Η απάντηση είναι σαφέστατα όχι! Όταν κοινωνούμε τον Χριστό μας που είναι το υπέρ Παν Δώρον δε χρειάζεται το αντίδωρο {αντί του δώρου}. Ασφαλώς όμως και δεν είναι κακό να συμβαίνει, καθώς ως γνωστόν, οι χριστιανοί αφού μεταλάβουν, εσθίουν το αντίδωρο προκειμένου να επιτευχθεί μαζί με αυτό και η πλήρης κατάποση κάποιου μικρού μαργαρίτου που έχει παραμένει εντός της στοματικής μας κοιλότητας. Αν κοινωνούμε σωστά, δηλαδή καταπίνουμε απευθείας τη Θεία Κοινωνία χωρίς να μασήσουμε ανάμεσα στα δόντια μας, τότε δεν είναι απαραίτητον να λάβουμε αντίδωρο. Προσοχή όμως! Να εκλείψει ευθύς αμέσως η βλάσφημη συνήθεια συναδέλφων ιεροψαλτών που ευθύς αμέσως μετά τη θεία μετάληψη, ανέρχονται στο αναλόγιο και συνεχίζουν και ψέλνουν, αδιάφοροι αν εξέλθει κάποιος θείος μαργαρίτης! Προσοχή μεγάλη! Ενθυμούμαι ότι στη Σκήτη της Αγίας Άννης του Αγίου Όρους, το τυπικό μεταξύ άλλων λέγει ότι ο ιεροψάλτης μοναχός που θα μεταλάβει, μετά δεν επιστρέφει στο αναλόγιο αλλά κλείνει το στόμα του και σφραγίζει αυτό έως το πέρας της Θείας Λειτουργίας! Τώρα, κατά πόσον έχει εφαρμογή μετά τη Θεία Λειτουργία το ρηθέν υπό των Πατέρων "φεύγε και σώζου", καθείς ας απαντήσει εις τον εαυτόν του!
Δημητρίου Π. Λυκούδη
Δημητρίου Π. Λυκούδη
Παραπομπές:
Παναγόπουλου Δημητρίου, Το Αντίδοτον του θανάτου, εκδ. Νεκτάριος Παναγόπουλος, Αθήναι 1985,
Σκρέττα Νικοδήμου [Αρχιμ.], Η Θεία Ευχαριστία και τα προνόμια της Κυριακής κατά τη διδασκαλία των Κολλυβάδων [διδακτορική διατριβή], Μυγδονία, Θεσσαλονίκη 2008,
Μπακογιάννη Βασιλείου [Αρχιμ.], Η θεία κοινωνία, εκδ. Ι. Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβαζα 1995,
Μπέμπη Γ., Η θεία ευχαριστία κατά την πατερικήν ερμηνείαν, στο περιοδικό "Εκκλησία", τεύχος 36, 1959[143-145],
Moreau, Les liturgies eucharistiques, Βρυξέλλες 1924, Zizioulas J., Being as communion, Λονδίνο 1986.
