Ὁ Ἅγιος Ταράσιος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως

Εορτάζει 25 Φεβρουαρίου

Γεννήθηκε, ἀνατράφηκε καὶ ἐκπαιδεύτηκε στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, τοῦ Γεωργίου, κριτοῦ καὶ πατρικίου καὶ τῆς Εὐκρατίας. Λόγω τῆς μεγάλης μορφώσεώς του, ἀνέβηκε στὸ ἀξίωμα τοῦ πρωτοασηκρίτου. Στὶς 25 Δεκεμβρίου τοῦ 784, ὅταν χήρεψε ὁ πατριαρχικὸς θρόνος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐξελέγη μὲ σύμφωνη γνώμη λαοῦ, συγκλήτου, κλήρου καὶ βασιλείας, ὁ ἀπὸ τὶς λαϊκὲς τάξεις Ταράσιος (διαδέχθηκε τὸν πατριάρχη Παῦλο τὸν Δ΄). Ἦταν ἄνθρωπος μὲ πολλὰ ἔκτακτα προσόντα καὶ μεγάλο ἀξίωμα. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτή, ἔδειξε μεγάλη σύνεση καὶ μετριοπάθεια. Πρωταγωνίστησε στὴν 7η Οἰκουμενικὴ σύνοδο στὴ Νίκαια, ὑπὲρ τῆς ἀναστήλωσης τῶν εἰκόνων. Ἂς παραθέσουμε, ὅμως, τί λέει μεταξὺ ἄλλων γιὰ τὸν Ταράσιο, ὁ Ἱστορικὸς Κ. Παπαῤῥηγόπουλος: «Τὴν 25η Φεβρουαρίου 806 πέθανε ὁ Πατριάρχης Ταράσιος, ἀφοῦ ἐπὶ 21 χρόνια ποίμανε τὴν Ἐκκλησία μετὰ πάσης μετριοπάθειας καὶ συνέσεως. Ὁ Πατριάρχης Ταράσιος συνέπραξε μὲν μὲ πολὺ ζῆλο στὴν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων, ἀλλὰ φρόντισε μὲ τὸν ὄρο τῆς 7ης Οἰκ. Συνόδου, ἡ προσκύνηση νὰ ἀποβάλει, ὅσο γίνεται, κάθε χαρακτῆρα λατρείας ἀσυμβίβαστης στὸ ἀληθινὸ πνεῦμα τῆς χριστιανικῆς πίστεως. Θεώρησε μὲν πρέπον νὰ ἐπαναλάβει ἡ Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία τὶς σχέσεις της μὲ τὸν ἀρχιερέα τῆς Ῥώμης, ἀλλὰ ὅσο κανεὶς ἄλλος ἀγωνίστηκε νὰ περιορίσει τὶς ἀξιώσεις τοῦ ἀρχιερέα αὐτοῦ. Τέλος ἐγκατέλειψε καὶ αὐτὴν τὴν Εἰρήνη, ὅταν εἶδε ὅτι ἀπὸ πολιτικῆς τὸ κράτος κινδύνευε. Ἡ στέρηση τέτοιου Πατριάρχη κατετάραξε τὸν βασιλιὰ Νικηφόρο καὶ ὅλους ὅσους ἐκτιμοῦσαν τὶς μεγάλες χριστιανικὲς καὶ πολιτικὲς ἀρετὲς τοῦ ἀνδρός». Ἐτάφη σὲ Μονὴ τοῦ Βοσπόρου, ποὺ ἔκτισε ὁ ἴδιος.

Ὁ Ἅγιος Ῥηγῖνος Ἱερομάρτυρας ἐπίσκοπος Σκοπέλου

Εορτάζει 25 Φεβρουαρίου

Ὁ Ἅγιος αὐτὸς καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς. Λόγω τῆς ἐναρέτου ζωῆς του, ἔγινε ἐπίσκοπος Σκοπέλου. Ὅμως, ὅπως εἶναι γνωστὸ καὶ μετὰ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ποὺ ἔγινε στὴ Νίκαια, ἡ καταδικασθεῖσα ἀπ΄ αὐτὴ αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ἐξακολουθοῦσε νὰ ἔχει πολλοὺς ὀπαδούς. Σ΄ αὐτὴ λοιπὸν τὴν πάλη ποὺ ἐξακολουθοῦσε, συμμετεῖχε μὲ πολλὴ θερμότητα ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας ὁ Ῥηγῖνος, ποὺ πῆρε μέρος καὶ στὴ Σύνοδο τοῦ 347, ἐπὶ αὐτοκρατόρων Κωνσταντίου καὶ Κώνσταντος, καὶ ἡ ὁποία Σύνοδος δέχθηκε τὰ δόγματα τοῦ Συμβόλου τῆς Νικαίας. Ἐπὶ Ἰουλιανοῦ τοῦ παραβάτου ὅμως, ἡ Ἐκκλησία διέτρεξε κρισιμότατη περίοδο. Ὁ ἀσεβὴς αὐτὸς αὐτοκράτορας, ἀφοῦ στὴν ἀρχὴ ὑποκριτικὰ ἔκανε τὸν ἀνεξίθρησκο, κατόπιν καταδίωξε σκληρὰ τοὺς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους, ζητῶντας νὰ διαλύσει τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ ἐπιβάλει τὴν πλάνη τῆς εἰδωλολατρίας. Αὐτὴ τὴν ἐποχὴ λοιπὸν καὶ ὁ Ῥηγῖνος ὑπέστη μαρτυρικὸ θάνατο. Τὸ ἅγιο λείψανο τοῦ ἱερομάρτυρα Ῥηγίνου μετακομίστηκε στὴν Κύπρο. Ἀπὸ ἐκεῖ δέ, κάποιο μέρος ἀπ΄ αὐτὸ μετέφεραν στὴν Σκόπελο, ὅπου τὸ ἐναπόθεσαν στὸ μοναστήρι τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου.

Ἡ Ἁγία Γοργονία, ἀδελφὴ του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Εορτάζει 23 Φεβρουαρίου

Ἦταν νεότερη ἀδελφὴ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ κόρη τῆς εὐσεβέστατης Νόννας καὶ τοῦ ἐπισκόπου Ναζιανζοῦ Γρηγορίου. Ἀφοῦ ἀνατράφηκε μὲ εὐσέβεια, ἀναδείχτηκε ἰσάξια στὴν ἀρετὴ πρὸς τοὺς γονεῖς καὶ τοὺς ἀδελφούς της Γρηγόριο τὸν Θεολόγο καὶ Καισάριο τὸν ἰατρό. Ὁ δὲ ἀδελφός της Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει, μεταξὺ ἄλλων, γι᾿ αὐτή: «Σὰν νοικοκυρά, σὰν σύζυγος, σὰν μητέρα, ὑπῆρξε ἀνώτερη ἀπὸ τὴν ἐνάρετη γυναῖκα, ποὺ τὸν τύπο περιγράφει τὸ τελευταῖο κεφάλαιο τῶν Παροιμιῶν τοῦ Σολομῶντος. Ἦταν ὀξύτατη διάνοια, γνώριζε τὶς Γραφές, δίδασκε καὶ ἔπραττε σύμφωνα μὲ τὶς θεῖες ἐντολές. Ἦταν ἱλαρὴ καὶ σεμνή, κόσμια, συνετή, ἤρεμη, κυρίαρχη τῆς γλώσσας της καὶ τῆς ἀκοῆς της, καὶ ἡ χριστιανικὴ τελειότητά της ἦταν γεμάτη ταπεινοφροσύνη. Ἀγαποῦσε τὴν προσευχή, τὴν ψαλμῳδία, τὶς κοινὲς καὶ τόσο κατανυκτικὲς τῶν χρόνων ἐκείνων ἀγρυπνίες. Ὅλη της ἡ ζωὴ ὑπῆρξε κάθαρση καὶ τελείωση». Μία ἀῤῥώστια τὴν ἔστειλε πρόωρα στὶς αἰώνιες Μονές.

Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος ἐπίσκοπος Σμύρνης

Εορτάζει 23 Φεβρουαρίου

Γεννήθηκε 60 χρόνια περίπου μετὰ τὸ Χριστό. Στὸν 20ό χρόνο τῆς ἡλικίας του ἔγινε χριστιανός. Ὅπως γράφει ὁ μαθητής του Εἰρηναῖος, ὁ Πολύκαρπος ἦταν στολισμένος μὲ μεγάλη σωφροσύνη, αὐστηρότητα ἠθῶν καὶ ὁλόψυχη ἀφοσίωση στὴ διδασκαλία τοῦ θείου λόγου. Τὰ προτερήματά του αὐτὰ καὶ ἡ γενναιοψυχία του, τὸν ἔκαναν πολὺ ἀγαπητὸ στὸν εὐαγγελιστὴ Ἰωάννη, ποὺ ἀργότερα τὸν ἀνέδειξε ἐπίσκοπο Σμύρνης. Στὸ ἀξίωμα αὐτό, ἐπιτελοῦσε τὰ καθήκοντά του μὲ ζῆλο καθαρὰ ἀποστολικό. Ἀναδείχθηκε ὁ διδάσκαλος, ὁ πατήρ, ὁ ποιμήν, ὁ φρουρός. Ὅταν ἄρχισαν οἱ διωγμοὶ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ἐπὶ αὐτοκράτορα Ἀντωνίου Πίου, ὁ ἀνθύπατος τῆς Μ. Ἀσίας Στάτιος Κοδράτος, μετὰ ἀπὸ μανιώδη ἀπαίτηση τοῦ εἰδωλολατρικοῦ ὄχλου, συνέλαβε τὸν Πολύκαρπο καὶ τὸν διέταξε νὰ βλασφημήσει δημόσια τὸ Χριστό. Ὁ γέροντας ἐπίσκοπος ἀπάντησε: «Ἐπὶ 86 χρόνια Τὸν ὑπηρετῶ, χωρὶς καθόλου νὰ μὲ ἀδικήσει. Καὶ πὼς μπορῶ τώρα νὰ βλασφημήσω τὸν Βασιλέα καὶ Σωτῆρα μου;» Ἀμέσως τότε, τὸν ἔριξαν στὴ φωτιὰ νὰ καεῖ ζωντανός. Ἀλλ΄ ἡ φωτιὰ τὸν ἀφήνει ἀνέγγιχτο! Τότε, ἕνας δήμιος τὸν χτυπᾷ μὲ τὸ ξίφος του καὶ τὸν θανατώνει. Ἔτσι στὶς 23 Φεβρουαρίου τοῦ 167, ὁ μέγας ἀθλητὴς τῆς πίστης τερματίζει τὴν ζωή του. Στὸ πρόσωπό του, βέβαια, ἐφαρμόστηκε πλήρως ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στὴν Ἀποκάλυψη: «Μηδὲν φοβοῦ, ἃ μέλλεις παθεῖν... Γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς». Δηλαδή, μὴ φοβᾶσαι γι᾿ αὐτὰ ποὺ πρόκειται νὰ πάθεις. Φρόντιζε νὰ εἶσαι πιστὸς μέχρι θανάτου καὶ ἐγὼ θὰ σοῦ δώσω τὸ στεφάνι τῆς αἰώνιας ζωῆς.

Ὁ Ἅγιος Εὐστάθιος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀντιοχείας τῆς Μεγάλης

Ἀπὸ τὶς μεγάλες καὶ ἀθλητικὲς ἐκκλησιαστικὲς μορφὲς τοῦ 3ου καὶ 4ου αἰῶνα ὁ Εὐστάθιος, γεννήθηκε στὴ Σίδη τῆς Παμφυλίας τὸ 260. Διακρίθηκε μεταξὺ τῶν προμάχων τῆς Ὀρθοδοξίας, γιὰ τὴν ὁποία ἀγωνίστηκε καὶ καταδιώχθηκε. Στὴν ἀρχὴ διέλαμψε σὰν ἐπίσκοπος Βεῤῥοίας στὴ Συρία, ὅταν καὶ συμμετεῖχε στὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Νίκαιας. Τὸ 323 τοῦ δόθηκε ἡ ἀρχιεπισκοπὴ Ἀντιοχείας τῆς Μεγάλης. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ ὁ Εὐστάθιος, κατόρθωσε λαμπρότερη διάδοση καὶ στερέωση τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὸ 330 ὅμως οἱ ἀρειανοὶ ἔκαναν Σύνοδο ἐναντίον του, μὲ τὴν κατηγορία ὅτι ἀσπαζόταν τὴν αἵρεση τοῦ Σαβελλίου. Ἐπίσης, ἀφοῦ δωροδόκησαν κάποια γυναῖκα ἐλαφρῶν ἠθῶν, τὴν παρουσίασαν στὴ Σύνοδο καὶ εἶπε ὅτι εἶχε σχέσεις μὲ τὸν Εὐστάθιο καὶ μάλιστα, ὅτι ἀπὸ τὶς σχέσεις αὐτὲς ἀπέκτησε καὶ παιδί. Περιττὸ δὲ νὰ ποῦμε, ὅτι μετὰ τὶς συκοφαντίες αὐτὲς οἱ ἀρειανοί, κατόρθωσαν καὶ ἐξόρισαν τὸν Εὐστάθιο στὴν Τραϊανούπολη τῆς Θρᾴκης, ὅπου καὶ πέθανε (τὸ 360). Ὁ λαὸς βέβαια ξεσηκώθηκε καὶ δὲν δεχόταν ν᾿ ἀναγνωρίσει κανένα διάδοχό του. Ἡ μνήμη του ζοῦσε στὸ ποίμνιό του, σὰν ἄνδρα, ποὺ ἀνῆκε στοὺς ἀθλητὲς καὶ μάρτυρες τῆς πίστης. Περίφημο λόγο γιὰ τὸν Εὐστάθιο, ἔξεφωνησε ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος.

Ὁ Ὅσιος Τιμόθεος ὁ ἐν Συμβόλοις

Ἦταν μοναχὸς πνευματέμφορος, μὲ μεγάλη καθαρότητα ζωῆς ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία, ξένος πρὸς τοὺς μολυσμοὺς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος. Ἐπίσης, ἦταν χαρακτῆρας εὐθύς, εἰλικρινής, συμπαθητικός, ἐλεύθερος. Χωρὶς φανατισμούς, χωρὶς καυχήσεις ὅτι νήστευε, χωρὶς ἀλαζονεῖες ὅτι ἔκανε ἀγρυπνίες καὶ ἐγκράτεια. Γεμάτος ἁπλότητα, ταπεινοφροσύνη, ἐπιείκεια καὶ συγκατάβαση. Ἔκρινε τὸν ἑαυτό του μὲ αὐστηρότητα καὶ τοὺς ἄλλους μὲ ἀγαθότητα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε τὸ χάρισμα νὰ ἰατρεύει ἀσθένειες, χωρὶς βέβαια νὰ ὑπερηφανεύεται γι᾿ αὐτό. Καὶ ἔλεγε: «Γιατί νὰ ὑπερηφανευθῶ; ὁ Θεός μου τὸ χάρισε, ὄχι γιὰ τὴν δική μου ἀρετὴ ἀλλὰ γιὰ τὴν πρὸς σᾶς ἀγάπη Του. Ἔπειτα ὁ Κύριός μας τὸ εἶπε, ὅτι δὲν σημαίνει τίποτα τὸ νὰ κάνουμε θαύματα. Ἀλλὰ τὸ πᾶν εἶναι, μὲ τὴν πίστη μας καὶ τὴν μετάνοιά μας καὶ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου, νὰ γράψουμε τὰ ὀνόματά μας στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς».

Ὁ Ὅσιος Βησσαρίων

Ἀπὸ τοὺς τελειότερους τύπους τῆς ἀκτημοσύνης, τῆς ἐγκράτειας καὶ τῆς ζωῆς ποὺ ἦταν ὁλοκληρωτικὰ δοσμένη στὶς πνευματικὲς φροντίδες. Καταγόταν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο καὶ κατὰ τὴν παιδικὴ καὶ νεανική του ἡλικία, εἶχε μάθει ἀρκετὰ καλὰ τὰ τῆς χριστιανικῆς πίστης καὶ λατρείας. Ὅταν δὲ ὕστερα ἀποσύρθηκε στὴν ἔρημο, ἀποκλειστικὴ προσπάθεια εἶχε τὸ νὰ ὑποτάξει τὴν σάρκα στὸ πνεῦμα καὶ νὰ πραγματοποιήσει ἠθικὴ κατάσταση, ὄχι μόνο ἀνίκητη ἀπὸ τοὺς πειρασμούς, ἀλλὰ καὶ ἀπρόσβλητη. Πρᾶγμα ποὺ τελικὰ κατόρθωσε σὲ πολὺ μεγάλο βαθμό. Ἡ σκληραγωγία ποὺ ὑπέβαλε στὸν ἑαυτό του, θὰ νόμιζε κανεὶς ὅτι θὰ τὸν εἶχε κάνει ἀκοινώνητο καὶ σκληρὸ χαρακτῆρα. Κάθε ἄλλο ὅμως. Μέσα του ἔλαμπαν θησαυροὶ ἀγαθότητας καὶ ἀγάπης. Ἕναν μάλιστα μαθητή του, ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσε πιστά, τοῦ φερόταν μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε τὸν δίδασκε νὰ πειθαρχεῖ ὄχι σὰν μηχανή, ἀλλὰ σὰν χριστιανὸς λογικὸς καὶ ἐλεύθερος. Ἡ ζωή του ὑπῆρξε συνυφασμένη καὶ μὲ πολλὰ θαύματα. Πέθανε σὲ βαθιὰ γεράματα, ἀφοῦ στερέωσε πολλοὺς στὴν πίστη καὶ ἀντιπροσώπευσε μεταξὺ τῶν μοναχῶν ἕνα ἀπὸ τοὺς πιὸ γνήσιους ἀσκητισμοὺς μὲ πολὺ πνεῦμα καὶ φῶς.

Ὁ Ὅσιος Λέων ἐπίσκοπος Κατάνης

Ἔζησε στὰ χρόνια 836-912 καὶ ἡ καταγωγή του ἦταν ἀπὸ τὴν Ῥαβέννα τῆς Ἰταλίας. Οἱ γονεῖς του ἐναρμόνιζαν κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο εὐγένεια καὶ εὐσέβεια. Θεωροῦσαν καλὴ ἀποκατάσταση τῶν παιδιῶν τους τὴν καλὴ ἀνατροφή τους καὶ τὴν διάπλασή τους μὲ φόβο Θεοῦ. Ὅ,τι δηλαδὴ λέει ὁ θεόπνευστος λόγος τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Ἐκτρέφετε αὐτὰ ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου», ποὺ σημαίνει, νὰ ἀνατρέφετε τὰ παιδιά σας ἐπιμελῶς, μὲ παιδαγωγία καὶ νουθεσία, σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου. μ᾿ αὐτὴ τὴν ἀνατροφή, λοιπόν, μεγάλωσε καὶ ὁ Λέων. Παρακολούθησε μεγάλες σπουδὲς καὶ ἔγινε ἄριστος ἐπιστήμονας. Ὅμως, μὲ τὶς χριστιανικὲς βάσεις ποὺ εἶχε πάρει ἀπὸ τοὺς γονεῖς του, κατάφερε καὶ διέφυγε τοὺς καπνοὺς τῆς ὑπερηφάνειας, μὲ ταπεινὸ καὶ ἀγαθὸ φρόνημα. Καὶ ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλὰ φλεγόμενος νὰ ὑπηρετήσει μὲ ἀφοσίωση τὴν Ἐκκλησία, ἀποφάσισε νὰ ἱερωθεῖ. Πέρασε ἀπ᾿ ὅλους τοὺς βαθμοὺς τῆς ἱερωσύνης, ἐκτελῶντας ἄριστα τὰ καθήκοντά του. Οἱ μεγάλες του ἀρετὲς ἀνέδειξαν τὸ Λέοντα ἐπίσκοπο Κατάνης στὴ Σικελία. Στὴ διακονία του αὐτὴ ἐργάστηκε μὲ ὅλη του τὴν ψυχή, διδάσκοντας καὶ φροντίζοντας γιὰ τὶς ψυχὲς καὶ τὰ σώματα τῶν φτωχῶν καὶ ὀρφανῶν. Μάλιστα, εἶχε καὶ τὸ χάρισμα νὰ θαυματουργεῖ. Πέθανε εἰρηνικὰ καὶ τὸ τίμιο λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Λουκίας, ποὺ ὁ ἴδιος εἶχε κτίσει.

Αγία Φιλοθέη η Αθηναία

Ἂν οἱ μάρτυρες τῶν πρώτων χριστιανικῶν χρόνων εἶναι ἱκανοὶ νὰ παροτρύνουν ψυχὲς νὰ ἀγωνιστοῦν γιὰ τὸν Χριστό, οἱ νεομάρτυρες ἀποδεικνύουν ὅτι ἅγιοι μποροῦν νὰ ὑπάρξουν σὲ κάθε ἐποχὴ καί, ἑπομένως, ὁ κατὰ Χριστὸν ἀγῶνας πρέπει νὰ εἶναι συνεχής. Μία τέτοια παραδειγματικὴ νεομάρτυς εἶναι καὶ ἡ Ὁσία Φιλοθέη. Γεννήθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1522 ἀπὸ στεῖρα μητέρα, τὴν Συρίγη, ποὺ προσευχήθηκε ἀμέτρητες φορές, γιὰ νὰ τῆς χαρίσει ὁ Θεὸς αὐτὴ τὴν κόρη. Ὁ δὲ πατέρας τῆς ὀνομαζόταν Ἄγγελος Μπενιζέλος. Ὅταν ἡ Ὁσία ἔγινε δώδεκα χρονῶν, οἱ γονεῖς της μὲ τὴν βία τὴν πάντρεψαν μὲ ἕναν ἀρκετὰ πλούσιο ἄνδρα τῶν Ἀθηνῶν. Ἡ ζωή της κοντά του ἦταν μαρτυρική, διότι συνεχῶς τὴν χτυποῦσε καὶ τὴν βασάνιζε. Ὁ Θεὸς βλέποντας τὴν ὑπομονή της, μετὰ τρία χρόνια, θερίζει μὲ τὸ δρεπάνι τοῦ θανάτου τὸ βάναυσο σύζυγό της. Τότε ἡ Ὁσία, ἂν καὶ δέχτηκε πιέσεις γιὰ δεύτερο γάμο, ἀποφασίζει καὶ γίνεται μοναχή. Τὴ μεγάλη της περιουσία διέθεσε στοὺς φτωχοὺς καὶ γιὰ τὴν ἀπελευθέρωση τῶν σκλαβωμένων χριστιανῶν ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Ἔτσι ἔγινε «καρφί» στὸ μάτι τῶν Τούρκων, καὶ ὅταν τοὺς δόθηκε ἡ εὐκαιρία, εἰσέβαλαν στὸ μοναστήρι της καὶ τὴν ἔσυραν ἔξω. Ἀφοῦ τὴν χτύπησαν ἀνελέητα, προκάλεσαν τὸ θάνατό της, στὶς 19 Φεβρουαρίου 1589. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, σ᾿ αὖτο τὸ σημεῖο ῥωτᾷ: «Δὲν ἦταν καὶ αὐτὴ φύση ἀσθενέστερη καθότι γυναῖκα; Δὲ συνάντησε τόσους καὶ τόσους πειρασμοὺς καὶ ἐμπόδια στὸ δρόμο τῆς ζωῆς της; Ἀλλ᾿ ὅμως, κανένα ἀπ᾿ αὐτὰ δὲν μπόρεσε νὰ ψυχράνει τὴν ἀγάπη ποὺ εἶχε στὸ Θεό».

Άγιος Νικήτας ο νέος Ιερομάρτυρας

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἤπειρο καὶ ἔγινε Ἱερομόναχος στὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ συγκεκριμένα στὴ Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννας καὶ κατόπιν στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονα (Ῥωσική). Τὸν κατέλαβε ὁ πόθος τοῦ μαρτυρίου καὶ γύριζε τὰ χωριὰ γύρω ἀπὸ τὶς Σέῤῥες καὶ τὴν Δρᾶμα, κηρύττοντας τὸν Χριστὸ σὰν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ τὸν Μωάμεθ σὰν πλάνο. Συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ φυλακίστηκε στὶς Σέῤῥες. Κατόπιν ὑποβλήθηκε σὲ φρικτὰ βασανιστήρια, ὅπως ὄσφρηση φωτιᾶς ἀπὸ τὴν μύτη, ἀκάνθινο στεφάνι στὸ κεφάλι, καλαμένιες ἀκίδες στὰ νύχια του καὶ κάψιμο στὰ ἀπόκρυφα μέλη του. Ὁ Νικήτας ὅμως, μὲ θαυμαστὴ σταθερότητα, συνεχῶς ὁμολογοῦσε τὴν πίστη του στὸ Χριστό. Τελικά, στὶς 19 Φεβρουαρίου 1806 τὸν κρέμασαν καὶ ἔτσι δέχτηκε τὸ στεφάνι τῆς ἀφθαρσίας.

ΣΥΝΑΞΑΡΙ: Άγιος Νικηφόρος (09/02)

  Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη. Καὶ ὁποῖος δὲν τὴν ἔχει, ματαιοπονεῖ, ἔστω καὶ ἂν εἶναι χριστιανὸς καὶ λέει ὅτι ἀγωνίζεται ἐν Χριστῷ. 

  Ὅταν τὸ 257 μ.Χ. (ἐπὶ Οὐαλεριανοῦ καὶ Γαληΐνου) δόθηκε διαταγὴ διωγμοῦ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ἔπιασαν πολλοὺς ἐπισκόπους καὶ Ἱερεῖς, μὲ σκοπὸ νὰ τοὺς βασανίσουν γιὰ νὰ ἀρνηθοῦν τὸ Χριστό.

 Ὁ Νικηφόρος, χριστιανὸς εὐσεβέστατος, εἶδε μεταξὺ αὐτῶν τῶν Ἱερέων καὶ ἕναν, ὀνομαζόμενο Σαπρίκιο (πρεσβύτερο Ἀντιοχείας). Αὐτὸς ἔτρεφε μεγάλο μῖσος κατὰ τοῦ Νικηφόρου, πιστεύοντας ἴσως στὰ λόγια κάποιου συκοφάντη. Χωρὶς νὰ χάσει στιγμὴ ὁ Νικηφόρος, τρέχει ἀνάμεσα στοὺς δήμιους, πέφτει στὰ πόδια του καὶ παρακαλεῖ νὰ τὸν συγχωρέσει, ἔστω καὶ ἂν ἔκανε κάτι ποὺ δὲν τὸ κατάλαβε. Μάταια ὅμως. Ὁ Σαπρίκιος ἔκανε πὼς δὲν τὸν ἄκουγε.

  Ἔπειτα, μετὰ τὸ μαστίγωμα ποὺ δέχθηκε ὁ Σαπρίκιος, ὁ Νικηφόρος τὸν ἐπαναπλησιάζει, ἀσπάζεται τὶς πληγές του καὶ ζητάει νὰ τοῦ δώσει, ἔστω καὶ τὴν τελευταία στιγμή, τὴν εὐλογία του. Ὁ Σαπρίκιος, ἀνένδοτος, τὸν διώχνει καὶ ὁδηγεῖται γιὰ ἀποκεφαλισμό. 

  Ὅμως ὁ Θεὸς δὲ θέλησε τὴν θυσία του. Διότι μὲ τὸ στόμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου λέει: «Καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμα μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι». Καὶ ἄν, δηλαδή, δώσω τὸ σῶμα μου γιὰ νὰ καῶ, δὲν ἔχω ὅμως ἀγάπη, δὲν ὠφελοῦμαι τίποτα ἀπ΄ τὴν θυσία αὐτή. Καὶ ἔτσι ἔγινε. Ὁ Σαπρίκιος τὴν τελευταία στιγμὴ δείλιασε καὶ ἀρνήθηκε τὸ Χριστό! Μόλις τὸ ἄκουσε ὁ Νικηφόρος τὸν παρακαλεῖ νὰ ἀνακαλέσει τὴν ἄρνησή του. Τότε ἐκνευρισμένοι οἱ δήμιοι, ἀποκεφαλίζουν αὐτόν. Ἔτσι, ὁ Νικηφόρος πῆρε τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου καὶ ὁ Σαπρίκιος τὸ στίγμα τῆς ἀτιμίας.

Ο Προφήτης Ζαχαρίας (08 Φεβρουαρίου)

   Εἶναι ὁ ἑνδέκατος τῆς σειρᾶς τῶν μικρῶν λεγομένων προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἦταν γιὸς τοῦ Βαραχίου καὶ ἐγγονὸς τοῦ Ἄδδη. Γεννήθηκε (στὴ Γαλαάδ) στὰ χρόνια τῆς Βαβυλωνιακῆς αἰχμαλωσίας τῶν Ἰουδαίων. 

  Ὁ Ζαχαρίας ἦταν αὐτὸς ποὺ μὲ τὸν προφήτη Ἀγγαῖο, διήγειραν τοὺς Ἰουδαίους, ὅταν αὐτοὶ τὸ 537 μὲ 536 ἐπέστρεψαν στὴν Ἰουδαία, νὰ ἀνοικοδομήσουν τὸ ναὸ τῆς Ἱερουσαλήμ. Ὑπάρχει ἡ ἄποψη, ὅτι ὁ προφήτης Ζαχαρίας ἀνῆκε σὲ Ἱερατικὸ γένος καὶ ἦταν ἱερεὺς καὶ ὁ ἴδιος. Κατὰ τὴν Ἰουδαϊκὴ παράδοση, ὁ Ζαχαρίας καὶ ὁ Ἀγγαῖος ἦταν μέλη τῆς Μεγάλης Συναγωγῆς, ἡ ὁποία ὤρισε τὸν Κανόνα τῶν βιβλίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἀσχολήθηκαν δὲ καὶ μὲ τὴν τακτοποίηση τῆς ἱερᾶς λειτουργίας, καὶ συνέθεσαν ἢ ἀναθεώρησαν ψαλμούς. 

  Ὁ Ζαχαρίας προφήτευσε τὴν εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ τὴν Κυριακὴ τῶν Βαΐων, καὶ γιὰ τὸ ποσὸ ποὺ πλήρωσαν οἱ Ἀρχιερεῖς στὸν Ἰούδα σὰν τίμημα γιὰ τὴν προδοσία τοῦ Διδασκάλου.

Ο χαρισματικός βίος του Οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω

  Είναι αλήθεια πως ο βίος του Οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, ακόμη και σήμερα, παραμένει άγνωστος στη μεγαλύτερη μερίδα των πιστών. Αν και νεότερος Όσιος, περί τα μέσα του 16ου αι., και παρά το γεγονός ότι έδρασε σε περιοχές που έσφιζαν από ζωή και χαρακτηρίζονταν από πληθώρα κατοίκων, όπως στη Θεσσαλία, στην Πιερία, αλλά και στο Άγιον Όρος, ο όσιος Διονύσιος δεν είναι γνωστός στο ευρύ φάσμα του χριστεπώνυμου πληρώματος.

  Γεννήθηκε περίπου στα 1500 στο χωριό Σκλάταινα Μουζακίου της Καρδίτσας, το οποίο σήμερα φέρει την ονομασία "Δρακότρυπα", από ευσεβείς και φτωχούς γονείς. Ανατράφηκε με πίστη και αρετή, ουσιαστικό υπόβαθρο που συνετέλεσε να καλλιεργήσει το κάλεσμα από Θεού, ώστε να αφιερωθεί ολοκληρωτικά σ᾿ Αυτόν και να γίνει Μοναχός.

  Σε ηλικία 18 ετών ο Όσιος έμεινε ορφανός από τους γονείς του. Ήδη, όμως, ζούσε ως μοναχός, κάνοντας αυστηρότατη νηστεία και ασκητική ζωή μέσα στον κόσμο. 

  Καταφεύγει στην Ιερά Μονή του Μεγάλου Μετεώρου ακολουθώντας τον γέροντά του Άνθιμο και ορεγόμενος την ησυχία και την καλογερική άσκηση, ως υποτακτικός πλέον, του γέροντα Σάββα και ως δόκιμος μοναχός με τ᾿ όνομα Δανιήλ, επιδίδεται σε ανείπωτους φιλοκαλικούς αγώνες.

  Στη συνέχεια ο όσιος μεταβαίνει στο Άγιον Όρος. Εκεί χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος, μετονομαζόμενος σε Διονύσιος. Ανήκει στην ταπεινή συνοδεία του Πρώτου του Αγίου Όρους και καθημερινά, σχεδόν, λειτουργεί στον πανίερο Ναό του Πρωτάτου.

  Φεύγοντας από το Πρωτάτο και επιθυμώντας ακόμη περισσότερη ησυχία, ο Όσιος ασκήτευσε σε μια καλύβα κοντά στην Ιερά Μονή του Καρακάλου. Η φήμη του και η αγία ζωή του τον εγκατέστησε Ηγούμενο της Ιεράς Μονής του Φιλοθέου. Το Μοναστήρι, τότε, ήταν ιδιόρρυθμο. Ο Όσιος το μετέτρεψε σε κοινόβιο και το μεταποίησε από βουλγαρικό, που ήταν, σε ελληνικό, προκαλώντας, βεβαίως, την οργή και τον παμμίαρο φθόνο των άλλων αδελφών.

  Για να κατευνάσει τις αντιδράσεις των φιλοθεϊτών μοναχών ο Όσιος, στα 1524, κατέφυγε στη Βέροια, στην Ιερά Σκήτη του Οσίου Αντωνίου, όπου ανήγειρε την Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου.

  Και πάλι, όμως, η αγιαστική φήμη του έκαμνε πολλούς να προτάσσουν το πρόσωπό του ως υποψήφιο διάδοχο του Μητροπολίτη Βεροίας. Στο άκουσμα μιας τέτοιας πιθανής εξέλιξης, αυτός ο μεγάλος πνευματικός άνδρας, εγκατέλειψε την αγαπημένη του Μονή και αναζήτησε έτερον ησυχαστικό τόπο να κρυφτεί και να μονάσει.

  Καταφεύγει σε μία δυσπρόσιτη περιοχή στον Όλυμπο, εκεί όπου ακόμη και σήμερα διασώζεται το ταπεινό και ευλογημένο ασκητήριό του. Όμως, ο όσιος ούτε εδώ ησυχάζει. Διωγμοί και φθόνοι και πάλι στο προσκήνιο. Και πάλι εγκαταλείπει ο χαρισματικός αυτός άνδρας και κατευθύνεται στη Ζαγορά του Πηλίου. Εκεί θα οικοδομήσει την Ιερά Μονή Αγίας Τριάδος Σουρβίας.

  Στα 1542 ο Όσιος βρίσκεται και πάλι στον Όλυμπο. Σε μια απόκρημνη περιοχή, περίπου 900μ. υψόμετρο, θα οικοδομήσει την Ιερά Μονή της Αγίας Τριάδος, ένα περίλαμπρο μοναστικό καθίδρυμα και ένα φωτεινό κέντρο πνευματικής ακτινοβολίας. Στην Ιερά αυτή Μονή λειτούργησε, μεταξύ άλλων, "Κρυφό Σχολειό" και βρήκαν καταφύγιο επί Τουρκοκρατίας ουκ ολίγοι οπλαρχηγοί, μεταξύ άλλων και ο πρωτεργάτης του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, Ρήγας Φεραίος.

  Γρήγορα δημιουργήθηκε Λαύρα γύρω από τον Όσιο. Ο ίδιος περιόδευε ιεραποστολικά στην ευρύτερη περιοχή, κηρύττοντας και οικοδομώντας τους πιστούς. 

  Μετά τα 1542, άγνωστο πότε ακριβώς, ο Όσιος κοιμήθηκε ειρηνικά την 23η Ιανουαρίου, αφήνοντας μια πλούσια αγιορείτικη και νηπτική παρακαταθήκη.

  Σήμερα, το πάλαι ποτέ Μετόχι της Ιεράς Μονής Αγίας Τριάδος (της παλαιάς Μονής) τιμάται επ᾿ ονόματι του Οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω. Βρίσκεται στα 400 μ. υψόμετρο και φιλοξενεί την ανδρώα συνοδεία των μοναχών.

  Ας έχουμε πάντοτε τις πρεσβείες του Οσίου Διονυσίου.


Δημήτριος Π. Λυκούδης, 

Διαβάστε επίσης:

- Σε ποιο θαύμα παραπέμπει το προσκυνητάρι που βρίσκεται στο δρόμο προς το ασκητήριο του Οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω; 

- Το άφθαρτο Σκήνωμα του Αγίου Γερασίμου στην Κεφαλλονιά 

- Ο βίος του Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου. Τι απέγινε ο άνθρωπος - δολοφόνος που συγχώρεσε ο Άγιος Διονύσιος; 

- Το Ιερό Σκήνωμα του Οσίου Ιωάννου του Νέου Χοζεβίτου

- Οι 12 κίονες με τα μηνολόγια στο Καθολικό της Ι. Μονής Αγίας Αικατερίνης στο Σινά 

- Τα μπουκάλια και οι σκούπες στον Αρχάγγελο Μιχαήλ τον Πανορμίτη, στη Σύμη.

ΣΥΝΑΞΑΡΙ: Άγιος Νεομάρτυς Νικηφόρος εκ Κρήτης (1802-1832)

  Ο Άγιος Νεομάρτυς Νικηφόρος γεννήθηκε στα 1802 και καταγόταν από την κωμόπολη Κριτσά της Κρήτης.

  Ενήλικος νυμφεύθηκε με μια μουσουλμάνα γυναίκα, που έφερε τ᾿ όνομα Φετμά και απέκτησε δυο υιούς. Με την πάροδο του χρόνου ο Νικηφόρος πρόδωσε τη χριστιανική του πίστη και αλλαξοπίστησε.

  Μετά από λίγο καιρό, όμως, ο Νικηφόρος δεν άντεχε να βαστάζει αυτή την προδοσία του. Έτσι, επανήλθε και πάλι στη χορεία των Χριστιανών, απορρίπτοντας, αυτή τη φορά, την πίστη των μουσουλμάνων.

  Σύμφωνα με το συναξάρι του αγίου, η ίδια η γυναίκα του τον πρόδωσε στις τουρκικές αρχές.

  Ο Άγιος συνελήφθη, δικάστηκε στο Ιεροδικείο και απαγχονίστηκε από τους Τούρκους σε ηλικία μόλις 30 ετών. Ήταν 11 Ιανουαρίου του 1832.

Ο βίος του Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου. Τι απέγινε ο άνθρωπος - δολοφόνος που συγχώρεσε ο Άγιος Διονύσιος;

   Ο Άγιος Διονύσιος γεννήθηκε στα 1547 στον Αιγιαλό, παραλιακή περιοχή της νήσου  Ζακύνθου. Είχε ακόμη δυο αδέλφια και γονείς με αριστοκρατική καταγωγή, από το γένος Σιγούρων. 

   Οι γονείς φρόντισαν να εμφυσήσουν στον μικρό Γραδενίγο (το κοσμικό όνομα του Αγίου) την πίστη και την ευσέβεια. Με κατάλληλους καθηγητές και δασκάλους της εποχής συνέβαλαν καθοριστικά στην πολύπλευρη μόρφωση του υιού τους, ο οποίος, κατά την Παράδοση, κατείχε άριστα την αρχαία ελληνική γλώσσα, αλλά και την ιταλική και λατινική.

   Όμως, και η θεολογική του κατάρτιση ήταν σπουδαία. Μελετούσε ώρες πολλές, ξενυχτούσε στη μελέτη των Γραφών και των ιερών κειμένων. Κατά την Παράδοση πάντοτε, κάτι, δε, που η νεότερη ιστορική έρευνα δεν επιβεβαιώνει, ο μικρός Γραδενίγος είχε ανάδοχο τον Όσιο Γεράσιμο τον εκ Κεφαληνίας.

   Σε ηλικία είκοσι χρόνων έμεινε ορφανός. Αμέσως διένειμε την πατρική του περιουσία στ᾿ αδέλφια του και σε ηλικία 21, μόλις, χρόνων κατευθύνθηκε στα Στροφάδια, δυο νησάκια 27 περίπου μίλια νότια της Ζακύνθου, όπου και εκάρη Μοναχός και μετονομάστηκει σε Δανιήλ. Σύντομα χειροτονήθηκε διάκονος και ιερέας και, ένεκα της πνευματικής του καλλιέργειας, ανέλαβε την ηγουμενία της εκεί Ιεράς Μονής.

   Δυο χρόνια αργότερα, ο άγιος έρχεται στην Αθήνα με προορισμό να ταξιδέψει στα Ιεροσόλυμα και να προσκυνήσει στους Αγίους Τόπους. Εκεί, όμως, σε μια συνάντησή του με τον Μητροπολίτη τότε Αθηνών Νικάνορα, ο άγιος ματαιώνει τα σχέδιά του. Δεν ταξίδεψε ποτέ για τα Ιεροσόλυμα. Προνοία και παρακλήσει του Μητροπολίτου Αθηνών Νικάνορα, ο Πατριάρχης Κων/λεως Ιερεμίας εκλέγει τον Δανιήλ Επίσκοπο Αιγίνης, που τότε βρισκόταν σε χηρεία, και τον μετονομάζει Διονύσιο.

   Δυο χρόνια στην Αίγινα ο όσιος θα διατελέσει ένα λαμπρό ιεραποστολικό, φιλανθρωπικό και πνευματικό έργο. Το φιλάσθενο, όμως, του σώματος και χαρακτήρος του, ένεκα των υπέρμετρων ασκητικών του αγώνων, θα κάμνει τον άγιο να παραιτηθεί από της θέσεως αυτής.

   Το Οικουμενικό Πατριαρχείο τον τοποθετεί Χωρεπίσκοπο Ζακύνθου, καθώς ο άγιος είχε εκφράσει την επιθυμία να αποσυρθεί στην αγαπημένη του νήσο για περαιτέρω άσκηση και προσευχή. Και πάλι, όμως, ο εκεί Μητροπολίτης και το περιβάλλον του, κινούμενοι από φθόνο και μικρότητες, ζήτησαν από τον ηγεμόνα της νήσου Νικόλαο Δαπόντε, να αιτηθεί την παραίτηση του Οσίου, πράγμα το οποίο και έγινε.

   Ο Όσιος κοιμήθηκε την 17η Δεκεμβρίου 1622, σε ηλικία 75 χρόνων, στην Ιερά Μονή Θεοτόκου της Αναφωνήτριας. Τελευταία του επιθυμία ήταν να κηδεύσουν το σώμα του στα Στροφάδια, στο νησί Σταμφάνη, στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Τρία χρόνια μετά, στην ανακομιδή του ιερού του λειψάνου, το σκήνωμα του Οσίου βρέθηκε άφθαρτο να ευωδιάζει, μαζί τα ιερά του άμφια. Παρέμεινε στα Στραφάδια έως αρχές του 18ου αιώνος, οπότε και σε μια τουρκική επιδρομή απεκόπησαν τα δυο χέρια του ιερού του λειψάνου.

   Έκτοτε το ιερό του σκήνωμα μεταφέρθηκε στον Ιερό Ναό του Αγίου, στη Ζάκυνθο και αποτελεί έως σήμερα λαμπρό σέμνωμα και περίπυστο θησαυρό της απανταχού Χριστιανοσύνης, επιτελώντας αναρίθμητα θαύματα καθημερινά σε κάθε γωνιά της γης. 

  Το Οικουμενικό Πατριαρχείο προχώρησε στην αγιοκατάταξη του Οσίου στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας στα 1703.

   Στη Ζάκυνθο οι πάντες γνώριζαν για την χρόνια έχθρα που μάστιζε δυο οικογένειες και τους προγόνους τους: τους Σιγούρους (απ᾿ όπου προέρχεται ο άγιος) και τους Μονδίνους.

   Σύμφωνα με την Παράδοση, κάποιο δειλινό κτύπησε η πόρτα της Μονής που εγκαταβίωνε ο άγιος και ένας κυνηγημένος άνθρωπος ζητούσε εναγωνίως από τον άγιο να τον κρύψει και να τον λυπηθεί, καθώς οι αστυνομικοί τον είχαν ακολουθήσει στο διάβα του και τον αναζητούσαν. Στο ερώτημα του αγίου για ποιο λόγο κρύβεται και τον κυνηγούν και μετά από άλλες ερωτήσεις, ο επισκέπτης φανέρωσε ότι είχε πριν λίγο σκοτώσει άνθρωπο και δη, τον άρχοντα του νησιού Κωνσταντίνο Σιγούρο, χωρίς να γνωρίζει πως ο ιερωμένος που ήταν μπροστά του ήταν ο κατά σάρκα αδελφός του.

   Ο Άγιος Διονύσιος όχι μόνο δεν παρέδωσε τον δολοφόνο του αδελφού του στις διωκτικές αρχές, κρύβοντάς τον, αλλά τον βοήθησε να "δραπετεύσει" από το νησί, δίνοντάς του χρήματα και οδηγίες για τον σκοπό αυτό. 

  Η Παράδοση λέγει πως όταν ο δολοφόνος, ενώ πλέον είχε φύγει από το νησί, έμαθε ποιος ήταν ο καλόγερος της Μονής και ποια συγγένεια είχε με τον σκοτωμένο άνδρα Κωνσταντίνο Σιγούρο, τόσο πολύ συγκλονίστηκε από την αγία και φιλάνθρωπη καρδιά του αγίου που εγκατέλειψε τα πάντα και κατέφυγε στα Στραφάδια. Εκεί, ως μοναχός πλέον, βάλθηκε να ζήσει, εν μετανοία, τα τελευταία χρόνια της ζωής του επί της γης.

Το άφθαρτο Σκήνωμα του Αγίου Γερασίμου στην Κεφαλλονιά

  Είναι το καύχημά μας! Είναι ο θησαυρός μας και η παρηγοριά όλων των Κεφαλλήνων της γης. Κάθε κάτοικος της Κεφαλλονιάς γεννιέται και πεθαίνει με τ᾿ όνομα του Οσίου στα χείλη του. Ο προστάτης, ο πολιούχος, ο αρωγός, ο πατέρας μας!

   Η Κεφαλλονιά είναι το έκτο μεγαλύτερο νησί της Ελλάδας και το μεγαλύτερο του Ιονίου Πελάγους. Ο πληθυσμός του νησιού στα 2011 ήταν 35.811 κάτοικοι και τρεις πόλεις, οι μεγαλύτερες του νησιού δεσπόζουν: Ληξούρι, Αργοστόλι, κυρίως οι δύο αυτές, και Σάμη. Αυτό το νησί επέλεξε ο Όσιος Γεράσιμος να εγκαταβιώσει μετά το Άγιον Όρος, τα Ιεροσόλυμα, την Κρήτη και τη Ζάκυνθο.

  Γεννήθηκε στα 1509 από αριστοκρατική οικογένεια, το αρχοντικό σόι των Νοταράδων, με βυζαντινές καταβολές και υψηλές κοινωνικές θἐσεις. Από μικρός, όμως, ξεχώριζε για την πνευματική του ωριμότητα και στοχαστική του εμβρίθεια. Ώρες ολόκληρες ησύχαζε και προσευχόταν και επιθυμούσε να ασπασθεί τη μοναχική ζωή.

   Επισκέπτεται το Άγιον Όρος για να καλλιεργήσει την ησυχία που τόσο αγαπούσε και τον ανέπαυε. Πάντα, όπου και αν απομονωνόταν ο όσιος επέλεγε σπήλαια και τα μεταμόρφωνε σε πνευματικά εργαστήρια και τόπους προσευχητικής και ευλογημένης άσκησης.

   Ο ιερός του πόθος να προσκυνήσει τον Πανάγιο Τάφο και τον φρικτό Γολγοθά του Κυρίου θα οδηγήσει τον Γεράσιμο στα Ιεροσόλυμα, όπου και θα εγκαταβιώσει μοναχικά για δώδεκα περίπου χρόνια, και αργότερα στην Κρήτη και τη Ζάκυνθο.

   Στη Κεφαλλονιά ο Όσιος έρχεται στα 1555 μ. Χ. και ασκητεύει ως ερημίτης σε μια σπηλιά στη Λάσση, περίπου για πέντε χρόνια. Αργότερα, στα 1560, τού παραχωρείται μια ερημική τοποθεσία στο Όρος των Ομαλών. Ο Όσιος επισκευάζει αρχικά, το παρεκκλήσι που ήδη υπήρχε εκεί και σιγά σιγά ιδρύει και χτίζει ένα νέο μοναστήρι. Το ονόμασε "Νέα Ιερουσαλήμ", από την αγάπη που έτρεφε στα πανάγια προσκυνήματα. Σύντομα, στον ιερό αυτό τόπο θα γεννηθεί μια γυναικεία αδελφότητα μοναζουσών.

   Ο Όσιος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου 1579, σε ηλικία 70 ετών. Όταν έγινε η Ανακομιδή των ιερών του λειψάνων, οι μοναχές βρήκαν άφθαρτο ολόκληρο το σκήνωμα του και μαζί και τα ιερατικά του άμφια. Για να αποφύγουν τον σκανδαλισμό των πιστών, ως συνηθίζει να πράττει η Αγίας μας Εκκλησία σε παρόμοιες περιπτώσεις, ενταφίασαν για δεύτερη φορά τον όσιο. Αλλά, και στην κατά σειρά δεύτερη ανακομιδή, το ιερό του σκήνωμα και τα άμφιά του παρέμεναν άφθαρτα και ευωδίαζαν.

   Ο μεγαλοπρεπής νέος Ναός του Αγίου Γερασίμου στην Ιερά Μονή ανοικοδομήθηκε μετά το σεισμό που έπληξε το νησί, στα 1953. Εκεί, εντός του Ναού, φυλάσσεται το ιερό σκήνωμα του Οσίου σε διπλή λάρνακα, μία μικρότερη και μία μεγαλύτερη.

   Επειδή ο όσιος κοιμήθηκε την 15η Αυγούστου, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η εορτή του μετατέθηκε μία ημέρα μετά, στις 16 Αυγούστου. Επίσης, εορτάζει στις 20 Οκτωβρίου, διότι τότε, στα 1851 έγινε η ανακομιδή των λειψάνων του, αλλά και την 20η Αυγούστου, όπου έγινε η δεύτερη, όπως είπαμε, ανακομιδή του, στα 1852.

   Σχεδόν κάτω από το ιερό σκήνωμα του Οσίου, σήμερα, τρία μέτρα κάτω από τον ιερό Ναό, διασώζεται το σπήλαιο, ο τόπος που ο Όσιος κατερχόταν για προσευχή και μόνωση.

  Χαρακτηριστικό είναι, ένα από τα αναρίθμητα θαύματα του Οσίου, το κάτωθι περιστατικό: μια οικογένεια κατέβηκε στο σπήλαιο για να προσκυνήσει. Ανέβηκαν οι γονείς και ακολουθούσε το αγοράκι τους. Το πέρασμα για την καταπακτή είναι ιδιαίτερα στενό, με αποτέλεσμα πάντοτε να ανέρχεται και να κατεβαίνει με δυσκολία, μόνο ένας άνθρωπος. Ανέβηκαν οι γονείς και περίμεναν. Ο μικρός καθυστερούσε. Στις επίμονες ερωτήσεις των γονέων προς τον μικρό τους γιό γιατί αργοπόρησε να ανέβει από το σπήλαιο, ο μικρός απάντησε ότι ήταν παρέα με έναν παπά που θυμιάτιζε και έκανε προσευχές, ενώ, όσοι βρίσκονταν εκεί, εκείνη τη στιγμή, γνώριζαν καλώς πως δεν υπήρχε κανείς άλλος στο μικρό σπήλαιο. Μάλιστα, δε, όταν εξήλθε ο μικρός από το σπήλαιο και ανέβηκε στον κυρίως Ναό, αμέσως, αναγνώρισε στην εικόνα του εικονοστασίου τον παππούλη που διάβαζε προσευχές και του έκαμνε παρέα στη σπηλιά!

  Ο Όσιος έχει λάβει το χάρισμα από τον Πανάγιο Θεό, ένεκα της μεγάλης νηστείας και προσευχής του, να εκδιώκει τα δαιμόνια και να θεραπεύει κάθε λογής ψυχικό νόσημα στους ανθρώπους. Επί γης, ως λέγει το συναξάρι του, αυτός ο μέγας μύστης της νοεράς προσευχής, δεν έτρωγε μαγειρεμένο φαγητό. Αρκούνταν σε όσπρια, τα οποία τα μούλιαζε στο νερό μόνο και μόνο για να μαλακώσουν και έτσι τα έτρωγε.

   Η Ιερά Μονή του Οσίου Γερασίμου, ως έχει επικρατήσει και είναι γνωστή, βρίσκεται 11 χιλιόμετρα από το Αργοστόλι.

   Ο Όσιος Γεράσιμος ας πρεσβεύει για όλους μας. Αμήν.

Το Ιερό Σκήνωμα του Οσίου Ιωάννου του Νέου Χοζεβίτου

  Ο Άγιος γεννήθηκε στα 1913 στην επαρχία Βοτοσανίου της Ρουμανίας. Το αρχικό του όνομα ήταν Ηλίας. Μόλις 6 μηνών έμεινε ορφανός από την καλή του μητέρα και. σχεδόν, 3 ετών, ορφάνεψε και από τον πατέρα του. Την ανατροφή του ανέλαβε η πιστή και ευσεβής γιαγιά του Μαρία.

   Η γιαγιά Μαρία φρόντισε να εμφυσήσει στον μικρό Ηλία την αγνή πίστη και την ευσέβεια που χαρακτηρίζει τις αφοσιωμένες στον Κύριο Ιησού Χριστό, ψυχές.

   Σε ηλικία 11 χρόνων ο μικρός Ηλίας μένει ορφανός και από την καλόκαρδη γιαγιά του. 

   Σε ηλικία 14 ετών, πηγαίνοντας ο Ηλίας στο κοιμητήριο της περιοχής του να χαιρετίσει την κεκοιμημένη γιαγιά του (έθιμο της Ρουμανίας κατά το οποίο, οι πιστοί, την Κυριακή του Πάσχα, μεταβαίνουν στα κοιμητήρια και στους τάφους των συγγενών τους με αυγά και κεριά για να πουν "Χριστός Ανέστη" στους κεκοιμημένους τους) άκουσε και είδε τον Κύριο Ιησού Χριστό, στην κόγχη του κοιμητηριακού Ναού, όπου και εισήλθε για να προσευχηθεί, να τού λέγει: «Μην κλαις παιδί μου, είμαι κοντά σου,Ηλία, ο Χριστός Ανέστη!».

   Στα 1933, σε ηλικία 20 χρόνων, ο Ηλίας γίνεται δόκιμος στην Ιερά Μονή Νεάμτς στη Ρουμανία, όπου και παρέμεινε για τρία χρόνια. Στις 8 Απριλίου 1936, τρία χρόνια μετά, ο Ηλίας κείρεται μοναχός και μετονομάζεται Ιωάννης.

   Λίγους μήνες αργότερα επισκέπτεται τους Αγίους Τόπους. Είναι πλέον 23 χρόνων. Προσκυνά τον Πανάγιο Τάφο Του Κυρίου και μεταβαίνει στην Ι. Μονή του Αγίου Σάββα, όπου και εγκαταβίωσε ασκητικά για δέκα χρόνια. Στα 1947 χειροτονείται διάκονος και ιερέας.

   Στη συνέχεια, μεταβαίνει στην Ιερά Μονή του Χοζεβά για ενάμιση περίπου χρόνο και, τελικώς, καταλήγει στη Σκήτη της Αγίας Άννης, λίγο παρακάτω από τη Μονή  Χοζεβά, εκεί που διέμεινε κάποιο διάστημα η Αγία Άννα, και ολοκλήρωσε την επί γης αγία ζωή του (έμεινε εκεί 7μιση χρόνια).

   Διακρίνεται για την υπέρμετρη νηστεία του (τρώγει μόνο σταφίδες, χόρτα και παξιμάδια), την αδιάλειπτη προσευχή του και το χάρισμα των δακρύων. 

   Ο Άγιος Ιωάννης κοιμήθηκε την 5η Απριλίου 1960. Στα 1980 έγινε η ανακομιδή του λειψάνου του και βρέθηκε να ευωδιάζει και να είναι άφθαρτο, μαζί με τα ιερατικά άμφια του αγίου. Το Ιερό Σκήνωμα μεταφέρθηκε στην Ιερά Μονή του Χοζεβά και εναποτέθηκε στο παρεκκλήσι του αγίου Στεφάνου, εκεί που παραμένει έως και σήμερα, επιτελώντας πολλά πολλά θαύματα.

   Το Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων με την Ιερή Συνοδική Πράξη της 18ης/31ης Ιανουαρίου 2016 συμπεριέλαβε τον Όσιο Ιωάννη στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, κάτι που στη Ρουμανία είχε κατοχυρωθεί, ήδη, στα 1993. 

   Η Αγία μας Εκκλησία τιμά την οσιακή μνήμη του εκάστην 28ην Ιουλίου, ημέρα της ανακομιδής του ιερού του λειψάνου.

   Ας έχουμε τις πρεσβείες του Οσίου.

Τι είναι το δαχτυλίδι της Αγίας Αικατερίνης που δωρίζουν οι Σιναΐτες Πατέρες;

   Η Αγία Αικατερίνη, ως μας διασώζει το συναξάρι της, είχε πλούσια πνευματικά χαρίσματα και ανείπωτο σωματικό κάλλος. Έτσι, οι νυμφίοι που την πολιορκούσαν ήταν πολλοί, με αποτέλεσμα η ίδια να μην μπορεί να επιλέξει με βέβαιο και ασφαλή τρόπο τον πλέον κατάλληλο.

   Η μητέρα της, τότε, που ανήκε στη χορεία των κατηχουμένων, συνέστησε στην κόρη της να επισκεφθεί έναν πνευματικό και αγιασμένο γέροντα μοναχό, την πείρα και εμπειρία του οποίου γνώριζε και η ίδια καλώς. 

   Έτσι, η Αικατερίνη επισκέφθηκε τον ενάρετο Μοναχό. Εκείνος την είδε, την καθησύχασε και της έκαμνε δώρο μια εικόνα της Κυρίας Θεοτόκου της Βρεφοκρατούσας, παρακινώντας της να κάνει προσευχή και η Παναγία θα της φανερώσει τον πλέον ενάρετο άνδρα. Παράλληλα, ο μοναχός της πρότεινε ότι γνώριζε έναν ενάρετο, άγιο, ανείπωτα όμορφο και αγιασμένο, καλοκάγαθο νέο κ.ά., χωρίς να της αποκαλύψει την ταυτότητα του προσώπου αυτού, ο οποίος δεν ήταν άλλος από τον Κύριο Ιησού Χριστό. 

   Η Αικατερίνη έτσι και έκανε. Κλείστηκε στο δωμάτιό της και έκανε προσευχή ώρες πολλές. Αποκοιμήθηκε αποκαμωμένη και τότε, κατά παραχὠρηση Θεού, βλέπει σε όνειρο την Κυρία Θεοτόκο μαζί με τον Κύριο Ιησού Χριστό. Η Παναγία έλεγε στον Κ. Ιησού Χριστό να γυρίσει το πανάγιο Πρόσωπό Του και να δει την υπερβολική και χαρισματική ομορφιά της Αικατερίνης, αλλ᾿ Εκείνος την αποστρεφόταν, λέγοντας πως είναι "μελαμψή" και "μαύρη". Τότε, η Παναγία ρώτησε τον Υιό Της:

- «Και τι πρέπει να κάνει η κόρη αυτή για να Σου αρέσει;».

Και ο Κύριος απάντησε:

- «Να πάει στον μοναχό που της δώρισε την εικόνα. Εκείνος θα την καθοδηγήσει». Η Αικατερίνη έως τότε ήταν αβάπτιστη και λάτρευε τα είδωλα!

   Μετά από αυτό το συγκλονιστικό θαύμα και όνειρο, η Αικατερίνη πήγε και εξιστόρησε στον αγαθό μοναχό όσα συνέβησαν. Έτσι, αφού κατηχήθηκε και βαπτίσθηκε χριστιανή, η Αικατερίνη πήρε και πάλι την εικόνα της Παναγίας Βρεφοκρατούσας και έκαμνε προσευχή.

Και τότε, σε δεύτερο κατά σειρά όνειρο, βλέπει πάλι την Κυρία Θεοτόκο χαμογελαστή και αυτή τη φορά και τον Κύριο Ιησού Χριστό να της χαμογελούν και να χαίρονται την ομορφιά της με ιλαρότητα και χαμόγελο!

   Η Ιερά Παράδοση συμπληρώνει ότι η Παναγία, βλέποντας ότι αυτή τη φορά ο Κύριος χαμογελούσε στην Αικατερίνη και δεν την αποστρεφόταν, καθώς τώρα ήταν βαπτισμένη χριστιανή, τού είπε: «Υιέ μου, τώρα που δεν αποστρέφεσαι την Αικατερίνη, δώσε της ένα δαχτυλίδι για να είναι πάντοτε και στην αιωνιότητα πνευματική σου νύφη!».

   Έκτοτε, οι Σιναΐτες Πατέρες δωρίζουν σε κάθε προσκυνητή της Ι. Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά, ένα δαχτυλίδι, σε ανάμνηση αυτού του θαύματος και θείου ονείρου.

   Ένα τέτοιο δαχτυλίδι κρατώ ετούτη την ώρα στα χέρια μου, εδώ, ανακατεμένο στις φυλλάδες και στα μολύβια μου. Είναι εδώ για να μου θυμίζει την αυταπάρνηση της Αγίας και Νύμφης του Χριστού Αικατερίνης. Είναι εδώ για να επαναφέρει στην κουρασμένη μνήμη μου εκείνες τις Σιναΐτικες καλογερικές και ιλαρές μορφές που μου το δώρισαν ένα καλοκαιρινό πρωινό, ευθύς αμέσως μετά την ιεροψαλτική διακονία μου ως λαμπαδαρίου, στον πατριαρχικό ιερό Ναό των Αγίων Ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, στο παλαίφατο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων...!

Το ως άνω απόσπασμα αποτελεί ένα μικρό δείγμα από το νέο βιβλίο μου που κυκλοφορεί ευθύς αμέσως μετά την απαρχή του νέου έτους και έχει τον τίτλο «Νέο Γεροντικό, Αναμνήσεις από την παραμονή μου σε Άγιον Όρος και Ιεροσόλυμα», σχήμα 14χ21, 256 σελ. και κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΕΠΙΡΡΩΣΗ.

Δείτε εδώ σχετικά με τις Εκδόσεις μας

Ο Σμύρνης Χρυσόστομος (βίντεο)

Δείτε το βίντεο εδώ!

Δείτε επίσης:

- Τα Ιερά Λείψανα Αγίων Ελευθερίου και Τρύφωνος στον Ι.Ν. Αγίας Τριάδος Περιστερίου 

- "Η καταστροφή της Σμύρνης". Ομιλία του Δημητρίου Π. Λυκούδη.

- Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου Β'

Ένα πραγματικά ταξιδιάρικο βίντεο!

   Πρόκειται για ένα μικρό και ολιγόλεπτο βίντεο (5' σχεδόν), το οποίο αναφέρεται στην οσιακή ζωή του Οσίου Μαρτινιανού. Εορτάζει 13 Φεβρουαρίου. Η ζωή του, όμως, το παράδειγμά του είναι επίκαιρο κάθε ημέρα και νύχτα, κάθε λεπτό της πολυτάραχης καθημερινότητάς μας.

Δείτε το βίντεο ΕΔΩ!

Σας ασπάζομαι!