Παλαιότερα, η έκφραση της πίστεως, η ορθοπραξία δηλαδή κάθε πιστού και η πνευματικότητά του, δεν εκφραζόταν τόσο με ελεημοσύνες, νηστείες, αγρυπνίες και φιλανθρωπίες, αλλά πρωτίστως με την υπακοή στον γέροντα και πνευματικό και, ακολούθως, στην Αγία μας Εκκλησία. Προηγείτο η υπακοή που υποδηλώνει εκπεφρασμένη ταπείνωση στην πράξη και απτή, καθάρια πνευματική ζωή και επάνω σε αυτή την αδιαμφισβήτητη αξία της υπακοής, προσθέτονταν όσες άλλες πνευματικές εργασίες και φιλανθρωπικές δραστηριότητες.
