανίω" ως έλεγε ο Ουγκό.
Όταν ήμουν μικρός φοβόμουν τους πεθαμένους!!
Εκεί στην επαρχία που μεγάλωσα, στην Εύβοια, πήγαινα στο κοιμητήριο του χωριού, ώρες πολλές, αμέτρητες ώρες!!
Προσπαθούσα να σπουδάσω το μυστήριο του θανάτου. Διάβαζα τα βιβλία, αλλά άλλη η χάρη του νωπού χώματος Σπουδαστήριο.
"Εις χουν απελεύσεται". Μικρός φοβόμουν τους πεθαμένους και τώρα που μεγάλωσα φοβάμαι τους ζωντανούς.
Και αναρωτιέμαι!! Μήπως το αντίδοτο ευρίσκεται στη βιβλιοφόρα μόνωση και περισυλλογή;
Άφησα τα βιβλία μικρός και έσπευσα εις το κοιμητήριον του κόσμου για να σπουδάσω τους πεθαμένους.
Αφήνω το κοιμητήριο του κόσμου "εν τω κόσμω" σήμερα και επιστρέφω στα βιβλία, μήπως και επιτύχω να σπουδάσω τους ζωντανούς.
Αρχή σπουδής, αρχή μετανοίας...


 Δημητρίου Π. Λυκούδη




Ένα βραδινό κομποσχοίνι...

 


Ένα βραδινό κομποσχοίνι αξίζει όσα πέντε της ημέρας, λέγουν χαριτωμένα οι Αγιορείτες Πατέρες για να τονίσουν την αξία της προσευχής και δη της νυχτερινής. Ωσαύτως και η μελέτη. Το βράδυ φαίνεται καλύτερα ο κόσμος. Εκεί ανάμεσα στα βιβλία μου, πάντα μου άρεσε ν΄ ανοίγω πολλά ταυτόχρονα βιβλία, να χάνομαι μέσα τους, τι, να περιμένει η γνώση; Το βράδυ η ανασεμιά του κόσμου παύει να γροικάται, σωπαίνει, ανασκουμπώνεται, αναζητά άλλους θαλαμούς να ξαποστάσει, άλλα χέρια, άλλα πρόσ...ωπα να ντύσει, να ντυθεί. Η γνώση περιμένει, και όσο περιμένεις τη γνώση τόσο σε αναζητά, να ντύσει ορέγεται πρόσωπα βραδινά, με ανασεμιά κοσμική και απόκοσμη, και όσο πιό κοσμική τόσο πιό απόκοσμη, και όσο ανοίγω βιβλία εμπρός μου τόσο η ανασεμιά μου χάνεται, να ντύσει ψάχνει, να ντυθεί τη γύμνια του απατεώνος κόσμου και καύχημα να έχει πως ξέρει, πως έμαθε να διαβάζει τους ανθρώπους...

Τόσα βιβλία, τόση γνώση...

 


Τόσα βιβλία, τόση γνώση, μα πως να λειτουργήσει αποφατικά η γνώση στην αμάθεια!
Σκέπτομαι πως σημασία έχει να μπορείς να αντιληφθείς την ανάγκη του συνανθρώπου σου γύρω σου.
Μα εάν δεν το έχει ανάγκη να σου δείξει την ανάγκη του;
Ανάγκη να μάθω, ανάγκη να ακούσω, ανάγκη να διδαχθώ πρωτίστως μπροστά στον καθρέφτη μου.Ανάγκη να πιστέψω πως μπορώ και χωρίς τους άλλους να ταλαιπωρώ την αδιατρεψία του νου μου και να καταλήγω σε λογικοφάνιες και ευαίσθητες ωραιοποιήσεις των πάντων.
Ε λοιπόν, έτσι αντιλαμβάνομαι τη θεολογία. Ως ανάγκη του νου μου να ακούσει, ως ανάγκη να διδαχθεί.
Έκαστος αντιλαμβάνεται, βιώνει, έτερος σχετικοποιεί, υμπεριλαμβάνει.
Και εδώ, μπροστά στην ανάγκη να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου και να ακούσεις - τι κρίμα!! - αντιλαμβάνεσαι και συνειδητοποιείς πως είτε εΤΕΛΟΙώθησαν οι καθρέφτες είτε εμωράνθησαν οι συζητητές...