Το βλέπουμε συχνά, κυρίως στα ιερές πανηγύρεις, όταν, δηλαδή, ιερουργεί Αρχιερέας. Ένεκα της λαμπρότητας της εορτής και της ημέρας της πανηγύρεως, ο Αρχιερέας, στο "Μετά φόβου, Πίστεως..." κοινωνεί με την επικουρία του διακόνου δυο - τρείς πιστούς και, ευθύς αμέσως, παραδίδει το Άγιο Ποτήριο στους λειτουργούς ιερείς. Απώτερος στόχος - τις περισσότερες φορές και περιπτώσεις, εάν όχι όλες - να γίνει χρονική σύντμηση της Θείας Λειτουργίας και να φθάσουμε γρηγορότερα στην Απόλυση. Αλήθεια, όμως, ποιος ο λόγος της σχεδόν μόνιμης και παντοτινής βιασύνης;
Ο Αρχιερέας πανηγυρικά έμπροσθεν της Ωραίας Πύλης με το πλήρωμα των ιερέων και διακόνων και ένας λειτουργός-ιερέας (κάποτε με τη βοήθεια διακόνου) να κοινωνεί το λαό ουχί στο κέντρο, αλλά στη βορειοανατολική πλευρά του ιερού βήματος, εκεί, δηλαδή, που βρίσκεται η Ιερή Πρόθεση.
Και τότε - Κύριε ελέησον πάντας ημάς - λαμβάνει χώρα το ανεξήγητο και αχαρακτήριστο, άμα, δε, και αψυχολόγητο και ανίερο! Ο Αρχιερέας, μετά των ιερέων και διακόνων, να τελεί πανηγυρική απόλυση της Θείας Λειτουργίας, υπό τη συνοδεία της ψαλμικής απόδοσης της φήμης του, από αμφότερους τους χορούς των ιεροψαλτών! Και ο Χριστός; Ο Χριστός στο περιθώριο, ουχί στο κέντρο, αλλά στο "παραπόρτι", ένεκα της βιασύνης εκείνων και όσων "βιάζονται" - άραγε για τον Παράδεισο; - για ν᾿απολαύσουν τον εύγεστο και μυρωδάτο καφέ τους και ν᾿αρχίσουν την αργολογία και τη διάδοση των "αναθεμάτων" στους ανθρώπους απανταχού της γης...!
Παράλληλα, με όλο το σεβασμό και τιμή που πρέπει και αισθάνομαι προς το επισκοπικό αξίωμα και, δη, την αρχιεροσύνη, αδυνατώ να κατανοήσω και τη συμπεριφορά πολλών βοηθών επισκόπων που έκαμναν τα ιερά μνημόσυνα ένα επικερδές, μάλιστα, δε, πολύ επικερδές, "αγώνισμα", στο οποίο και αποδίδονται νυχθημερόν, διαπύρως και ακορέστως.
Αναφέρομαι σε όσους βοηθούς Επισκόπους τελούν ως "κυνηγημένοι" τα ιερά μνημόσυνα στο πέρας της Θείας Λειτουργίας και, στην προσπάθειά τους να προλάβουν το επόμενο μνημόσυνο σε έτερο Ναό, μιας και έχουν ενημερωθεί οι υπεύθυνοι του εκεί Ναού να αναμένουν έτι περισσότερον, απλώς επιρρίπτουν επάνω τους το εξώρασο, μόνο και μόνο για να προλάβουν, χωρίς να απεκδυθούν επιτραχήλιο και ωμοφόριο και το "σκάνε" από την πόρτα του ιερού βήματος...! Απλώς και μόνο για να προλάβουν το επόμενο μνημόσυνο, τα επόμενα μνημόσυνα και έχει και συνέχεια...! Ενέργειες απαράδεκτες που αγγίζουν τη γελειότητα και την "αμορφωσιά" νου και καρδίας!
Βέβαια, τονίζω και πάλι ότι δεν αναφέρομαι στον κανόνα, αλλά σε περιπτώσεις μεμονωμένες - ο Θεός να δώσει να παραμείνουν έτσι, "μεμονωμένες" - και, ασφαλώς, δεν καταφέρομαι επί προσώπων. Μη γένοιτο! Αναφέρομαι και σχολιάζω την κίνηση και συμπεριφορά, το ενέργημα και την απόρροια μιας τέτοιας κατάστασης. Ο σεβασμός και η τιμή στο επισκοπικό αξίωμα είναι ανέκφραστος και ανέγγιχτος.
Όχι ο Χριστός, λοιπόν, στο παραπόρτι και εμείς ενορχηστρωτές πανηγυρικών σκηνικών κατά την Απόλυση της Θείας Λειτουργίας. Αλήθεια, πόσο όμορφο θα ήταν να κοινωνούν κανονικά οι ιερείς το λαό στο κέντρο του Ιερού Βήματος και ο Αρχιερέας να δίνει την καλή μαρτυρία, το καλό "παράδειγμα", αναμένοντας υπομονετικά και χωρίς βιασύνες, να κοινωνήσει και ο τελευταίος πιστός!
Η φωτογραφία της ανάρτησης έγινε με τυχαία κριτήρια και δεν υπονοεί κάτι επί τη παρουσία των φυσικών προσώπων που εικονίζονται.
Σημείωση: Η ως άνω λειτουργική απορία αποτελεί μέρος του νέου πονήματος του κ. Δημητρίου Π. Λυκούδη, Θεολόγου-Φιλολόγου, υπό τον τίτλο "Λειτουργικά Ζητήματα", τόμος Α', που μέσα του ερχόμενου μήνα κυκλοφορεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου