"Μυστική Αλήθεια"

Δημήτριος Π. Λυκούδης

πτ. Θεολογίας, πτ. Φιλολογίας, 
Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

  Ήρθαν στο νου μου εκείνα τα λόγια του Τερζάκη που εστίαζε στον κοινωνικό πόλεμο, στη ρηχότητα της κοινωνικής ζωής. Να, κάπως έτσι αναφερόταν σε τούτο το άμοιρο φαινόμενο, το οποίο, αλήθεια είναι, αδάμαστο παρέμεινε αιώνες τώρα και αδάμαστο πορεύεται ακόμη και σήμερα: «Ξέρετε τι είναι η κοινωνική ζωή; Ένας στίβος όπου συγκρούονται του κόσμου οι μικροεγωϊσμοί, τα μικροφιλότιμα, τα μικροσυμφέροντα, τα μικροπάθη. Όλα μικρά, μικρά. Θέ μου πόσο μικρά! Πόλεμος βουβός, ύπουλος, θρασύδειλος. Αηδία! Μια ψυχή ακέρια, δε μπορεί, γρήγορα συχαίνεται κι΄αποσύρεται. Τότε, τη λένε αδύναμη. Ηττημένη»(1). Μού θυμίζει τον Ονησίκρητο απο την Αίγινα! Για να αποφύγει την κοινωνική κατάσταση της εποχής του, όλα αυτά τα "μικρά και ύπουλα" που λέγει ο λογοτέχνης, έστειλε τον υιό του στον περίφημο Διογένη τον Κυνικό για να διδαχθεί από το παράδειγμα και την έμπρακτη διδασκαλία του. Πέρασε καιρός και ο υιός του δεν επέστρεφε. Έστειλε και τον δεύτερο υιό του ο Ονησίκρητος για να του παραγγείλει να επισπεύσει την επιστροφή του. Πέρασε καιρός και δεν έμαθε νέα ούτε από τον δεύτερο υιό του. Όταν δε αναγκάστηκε ο ίδιος ο πατέρας να σπεύσει κοντά στον Κυνικό φιλόσοφο για να απαγκιστρώσει τα παιδιἀ του, ένα ήταν σίγουρο: ο Διογένης απέκτησε και άλλον έναν μαθητή, τον Ονησίκρητο!

  «Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, μιά παράσταση που δίνουν οι πέντε θεατρίνοι του κορμιού μου»(2). Εάν είναι παράσταση, εάν είναι, θεατρίνος καθίστασαι, ρόλους υποδύεσαι, επιδερμικά ζεις, κάλπικα και άμορφα υπάρχεις! Ο ρόλος σου! Το έργο σου επί της γης! Να μάθεις καλά τα λόγια σου, διάβασε το ρόλο σου πολλές φορές για να εντυπωσιάσεις. «Α! πότε να βρέξει! πότε να βρέξει! Η μέρα όλη βουρκωμένη και σύμπαθη ήρεμα και δειλά πονούσε κ΄ήθελε να κλάψει δυνατά και ν΄αλαφρώσει και δεν τολμούσε»(3).

   Υπάρχουν, όμως, και όσοι αγωνίζονται να αποτινάξουν το φοβικό αίσθημα του "ανήκειν". Αποτελούν ξεχωριστό θίασο μέσα στον κόσμο. Είναι θίασος περιφερόμενος και αδαμάντινος, αδέκαστος και ασυμβίβαστος, άμισθος και ασύμβατος. Είναι εκείνοι που αφιέρωσαν "εαυτούς" στη διακονία της αγάπης, κυρίως δε, στην ποιότητα της αγάπης, δηλαδή, στην ποιὀτητα που αφουγκράζονται και αντιμετωπίζουν όχι την αμαρτία, αλλά τον αμαρτωλό άνθρωπο, έτι δε, και εξαιρέτως, και αυτόν τον "ηθοποιό" του κόσμου και μίμο δήθεν της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς. Έρχεται στο νου μου το παράδειγμα του Λούντβιχ Βαν Μπετόβεν(1770-1827), ο οποίος, παρά τις όποιες κακουχίες αντιμετώπισε από τον πάνυ δύστροπο σαρκικό του πατέρα, κατόρθωσε να απομακρυνθεί από την αδιαντροπιά και να αποκηρύξει την κοινωνία του "θεάματος" γύρω του. Εδώ ταιριάζει και το παράδειγμα του Αλεξέι Πέσκοφ, γνωστού σήμερα ως Μαξίμ Γκόρκι. Η προσπάθειά του να ανδρωθεί και να επιβιώσει διαβάζοντας με το φως του κεριού τις νύχτες, θυσιάζοντας, στην ουσία, τη νυχτερινή του ανάπαυση, αποδεικνύουν περίτρανα και μεγαλόστομα ότι οι θίασοι, αργά ή γρήγορα καταρρέουν, ναι, γκρεμίζονται και μαζί τους και όσοι εστηρίχθησαν ματαιόπονα ή συμφεροντολογικά στις "θεατρικές" παραστάσεις της εποχής, όσοι, ένεκα της ακρασίας που διακατείχε τις καρδιές τους, αν και γνώριζαν, παρά ταύτα, δεν ηδυνήθησαν να επιβιώσουν αξιοπρεπώς και εντίμως επί της γης. Έστω και ηθικολογικά, έστω και έτσι, ο Καντ είναι ήδη πολύ υψηλότερα απο δαύτους: «Δύο πράγματα γεμίζουν τον νου μου με πρωτόφοντο και αυξανόμενο θαυμασμό και δέος: "ο έναστρος ουρανός επάνω μου και ο ηθικός νόμος μέσα μου"».

  «Ουδείς ελεύθερος εαυτού μη κρατών» δίδασκε ο Πυθαγόρας. Όμως, η γνησιότητα για να ευδοκιμήσει αποζητά την ελευθερία και αντιστρόφως, η ελευθερία ανασεμό γνωρίζει γνήσιο πέραν των θεατρικών ορίων και συμπεριφορών. Και έμεινα απόμερα μονάχος, αρχή έβαλα ν΄αναζητώ θίασο όμοιο με τον δικό μου, έστω λίγο, για να ξαποστάσω. Και ήταν η φωνή εντός μου φωνή λυπητερή, φωνή που έκλαιγε βουβά για όλα τα "θέατρα" του κόσμου τούτου...

   «Η φωνή κλαίει και τα λόγια σπαρταρούν ανάμεσα στα κλαδιά και πέφτουνε. Λες κ΄ είναι πληγωμένα γλυκοκέλαδα πουλάκια που, μόλις αφήκαν τη φωλιά κι ανοίξανε το στόμα για τραγούδι, πέσανε κάτω με το κεφάλι μπροστά, μολυβοσκοτωμένα. Κι όλη η γης που χιλιάδες χρόνια τώρα ακούει το θλιμμένο μοιρολόϊ της ζωής, το πίνει τόσο γλυκά, τόσο γλυκά, που θαρρείς είναι αίμα σκοτωμένου αδελφού...»(4).

Παραπομπές:

1.Τερζάκη Άγγελου, Η Μυστική ζωή, Εστία, Αθήνα 2007, σελ. 133.

2.Καζαντζάκη Νίκου, Ασκητική, Ελένη Καζαντζάκη, Αθήνα 1985, σελ. 18. Ο ίδιος συμπληρώνει: «Είμαι ο θαματοποιός φακίρης που ακίνητος, καθούμενος στο σταυροδρόμι των αιστήσεων, θεάται να γεννιέται και ν΄αφανίζεται ο κόσμος, θεάται τα πλήθη να σαλεύουν και να φωνάζουν στα πολύχρωμα μονοπάτια της ματαιότητας: "Καρδιά, απλοϊκή καρδιά, γαλήνεψε και υποτάξου!"».

3.Καζαντζάκη Ν., Σπασμένες Ψυχές, εκδ. Καζαντζάκη, Αθήνα 2007, σελ. 66.

4.Αυτόθι, σελ. 192.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημητρίου Π. Λυκούδη "Θεολογίας γόνοι αθεολόγητοι", εκδ. Ηρόδοτος, που κυκλοφορεί σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία.

"Ο Πρώτος Πρόσφυξ"

Δημήτριος Π. Λυκούδης
πτ. Θεολογίας, πτ. Φιλολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

"Νενέ η Σμυρνιά!". Έτσι πειράζαμε χαριτωμένα τη γιαγιοὐδα μας μικροί! Είχε έρθει πρόσφυγας στην Αθήνα, μετά την Καταστροφή της Σμύρνης στα 1922, αφού πρώτα μπαρκάρησαν για τη Χίο. Ήταν τότε μόλις δύο χρόνων! Μικροί εμείς, πιότερο εγώ, έτρεχα κοντά της και την παρακαλούσα να θυμηθεί, να σταχυολογήσει όσες πίκρες και αναμνήσεις άντεχε η εξασθενημένη τότε καρδιά της, να μας αραδιάσει με το μοναδικό χαρακτηριστικό, μα και αλησμόνητο σ΄εμάς, τρόπο της όσα οι μεγαλύτεροι της είχαν αφηγηθεί για τότε, για τα χώματα που άφησαν, για τις ψυχές που αναπαύθηκαν και αναμένουν στα χώματα τα μικρασιάτικα, στα δικά μας χώματα, τα νωπά, έως σήμερα, με αίμα ηρώων και Μαρτύρων της Πίστεώς μας!

"Γονείς και συναισθηματική νοημοσύνη των παιδιών"

Δημήτριος Π. Λυκούδης,
πτ. Θεολογίας, πτ. Φιλολογίας, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

Η αντίληψη σήμερα, μεγάλης μερίδας γονέων, ότι το παιδί, ακόμη και κατά τη διάρκεια της νηπιακής του ηλικίας, δεν κατανοεί και, κυρίως, δεν συναισθάνεται όλα όσα συμβαίνουν στον περιβάλλοντα χώρο του, όχι μόνο επιβλαβής είναι και εσφαλμένη, αλλά εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους και λειτουργεί «αντιπαραγωγικά» στην ομαλή και διανοητική-ψυχοσωματική του ωρίμανση. «Προσέχετε πως και με ποιο τρόπο συζητάτε μπροστά στα παιδιά, γιατί οι εικόνες και οι ήχοι ¨αποθηκεύονται¨ μέσα τους και τούς ακολουθούν έως του τάφου», συμβούλευε τους νέους γονείς ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης.

"Ανομολόγητη Αγάπη"

Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Κάθε φορά που σου έγραφα, πάλη γινόταν μέσα μου. Μάζεμα του νου, να καταφέρω να προφτάσω εκείνες τις σκέψεις που σε φάνταζαν τιμωρό, αυτοβούλητη απόπειρα να διαχειριστώ –ανεπιτυχώς όπως αποδείχτηκε – το εράσμιο σου διανοητικό απόκτημα, εκείνο που πλανεμένο μεν, κατορθώνει δε, ακόμη και σήμερα, να αποπλανεί τον διάκοσμο της προσωπικής μου κατοπινής εγκοσμιότητας! Έτσι, τα λόγια τούτα, χρόνια τώρα, πήραν τη μορφή αλληλογραφίας, και μάλιστα συχνής, και πρόσμενα και αναζητούσα να σμιλέψω ¨ερωτικά¨ την έμφοβη στιγμή, «τα ουράνια ωρεγόμουν» και ανέμενα ευπρεπής και αόργητος, ανέμενα με ανομολόγητη επιθυμία να λάβω απάντησή σου, σημείο ανομολόγητης αγάπης, απόδειξη ανομολόγητης αποπλάνησης, εγκαρτέρησης, προσμονής! «Τι και αν ανέμενα τόσα βράδια, δεν έμαθα ακόμη να ερωτεύομαι, δεν έμαθα ακόμη με τον έρωτα να ζω! Γιατί, μάθε, πως έρωτας σημαίνει την ενατένιση της γνώσης! Ποιάς γνώσης; Της γνώσης ότι ¨είδωλον εστίν¨ που αρέσκεται και αναζητά διακαώς και αενάως την αποπλάνηση»[1].

"Ο Έρως, το αείποτε ακίνητο"

Δημητρίου Π. Λυκούδη,
Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Μας ξεγέλασε ο έρωτας! Μας έταξε πως θα΄ρθει και άργησε! Τώρα που φεύγω, ξέρουμε και οι δυό μας πιά, ο έρως μας ξεγέλασε. Μην ακούς τον ουρανομήκη φιλόσοφο που πιστεύει πως «ο έρως είναι το κινούν, η ορμή του χώρου και του χρόνου, ο υποκινητής του πάθους»[1]. Ο έρως δεν έχει φιλότιμο! Είναι αφιλότιμος γιατί είναι ονειροπαρμένος! Είναι ονειροπαρμένος γιατί δεν έχει φόβο! Και δεν έχει φόβο γιατί δεν έμαθε να τραγουδά τραγούδια της αγάπης!

"Νυμφίος Ανύμφευτος"

Δημητρίου Π. Λυκούδη,
Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

     Εσυνήθιζεν εκάστην εσπέραν, επιφασκούσης προ της μικράς της νυχτός περιόδου, ανήρ ωσάν πεντηκοντούτης και ένεκα του πλαδαρού φωτός της σελήνης ωσάν τριακοντούτης ομοίαζεν, να περιφέρεται επί της ακτής του αιγιαλού και να αφουγκράζεται μανιωδώς την λεπτήν αύραν που καταστάλαζε από την ερωτικήν χροιάν που ωσαύτως εκόμιζεν η απόχρωσις των αφροεσσών κυματισμών, καθώς έσταζον μετά περισσού κόπου από την αχανήν κυανήν έκτασην εις το πέρας της ακτής!

"Απονοστέω θάνατε εις το πρότερον κάλλος"

Δημητρίου Π. Λυκούδη,
Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Και εκεί που έβαλα αρχή στις σκέψεις μου, ωσάν Θησέας αισθάνθηκα προς στιγμήν, ξάφνου, κάτι διάβασα, κάπου αγκυροβόλησε ο νους μου και πάλι από την αρχή! Πάλι θέριεψε ο Μινώταυρος[1], φίλαυτος ων και αψίκορος, δίνει μια και δυό και ολούθε το μπέρδεμα άωρο θοάζει εμπρός μου. Διάβασα σε κείμενο του λογοτέχνη: «Θυμήθηκα έτσι πως έχουμε μέσα μας δύο διαφορετικές ιδέες για το άτομό μας: Η μιά, αυτή που την πλάσαμε μόνοι μας, κρυφά, στο σκοτάδι, με στοιχεία που εμείς τα ξέρουμε και κανένας άλλος, κορφολογημένα με υπομονή και κόπο στο μάκρος μιάς ζωής.

Ηρώων Επικήδειος

Δημήτριος Π. Λυκούδης,

Θεολόγος – Φιλόλογος, Υπ. Δρας Παν/μίου Αθηνών

   «Τώρα που έφυγε από κοντά μας ο Άγγελος Σικελιανός, θα τον καταλάβωμε και θα τον εκτιμήσωμε καλύτερα. Όταν μπαίνη ο θάνατος στη μέση, ο άνθρωπος που χάνουμε μετατοπίζεται αμέσως σ΄ ένα άλλο επίπεδο και τότε δημιουργείται η απόσταση που επιτρέπει να τον ιδούμε στις μεγάλες του γραμμές και να υπολογίσωμε τις πραγματικές διαστάσεις του με περισσότερη κατανόηση και αντικειμενικότητα»[1]. Ετούτα τα λόγια σημείωσε επί χάρτου ο μεγάλος στοχαστής Παπανούτσος άμα τη αναγγελία του θανάτου του ποιητού Αγγέλου Σικελιανού. Ετούτον τον λόγον δράττομαι ίνα εκθέσω όσα περιπλανίζουν, ωσάν νοερός ψιμύθιος αφρός, το σκαρί της ασταθούς και πάνυ αφροέσσης πορείας μου.

Η δυναστεία του Μεγάλου Θεοδοσίου [379-457]

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη, 

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Η δυναστεία του Μεγάλου Θεοδοσίου άρχεται στα 379 μ.Χ. Ο Αυτοκράτορας σπεύδει στα 380 μ.Χ. με το διάταγμα «Περί καθολικής Πίστης», να καθιερώσει τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους. Και ακόμη περισσότερο, συγκάλεσε την Β΄ Οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη[382μ.Χ.], η οποία και καταδίκασε τον αιρετικό Μακεδόνιο[Πατριάρχης Κων/λεως 342-360 μ. Χ.], που υποστήριζε ότι το Άγιο Πνεύμα ήταν κτίσμα του Θεού Πατέρα και επομένως αρνιόταν την θεότητά του και ακολούθως, διέλυε και ακύρωνε το ¨Ομοούσιον¨ και την ¨Αδιαίρετον¨ της Παναγίας Τριάδος. Αφού λοιπόν απομάκρυνε τον Μακεδόνιο και αντικατέστησε στο θρόνο τον Άγιο Γρηγόριο το Ναζιανζηνό, ο Θεοδόσιος στράφηκε με μανία ενάντια στην ειδωλολατρική πίστη.

"Πλανεμένες Αγάπες"

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου, Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

   Όταν χαμηλώνει το φως, μόνο τότε , οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά μεταξύ τους. Και τότε αναπόφευκτα, μέσα στο σκοτάδι ¨φωτίζεται ¨ η ψυχική τους γύμνια και απομακρύνονται, όχι γιατί παύουν να είναι αγκαλιασμένοι αλλά γιατί δεν ευδοκιμούν οι αγάπες στο σκοτάδι, δε δύναται το πνευματικό λυκόφως ανθρώπινες ψυχές να ζεστάνει. Και τότε ¨φαίνεται¨ πως αγαπιέσαι και αγαπάς, μα έλα τώρα, γράφω στο φως, μην αυταπατάς τον εαυτό σου, ¨φαίνεται¨ και το ¨φαίνεσθαι¨ ομοίως αρέσκεται στο χαμηλό φως, στο χαμερπές, στο κίβδυλο, στο ανέστιο, στο ερυθρό! «Δε σου φαίνεται πως άμα χαμηλώσομε το φως της λάμπας αγαπούμαστε πιο πολύ;»[1].

Ο Πενθητήρ κόσμος

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

   Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

«Γιατί ν΄αφρίζει δίχως η πρύμνα, δίχως ν΄αφήνει αχνάρι ή πλώρα, δίχως αέρα, το καράβι επήγαινε μπροστά!»[1]. Το καράβι επήγαινε και πηγαίνει μπροστά για τον ¨κόσμο¨! Ολούθε ο κόσμος κινείται, στέκει και παραστέκει εις το άνυδρο βάκτρον του και βαθύβουλος ομοιάζει, μα οίδας, βαθύκρημνος και βαθυδίτης εστί, από-κοσμος και πάρηβος σε συναισθήματα και κρίση. Η δε παράφαση ομοθυμαδόν αντηχεί εις τον πελάζοντα χώρον: «Να προκάμεις να ζήσεις! Μη λησμονείς! Παρεπήδημος εστί ο κόσμος και αβαθής και άνανδρος!».

Κιμιντένια Παράπληκτα

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ Δρος Παν/μίου Αθηνών

  Τα προσωπικά μου Κιμιντένια1 αναδύονταν καθ΄ εκάστην που ανασκάλευα τα  θυλάκια της μνήμης μου και πορευόμουν στην απεραντοσύνη της Θείας Αγάπης , αναζητώντας διαπύρως και διακαώς επαρωγόν να προσδώσει ευμενώς παραμυθία και χώρο στην ερημοσύνη των περιπλανήσεών μου. «Ἔξερρε γαίας»  αφουγκραζόμουν επάνωθεν την  προτροπή και ως άλλος Στέντορας2 αναζητούσα το γνώμα , τη βεβαιότητα , το γλύφανον να σμιλεύσω και ν΄ απεμπολήσω τη θωπεία και τα κοράσια του Αχελώου και της Καλλιόπης3 που μου ψιθύριζαν «Οὔπω καιρός».

Γη Αιτωλική, γη του τόπου μου

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ Δρος Παν/μίου Αθηνών

       Πολλές φορές αντίκρισα θλιμμένα και μελαγχολικά το λυκόφως απ’ τα γεφύρια του Αιτωλικού και ακόμη περισσότερες απέπεμψα το νου μου, τον αποδέσμευσα να εμβαθύνει στη νοσταλγική αύρα αλλοτινών θυμησών και σκέψεων, πάντοτε υπό την κυριαρχία της ακόρεστης δίψας του πνεύματός μου· δίψας ασίγαστης να συμπορευθώ και να βηματίσω ξανά στα γραφικά βαθυκόκκινα από το σούρουπο σοκάκια του, ν’ αγγίξω την ανάλαφρη ανάδυση του χωροχρόνου και να ζωντανέψω τις στιγμές, τον παιδικό απόηχο από τις γειτονιές που μεγάλωσε και ανδρώθηκε ο μακαριστός πατέρας μου, Παντελεήμων Λυκούδης.

Σκονισμένες Ψυχές

 

 Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

       Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος  Παν/μίου Αθηνών

«Εφήμεροι είμεθα. Ή τι είναι καθείς εξ ημών; Τι δεν είναι; Σκιάς όνειρον είναι ο άνθρωπος. Αλλ΄ όταν τις ακτίς έλθη εκ του Θεού, Αίγλην λαμπράν έχουν οι άνθρωποι και βίον γλυκόν» [1]. Οι σκονισμένες ψυχές δεν είναι οι ψυχές που δεν έζησαν, είναι οι ψυχές που δεν αγάπησαν. Είναι οι ψυχές που αντιλαμβάνονται πραγματολογικά την έννοια της ¨αγάπης¨ σ΄ έναν ιδεατό κόσμο και συνωστίζονται γύρω από τα λόγια του Ψηλορείτη: «Δε νοιώθεις εσύ την Ανάγκη τη φριχτή να περάσεις και ν΄ αφήσεις απάνω στη γης ένα αυλάκι βαθύ;»[2].

Η απελπισία της κοσμικής ελπίδας

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ Δρος Παν/μίου Αθηνών

   

Η απουσία οποιασδήποτε μορφής ελπίδας και μάλιστα σε έντονο βαθμό χαρακτηρίζεται ως κατάσταση απελπισίας ή απόγνωσης[1]. Ο ¨φόβος για την αποτυχία¨ προηγείται της ¨ελπίδας για επιτυχία¨ ως προς την επίτευξη των κινήτρων και ο άνθρωπος αδρανεί, απομονώνεται, δυσανασχετεί, απιστεί, απογοητεύεται, αυτο-παύεται, φυτοζωεί. Η προσπάθεια πάλι της κοσμικής ελπίδας, της ελπίδας που εδραιώνεται σε παραπήγματα της παρούσης πραγματικότητος δεν έχει ισχύ και διάρκεια, γιατί αφ΄ εαυτής, αυτή η ελπίδα δεν δύναται να προσδώσει στον άνθρωπο παρά εφήμερη χαρά και ανακούφιση, πολλές δε φορές δεν είναι χαρά, αλλά προτείνει την εναλλακτική απόδοση της χαράς ή την προσπάθεια να θεαθεί αυτή ως χαρά και ως τέτοια να κατακτηθεί.

Ανυστός Έρωτας

        

  Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

       Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

Η ερωτική άελλα διαχέεται ανάμεσα σε δύο και υπάρχει και μετράει τα ξένια και καμώνεται πως ζει, μα ως πάθος στέκεται, όβριμος και αποδομητής. Ο ¨παθιασμένος¨ έρωτας ανάμεσα σε δύο καμώνεται πως ζει, μα δεν υπάρχει,  ¨ Έρωτας¨ ανάμεσα σε δύο δεν υπάρχει, δε χωρεί. Ο ¨ Έρωτας¨ διαφέρει από τον παθιασμένο έρωτα ως ο οαριστής από τον οαρισμό, ως ο υπηρέτης από το ¨υπηρέσιον¨. Ο πρώτος από-φαίνεται, ο δεύτερος δια-φαίνεται. Ο ένας καμώνεται πως λησμονεί, ο έτερος πως δύναται να λησμονήσει!

Το Βυζάντιο εχθές και σήμερα…

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη, 

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ. Δρος  Παν/μίου Αθηνών

1. Πρωτοβυζαντινή περίοδος: Η εποχή της διαμόρφωσης της Οικουμενικής Αυτοκρατορίας [330 – 610]

Η Πρωτοβυζαντινή περίοδος [330 – 610] αποτελεί την εισαγωγική κατά κάποιο τρόπο προσπάθεια του Βυζαντίου να αυτοπροσδιορίσει την πολιτιστική του ταυτότητα και την επιρροή του στις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου, τα Βαλκάνια και τη Δυτική Ευρώπη. Είναι περίοδος προπαρασκευής και δόκιμης απόπειρας να ισχυροποιήσει την πολιτιστική του παρουσία μέσα σε έναν άγνωστο χώρο, με ποικίλες αντιθέσεις και συμπορεύσεις θρησκευτικών , εθνικών, φυλετικών, γλωσσικών και πολιτιστικών χαρακτηριστικών , τόσο ανόμοιων μεταξύ τους, που πολύ αργότερα θα αναγκάσουν την διεθνούς φήμης ιστορικό Τζούντιθ Χέριν να καταθέσει: «Ο πολιτισμός του Βυζαντίου ήταν ένα κράμα από παγανιστικά, χριστιανικά, ελληνικά, ρωμαικά, αρχαία και αποκλειστικά μεσαιωνικά στοιχεία».

Γιώργος Σαραντάρης, ο Μεταφυσικός ποιητής

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη,

Θεολόγου – Φιλολόγου, Υπ Δρος Παν/μίου Αθηνών

«Πέφτει απ΄το στερέωμα το αστέρι. Ρυτιδώνει την ψυχή , τη φωνή μας. Όμως, η μοναξιά τέρπεται. Οδηγεί κύματα την ηδονή, στ΄ανοιχτά της ύπαρξης. Στα ενδόμυχα της μελλούμενης σιωπηλής ζωής»[1]. Και μόνο αυτοί οι στίχοι είναι αρκετοί για να αναδείξουν τη συγγραφική υπεροχή και να κατατάξουν τον Γιώργο Σαραντάρη στη χορεία των ¨φιλοσόφων-οραματιστών¨ , στα μέσα περίπου του περασμένου αιώνα στην ελληνική επικράτεια.

"Αδήωτος Αδολεσχία"

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη

Θεολόγου -Φιλολόγου, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

    

Είναι και αυτός ο τίτλος! Σε προετοιμάζει και σε απομακρύνει, σε αποδυναμώνει και σ΄εμποδίζει να συγκεντρώσεις τον περιπλανώμενο νου σου, λες και συντελεί, συνδράμει, έστω και ασυναίσθητα να μην κατανοήσεις , να μην ενδιαφερθείς για όσα γράφονται, καθώς θυμόμαστε μόνο όσα αρέσκονται στην εκλεπτυσμένη διανοητική αρχή και εξουσιαστική υφή του ήθους μας. ¨Αδήωτος αδολεσχία¨ και συνωστισμός λέξεων βιάζονται να περάσουν στο χαρτί, να μείνουν, να φύγουν - ποιός ξέρει; - μήπως και συναντήσουν κάποιον ¨παράξενο¨, κάποιον ¨απόκοσμο¨ ως θα έλεγε ο Σολωμός, και έτσι αποκτήσουν νόημα και οδηγήσουν στην «ενόραση της αλήθειας»[1], που κατά τον αυστριακό φιλόσοφο Χούσερλ, μπορεί ν΄αποκτηθεί, όχι μέσω της εσωτερικής εμπειρίας, αλλά διαμέσου της εσω-κατεύθυνσης του νου προς τα εσωτερικά δεδομένα μιας κεκαθαρμένης ζωής από το βάρος της γήϊνης υπάρξεως.

"Στάχυα Αλόγων λόγων"

 

Υπό Δημητρίου Π. Λυκούδη Θεολόγου – Φιλολόγου, 

ΜΑ.,ΜΑ. Θεολογίας, Υπ. Δρος Παν/μίου Αθηνών

        «Χώρες του ήλιου και δεν μπορείτε να αντικρίσετε τον ήλιο. Χώρες του ανθρώπου και δεν μπορείτε να αντικρίσετε τον άνθρωπο». Αδυνατώ , αδυνατώ μονολογώ να κατανοήσω και να αφουγκραστώ το μεγαλείο και την αμφισημία της ιδιαιτερότητας του ανθρώπου.

       Και αναπόφευκτα , με τρόπο σιωπηλό και διακριτικό –ως επακόλουθο της επευχόμενης διάκρισης που εν δυνάμει συνέχει την αδιακρισία μου – επιχειρώ να εγκλιματιστώ στον κοινωνικό μου περίγυρο , επιθυμώ χρόνια τώρα να δυνηθώ να αγαπήσω και να αγαπηθώ…